คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part [2.] : How to feed the 'Belle' 3
-(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)-
: II How to feed the ‘BELLE’ 3 - end
วันนี้เช้าวันศุกร์
แจจุงไม่มีเวรเตรียมแล็ปชีวะตอนเช้า เวรทำความสะอาดห้องหรือให้อาหารสัตว์ก็ไม่มี แจจุงตื่นนอนพร้อมพี่ยุนโฮ อาบน้ำก่อนพี่ยุนโฮ แต่งตัวเสร็จแล้ว ตอนนี้คุณแม่ของพี่ยุนโฮกำลังเตรียมกับข้าวให้แจจุง
ในเมื่อทุกอย่างลงตัว ดังนั้นก็หมายความว่า วันนี้แจจุงคงจะต้องไปโรงเรียนพร้อมๆ กับชองยุนโฮ
“ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ ยุนโฮดูน้องด้วยนะ”
คนถูกแม่ทักได้แต่ยักไหล่ไม่แยแสก่อนจะเดินนำออกไปก่อน ทำเป็นเมินซะอย่างนั้น แต่ก็ยังคว้ากระเป๋าของแจจุงไปถือเองหน้าตาเฉย ทำเอาคุณแม่หลุดขำ ก่อนแจจุงจะหันมาโค้งสวัสดีให้คุณนายชองแล้วรีบวิ่งตามยุนโฮไป
“รอด้วยสิ!” แจจุงว่า ไม่ทันไรก็ให้วิ่งซะแล้ว ยุนโฮทำหน้ามึน หันมามองคิมแจจุงด้วยสายตาโนคอมเม้นท์
“ขาสั้น! ตัวสวยขาสั้นเองนะ!”
“ตัวหล่อก็ขี้บ่นเหมือนกัน นี่แล้วไปโรงเรียนด้วยกันแบบนี้จะดีเหรอ?” แจจุงหันมาถาม เรียกความสนใจจากตัวหล่อที่เอาแต่เดินจ้ำๆ เหมือนกับว่าป้ายรถเมล์จะหายไปไหนให้หันมาเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ทำไม?”
“ก็ถ้าไปพร้อมกัน คนก็รู้หมดน่ะสิว่า...นั่นอ่ะ” แจจุงมุบมิบ ละไว้ในฐานที่เข้าใจ คิดว่ายุนโฮคงเข้าใจ แต่ก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาเมื่อคนฉลาดบางทีก็อยากทำตัวโง่
“นั่นไหน อะไร ไม่เข้าใจ”
“ก็แบบ ไปโรงเรียนพร้อมกันไง คนก็สงสัยไงว่าแบบ...อ่ะ” แจจุงเอานิ้วจิ้มกันให้ยุนโฮดู ไม่รู้ทำไมมันเขิน ถ้าจะให้แจจุงพูดว่า ‘เป็นแฟนกัน’ แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าชองยุนโฮไม่รู้จริงๆ หรือแอ๊บหลอกให้แจจุงพูดกันแน่ โธ่! อย่าแกล้งกันสิ
“พูดไม่รู้เรื่องเลยตัวสวย แบบไหน ว่าอะไร ยังไง” ยุนโฮพูด ก่อนจะหันไปแอบอมยิ้มตอนที่แจจุงเอาแต่ก้มหน้าหลบแก้มแดงๆ แล้วเอานิ้วจิ้มกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ตัวสวยนะ! ขี้อายว่ะ! รู้มั้ยมันน่ารักเนี่ย?
“ก็ถ้าไปโรงเรียนด้วยกันใช่มั้ย ก็ต้องขึ้นรถด้วยกันไง แล้วเข้าโรงเรียนพร้อมกัน มันก็เหมือน เอ่อ...” แจจุงพึมพำเสียงเบาหวิว
“แฟนกันไง...”
“พูดเบาจัง” ยุนโฮทำหน้ามุ่ย “ไม่ได้ยิน”
“ก็...เดี๋ยวคนอื่นรู้ว่าเป็นแฟนกันไงเล่า!” แจจุงโวยเสียงขึงขัง ยุนโฮอมยิ้ม ก่อนจะรีบตีหน้ามึนเมื่อแจจุงหันมาสบตาอีกครั้ง เขายักคิ้ว
“แล้วไม่ใช่หรือไงล่ะ?”
“ไอ้บ้า ก็เพราะว่าใช่ถึงกลัวคนอื่นรู้ไม่ใช่เหรอไงล่ะ!” แจจุงหลับตาปี๋ อ๊าย หน้าแดงแป๊ดแน่เลยอ่า... พอคิดได้อย่างนั้นก็รีบเอามือมาปิดแก้ม และนั่นทำให้ยุนโฮหน้ามุ่ย
“ตัวสวยแอ๊บแบ๊ว! ตัวสวยหยุดทำท่าน่ารักเดี๋ยวนี้คนอื่นมองหมดแล้ว!”
เรียกได้ว่าถ้ายุนโฮเก็บแจจุงใส่กรงเลี้ยงไว้ที่บ้านได้คงทำไปนานแล้ว ร่างสูงหน้างอ ปากเบ้ทันทีเมื่อแจจุงหลับตาปี๋แล้วเอามือปิดแก้ม น่ารักเสียจนคนแถวนั้นเริ่มหันมามองเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงป้ายรถเมล์ “แล้วจะสนทำไมถ้าคนอื่นรู้”
“ตกลงกันแล้วนี่ ไม่อยากให้คนอื่นมาวุ่นวายไม่ใช่เหรอ” แจจุงกลับมาทำท่าปกติ “แค่นี้ยังหึงขนาดนี้ ถ้ามีข่าวคึกโครม คนคงมายุ่งกับแจจุงเยอะ ชองยุนโฮแย่แน่ๆ”
“อะไร ใครหึง? ตัวสวยโมเม มั่วอีกแล้วดิ!” เขาว่า ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แจจุงทำตาโตใส่
“แล้วใครเขิน? อย่ามาทำมึนกลบเกลื่อนได้ป่ะ เขินก็บอกมาว่าเขินดิ ตัวหล่อติงต๊อง!”
“ลอกคำกันนี่ อันนั้นของฉันนะ ตัวสวยติงต๊อง!”
“ไม่ได้จดลิขสิทธิ์!”
“เดี๋ยวนี้กล้านะ!”
ง้องแง้งๆ กันอยู่ได้ซักพัก รถเมล์ปรับอากาศสาย 8 ที่ต้องใช้สำหรับเดินทางจากบ้านชองยุนโฮไปแทฮวาชินก็มาถึง ร้อนถึงยุนโฮที่ต้องรีบโบกและปิดบทสนทนาชั่วคราวโดยการเลื่อนมือไปคว้าที่ข้อแขนเล็กแล้วดึงให้เดินขึ้นมาบนรถด้วยกัน
“มัวแต่โม้ เกือบขึ้นไม่ทันละนะตัวสวย ไปนั่งเร็ว”
เพราะอยู่ต้นสาย คนก็เลยยังดูน้อย ยุนโฮจูงแจจุงมานั่งด้วยกันที่ข้างหน้าต่างริมซ้ายด้านหลัง ก่อนจะเขกหัวกลมๆ หนึ่งทีเมื่อแจจุงหันมาแลบลิ้นใส่
โดยปกติแล้ว ยุนโฮจะขึ้นรถสายนี้มาโรงเรียนเป็นประจำ ยุนโฮขับรถได้แต่ก็แค่ยืมแม่มาใช้ในกรณีที่จำเป็นเท่านั้น (เช่นขับไปขนของแจจุงมาไว้ที่บ้าน) บอกตามตรงว่าไม่มีวันไหนที่ยุนโฮตื่นเต้นกับการไปโรงเรียนขนาดนี้มาก่อน และเหตุผลที่ว่าก็คงไม่ต้องบอกว่าเป็นแบบนี้เพราะใคร
แต่นี่คือสิ่งที่คิมแจจุงจะไม่มีวันได้รู้จากปากตัวหล่อหรอก เล่นเอาแต่มึนใส่ ซะขนาดนั้น
“ตะกี้ตอนอยู่ข้างล่างถามว่าอะไรนะ?” จู่ๆ คนที่นั่งติดริมฝั่งทางเดินก็หันมาถามหลังจากจ่ายค่าตั๋วเสร็จ แจจุงหันมา ก่อนจะเอียงคอ แล้วร้องอ๋อในใจ
“ก็เปล่า ก็แบบว่ากลัวคนเค้าเอาไปพูดกันไง ว่าแจจุงมาโรงเรียนกับพี่ยุนโฮ พี่ยิ่งดังๆ อยู่”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง ไม่ใช่ดาราสักหน่อย”
ก็เพราะชองยุนโฮไม่เคยสังเกตน่ะสิ ระดับมีเว็บบอร์ดของตัวเองนี่มันก็ใกล้เคียงดาราแล้วนะ
“พี่ควรจะหัดสนใจสิ่งแวดล้อมซะบ้างนะ ความสนใจน่ะมีบ้างมั้ย วันๆ อยู่แต่กับหนังสือ แล้วก็นอน” แจจุงพูดเรื่อยๆ เพราะรู้ดีว่ามนุษย์ดาวอังคารอย่างชองยุนโฮไม่เคยรับรู้กับการเปลี่ยนแปลงของคนรอบข้างอยู่แล้ว ถึงต่อให้มีเว็บบอร์ดของคนรักชองยุนโฮอีกเป็นสิบๆ เว็บ ตัวหล่อก็คงไม่สนใจอยู่ดี
“ก็นี่ไม่เรียกสนใจเหรอ”
“? สนใจอะไร” คิมแจจุงหันไปมอง เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ตัวสวยไง พี่สนใจตัวสวย”
บางทีชองยุนโฮก็ชอบมีมุขจีบสาว(?) ไม่สิ มุขจีบตัวสวยโดยเฉพาะที่ทำให้แจจุงคาดไม่ถึง หรือบางทีแจจุงก็ไม่แน่ใจว่ายุนโฮอาจจะยังไม่รู้ตัวก็ได้ว่าตัวเองกำลังจีบแจจุงอยู่
แต่อย่างไรก็ตาม มันได้ผล เพราะแก้มแจจุงเริ่มแดงขึ้นมาแล้ว
“บ้าดิ!”
“ตัวสวยเขินอะไร?” ถามด้วยความซื่อใสจากใจจริง ชองยุนโฮไม่รู้จริงๆ ว่าคิมแจจุงหน้าแดงทำไม
“ไม่ได้เขิน!” แจจุงเริ่มติดนิสัยยุนโฮมาบ้างนิดหน่อยแล้ว ชองยุนโฮยิ้ม พูดพึมพำเบาๆ ให้แจจุงรำคาญไม่มีที่สิ้นสุด
“ตัวสวยเขิน ตัวสวยเขิน ตัวสวยเขิน ตัวสวยเขิน”
“ติงต๊อง เงียบเลยนะ...เค้าเขินจริงๆ แล้ว” แจจุงเม้มปาก รู้สึกว่าหน้าร้อนไปหมดแล้ว ชองยุนโฮหันมามอง เห็นว่าจริงจึงเลิกแกล้ง
“จริงด้วย เป็นสีแดงแล้ว อ่า...”
ยุนโฮหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาจดๆๆ แล้วพับใส่กระเป๋า แต่แจจุงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วอมยิ้มเพราะรู้อยู่แล้วว่าตัวหล่อเขียนอะไรลงไป ก็คงเกี่ยวกับแจจุงนั่นแหละ …เดี๋ยวค่อยแอบดูทีหลังก็ได้มั้ง...
“แล้วนี่ไม่กลัวคนรู้จริงอ่ะ”
แจจุงวกกลับไปเรื่องเดิม ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเป็นแฟนยุนโฮนะ แต่บางทีเรื่องนี้ก็สำคัญกับการใช้ชีวิตของเขาทั้งสองคน เพราะหลังจากที่แจจุงไปสมัครเว็บบอร์ดชองยุนโฮมาแล้ว สิ่งที่รู้อีกอย่างหนึ่งก็คือแฟนคลับยุนโฮน่ะ ชอบเจ้าตัวมากแล้วก็หูตาสับปะรดยิ่งกว่าอะไร ขืนรู้ว่ายุนโฮมีแฟนแล้วคงวุ่นวายไปหมดแน่ๆ
“ก็ งั้นเอานี่ไป” ยุนโฮคืนกระเป๋าแจจุงลงบนตักแจจุง “ทำนิ่งๆ ไปเค้าก็ไม่รู้แล้วว่ามาด้วยกัน”
“อือ”
“แต่ว่าตอนนี้คนยังขึ้นรถน้อยอยู่เลยอ่ะ” ยุนโฮพูดลอยๆ แจจุงร้องตอบ
“หืม? แล้วไง”
“งั้นขอนอนก่อนแล้วกันนะ ไม่มีคนรู้หรอก เจอกันที่โรงเรียน” พูดเสร็จก็ทำเนียนเอนลงไปซบกับลาดไหล่นุ่มทั้งๆ แบบนั้น แจจุงสะดุ้ง ก่อนจะพยายามกลบเกลื่อนใบหน้าสีแดงจัดเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่หลับตาพริ้มอยู่ใกล้ๆ แค่คืบ
เขาอยากจะบ้าตายกับตัวหล่อ...นี่คิดว่ารถเมล์จะไม่มีใครมาขึ้นอีกแล้วหรือไงนะ ตัวบ้าเอ้ยยยยย!
อย่างน้อยทุกสิ่งทุกอย่างก็แนบเนียนมากขึ้นเมื่อชองยุนโฮต้องลุกจากที่นั่งให้คนแก่ที่เพิ่งขึ้นรถเมล์มา
หลังจากที่เอนซบนัวเนีย หวานจนเปรมกันไปแล้ว ยุนโฮก็ต้องถูกแจจุงสะกิดให้ตื่นอีกครั้งก็ตอนที่รถใกล้จะถึงโรงเรียนแล้ว ยุนโฮสะลึมสะลือขึ้นมาเห็นรถในสภาพที่คนเบียดเสียดกันเหมือนรังหนอน ข้างๆ ที่เขานั่งมีคุณยายแก่ๆ ยืนโงนเงนอยู่ เท่านั้นเขาก็พอจะรู้แล้วว่าแจจุงสะกิดเขาขึ้นมาทำไม
แล้วก็กลายเป็นยุนโฮซะเองที่ต้องขึ้นไปยืนเบียดเสียดเป็นปลากระป๋องอยู่กับคนพวกนั้น
แจจุงหลุดขำตอนที่ทุกคนกำลังเบียดเข้าหากันด้วยใบหน้าหงุดหงิดเพราะความแออัด หากแต่ถ้าจะมีใครสักคนที่ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดกับสภาพแวดล้อมตรงหน้าก็คงจะเป็นชองยุนโฮผู้ไม่เคยใส่ใจกับสิ่งใด ที่แม้จะโดนดัน เบียดเสียด ขนาดไหน ใบหน้าคมคายก็ยังเรียบนิ่งและยืนจับราวบนเพดานรถไปเงียบๆ อยู่แบบนั้น
แบบนี้ยังจะเรียกว่าสนใจสิ่งแวดล้อมอีกเนอะพี่ยุนโฮ
รถมาถึงโรงเรียนในเวลาที่ทันเข้าแถวเป็นปกติเพราะแจจุงกับยุนโฮไม่ได้มาสาย
แจจุงเพิ่งได้สังเกตก็ตอนนี้เอง เขาเพิ่งเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงหลายคนกรี๊ดกร๊าดและแอบมองยุนโฮอยู่ ตอนอยู่บนรถคนเยอะจนแจจุงไม่เห็นอะไรเลย หรือแม้แต่ว่ามีเด็กที่โรงเรียนมาด้วยมั้ย แต่ตอนจะลงเนี่ยสิ เป็นอย่างที่คิดไว้เลย
พอชองยุนโฮก้าวขา พวกหล่อนก็รีบกรูตามลงไปอย่างกับคนบ้า
แจจุงที่นั่งอยู่ด้านในได้แต่รอให้คนอื่นลงไปก่อนกว่าจะลงมาก็คนสุดท้าย คนสวยอมยิ้มจางๆ เมื่อเห็นว่ายุนโฮแอบทำยืนเก๊กรอเขาอยู่ข้างล่าง แต่ก็แค่เหล่ตา เพราะยุนโฮไม่ได้หันมอง หรือคุยกันสักนิด ก่อนจะเดินๆ เข้าโรงเรียนนำหน้าแจจุง พอสักสามสี่ก้าวก็ไม่มีคนรู้แล้วว่ามาด้วยกัน
อันที่จริงต้องใช้คำว่า ออกจากบ้านด้วยกัน เลยมากกว่า
คิดเองก็เขินเองอีกและ คนเราอ่ะนะ คิมแจจุง
ทันทีที่ผ่านพ้นประตู สามหนุ่มหล่อเพื่อนซี้ที่นั่งกินขนมอยู่ตรงม้านั่งใกล้ๆ ทางเข้าก็เอ่ยเสียงเรียก
“เฮ้ย ยุนโฮ ทางนี้!”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันไปมอง แจจุงก็หันไปมอง ก่อนสามคนนั้นจะร้องเรียกแจจุงอีกคน แต่ก็โชคดีที่ตะครุบปากไว้ได้ทัน
“น้องแ...” ยูชอนรีบตะครุบปากตนเองเอาไว้ทันที เมื่อยงฮวาหันมาตบที่ไหล่เสียงดัง
“ไอ้ห่า แพล่มไปคนได้วุ่นวายอีก เงียบไปเลย ว่าแต่เดี๋ยวนี้คู่นี้เค้าเปรี้ยวขนาดนี้เลยเหรอ มีมาโรงเรียนด้วยกันด้วย”
“แต่ดูเดินห่างๆ กันนะ หลบสายตาคนอื่นอีกล่ะสิ” มินโฮพูดเมื่อยุนโฮเดินมาถึงโต๊ะพอดี ในขณะที่แจจุงแยกไปทางอื่น
“ว้าว กิ๊วๆ มาโรงเรียนพร้อมกันด้วย ไอ้หนุ่มนักวิทยาศาสตร์ของเราโรแมน-ติกกับเขาเป็นแล้ว”
ยุนโฮทำหน้านิ่ง วางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วทิ้งตัวลงนั่งไม่พูดอะไร
“นี่ๆ นัดเจอกันที่ไหนวะ ขึ้นรถตรงไหนอ่ะ อยากตามไปดูบ้างอ่ะ” ยูชอนสะกิด เห็นไอ้ยุนโฮมันนิ่งเป็นท่อนไม้นึกไม่ถึงว่ามันจะคิดไรแบบนี้เป็นด้วย แต่ชมได้ไม่ถึงอึดใจก็ต้องหน้าหงายเมื่อเจอประโยคถัดมา
“ที่บ้าน”
“บ้าน?”
“แจจุงมานอนบ้านกูสามวัน เลยมาโรงเรียนพร้อมกัน”
“ห๊า”
สามหนุ่มสามมุมร้องลั่นพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย ทุกคนอ้าปากค้างราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“นอนค้าง? บ้านเดียวกัน” ยงฮวาว่า
“นอนด้วยกัน” ยูชอนเสริม
“เตียงเดียวกัน” มินโฮเสริม
“อาบน้ำพร้อมกัน...โอ้ย! ตีกูไมชอง!” ยงฮวาร้องเมื่อยุนโฮคว้าชีทปึกใหญ่มาม้วนแล้วตีเข้าแรงๆ
“ลามปามและ”
“แหม แตะไม่ได้เลยสิมึง คนนี้อ่ะ” ยูชอนล้อ ก่อนจะทำหน้าตาชื่นชม “เดี๋ยวนี้มึงพัฒนาไปได้ไกลเลยนะยุนโฮ ดูพวกกูสิ ยังไม่มีแฟนกันเลยสักคน นี่ขนาดว่าโปรๆ นะ”
“ถุย ติดโปรล่ะสิมึง ได้ข่าวว่าไอ้ที่นั่งอยู่นี่โสดสลอนกันทุกตัว หน้าตาแม่งไม่เคยหาอะไรดีๆ ให้กูได้เลย” มินโฮว่า
ก่อนยงฮวาจะบ่น “กูจะไปรู้ได้ไงล่ะ ว่าผู้หญิงเค้าชอบอะไร ไม่ได้โรแมนติกเหมือนไอ้ยุนโฮนี่เนอะ”
แม้ทั้งสามคนจะรู้ดีว่าชองยุนโฮเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีแฟนตอนนี้ แถมยังดูท่าทางเอาใจแฟนเก่งแบบนั้น
แต่ยูชอน ยงฮวา มินโฮก็พอจะจินตนาการความโรแมนติกบนดาวอังคารของยุนโฮได้อยู่ไม่มากก็น้อยล่ะ...
เหอะ น้องแจจุงก็ทนมันไปได้อ่ะนะ...
วันนี้ยุนโฮถูกอาจารย์เรียกให้ไปติวคณิตศาสตร์กับรุ่นน้องเนื่องจากถูกเลือกเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่ง พักกลางวันนี้เขาก็เลยไม่มีโอกาสได้ไปป่วนใส่ตัวสวยเหมือนอย่างทุกวัน
ยุนโฮถือชีท สมุดกับดินสอเดินไปรอรุ่นน้องคนที่ว่าที่ห้องสมุด อาจารย์กำชับเขาว่างานนี้แข่งเป็นทีม ทีมละสองคน ไม่เลือกพวกปีสามเพราะพวกนั้นอ่านหนังสือเตรียมจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ดังนั้นอาจารย์จึงให้ความหวังกับยุนโฮมาก และบอกยุนโฮว่าให้สอนน้องคนนี้ด้วยเพราะน้องก็เป็นอัจฉริยะเหมือนกัน ซึ่งอันที่จริงเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก จนตอนที่ได้เห็นหน้ารุ่นน้องคนที่ว่าชัดๆ
“สวัสดีครับพี่ยุนโฮ”
หน้าคุ้นๆ นะ เพื่อนตัวสวยนี่นา
“ผมชิมชางมินนะ จำได้ไหม”
ยุนโฮพยักหน้า “เพื่อนตัวสวยใช่ไหม?”
ชางมินเลิกคิ้ว ก่อนสมองจะประมวลผลได้ว่า ตัวสวย ที่ว่ายุนโฮคงหมายถึงแจจุง
“เอ่อ...ครับ ผมคือรุ่นน้องที่อาจารย์เรียกมา เราสองคนคงต้องทำงานร่วมกัน ฝากตัวด้วยนะครับ”
ยุนโฮโบกมือเชิงว่าไม่ต้องมีพิธีรีตองหรอก ก่อนจะเริ่มถ่ายเทความรู้ที่ตัวเองมีให้ชางมินทีละน้อย ว่ากันว่าอัจฉริยะมักพูดอะไรที่คนทั่วไปไม่เข้าใจ แต่กับการสื่อสารระหว่างอัจฉริยะด้วยกัน ใครจะรู้ว่ามันรวดเร็วและแม่นยำราวกับการสื่อสารผ่านระบบดาวเทียมอย่างไรอย่างนั้น
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง การเรียนรู้ที่ยุนโฮส่งไปให้ชางมินผ่านไปได้รวดเร็ว ยุนโฮพูดอะไรชางมินก็เข้าใจเกือบหมด แทบไม่ต้องเสียเวลาสอนซ้ำตามแบบฉบับของอัจฉริยะ จวบจนรุ่นน้องขอเวลานอกไปเข้าห้องน้ำ พอกลับมาถึงได้หยุดติวแล้วเริ่มหาอย่างอื่นคุยกันบ้างเพื่อเป็นการพักสมอง
“พี่นี่สุดยอดมากเลยครับ พี่เก่งจริงๆ อย่างที่ใครๆ พูดกันเลย”
“ไม่หรอก นายเรียนรู้ได้เร็วเองต่างหาก” ยุนโฮว่าเรื่อยๆ
“ฮ่าๆ”
“นี่นายเป็นเพื่อนกับตัวสวยมานานแล้วเหรอ?”
ด้วยสัญชาตญานของตัวหล่อที่บอกชองยุนโฮว่าชิมชางมินคือวัตถุที่ปลอดภัยกับตัวสวย เขาเลยคุยด้วยสบายๆ ไม่ได้คิดอะไร “ก็ไม่นานหรอกครับ แจจุงเป็นเด็กใหม่ เพิ่งเข้าไม่นาน เค้าสนิทกับจุนซูน่ะ”
“จุนซู? เอ...” ยุนโฮพยายามนึก “นายหมายถึงตัวน่ารักหรือเปล่า?”
ตัวน่ารัก? - -
ชิมชางมินไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องตัวน่ารัก?” ชางมินถาม และยุนโฮก็เริ่มอธิบายในแบบที่เป็นเขา
“ก็ตัวสวย ก็เป็นตัวสวยเพราะสวย ส่วนเด็กคนนั้นน่ารัก ก็เลยเป็นตัวน่ารักยังไงล่ะ”
มันเป็นประโยคที่ครบครันด้วยเหตุผลจริงๆ อืมมมมมมมม ชิมชางมินพยายามจะเข้าใจ เขานึกขบขันในความน่ารักแบบประหลาดๆ ของรุ่นพี่คนนี้ไม่น้อย เขาว่าขำๆ
“งั้นผมก็เป็นตัวหล่ออ่ะดิพี่ถ้างั้น ฮ่าๆ”
หืมมมมมมมมมมมม?
ชิมชางมินเป็นตัวหล่อด้วยเหรอ?
ทันทีที่รุ่นน้องพูดแบบนั้น ชองยุนโฮก็ฉุกคิดขึ้นก่อนจะนึกไปถึงคำที่คิมแจจุงเคยพูดกับเขา
“ตัวบ้าไรตัวหล่อ”
“ตัวหล่อก็คือตัวหล่อ พี่ยุนโฮคือตัวหล่อ ตัวอะไรไม่รู้หลุดมาจากดาวอังคาร ทั้งหล่อทั้งน่ารัก ปากแข็งแถมยังทำตัวประหลาดอีกต่างหาก”
“ว่าฉันเหรอ กล้าไปแล้วนะตัวสวย!”
“แต่แจจุงชอบตัวหล่อนะ ไม่อยากเป็นตัวหล่อเหรอ?”
นิยามของตัวหล่อก็คือ ตัวอะไรไม่รู้หลุดมาจากดาวอังคาร ทั้งหล่อทั้งน่ารัก ปากแข็งแถมยังทำตัวประหลาด และที่สำคัญคือ
แจจุงชอบ
ตามหลักวิธีการทางคณิตศาสตร์ที่ยุนโฮเรียนมา ทุกอย่างสามารถตัดสินได้โดยการใช้หลักของการแก้สมการ
เมื่อกำหนดให้
แจจุงชอบตัวหล่อเป็นสมการที่ 1 ,
ชางมินเป็นตัวหล่อเป็นสมการที่ 2
เมื่อนำ 2 แทนใน 1 จะได้ว่า - แจจุงชอบชางมิน
ไม่ได้นะ! บ้าเหรอ! ต้องมีแค่ชองยุนโฮเท่านั้นสิที่เป็นตัวหล่อน่ะ!
“ไม่ใช่นะ นายไม่ใช่ตัวหล่อ”
จู่ๆ ยุนโฮที่ดูท่าทางมึนๆ นิ่งๆ ก็ทำเสียงแข็งขึ้นมาจนชางมินขนลุกซู่ นี่เขาทำอะไรผิดไปเหรอไงเนี่ย?
“นายเป็นตัวหล่อไม่ได้นะชางมิน”
“อะ โอ...โอเค แล้วผมเป็นอะไรล่ะ?” นึกไม่ถึงเลยว่าชิมชางมินจะต้องมานั่งรับมุขตัวบ้าบอคอแตกปัญญาอ่อนแบบนี้กับอัจฉริยะชองยุนโฮ ยุนโฮนึก
“ตัว...ตัวสูงละกัน”
โหย ตรงดีนะ!
“โอเคครับพี่ ตัวสูงก็ตัวสูง” ชางมินปลง พี่คนนี้แปลกคนจริงๆ
“อีกสิบนาทีจะออดแล้ว เดี๋ยวผมคงต้องไปก่อน”
ชางมินเก็บของ ก่อนจะยิ้ม “ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
ยุนโฮพยักหน้า ก่อนจะเก็บของแล้วกลับมานั่งอมยิ้มคนเดียวอีกครั้งหลังจากชางมินเดินออกไป
ตัวหล่อมีแค่เราเท่านั้นนี่นา เนอะ! : D
วันนี้เช้าวันเสาร์
คุณแม่พี่ยุนโฮมีนัดต้องออกจากบ้านแต่เช้า พี่ยุนโฮไม่มีเรียน แจจุงเองก็ไม่มีเรียน วันนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่ และก็มีแค่แจจุงกับยุนโฮที่อยู่บ้าน
ในเมื่อทุกอย่างลงตัว ดังนั้นก็หมายความว่า วันนี้แจจุงคงจะต้องอยู่บ้านกับพี่ยุนโฮแค่สองคน
“ทำอะไรอยู่อ่ะตัวสวย”
“ดูรายการทำอาหาร น่ากินมากเลย” แจจุงพูด ในขณะที่มืดก็หยิบขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ดวงตากลมจ้องมองโทรทัศน์ไม่สนใจอย่างอื่นมาตั้งแต่เช้า ยุนโฮที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมานั่งด้วย ก่อนจะถาม
“ชอบดูเหรอ”
“อื้อ”
“ชอบทำอะไรอีก?”
“หมายถึงอะไร”
“ทั่วๆ ไป ปกติอยู่บ้านทำอะไรบ้าง ต้องปรับอุณหภูมิให้เหมาะสมบ้างรึเปล่า?” ยุนโฮถาม ในมือถือปากกากับกระดาษ ทำเอาแจจุงหลุดขำ
“นี่แจจุงไม่ใช่หมีขั้วโลกนะ ถึงต้องปรับอุณหภูมิอ่ะ”
“ไม่จริง ร้อนๆ เข้าหน่อย ตัวก็แดงหมดแล้ว อันตราย” ยุนโฮว่าไม่มอง ก้มลงเขียนอะไรยุกยิกอยู่คนเดียวไม่สนใจ
วันนี้เป็นวันหยุดทั้งวันของชองยุนโฮที่ร่างสูงไม่คิดจะออกจากบ้านไปไหน ในเมื่อวันนี้จะได้อยู่กับตัวสวยทั้งวัน แค่คิดก็ตื่นเต้นจนทนไม่ไหว ต้นเหตุก็คงไม่ต้องบอกเหมือนเดิมว่าเป็นเพราะใคร
และนี่ก็เป็นความในใจอีกข้อที่แจจุงจะไม่มีวันได้รู้จากชองยุนโฮเหมือนกัน
ผ่านไปประมาณบ่ายๆ แจจุงที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่นานสองนานก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินไปปิดโทรทัศน์แล้วกะจะไปหาอะไรทำยืดเส้นยืดสาย คนน่ารักมองหารุ่นพี่คนเก่งที่นั่งอยู่ที่โซฟาใกล้ๆ แล้วก็ต้องหลุดหัวเราะ เมื่อเห็นว่าชองยุนโฮหลับไปซะแล้ว
ถึงวันนี้จะไม่ได้ไปเที่ยวไหนๆ กัน แต่แค่อยู่บ้านด้วยกันทั้งวันก็มีความสุขมากแล้ว
คนตัวเล็กกว่านิดหน่อยเดินไปนั่งลงใกล้ๆที่ร่างสูงนอนเอนพิงอยู่ มือเล็กจับโครงหน้าหล่อเหลาได้รูปขึ้นมาตั้งให้ดี ก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากแผ่วเบาแล้วผละออกมา
คิมแจจุงเสียจูบแรกไปแล้วเมื่อสามวันก่อน
แล้วพอเมื่อวันมะรืนก็เสียจูบที่สอง จูบที่สาม แล้วก็เอ...
วันนี้แจจุงเสียจูบที่เท่าไหร่ไปแล้วนะ?
น่าตลกที่ชองยุนโฮผู้ที่ไม่เคยมีเฟิร์สคิสก็เสียจูบไปจำนวนครั้งเท่ากับแจจุง ไม่เหมือนกับแจจุงก็ตรงที่ว่า แจจุงรู้ แต่พี่ยุนโฮไม่รู้
ว่าแจจุงแอบจุ๊บพี่ยุนโฮทุกครั้งที่หลับ...
ตอนนี้ชองยุนโฮไม่มีเฟิร์สคิสอีกต่อไปแล้ว
เพราะแจจุงจูบยุนโฮเมื่อสามวันก่อนไป แล้วแจจุงก็จูบยุนโฮตอนแอบหลับที่ห้องสมุดเมื่อวันมะรืนอีกครั้งที่สอง แล้วตอนกลางคืนก็แอบจูบยุนโฮอีกตอนที่ยุนโฮหลับไปแล้วครั้งที่สาม แล้วแจจุงก็จูบพี่ยุนโฮตอนหลับบนรถเมล์ที่ไปโรงเรียนเมื่อวานอีกครั้งที่สี่...
อ๋อ วันนี้แจจุงจูบพี่ยุนโฮครั้งที่ห้าแล้วนี่เอง จำได้แล้ว
แจจุงอมยิ้มบางๆ นึกขำตัวเองที่ใจกล้าไปทำอะไรแบบนั้นกับชองยุนโฮซะได้ แต่ในเมื่อบางครั้งแจจุงก็รู้สึกว่าตัวหล่อน่ารักมากเกินไป เขาก็เลยอดใจไม่ได้ที่จะแสดงความรักที่มีให้เขาบ้าง
แต่แจจุงก็ไม่กล้าทำต่อหน้าอยู่ดีนั่นแหละ ปล่อยให้ไม่รู้เรื่องไปอ่ะดีแล้ว
มาถึงเรื่องสุดท้ายที่ต้องทำของวัน...
มือเล็กค่อยๆ เลื่อนมือใหญ่ออกจากการเกาะกุมสมุดที่ถูกพับครึ่งในมือ ลายมือคุ้นตาที่เขียนบรรยายเอาไว้ยาวเหยียดทำให้แจจุงอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างๆ แล้วรักชองยุนโฮมากขึ้นกว่าเดิม
หัวข้อ : Details : Kim Jaejoong Taxonomy
วันเสาร์ที่ 30 ตุลาคม 2010
ผลการศึกษา: How to feed the ‘BELLE” (full version.)
- ตัวสวยชอบนั่งรถฝั่งติดหน้าต่าง เพราะจะได้ชมวิวข้างนอก
- เวลาอยากให้ตัวสวยเขิน ต้องพูดว่า เป็นแฟนกัน
- เวลาตัวสวยหน้าแดง ให้สังเกตว่าอากาศร้อนมั้ย ถ้าไม่ร้อนแสดงว่าเขินอะไรสักอย่างอยู่
- ตัวสวยตื่นเช้า กินข้าวเช้าหนึ่งจานต่อมื้อไม่เกิน และต้องมีโยเกิร์ตติดกระเป๋าไปโรงเรียนเสมอ
- ตัวสวยชอบทำกับข้าว แล้วก็ทำอร่อยด้วย
- วันนี้ได้อยู่กับตัวสวยทั้งวัน ท่าทางการเลี้ยงจะประสบผลสำเร็จ ตัวสวยร่าเริงมาก
- สิ่งที่ตัวสวยชอบทำมากๆ อีกอย่าง คือการดูโทรทัศน์ รายการทำอาหาร
- ***ตัวสวยชอบตัวหล่อ***
ฯลฯ
(ความลับ) : เคยแอบหอมแก้มตัวสวยครั้งหนึ่งตอนหลับ นุ่มมากจริงๆ.
TALK : ) ยิ้มเมื่อยแก้มมั้ย อิอิ
ความคิดเห็น