คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ( gongyung ) : REASON - PART 1
Part 1
บรรยากาศพลบค่ำของกรุงโซลศูนย์รวมวัฒนธรรมล้ำค่าของเกาหลีใต้เป็นตัวบอกเวลาให้บันดา พ่อค้าแม่ขายส่วนใหญ่ปิดร้านของตนเองและกลับไปพักผ่อน เช่นเดียวกันกับคาเฟ่สวยย่านใจกลางเมืองแหงนี้ที่ได้เวลาปิดตัวลง เจ้าของร้าน ‘ยองกี้คาเฟ่’ จินยองกำลังเก็บโต๊ะในร้านอย่างขะมักเขม้น ทั้งทีหน้าที่นี้ควรเป็นของพนักงานประจำอย่างยูรินูน่าและอาจองที่พร้อมใจ กันลาหยุดในวันนี้ - - ยังดีที่ได้บาโรเพื่อนสนิทมาช่วยบ้างในตอนบ่ายช่วงที่ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ
จินยองเก็บโต๊ะเก้าอี้จนเกือบหมดเหลือแต่โต๊ะตรงมุมในสุดของร้านทีใกล้กับตู้ หนังสือ ร่างบางหยุดมองโต๊ะตัวนี้และยิ้มให้กับตัวเองเบาๆ อย่างลืมตัวเมื่อนึกไปถึงคนหน้านิ่งที่พอมาร้านนี้ทีไรก็ชอบแต่จะนั่งโต๊ะ ตัวเดิมและสั่งเมนูเดิมๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อ
ใบ หน้าเรียวขาวใสไร้ริ้วรอยกับริมฝีปากบางอมชมพูเหมือนผู้หญิงบวกกับผมสีดำ สนิทที่รับได้ดีกับดวงตาสีนิลนั้นทำเอาหัวใจของคุณเจ้าของร้านเต้นรัว อยากจะรู้จักและใกล้ชิดเขาให้มากกว่านี้จัง…
เมื่อเริ่มรู้ว่าตัวเองฟุ้งซ่านคิดไปไกลถึงสุดขอบโลกจินยองก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ และตั้งหน้าตั้งตาเก็บโต๊ะต่อไป ทันใดนั้นสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นสิ่งขอบางอย่างที่หล่นอยู่ใต้โต๊ะ มือเรียวเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดูและพบว่ามันคือแหวนเงินเกลี้ยงวงหนึ่งซึ่ง…ของ ใครล่ะ -_-?
เมื่อไม่รู้ว่าเจ้าของคือใครสมองน้อยๆ จึงประมวลผลหาข้อมูลลูกค้าที่มานั่งโต๊ะตัวนี้ เออ วันนี้คนที่มานั่งโต๊ะนี้…มีแค่คนเดียวนี่นา O.O!!
ใบหน้าสวยงอง้ำเล็กน้อยเมื่อนึกไม่ออกว่าจะแหวนเจ้ากรรมวงนี้ไปคืนกับเจ้าของ ยังไง นั่งคิดก็แล้ว นอนคิดก็แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งหาทางออกไม่ได้ ครั้นจะให้พี่ยูริหรืออาจองไปคืนให้เมื่อเขาคนนั้นมาที่ร้านก็นึกเสียดาย...เพราะว่าอยากจะพูดคุยกับเขาสักครั้ง และร่างบางก็ไม่กล้าอยู่ดี โอ๊ยยย เป็นทุกข์แท้ - -
“นั่ง เม่อตั้งแต่เช้ายันเที่ยง เรียนเข้าสมองบ้างหรือปล่าวก็ไม่รู้” ซานดึลยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อนสนิทพลางเอามือจิ้มไปยังแก้มของจินยองเบาๆ
“รู้เรื่องน่า” จินยองว่าพร้อมปัดมือออก
“งั้นถามหน่อย เมื่อกี้เรียนวิชาประวัติศาตร์ของครูคิม เรียนเรื่องอะไร”
“...สงครามโครยอ” ตอบอย่างไม่แน่ใจ
“งี่ เง่า วันนี้คุณครูคิมเอาแต่บ่นเมียที่บ้านจนไม่ได้เรียนต่างหาก บอกมานะว่ามีเรื่องอะไรถึงได้นั่งเม่อจ้องแหวนเงินนั่นไม่วางตาขนาดนั้น!?”
“ไม่มีอะไรหรอน่า..”
“โกหก :(”
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“เชอะ! ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกงอนแล้ว!!”
“ซานดึล~”
“ไม่ต้องมาเรียก”
“อย่างอนน่า น้า~~”
“ดูทำหน้าเข้าสิ หายงอนก็ได้” ซานดึลยอมแพ้กับใบหน้าอ้อนๆ ของจินยองราบคาบ ก็ดูทำเข้าสิ หน้าตาเยิ้มปากย้อยซะขนาดนั้น...เฮ้อ~ เพื่อนเขาเป็นเอามากจริงๆ -*-
“จริงสิ เย็นนี้ไปหาอะไรกินข้างนอกกันมั้ย แถวมยองดงมีร้านอาหารเปิดใหม่เพียบ ฉันเลี้ยงเอง ^^” จินยองมองเพื่อนที่ทำหน้าบานแบบมีความสุขสุดๆ อย่างงงๆ
“มีเรื่องอะไรดีๆ หรือไง”
“ฮิๆ ถ้าไปก็รู้”
“แล้วชวนบาโรหรือยัง”
“เรียบร้อย ของฟรีมันไม่พลาดอยู่แล้วล่ะ”
“นินทาอะไรฉันน่ะ - -” อยู่ๆ บุคคลที่สามอย่างบาโรก็ก้าวเข้ามาในวงสนทนา
“เปล๊า~” ซานดึลว่า
“จินยอง ผ.อ. เรียกพบน่ะ” บาโรนิ่วหน้าใส่ซานดึลเล็กน้อย ก่อนจะพูดธุระที่คุณครูฝากมาบอกให้จิยองฟัง
“...ผ.อ. งั้นเหรอ?” ร่างบางกลืนน้ำลายเล็กน้อยเมื่อเห็นบาโรพยักหน้าเบาๆ
ก๊อกๆ ~
“เข้ามาสิ”
“เอ่อ..สวัสดี ครับ” พอเข้ามาในห้องทำงานก็ผู้อำนวยการโรงเรียนร่างบางก็ก้มหน้าทักทายตามมารยาท ภายในห้องสี่เหลี่ยมตกแต่งอย่างเรียบหรูสมกับเป็นห้อง ผ.อ. ใหญ่ ของโรงเรียนมัธยมชื่อดังอย่างโซคังดง ชายวัยกลางคนพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนผายมือเชิงให้นั่งลงที่เก้าอี้ไม้สัก ตัวใหญ่ด้สนหน้าโต๊ะ ผ.อ.
“ที่เรียกมาในวันนี้น่ะ มีเรื่องอยากให้ช่วย” ผ.อ. กง เอ่ยเรียบๆ แล้วหยุดสังเกตุท่าทางของคนตรงหน้า "เพราะ นายคือคนที่ได้ผลการเรียนวิชาประวัติศาสตร์สูงสุดในเกรดสิบสอง ฉันจึงอยากจ้างวานให้นายช่วยเป็นติวเตอร์สอนหลานชายผู้โง่เขลาของฉัน ว่าไง”
ยังไม่ทันทีที่สมองน้อยๆ จะประมวลผลสำเร็จ ท่านผ.อ.ก็เล่นยิงคำถามมาว่าจะรับหรือไปรับเล่นเอาร่างบางมึนงงไปชั่วขณะ
“ติวเตอร์เหรอครับ”
“ใช่ หลานมันไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่เด็กแล้วอยากกลับมาเกาหลีฉันเลยให้มันเข้า เรียนที่นี่ มันโอเคกับทุกวิชายกเว้นประวัติศาสตร์ที่คะแนนตกเอาตกเอาเลยอยากได้ติวเตอร์ น่ะ”
“แล้วทำไม..ไม่ ไปจ้างติวเตอร์ตามสถาบันล่ะฮะ หรือให้คุณครูคิมสอนก็ได้” ร่างบางเอ่ยถึงคุณครูคิมคนแก่จอมเม้าท์แตกประจำวิชาประวัติศาสตร์ ถึงจะขี้เม้าท์ไปหน่อยแต่สอนก็ใช้ได้เลยทีเดียว
“ฉันมีความคิดที่ว่านักเรียนกันเองน่าจะสื่อสารกันรู้เรื่องมากกว่าพวกครูอาจารย์น่ะ แล้วอีกอย่าง...หลานฉันมันเป็นพวกขี้เบื่อ คงจะดีไม่น้อยถ้าได้ทั้งติวเตอร์และเพื่อนเล่น” จินยองพยักน้าเบาๆ
“อ้อ ฉันมีค่าจ้างให้นะ ไม่ได้จ้างฟรีๆ” ผ.อ.เสริม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดีสอนให้ฟรี ไม่ต้องการค่าจ้างหรอก ^^” จินยองยิ้มให้ชายวัยกลางคนบางๆ เขาไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนอะไร เพราะการที่ผู้อำนวยการใหญ่ของโรงเรียนมาจ้างวานเขาก็ถือเป็นเกียรติมากแล้ว
“เป็นอันว่าตกลงใช่มั้ย”
“ครับ แล้วเรื่องตารางเวลา?”
“อืม..เอาเป็นจันทร์ พุธ แล้วก็เสาร์เป็นไง วันจันทร์กับวันพุธช่วงหกโมงเย็น แล้วก็ถ้าเป็นวันเสาร์ก็ช่วงเช้า นายว่าไง"
“ครับ”
“เอาเป็นว่างตกลงตามนี้ ขอบใจมากนะ”
“ครับ”
“อ่อแล้วก็นะ...นักเรียนใหม่ของนายชื่อกงชานซิก”
“อะไรกัน ทำไมจินยองยังไม่มาอีกล่ะเนี่ย” ซานดึลพูดพร้อมก้มมองนาฬิกา “นี่ไอ้หัวทอง โทร.หาจินยองดิ๊” หนุ่มน้อยหน้าหวานหันไปสั่งคนหัวทองที่นั่งเก๊กเหล่สาวข้างโต๊ะอยู่
“ไม่เห็นเหรอว่าคนกำลังยุ่งอยู่ โทรเองดิ” บาโรตอบกลับแบบขอไปที
“เหล่สาวอยู่นั่นล่ะ หล่อตาย - -^” พูดใส่อย่างค้อนๆ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวของโทรศัพท์มือถือตัวเอง "อ๊ะ จินยองส่งข้อความมา....มาไม่ได้ ติดสอนเด็ก? สอนเด็กเนี่ยนะ!!!”
“โวยวายอะไรของนายเนี่ย = =”
“จินยองมาไม่ได้อ้ะ T^T~” หนุ่มหน้าหวานทำหน้าเศร้า อย่างนี้ก็ไม่ได้บอกเรื่องสำคัญพร้อมๆ กันน่ะสิ
“...มีบาโรสุดหล่ออยู่ทั้งคนน่า”
“ก็อยากจะบอกเรื่องนี้พร้อมๆ กันนี่นา”
“เรื่องนี้?” ยังไม่ทันทีที่จะต่อความยาวสาวความยืดอะไร ผู้หญิงสวยหน้าตาสะอาดสะอ้านในชุดเดรสฟูฟ่องสีชมพูก็ค่อยๆ เดินเข้ามาเอามือปิดตาซานดึลข้างหลัง แล้วพูดเสียงใส
“ทายซิ ใครเอ่ย~” สัมผัสนุ่มที่คุ้นเคยทำให้ซานดึลคลี่ยิ้มกว้าง คนสำคัญที่เขารอมาถึงแล้ว
“..คูฮาร่าคนสวย หรือเปล่านะ?” ซานดึลพูดยิ้มๆ ทำให้สาวสวยเจ้าของชื่อหัวเราะเบาๆ พลางหยึกแก้มนุ่มของแฟนหนุ่มสุดหล่อไปทีนึง แน่นอนว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาของบาโรที่เอาแต่นั่งงงอ้าปาก ค้างอยู่
“สวัสดีค่ะ ฉันคูฮาร่า เรียกว่าฮาร่าเฉยๆ ก็ได้ เป็นแฟนของซานดี้ค่ะ~” หญิงสาวน่ารักนั่งพร้อมแนะนำตัวเสร็จสรรพ ซานดึลเห็นบาโรอึ้งไปก็อดขำไม่ได้
“นี่ไง เรื่องสำคัญที่ฉันจะบอก”
ความคิดเห็น