คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 2 - ขัดใจ
Part 2
“หิว”
“…”
“หิวไม่ได้ยินเหรอ!”
“เรื่องของนาย” แชมเปญตอบเรียบๆ ในขณะที่อ่านหนังสืออยู่
“ไปทำอาหารให้ฉัน” โจฮันออกคำสั่ง แต่มีเหรอที่ร่าบางจะกลัว
“ไม่”
“ขัดคำสั่งเจ้าชาย ผิดกฎหมายนะ!” ทันทีที่ร่างสูงพูดจบ แชมเปญเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเล็กน้อย ริมฝีปากบางยกยิ้มร้ายก่อนพูด
“เจ้าชายอะไรกัน อย่าลืมสิว่าตอนนี้นายคือฌอน น้องชายของฉันนะ ^^”
“ฉันเกลียดนาย!”
“Same~”
“โว้ยยยย!” โจฮันโวยวายกระทืบเท้าปึงปังไปมาดูแล้วช่างหน้าขันสำหรับแชมเปญเพราะเขาไม่คิดว่าเจ้าชายของประชาชนทั่วราชอาณาจักรจะเหมือนเด็กขนาดนี้ ในทางกลับกัน โจฮันก็คิดว่าผู้ชายหน้าหวานข้างหน้าเขานั้นกวนโหโมที่สุด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครขัดใจเขาแบบนี้มาก่อนเลย ไม่นึกเลยว่าการเป็นสามัญชนจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นเจ้าชายตอนนี้ก็ไม่เอา
“เหอะ นายไม่มีปัญญาหาอาหารเองเหรอ โทรศัพท์ก็มีโทรสั่งเอาก็ได้”
“สั่งก็สั่งได้ แต่ตอนนี้เงินไม่มี ลืมหยิบติดตัวมา -_-”
“ช่วยไม่ได้~”
“ขอยืมก่อนได้มะ พอเซฟเอางั้นมาให้ฉันแล้วเดี๋ยวฉันใช้คืน”
“ไม่ ฉันไม่ชอบให้ใครมายืมเงิน”
“...งก”
“เมื่อกี้ถ้านายไม่ได้พูดว่างกฉันอาจจะใจดีทำอาหารให้”
“งกเงิกอะไรกันตะเอง หูฝาดป่าว~ เค้าพูดว่างุงิต่างหาก งุงิๆ~”
“ดีมาก ^_^”
“นี่คืออะไร” โจฮันใช้ให้ตะเงียบคืบเส้นหยักสีไข่ขึ้นมายกดู มันคือกันอะไรหว่า น้ำใสๆ ไม่มีเนื้อสัตว์สักนิด มีแต่ผักชิ้นเล็กๆ บางๆ อยู่ประปราย
“มาม่าหมูสับไง ไม่รู้จักเหรอ”
“มาม่าหมูสับ?”
“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปน่ะ”
“แล้วไหนอ่ะหมูสับ” ร่างสูงคีบเส้นไปมาเพื่อหาหมูสับที่ไม่มีวี่แววว่าจะโผล่มาให้เห็นสักชิ้น”ไม่เห็นมีหมูสับสักชิ้นเลย หรือว่านายลืมใส่?”
“-_-”
“หืม?”
“มันเป็นรสหมูสับ ไม่มีหรอกหมูสับจริงๆ น่ะ เป็นรสน่ะเข้าใจไหม!”
“อ่าว งี้ก็หลอกผู้บริโภคอ่ะดิ ไหนโรงงานมันอยู่ไหน เดี๋ยวพ่อสั่งเผาซะให้ขัดโทษฐานหลอกว่ามีหมูสับ -*-”
“เลิกบ่นแล้วกินได้แล้วน่า” แชมเปญปราม
“ฉันไม่กินอันนี้อ่ะ จะกินพาสต้ากุ้งราดซอสอัลเฟรโด”
“ฮะ?”
“พาสต้ากุ้งราดซอสอัลเฟรโดน่ะมีไหม”
“ไม่ มีแต่มาม่า”
“แต่ฉันจะกินพาสต้า!”
“ก็บอกแล้วไงว่ามีแต่มาม่า!!”
“-*-”
“อะไร เบะปากทำไม จะฟ้องแม่เหรอ เชิญ~”
“ฉันโคตรเกลียดนายเลย!”
“Me too~”
“…!!!”
[เอ๋~ ปริ๊นซ์ทรงเสวยมาม่าหรือขอรับ เป็นไงอร่อยไหมขอรับ]
“อย่าไปบอกใครนะเซฟ” ร่างสูงพูดเสียงเบาใส่โทรศัพท์มือถือพลางหันซ้ายหันขวา พอเห็นว่าไม่มีคนแล้วจึงพูดต่อ “…มันอร่อยมาก”
[จริงเหรอขอรับ กระหม่อมทรงปลื้มใจยิ่งนักที่พระองค์ได้เสวยแบบสามัญชนสักที T^T]
“นั่นสินะ”
[แล้วคุณแชมเปญเป็นอย่างไรบ้างครับ เข้ากับปริ๊นซ์ได้ใช่ไหม]
“เหอะ ยัยตัวร้ายนั่นน่ะเหรอ ฉันล่ะไม่อยากจะพูด ปากงี้จัดสุดๆ เห็นว่าหน้าตาดีหรอกนะไม่งั้นพ่อต่อยไปแล้ว -*-”
[แสดงว่าเข้ากันได้ดีสินะครับ คิกๆ]
“คิกๆ บ้าอะไร”
[เปล่าขอรับ เอ้อ! วันนี้ทั้งวันคุณฌอนเธอรบเร้าให้ผมโทรปริ๊นซ์ไม่หยุดเลย บอกว่าเป็นห่วงคุณแชมเปญ]
“ทำไม ไอ้เด็กนั่นคิดว่าฉันจะทำอะไรพี่ชายตัวเองหรือไง? เหอะ แบบนั้นไม่ใช่สเป็คฉันหรอก!”
[แน่เหรอขอรับ]
“…ไม่แน่ก็ได้ นิดนึง -_-;;”
[อะไรนิดนึง?]
“สเป็คนิดนึง”
[ตรงไหนเหรอขอรับ]
“ก็ไม่มากหรอก…ตา ปาก คิ้ว หน้า ขา แขน ผิว แล้วก็อะไรอีกน้า อ้อ! เอว -.,-”
[ไม่นิดแล้วมั้งขอรับนั่น ผมชักเริ่มเป็นห่วงด้วยซะแล้วสิ =_=;;]
“วางใจเถอะน่า! ฉันไม่พิศวาสนายนั่นหรอก ฝากบอกเด็กนั่นด้วยก็แล้วกัน”
[ได้ขอรับ อ้อ! พรุ่งนี้ผมฝากคนเอาเงินไปให้ตอนเช้านะขอรับ]
“อือ”
[งั้นวางล่ะนะครับขอรับ]
“อื้ม”
“คุยกับใครอยู่น่ะ” เสียงหวานดังขึ้นข้างหลัง โจฮันหันไปมองและพบว่าเป็นแชมเญนั่นเอง
“ยุ่ง”
“เออ ไม่ยุ่งก็ได้ ชิ” ร่างบางสะบัดงอนเดินเตร่ไปนั่งโซฟาหน้าทีวีทันที โจฮันเห็นดังนั้นจึงยิ้มเยาะเตรียมจะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปอาบน้ำแต่ก็ต้องสะดุดกับรูปภาพรูปหนึ่งที่ใส่กรอบไว้เอาอย่างสวยงาม
ภายในรูปมีหญิงชายวัยกลางคนที่น่าจะเป็นพ่อและแม่กับเด็กผู้ชายอีกสองคนที่กอดกันกลม บนใบหน้าของพวกเขานั้นแต้มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่ทำให้โจฉันถึงกับยิ้มบางตาม แต่แล้วเขาก็นึกได้วาฌอนบอกว่าอยู่บ้านหลังนี้กับพี่แค่สองคน งั้นก็แสดงว่า….
ร่างสูงมองไปยังคนตัวเล็กที่นั่งชันเข่าดูทีวีอยู่ เขาไม่รู้ว่าภายใต้ผ่านหลังบางๆ นั่นจะแบกรับอะไรไว้บ้าง แต่สิ่งที่เขารู้อย่างหนึ่งคือคนๆ นี้คงจะเข้มแข็งมาก…มากเกินกว่าที่จะมานั่งท้อแท้โทษชะตาชีวิตเป็นแน่
“ฮ้าว~” เสียงหาวเล็กๆ ของตัวเองบ่งบอกได้เลยว่าแชมเปญพร้อมที่จะเข้าสู่นิทราแล้ว ร่างบางมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกว่าเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดทีวีปิดไฟแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป
บานประตูสีขาวของห้องนอนเปิดอ้าออกเผยให้เห็นเตียงนอนที่คุ้นเคยพร้อมกับสิ่งมีชีวิตร่างใหญ่นอนแผ่หราอยุ่บนนั้นทำเอาร่างบางแทบร้องด้วยความตกใจ
“นี่นาย! นายๆ!! ตื่นสิเว้ยย!” แชมเปญเข้าไปเขย่าๆ ร่างของโจฮันที่หลับใหลอยู่ให้ตื่น แต่ให้ตายสิ หมอนี่ปลุกยากชิบ!
“นายๆๆ”
“อือ~ อะไร” โจฮันหรี่ตามองพร้อมหาวด้วยความง่วง อะไรกันนักกันหนาคนจะหลับจะนอน
“ทำไมนายมาอยู่ในห้องฉันได้ฮะ!”
“..ก็เดินมา”
“อย่ามากวน! ห้องของณอนก็มีทำไมไม่ไปนอนเล่า!!”
“ก็ห้องนี้มันใหญ่กว่าอ่ะ เตียงก็นุ่มกว่า~”
“แต่นี่มันห้องฉัน! ลุกไปเลยๆ”
“ไม่เอา ฉันมาก่อนก็ต้องได้นอนก่อนดิ”
“บอกให้ลุกไง!!”
“เรื่องมากจัง มานอนด้วยกันนี่มา” โจฮันตบพื้นที่ข้างตัวเองเป็นเชิงเชญชวน นั่นทำให้แชมเปญหน้าขั้นสีนิดๆ ไอ้บ้าเอ๊ย!
“ไม่!”
“งั้นก็ไม่นอนห้องน้องนาย”
“ไม่!!”
“ง่วงเว้ย เรื่องมากนักก็มานี่!!!”
“อ๊ะ!”ร่างสูงหมดควาอดทนจึงดึงตัวของร่างบางให้ลงมานอนด้วยกัน แต่ดึงผิดท่าไปหน่อยจึงกลายไปว่าร่างบางได้ทับตัวของเขาอยู่ ทำให้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันแค่ไม่กี่เซ็น และยิ่งไปกว่านั้น…
“นะ นาย -*- ///”
“O_O”
“อะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น?” แชมเปญถามด้วยความไม่เข้าใจ
“..เอ่อ คือ”
“อะไร?”
“..นายทับเจ้าชายน้อยของฉันอยู่อ่ะ T^T”
“=[]=!!” ไอ้เจ้าชายบ้า! นายทำตัวนายเองนะโว้ยยยย TT____TT
:: Special words ::
“Me too~”
By Champagne
:) Shalunla
ความคิดเห็น