[FIC B.A.P] All of my B.A.P short fictions

ลำดับตอนที่ #11 : [OS] Bedtime Stories: Cinderella [BangZelo]

Bedtime Stories: Cinderella

B.A.P fanfiction by kyosama

Yongguk & Junhong

เสียงดนตรียังคงดังกระหึ่มเหมือนเช่นเคย ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่แห่งนี้ก็ยังคงแออัดยัดเยียดไปด้วยฝูงชนเหมือนเช่นเคย ใต้แสงไฟหลากสีที่ปรับจนสลัว ผู้คนต่างขยับกายโยกย้ายตามจังหวะเพลง บ้างก็นั่งรวมกลุ่มสังสรรค์กันตามโต๊ะ บ้างก็กำลังทักทายทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ และยังอีกจำนวนหนึ่งที่กำลังพลอดรักกันอย่างไม่อายต่อสายตาใคร

นัยน์ตาคู่คมสวยเบือนหนีภาพเหล่านั้น

น่าเบื่อ..

ยงกุกยกแก้วมาร์ตินี่ขึ้นแกว่งเบาๆพอให้เครื่องดื่มสีสวยเคล้ากันจนเข้ารส จรดขอบแก้วที่ริมฝีปาก ก่อนจะส่งของเหลวสีฟ้าจัดลงคอรวดเดียวจนหมด ชายหนุ่มเบ้หน้า

เปรี้ยวไปนิด แก้วต่อไปลองขอให้ลดเลมอนเนทลงสักหน่อยท่าจะดี..

เรียกบาร์เทนเดอร์มาสั่งออเดอร์แล้วก็นั่งมองโชว์การผสมค็อกเทลเป็นการฆ่าเวลา.. นาฬิกาบนผนังด้านหลังบอกเวลาห้าทุ่มสี่สิบเก้า.. ชายหนุ่มเกร็งตัวขึ้นโดยฉับพลัน ขยับจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง แต่งทรงผมอีกสักหน่อย ก่อนจะยืดตัวนั่งหลังตรง

บนหน้าปัดทรงกลม...เข็มสั้นอยู่เลยเลขสิบเอ็ดจนเกือบถึงเลขสิบสอง...ส่วนเข็มยาวชี้ที่เลขเก้า

ทันเวลาพอดี

สายตายังคงจับจ้องอยู่กับท่วงท่าการเคลื่อนไหวของนักชงเครื่องดื่มตรงหน้า หากหางตาเหลือบเห็นร่างของใครคนหนึ่งหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ

เหมือนเช่นทุกวัน

ดวงหน้าอ่อนใสน่าสัมผัสยังคงขาวผ่องเหมือนเช่นเคย ริมฝีปากชมพูระเรื่อน่าจุมพิตยังคงปิดสนิทเหมือนเช่นเคย

และนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มน่าหลงใหลคู่นั้นก็ยังคงทอประกายเรียบนิ่ง.. ยากที่จะหยั่งถึงเหมือนเช่นที่เห็นทุกวัน

มือหนาเลื่อนบลูมาร์ตินี่ที่เพิ่งเสร็จหมาดๆไปตรงหน้าของคนข้างตัว เห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วเป็นเชิงถามก็ขยับรอยยิ้มบาง

“ขอให้ผมได้เลี้ยงคุณสักแก้วนะครับ”

น่าประหลาด...แม้จะไร้ถ้อยคำใดๆเอื้อนเอ่ย ทว่าเพียงแค่รอยยิ้มหวานๆที่ได้รับกลับมาก็สามารถทำให้ยงกุกสำลักความสุขจนแทบจะหยุดหายใจ

“คุณ.. เอ่อ..”

ชายหนุ่มอึกอัก เริ่มวางตัวไม่ถูกเมื่อคู่สนทนาก้มมองแก้วค็อกเทลรสที่สั่งเป็นประจำก่อนจะเลื่อนมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเขา.. รอยยิ้มมุมปากและสีหน้าฉายชัดเจนว่ารู้ทัน ยิ่งสบสายตากับดวงตาลึกล้ำที่จ้องมาตรงๆไม่มีหลบก็ยิ่งทำให้ระบบความคิดในสมองรวนจนยั้งปากตัวเองไว้ไม่ทัน

“คุณ.. อยากได้เพื่อนใหม่บ้างไหมครับ”

โอ๊ย ฉิบหายแล้วไง

พูดอะไรออกไปวะเนี่ย บังยงกุก!

อายแสนอายจนแทบจะกัดลิ้นตายไปให้พ้นๆเสียเดี๋ยวนั้น.. หากยังคงฝืนยิ้มให้คนที่ตัวเองหมายปองไว้.. เขายึดคติว่า ‘ด้านได้-อายอด’ เพราะฉะนั้น จนกว่าคนคนนี้จะออกปากไล่ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่คิดจะล้มเลิกความพยายามง่ายๆ

ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆกับประโยคคำถามนั้น คีบก้านแก้วขึ้นมาแกว่งเล่นแล้วก็ส่ายหน้ายกเครื่องดื่มสีฟ้าสวยขึ้นชิมรส ลอบยิ้มขำกับอาการหน้าเจื่อนของคนแปลกหน้าแล้วก็หมุนตัวมาเผชิญหน้ากับคนตัวโตกว่า..

เป็นครั้งแรกที่ยงกุกได้เห็นอารมณ์อื่นนอกจากความเย็นชาสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น มือเรียวยกขึ้นทาบอกแกร่ง.. ด้านซ้าย.. สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นถี่รัวของอวัยวะใต้ผิวเนื้อแล้วก็ยกยิ้มพึงใจ

ชายหนุ่มหายใจติดขัด.. รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผะผ่าวไปหมด ก้อนเนื้อในอกก็เต้นแรงจนเจ้าตัวชักหวั่นว่ามันอาจจะหลุดออกมาข้างนอกได้จริงๆ

พระเจ้าอยากได้วิญญาณของบังยงกุกไปรับใช้ท่านบนสวรรค์เร็วๆหรืออย่างไรกันครับ ถึงได้วางแผนส่งยมทูตหน้าซื่อตาใสแบบนี้มาหลอกพรากเอาลมหายใจของผมไป..

ถ้าใช่..

เขาคงต้องขอแสดงความยินดีด้วย เพราะแผนของท่านสำเร็จไปได้ด้วยดี..

ยงกุกหลงละเมออยู่ในอารมณ์ฝันเฟื่อง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่.. รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงท่วงทำนองคลาสสิคดังแว่วหวานพอให้ทุกคนในอาณาบริเวณเคาท์เตอร์บาร์ได้ยินกันโดยรอบ.. ทันทีที่ได้เห็นต้นกำเนิดเสียง หัวใจของชายหนุ่มก็กระตุกวูบ

เข็มสั้นและเข็มยาวพร้อมใจกันชี้ที่เลขสิบสองพอดี

เจ้าของใบหน้าน่ารักละมือนิ่มออกจากอกของอีกฝ่าย ส่งยิ้มหวานชวนมองให้ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นยืน ร่างโปร่งเพรียวผินหลังให้ก่อนจะสาวเท้าเดินจากไปโดยไม่มีแม้แต่คำล่ำลา ภาพแผ่นหลังบางที่ค่อยๆกลืนหายไปกับกลุ่มคนทำให้ชายหนุ่มใจหายวาบ

จะปล่อยไปเฉยๆอย่างนี้น่ะหรือ...?

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแอลกอล์ฮอล์จากบลูมาร์ตินี่กว่าห้าแก้วที่ซึมอยู่ในกระแสเลือดตอนนี้หรือเพราะสัมผัสที่ได้รับจากคนคนนั้นกันแน่ ที่ทำให้ยงกุกกล้าที่จะตะโกนว่าเดี๋ยวก่อน เรียกคนที่กำลังจะจากไปให้หยุดนิ่งแล้ววิ่งตามไป สองขาพาร่างสูงแทรกผ่านกลุ่มคนเบียดเสียดมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลนุ่ม มือหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้หลวมๆ ถามทั้งที่ยังหอบหายใจหนัก

“คุณ.. ชื่อล่ะ.. ผมยังไม่.. รู้จักชื่อคุณเลย”

คราวนี้คนถูกถามยิ้มกว้างกว่าครั้งไหนๆ.. เสียงหัวเราะกังวานใสช่างก้องนักในความรู้สึกของคนฟัง แก้มสีเรื่อจางด้วยฤทธิ์แอลกอล์ฮอล์ที่ยงกุกคิดมาเสมอว่าคงจะนุ่มนิ่มน่าดู ยกดันนัยน์ตาเรียวให้ปิดจนแลดูคล้ายรูปจันทร์เสี้ยว ริมฝีปากสีหวานยังคงไม่เอ่ยวาจา หากกลับยกมือข้างที่ว่างอยู่ขึ้นแตะบริเวณอกด้านซ้ายของตัวเอง ประสานสายตากันเกือบนาที คนตัวเล็กก็บิดข้อมือเบาๆเพื่อเตือนให้พันธนาการที่ยึดไว้คลายออก ยงกุกจำต้องปล่อยอีกฝ่ายออกจากการเกาะกุม.. ได้แต่มองแผ่นหลังคุ้นตากลืนหายไปกับคลื่นมนุษย์ด้วยสายตาอาวรณ์

ทั้งที่ถ้าขืนแรงเอาไว้อีกสักหน่อยก็จะสามารถรั้งเอาไว้ได้แล้วแท้ๆ..

ชายหนุ่มลากเท้ากลับมานั่งที่เคาท์เตอร์อย่างหมดอาลัยตายอยาก มองแก้วใสที่ยังบรรจุของเหลวเปี่ยมแอลกอล์ฮอล์สีฟ้าสดไว้กว่าครึ่งแล้วก็ผ่อนลมหายใจ.. แอบมองเขาอยู่ฝ่ายเดียวมาร่วมเดือน วันนี้นึกว่าพอจะได้มีโอกาสสานสัมพันธ์ให้มันคืบหน้าไปบ้าง ก็กลับพังไม่เป็นท่าเพราะความปอดแหกของตัวเองจนได้

ยงกุกส่งสัญญาณเรียกบริกรให้มาคิดเงินค่าเครื่องดื่ม บิลแจ้งจำนวนเงินติดค้างสี่หมื่นห้าพันวอนถูกวางลงตรงหน้า ชายหนุ่มล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกง ควานหาสิ่งที่ต้องการอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลอกตาอย่างเหนื่อยใจเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้

เขาลืมกระเป๋าเงินไว้ในรถ

ชายหนุ่มทอดถอนใจกับความไม่ได้เรื่องของตัวเองอีกครั้ง.. ด้วยความที่เป็นลูกค้าประจำและมีพฤติกรรมจ่ายเงินครบทุกครั้งไม่มีขาด ทำให้บริกรไม่ว่าอะไรเมื่อเขาขอออกไปหยิบกระเป๋าเงินที่รถ หากสัมผัสกรอบแกรบของอะไรบางอย่างนอกเหนือจากสัมผัสเย็นเยียบของกุญแจโลหะในกระเป๋าเสื้อทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น.. ดึงออกมาวางบนเคาท์เตอร์พร้อมกับพวงกุญแจรถ..

เศษกระดาษสีน้ำตาลอ่อนยับยู่ยี่แผ่นเล็ก.. ประดับด้วยตัวอักษรสีดำสวยเรียงกันเป็นระเบียบ..

‘ ชเวจุนฮง

010-8059-XXXX

ยินดีที่ได้รู้จัก ;p ’

บังยงกุกหัวเราะ เพียงแค่เศษกระดาษแผ่นเดียวทำให้โลกอันมืดมนของเขาดูสว่างสดใสขึ้นมาทันตา.. นึกถึงความรู้สึกตอนที่มือนิ่มสัมผัสอกซ้ายจนหัวใจเต้นถี่สลับกับเหตุการณ์ยามที่คนตัวเล็กยกมือขึ้นทาบอกด้านซ้ายของตัวเมื่อเขาเรียกรั้งถามชื่อแล้วก็อดหัวเราะออกมาดังๆอีกทีไม่ได้

ชเวจุนฮง.. งั้นหรือ..

ชายหนุ่มยกแผ่นกระดาษขึ้นจุมพิตแผ่ว บรรจงพับเก็บใส่กระเป๋าเสื้อที่เดิม วางบัตรเครดิตที่บังเอิญเจอซ่อนอยู่ในหลืบกระเป๋ากางเกงอีกข้างลงบนเคาท์เตอร์หินอ่อน นั่งกระดิกขารอรับบัตรคืนพลางผิวปากฮัมเป็นทำนองเพลงโปรด

ภาพใบหน้าน่ารักแต้มรอยยิ้มหวานชวนหลงใหลกับแววตาพราวระยับคู่นั้นยังคงแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ..

ยงกุกยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี

ร้ายไม่เบาเหมือนกัน

เจ้าหญิงทิ้งรองเท้าแก้วจดเบอร์โทรไว้ให้แล้ว

ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของเจ้าชาย.. ว่าจะตามหาจนพบ แล้วครองคู่กันอย่างมีความสุขตลอดไปได้หรือไม่

And we pray for them; for living happily ever after.

. จริงๆแล้วเป็นฟิคแปลงที่เอามารีไรท์นิดนึง๕๕๕ ต้นฉบับเป็นชายนี่นะคะ เผื่อมีใครเคยอ่าน๕๕(อย่างน้อยๆก็มีฮุนแน่ๆที่เคยอ่าน ลืมยังวะ ทำลืมๆไปเหอะนะ๕๕๕๕) เอามาลงใหม่เพราะกำลังมีแรงบันดาลใจว่าจะมีโปรเจ็คอะไรเล็กๆน้อยๆต่อจากนี้นิดนึง แต่ขออุบไว้ก่อนนะว่าเป็นอะไร คิคิ:P

. รักทุกคนนะคะ♥




 

THE★ FARRY