คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2nd 02 จนได้สิน่า
(่อนหน้ายอแลอลูหนึ่สัปาห์...)
ผมแ่านับออบมา็หลายเือนแล้วนะ แ่ผมทำอะไรผิพลาไปั้นหรอ ทำไมเมียผมถึยัไม่ท้อสัที ทั้ที่ผม็ยันออนานี้แล้วแท้ๆ
“ผมไม่อยาทำแล้ว ทำเท่าไหร่็ไม่ท้อสัที!!!” นี่ือเสียบ่นอุเมียสุน่ารัอผมเอรับ นี่ไม่ใ่รั้แรที่อบบี้น้อยลอยใอผมบ่นแบบนี้หรอนะรับ
“ั้นเราลอเล่นท่ายาันูีไหมรับที่รั??” ผมพยายามสายัวแทบา เอวแทบหลุ แ่็ไม่มีทีท่าว่าเมียะท้อ รึผมมันไร้น้ำยาันนะ
“ท่าไหน็ไม่เอาทั้นั้นแหล่ะ! ผมอยามีลูแล้วนะ ยอแท้อโนะลออยู่แล้วแ่พี่ยัทำผมท้อไม่ไ้อี!” ออบบ่นผมไม่พอแถมยัทำหน้าะร้อไห้อีเ้อ
“เโล่็ยัไม่ท้อเลยนะรับ” ทันทีที่ผมพูออไปออบ็หันวับมอผมาวาเลย
“็แล้วสอนนั้นเาทำบ่อยเท่าเราไหมรับ??” ว่าแล้วอบบี้น้อยอผม็ร้อไห้ออมาัลั่นเลยรับานนี้
ผมไม่รู้ะปรึษาใรแล้ว ส่วนไอ้ฮิมมัน็บอแ่ว่า
“ู็ทำเหมือนๆ พวมึนั่นแหล่ะ”
นสุท้ายที่ผมพอะปรึษาไ้เป็นนนี้สินะรับ เพราะเป็นนเียวที่ผมยัไม่เยเอ่ยปาอวาม่วยเหลือในเรื่อนี้เลยสัรั้
(ว่าไ ุลูเย) พ่อแบอมอออบเอรับทีรับสายอผม
“ผมมีเรื่ออยาะปรึษาหน่อยนะรับ” ผมพยายามะไม่ทำให้พ่อาเป็นห่วหรอนะรับ
(มีอะไรรึเรา?) ผมะพยายามอธิบายนะรับ
“ทำไมผมถึทำออบท้อไม่ไ้สัทีรับ??” ผมว่าุพ่อาอผมำลัอึ้ับำถามอผมอ่านะ
“ผมว่าผมใ้ทุระบวนท่าแล้วนะรับ” ปลายสายเียบหนัว่าเิมอีรับทีนี้
“เอ่อ.. ยัอยู่ไหมรับ?” พ่อาไม่เป็นลมไปหรอใ่ไหมฮือ?
(อยู่.. นายับออบบ่อยแ่ไหน?) ำถามอพ่อาทำผมเินสิรับ
“ทุวันเ้า ลาวัน เย็นและ่อนนอนรับ” ผมทำแบบนี้มาลอเือนที่ผ่านมานี้
(เยอะไปไหม?) ็ลูพ่อเป็นน้อารนะรับ ผมแ่สนออ่ะ
“เยอะหรอรับ?” มันไม่เยอะรึผมเริ่มินันแน่นะ
(มา!) เสียุพ่อาแทบะะอผมอยู่แล้วนะร๊าบ
“วรเหลือเท่าไหร่ีรับ??” อย่าน้อยผมะลอทำามพ่อาูสัรั้็ไ้
(หนึ่วันเว้นสามวัน ถ้ายัไม่ไ้ผลให้เปลี่ยนเป็นสัปาห์ละรั้พอ) นี่ผมหูไม่ฟาใ่ไหมรับ?? สามวันทีเนี่ยนะ!!!
“ไม่น้อยไปหรอรับ??” ผมพยายามะ่อรอแบบสุีวิแล้วนะ
(ถ้าทำแบบนี้แล้วยัะไม่ท้อ นาย็เป็นหมันแล้วล่ะนะแฮยอน!!) ผมว่าผมรู้สึไ้ถึำสบประหม่านะเมื่อี้
“รับผม! ผมะลอูนะรับ” สรุปือผมะลอทำามนั้นรับ ถึแม้มันะทำให้ผมับออบ้อนอนห่าันหน่อย็เถอะนะ
(สามวันผ่านไปไวเหมือนโห...)
“อบบี้ร๊าบ วันนี้รบำหนอเราแล้วนะรับ” เหมือนยภูเาออาผมอผมเลยรับ ที่ผ่านมาพี่แฮยอนเล่นเอาแ่นอนห่าผมลอเลย ไม่อผมเหมือนทุืนอ่ะ
“ละอผมทุสามวันริๆ เนี่ยนะ?” ผมเหานะที่พี่แฮยอนไม่อผมอนนอนนะ แ่็พอะเ้าใเหุผลนะว่าพ่ออผมแนะนำมา
“พี่ทำเพื่ออบบี้นะรับ อบบี้อพี่ไม่อยาไ้ลูแล้วหรอรับ??” ผมอยาไ้สิรับแ่แบบนี้ไม่ไหวนะรับุสามีที่รั
“อทนนินะ๊ะอบบี้ ถ้าอบบี้มีน้อแล้วเราะไ้ไม่้อนอนห่าันแบบนี้ไรับ” ผมอยามีลูแบบยอแ็รินะ แ่ถ้าไม่ไ้อพี่แฮยอนผม็ทนไม่ไหวเหมือนันนะ
“ั้นวันนี้ผมอรบทุท่านะรับ” ผมิถึสัมผัสอพี่นี่หน่า
ราวนี้่าออไปเพราะออบูะมีวามสุมาว่ารั้ไหนๆ มันราวับว่ายิ่เาโหยหามันมาเท่าไหร่ มันยิ่ถูา้อใอเามาึ้นไปอี
“พี่แฮยอน เหนื่อยมาไหมรับ?” ผมใ้แรานพี่แฮยอนมาเินไปใ่ไหมรับ อนนี้พี่แฮยอนหลับปุ๋ยเลย ผมไ้แ่มอใบหน้ามายที่ผมไ้มาไว้ในรอบรออย่ามีวามสุ ผมะยอมสามวันรั้็ไ้ถ้ามันะทำให้ผมไ้เห็นพี่แฮยอนนอนหมแรแบบนี้อ่ะ
ว่าแล้วออบ็ุมพิเบาๆ ลที่เส้นผมอนที่ไม่ยอมลุออไปาัวเาสัที
“อื้ม!” แฮยอนราออมา อนที่โนออบผลัออาัวพร้อมับส่วนหนึ่อร่าายอแฮยอนให้อีนหลับสบายมาึ้น
“อย่าทำเสียแบบนั้นสิรับ เี๋ยวผม็อใไม่ไหวหรอนะ” ออบลุึ้นไปอาบน้ำ่อนะลับมาทิ้ัวลนอน้าายแฮยอนเหมือนทุที
(วันที่อิลฮุนลืมาูโล..)
รื! รื!! รื!!!
“รับผมุเพื่อนมีอะไรให้ผมรับใ้รับ??” แฮยอนำลันอนหมแรหลัาออำลัายอย่าหนั นี่เป็นรั้ที่สอที่เานอนหลับบนัวอออบ
(เฮ้ย! นี่มึอยู่ไหนว่ะไอ้แ้? ยอแลอลูแล้วนะโว๊ย!!!) ยุะโน่าแฮยอนทันทีที่เพื่อนอเารับสาย
“ลอแล้วหรอว่ะ หลานเราน่ารัไหมมึ??” แฮยอนื่นเ้นไม่แพ้ยุ แ่็ผิพลารั้ร้ายแร เพราะราวนี้ออบไม่ไ้ผลัให้เาออาัวแ่ลายเป็นว่าหลับไป้วยันทัู้่ ออบที่นอนหันหลัให้แฮยอนถึับสะุ้เพราะแฮยอนยับเร็วเินไปเพราะวามใ
“อ้า!!” ออบเผลอัวร้อออมาัลั่น ทำเอายุอยาะวาสายะเี๋ยวนั้น
(เอ่อ.. ูว่ามึ่อเถอะนะ เสร็แล้ว็มาโรพยาบาล็ไ้) แฮยอนที่ทำอะไรไม่ระวั็้อับน้ำาให้ออบเพราะันทำอีนเ็บแปลบนน้ำาไหล
“ออบ! เ็บมาไหมรับ??” แฮยอนรีบัารับออบให้อยู่ในท่าที่เาะสามารถูอาารออีนไ้
“พี่แฮยอนอ่ะ” ออบเ็บมา็ริ แู่เหมือนว่าที่ยุพูะเป็นริเสียแล้ว มารารสามวันรั้ถูยเลิในทันที
นิ้วมืออแฮยอนที่ำลัสำรวบาแผลอออบำลัทำให้อีนเลิ้บเลิ้มอย่า่วยไม่ไ้นเผลอเร็สะโพอนามโยไม่รู้ัว
“อย่ายั่วันแบบนี้สิรับออบ?” แฮยอนเอ็เริ่มะ้านทานวาม้อารอร่าาย่อไปไม่ไหว
“เอาไว้่อยเริ่มวิธีสามวันรั้ันใหม่นะรับออบ” แฮยอนอทน่อไม่ไหวอีแล้ว
“อื้มมม...” ออบที่ำลั้มหน้าุเ่าอยู่ ถูอบสนอวาม้อารโยอีนที่ำลัออแรับสะโพสวยอเาอย่ามีวามสุ
“แรอีหน่อยสิฮ่ะ” แฮยอนพยายามะทำให้เบาที่สุเพราะเาเพิ่ะทำออบเ็บ แ่พอไ้ยินำอาออบร่าหนา็ะบี้ะบันส่แรรัให้แบบไม่ยั้ ่อนะเร็ัวน้อยๆ เพื่อปลปล่อยออมา
“อ้า.. พี่แฮยอนเ่ที่สุเลยรับ” ออบลุมานั่ร่อมส่วนล่าอแฮยอนเอาไว้ ่อนะเริ่มวาลวลายเผ็ร้อนให้อีนไ้พับ้า
“อบบี้ร๊าบ อื้ม!” สะโพสวยำลับยี้นที่นอนแผ่หลาอย่าหมแร
“ให้ผม่วยนะรับ” ารหมุนอสะโพทำให้อีน้อนิ่วหน้ามออย่า่วยไม่ไ้
“เฮ่อะ... แบบนั้นรับที่รั แรๆ เลยรับ” ออบรู้ีว่าแฮยอนอบแบบไหน
“พี่แฮยอน่วยผม้วยสิฮ่ะ” ออบที่ำลัะหมแร้ออให้แฮยอนออแร่วยอีนิเพื่อปลปล่อย ึ่แฮยอน็สนออบอย่ารวเร็ว
เสียราัระมไปทั่วห้อ เสียเนื้อระทบันัมาไม่าสาย
“พรุ่นี้เ้าเรา่อยไปูหน้าหลานนะรับ วันนี้ผมไปไหนไม่ไหวแล้วอ่ะ” ออบที่นอนหมแรอยู่บนออแฮยอนเพิ่ะหลับไปเมื่อี้นี่เอ
“นไ้สิน่า...” แฮยอนไ้แ่บ่นให้ัวเอที่อใไม่ไหวอีรั้
ยุที่โทรหาแฮยอน็รีบบอับฮิมานทันทีที่วาสายไป
“สสัยวันนี้ะยัมาไม่ไ้อ่านะ พรุ่นี้เ้าว่าะมีแรเินันนะันว่า” ยุยิ้มแบบิำให้ฮิมาน ึ่ฮิมาน็พอะเ้าใว่าเพราะอะไรึไม่ไ้ิะโรธหรือว่าเพื่อนเลย
“ให้มาพรุ่นี้นั่นแหล่ะ มาวันนี้เินเป็นเป็ว่ะ” ฮิมานหัวเราะออมาเสียัเพราะอำเพื่อนัวเอไม่ไ้
“ัน็ว่าั้นแหล่ะ” นี่สินะที่เาเรียว่าเพื่อนนะ
By ZeloStone
ึมำึมำ ใรที่แอบสสัยว่าแ้อ้บหายไปไหน ราวนี้รู้ันแล้วใ่ไหมเอ่ย???
แ้ไม่ใ่ไม่รัเพื่อนนะ แ่แ้เินไม่ไหว่าหาอ่ะเน้อ
ความคิดเห็น