คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : [Vacation] : กฏข้อที่ 3 ของนิวตัน 1
Author | Kyokoong Pairing | Yunho/Jaejoong ,Yuchun/Changmin/Junsu
Category | Romantic-Comedy , Rate | PG
เรื่องราวของปิดเทอมสุดท้ายในชีวิตมัธยมของชองยุนโฮยังไม่จบลงง่ายๆ
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงหยุดยาว แต่เพราะเวลาสอบเข้ามหาวิทยาลัยของแจจุงก็กำลังใกล้เข้ามาเช่นกัน ทั้ง -( : ตัวสวย – ตัวหล่อ : )- ที่ควรจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก็เลยหมดเวลาส่วนมากไปกับการติวหนังสือเกือบทุกวัน
ตัวหล่อเองน่ะไม่มีปัญหาอะไรมากนักหรอก เผลอๆ จะเป็นอะไรที่เจ้าตัวชอบเสียด้วย ก็คิดดูสิ ให้ใช้เวลาวันๆ หนึ่งหมดไปกับการอ่านหนังสือแล้วก็จ้องหน้าตัวสวยเท่านั้น มันจะมีอะไรสนุกไปมากกว่านี้อีกเหรอ?
แต่บางทีตัวสวยก็ควรจะมีเวลาได้พักผ่อนบ้างเหมือนกัน...
เพราะเห็นลูกชายต้องหัวฟูอยู่กับหนังสือเรียนจนดึกดื่นทุกวัน คุณคิมทั้งสองก็เลยอดจะเป็นห่วงไม่ได้ ใจหนึ่งก็อยากให้แจจุงได้พักผ่อนเหมือนเด็กๆ คนอื่นบ้าง แต่งานการของตัวเองก็เยอะเสียจนไม่มีเวลาจะมาดูแลอะไรด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้น นี่จึงเป็นเหตุผลที่ ‘ชองยุนโฮ’ ถูกเรียกตัวมาที่บ้านหลังใหญ่ของตระกูลคิมแต่เช้า ตั้งแต่คุณหนูของบ้านยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ
“ไปเที่ยวเหรอครับ?”
“ใช่ คือช่วงนี้ก็ปิดเทอมอยู่ใช่ไหมล่ะ แต่เจ้าแจน่ะก็เอาแต่เครียดเรื่องสอบเข้าจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย อ่านหนังสือทั้งวัน ตัวอาเองก็อยากให้น้องพักผ่อนบ้าง แต่งานก็เยอะเหมือนกัน เลยอยากจะฝากให้ยุนโฮช่วยหน่อยน่ะจ้ะ”
ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ตัวหล่อมาพบผู้ให้กำเนิดตัวสวยๆ ของเขาอย่างคุณคิมทั้งสอง แต่ก็ไม่ใช่ว่ายุนโฮจะทำตัวสบายๆ ได้ตามใจชอบเสียทีเดียว อย่างคราวที่แล้วที่เผลอเนียนเรียก ‘คุณพ่อ’ ไปก็ยังถูกเอ็ดเสียจนหูชา...และอนุญาตให้นับญาติกันเป็นแค่ ‘คุณอา’ ไปก่อนเท่านั้น ก็แน่ล่ะ มีลูกชายสวยเสียขนาดนั้น ถึงจะทำใจแล้วเรื่องต้องมีลูกเขยแทนลูกสะใภ้ยังไง แต่ก็ไม่ทำให้ดีกรีความหวงลูกของคุณคิมลดลงไปง่ายๆ หรอก
ถึงจะเป็นตัวหล่อก็เหอะ
จะให้ยกลูกชายแสนสวยคนนี้ให้น่ะง่ายๆ น่ะเหรอ...บอกได้เลยว่าไม่มีทาง!
อย่างน้อยๆ ก็ต้องผ่านด่านทดสอบกันหลายด่านหน่อยล่ะ
เช่นตอนนี้...
“จะให้ผมพาแจจุงไปทะเลเหรอครับ หรือน้ำตกดี” เพราะอยู่ต่อหน้าว่าที่พ่อตาแม่ยาย ตัวหล่อก็อดไม่ได้ที่จะงัดโหมดสาระมาสนทนาบ้าง จริงๆ ก็ไม่ได้กลัวอะไรหรอกนะ เพียงแต่...
ขืนไปกวนไปมึนใส่มากๆ...แล้วเขาไม่ยกลูกชายให้ขึ้นมาก็แย่น่ะสิ! (หวังผล)
ทว่าเมื่อได้ยินคำตอบ คุณนายคิมก็ทำเพียงส่ายหน้าแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเปรยออกมาเบาๆ ด้วยประโยคที่ทำให้ตัวหล่อต้องผงะไปเล็กน้อย
“คือจริงๆ ก่อนหน้านี้น่ะ แจจุงเคยขออาว่าอยากจะลองไปต่างประเทศแบบแบ็กแพ็คเกอร์ แต่อากับคุณคิมก็ไม่ได้อนุญาต เพราะไม่อยากให้แจจุงไปคนเดียว”
“ต...ต่างประเทศเหรอครับ”
“จ้ะ แต่ถ้ายุนโฮไปเป็นเพื่อนล่ะก็ อาก็คงวางใจได้หน่อย ยังไงถ้าจะให้จัดทริปเล็กๆ พาน้องไปเปิดหูเปิดตาหน่อย ยุนโฮจะสะดวกไหมจ๊ะ?”
♥
ผลสรุปก็คือ -( : ตัวสวย – ตัวหล่อ : )- จะไปเที่ยวญี่ปุ่นกัน
และชองยุนโฮก็แน่ใจว่านี่เป็นอีกหนึ่งบททดสอบของคุณคิมแน่ๆ
มีอย่างที่ไหน จู่ๆ ก็มาบอกให้เขาพาแจจุงไปเที่ยวต่างประเทศแบบไม่มีไกด์ไลน์อะไรเลย อีกทั้งยังกำชับนักหนาว่าแจจุงอยากจะไปแบบแบ็กแพ็คเกอร์ แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะขึ้นแท่นว่าที่ลูกเขยที่ไว้วางใจได้ในระดับหนึ่งแล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่ได้ไฟเขียวขนาดให้ไปจู๋จี๋กันที่ญี่ปุ่นสองคนหรอกนะ คุณคิมบอกจะให้ไปพักที่บ้านของลูกพี่ลูกน้องของแจจุงที่นั่น ซึ่งยุนโฮก็โอเคแบบสบายๆ เพราะไม่ได้คิดจะไปค้างคืนสองต่อสองกับตัวสวยอะไรอยู่แล้ว
ไม่ได้คิดอะไรเลย จริงๆ นะ
ว่าแต่ ทำไมอยู่ๆ ก็แอบเซ็งวะ
ช่างเถอะ - _ -
ฝั่งตัวสวย พอรู้ว่าจะได้ไปเที่ยวก็ดีใจยกใหญ่ คุณคิมบอกว่าแจจุงน่ะอยากไปญี่ปุ่นมาตั้งนานแล้ว ทั้งที่ประเทศก็อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปสักที ซึ่งก็ดูเหมือนว่าแผนให้ลูกชายพักผ่อนครั้งนี้จะได้ผลดีทีเดียว เพราะพอรู้ว่าจะได้ไปญี่ปุ่น เด็กที่เอาแต่นั่งหัวฟูกับหนังสือเรียนมาตลอดเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ก็แทบจะโยนหนังสือทิ้งเข้ากุทั้งหมด แล้วหันมาตั้งหน้าตั้งตาเตรียมแพลนเที่ยวกับยุนโฮทุกวี่ทุกวันแทน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดวันเดินทางก็มาถึง
เด็กผู้ชายสองคนกับกระเป๋าเดินทางสองใบ ไม่มีใครรู้ว่าชองยุนโฮตื่นเต้นมากแค่ไหน
ไม่ใช่ว่าไม่เคย แน่นอนว่ายุนโฮเคยไปเยี่ยมพี่ชายที่อังกฤษ ไปเที่ยวกับแม่ที่ต่างประเทศมาก็หลายครั้ง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน...
เพราะว่าเขามีแจจุงไปด้วย
อืม จะว่ายังไงดีล่ะ
มันหมายถึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเอา ตัวสวยไปเลี้ยงนอกสถานที่ อะไรประมาณนั้นล่ะมั้ง
ไม่ได้หมายถึงฮันนีมูนอะไรนั่นนะ อย่าเข้าใจผิด!
ก็คือแค่เลี้ยงนอกสถานที่เฉยๆ ไง
...ฮันนีมูนอะไรนั่นน่ะ ไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยจริงๆ นะ
“ตัวหล่อ”
อืม...ฮันนีมูนหรอ
“ตัวหล่อ”
บ้า ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย เขินอะไรวะเนี่ยกู
“อะไรของเขาเนี่ย”
เป็นเพราะเอาแต่คิดอะไรไร้สาระแล้วก็เขินอยู่คนเดียว เรียกก็ไม่ตอบ และนั่นทำให้คนตาโตต้องขมวดคิ้วเรียวเข้าหากันอย่างสงสัย
ทำหน้าแปลกๆ นะ
คิดอะไรประหลาดๆ อยู่อีกแล้วล่ะสิ
เห็นอีกคนจมอยู่กับโลกส่วนตัวจนไม่สนใจกันแบบนั้น ก็เลยอดไม่ได้ที่จะแกล้ง ตัวสวยเขยิบเข้าไปใกล้ เห็นหน้าตาเคร่งขรึมนั้นแล้วก็รู้สึกต้องกลั้นขำ ตั้งใจจะเป่าลมเข้าไปในหูตัวหล่อแรงๆ ให้ร้องจ๊าก
แต่ก็เหมือนในละครนั่นล่ะ
เพราะนอกจากจะแกล้งตัวหล่อไม่สำเร็จแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มคิดอะไรอยู่นานสองนานก็หันกลับมาในจังหวะเดียวกันที่ปากนุ่มๆ เตรียมรอจะเป่าหูอีกคนเสียแทน และนั่นมันก็ทำให้
...จุ๊บ
“อ๊ะ พี่ยุนโฮ”
“อะไรเนี่ย ตัวสวย ลวนลามเหรอ” หันมาทำเสียงเอาเรื่องใส่ แต่สายตานี่วิบวับเป็นประกายเชียวนะ ตัวบ้าเอ้ย!
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“เผลอหน่อยไม่ได้เลยนะ อะไรวะ อยากหอมแก้มบอกกันดีๆ ก็ได้นี่”
“บ้า! แจจุงไม่ได้อยากหอมแก้มพี่ยุนโฮซะหน่อย แล้วนี่ เดี๋ยวนี้ มาวง มาวะ ใส่แจจุงนะ เอาใหญ่แล้วนะ”
“ก็ตัวสวยเล่นใหญ่ก่อนอ่ะ หอมแก้มกลางสนามบินเลยอ่ะ ร้ายๆ”
“โอ้ยยยยยยยยยย คนบ้า กวนประสาท” ก็แล้วทำไมเวลาอายแล้วต้องเอามืออ้วนๆ มาประกบแก้มตัวเองแบบนั้นด้วย ตัวสวยบ้า มันน่ารักนะ ไม่รู้เรื่องเลย!
“เอ้าๆ ยอมแล้ว ไม่ล้อแล้ว เลิกอายดิ”
“ก็มันน่าอายอะ แจจุงไม่ได้ตั้งใจหอมแก้มพี่ยุนโฮซะหน่อย”
“เออๆ รู้แล้ว มานี่ก่อน” ว่าแล้วก็ดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามา ก่อนจะ...
ฟอด! ฟอด! ฟอด!
“โอ้ย อะไรเนี่ย”
“เอ้า งงอีก มิน่าตกฟิสิกส์” เอ่ยออกมาหน้าตาเฉย ก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “กฎข้อที่สามของนิวตันไง รู้จักมั้ย Action = Reaction อ่ะ – หอมมาก็ต้องหอมกลับ หายกัน”
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“อย่ามามึนนะ แถมาก แจจุงหอมไปทีเดียวเอง นี่หอมกลับตั้งสามที จะเท่ากันได้ไง”
“อ่าว จริงด้วย เกินมาสองทีอะ” ทำหน้าครุ่นคิด ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะทำหน้านิ่งๆ แล้วทำแก้มพองลมขึ้นนิดหน่อย และนั่นทำให้ตัวสวยต้องขมวดคิ้ว
“อะไรอีก”
“หอมพี่คืนเร็วสองที” น่ะ ดูพูดเข้า ไม่ต้องมาทำเป็นหน้านิ่งเลย
“ตลกละ”
“เดี๋ยวผิดกฎนิวตันนะ”
ใครกันแน่ที่เล่นใหญ่น่ะ!?
“เลิกเล่นแล้วไปขึ้นเครื่องเลยไป!”
อ้าว โลภมากลาภหายนะ รู้ยัง
♥
โอซาก้า, ประเทศญี่ปุ่น
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก รู้ตัวอีกที นกเหล็กลำยักษ์ก็จอดลงเทียบท่าสนามบินคันไซแล้ว
จริงๆ ก็ไม่ไวอะไรมากนักหรอก ก็ญี่ปุ่นกับเกาหลีใกล้กันแค่นี้นี่นา
สำหรับเหตุผลที่ต้องเป็นโอซาก้านั้นก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ว่าบ้านลูกพี่ลูกน้องของแจจุงน่ะอยู่ที่นี่ ซึ่งรายนั้นก็ไม่มีปัญหา เพราะไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรอยู่แล้ว พอบอกว่าจะได้ไปญี่ปุ่นแบบแบ็กแพ็คเกอร์ ก็ดีใจยกใหญ่ เอาแต่นั่งอ่านรีวิวโอซาก้าอะไรไม่รู้ในอินเตอร์เน็ตทุกวัน
ส่วนเหตุผลของยุนโฮ...ก็ไม่มีอะไรสำคัญเหมือนกัน
เพราะสำหรับตัวหล่อน่ะ ถ้ามีตัวสวยอยู่ด้วยล่ะก็ จะไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นล่ะ : )
“ว่าแต่ เราจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี”
เสียงหวานเอ่ย พลางหันซ้ายหันขวาอย่างตั้งต้นไม่ถูก มือเล็กหยิบแผนที่บ้านของลูกพี่ลูกน้องที่คุณคิมให้มาก่อนจะเอียงคองง เดินไปวุ่นๆ อยู่ตรงตารางรถไฟอยู่นานสองนานจนตัวหล่อต้องไปดึงมาใกล้ๆ ตัว พลางเอ็ด
“อย่าซนสิ อ่านรู้เรื่องหรือไง มานี่ เดี๋ยวพี่ดูให้”
“บู่” ทำเหมือนตัวเองรู้เรื่องเลย
“ไม่ต้องมาทำหน้างอ คนเยอะเห็นมั้ย เกือบโดนชนแล้วนะตะกี๊” พูดพลางชี้ไปอีกทาง ”พี่ว่าไปซื้อบัตรรถไฟอันนั้นกันดีกว่า เหมือนจะสำหรับนักท่องเที่ยวนะ น่าจะถูกกว่า”
ยังไม่ทันจะหันไปมองตาม ข้อมือเล็กก็ถูกฉวยเอาไว้ก่อนจะพาเดินไปด้วยกัน การกระทำที่ทำให้ตัวสวยได้แต่อมยิ้ม
ก็ตัวหล่อเนี่ย เวลาไม่มึนก็พึ่งได้เหมือนกันเนอะ : )
เป็นเพราะบ้านที่ตามหาอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟเท่าไร ยุนโฮกับแจจุงก็เลยไปถึงที่พักได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
“พี่แจฮยอน สวัสดีครับ!”
“อ๊า แจจุง ไม่เจอกันนานเลยนะ ตัวโตขึ้นเยอะเลย คุณอาโทรบอกพี่แล้วล่ะว่าเราจะมา”
และนี่คือลูกพี่ลูกน้องของแจจุงคนที่ว่า คิมแจฮยอน เขาเป็นชายหนุ่มท่าทางสะอาดสะอ้าน ดูแล้วท่าทางจะโตกว่ายุนโฮไม่กี่ปี และใบหน้าหล่อเหลานั้นก็ดูเป็นมิตรดี แม้ยุนโฮจะรู้สึกตงิดใจนิดๆ ที่เขาโผมากอดตัวสวยซะแน่นเมื่อกี้ก็ตาม
เอาเป็นว่าจะปล่อยผ่านไปก็ได้ เห็นว่าเป็นญาติหรอกนะ - _ -
“อื้อ พี่แจฮยอนก็หล่อขึ้นเยอะเลย” น่ะ ชมคนอื่นหล่อแล้วยังมีหน้ามายิ้มตาหยีอย่างนั้นอีก ตัวสวย ร้ายนักนะ เดี๋ยวเจอดี
ทักทายน้องชายตัวเองเสร็จ ก็ถึงคิวหันไปทักทายเด็กผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ถัดไป...อืม หน้าตาดีอย่างที่อาหญิงบรรยายสรรพคุณไว้จริงๆนั่นแหละ “ว่าแต่นั่น อ่า...คงเป็นน้องยุนโฮใช่มั้ยครับ”
“ครับ แฟนแจจุง”
โอ้ และไม่เบาเลยด้วย
“พี่ยุนโฮ! พูดอะไรเนี่ย” ทำเป็นท้วงแต่หน้านี่ยิ้มแก้มตุ่ยเลยนะ ไอ้แจจุงเอ้ย
“ฮ่าๆ ครับ พี่ชื่อแจฮยอนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ยังไงก็ไปอาบน้ำเก็บกระเป๋าก่อนแล้วกัน แล้วค่อยออกไปเที่ยว เพิ่งสิบโมงเอง”
“ครับ”
“ห้องแจจุงพี่เตรียมไว้ให้แล้วนะ ส่วนน้องยุนโฮ เอ่อ สะดวกมั้ยถ้าจะนอนที่ห้องแขกน่ะ เล็กหน่อยแต่ก็สะอาดนะ”
“เอ๋ เล็กหรอครับ ถ้าอย่างนั้นจริงๆ ให้พี่ยุนโฮนอนห้องเดียวกับแจจุงก็...”
“อ้อไม่ได้หรอกแจจุง พอดีคุณคิมสั่งมาน่ะ”
คำตอบนั้นทำเอานัยน์ตากลมโตได้แต่กะพริบปริบๆ อย่างงงๆ ส่วนยุนโฮน่ะเหรอ...
กะไว้อยู่แล้วล่ะ ชิ - _ -
♥
เพราะกว่าจะเก็บของอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จ ก็กินเวลาเกือบบ่ายเข้าไปแล้ว แต่ เพราะวันนี้เป็นวันแรก จุดมุ่งหมายของยุนโฮกับแจจุงก็เลยไม่มีอะไรมาก แค่อยากเที่ยวรอบๆ ตัวเมืองสบายๆ อยู่แล้ว ดังนั้น สถานที่แรกที่เลือกจะไปก็เลยกลายเป็นพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก แน่นอนว่าตัวสวยตื่นเต้นมาก เอาแต่พูดว่าน่ารักๆ กับพวกปลา จนถูกตัวหล่อแซวอยู่หลายครั้งว่าจริงๆ อยากเอาไปย่างกิน ผลัดงอนกันไปงอนกันมา กว่าจะชมสัตว์ชมบรรยากาศสีน้ำเงินกันเสร็จก็เกือบจะเย็นพอดี
และเนื่องด้วยกองทัพต้องเดินด้วยท้อง เด็กสองคนที่เอาแต่เที่ยวโดยไม่มีอะไรตกถึงท้องมาร่วมครึ่งวันก็เลยชักจะหิว -( : ตัวสวย – ตัวหล่อ : )- เลยตัดสินใจขึ้นรถไฟใต้ดินมาลงแถวย่านที่มีชื่อว่า นัมบะ ซึ่งก็ใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก ซึ่งตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว แน่นอนว่าคนก็เลยคึกคักมากขึ้นไปตามลำดับ บอกตามตรง สำหรับตัวหล่อน่ะไม่ค่อยจะชินกับที่ๆ คนเยอะๆ แบบนี้สักเท่าไรหรอก
แต่สำหรับอีกคนน่ะเหรอ...สวรรค์เลยล่ะ
“พี่ยุนโฮฮฮฮฮฮฮ แจจุงอยากกินไอติม กินกัน”
“พี่ยุนโฮฮฮฮฮฮฮ ทาโกยากิน่ากินอะ”
“พี่ยุนโฮฮฮฮฮฮฮ ข้าวหน้าปลาไหลลลลล แวะร้านนี้ก่อนน้า”
บางที ยุนโฮก็สงสัย
ว่าตัวอะไร ทำไมกินเก่งจัง? - _ -
เอาจริงๆ ตั้งแต่ออกจากสถานีรถไฟมา ยุนโฮก็ยังไม่เห็นแจจุงหยุดกินเลย
ถึงจะบอกว่าหิวก็เถอะแต่นี่เดินเห็นอะไรก็เอาแต่ลากเขาเข้าไปดูเข้าไปชิม หลักๆ ก็ร้านของกินเนี่ยแหละ ไม่รู้ว่าเลี้ยงมายังไงเหมือนกัน ถึงได้กินเก่งขนาดนี้ – ไอ้อยากเลี้ยงให้ตัวโตๆ มันก็ใช่หรอกนะ แต่ตัวหล่อกลัวตัวสวยจะพุงแตกตายไปซะก่อนน่ะสิ
“อันอี้อะอ่อยอะอี้อุนโอ หงุบๆๆ”
“นี่ ค่อยๆ กินดิ อย่าพูดด้วย เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”
“แจจุงบอกว่าอันนี้อร่อย กินกัน”
“แจจุงกินเหอะ พี่อิ่มละ”
คือ ไม่ได้อะไรนะ อิ่มนี่คืออิ่มจริงๆ กินด้วยกันไม่หยุดปากเลยเนี่ย
“พี่ยุนโฮอะ” นั่นไง มาแล้ว หน้างอแบบนี้ “กินเป็นเพื่อนแจจุงหน่อยดิ”
“แต่มันอิ่มอ่า” ก็อธิบายไปสิ
“แต่แจจุงไม่อยากกินคนเดียว” เอ้อ ให้มันรู้กันไปดิ ก้มหน้าน้ำตาคลอแล้วเห็นมั้ย “พี่ยุนโฮเบื่อแล้วใช่เปล่า อยากกลับบ้านแล้วก็บอกกันตรงๆ ก็ได้”
นั่น โยงไปโน่นเลย - _ -
“เปล่า ไม่ใช่อย่างงั้น มาๆ พี่กินด้วยก็ได้” สุดท้ายก็ยอมเขาทุกที...
“ฮิฮิ โอเค งั้นเดี๋ยวแจจุงป้อนน้า อ้ามมม”
นี่ไง มันร้ายนะครับหัวหน้า
แต่จะว่าไป...มาป้อนข้าวป้อนน้ำแล้วทำหน้าตาน่ารักๆ ใส่กันอย่างนี้ ถึงจะท้องแตกตายก็คุ้มล่ะวะ
“อิ่มแล้ว” พูดออกมาเมื่องับทาโกยากิชิ้นสุดท้ายลงท้องไป
ก็สมควรจะอิ่มอยู่หรอก กินอะไรนักหนา - _ -
“ฮ้า ดูดิ พุงป่องเลย” เอ่ยเสียงใส พลางลูบท้องตัวเองด้วยรอยยิ้ม จนคนมองอดจะแซวไม่ได้
“ยิ้มไรอะ หรือว่าท้อง”
“บ้าดิ” แหวใส่ทันที ก่อนแก้มใสจะขึ้นสีจาง “ท้องเทิ้งไร อิ่มเฉยๆ”
“ก็เนี่ย ท้องกลมเลย” พูดหน้าตาเฉย ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด “เอาอะไรดีอะ ตัวเล็กมั้ย”
“ตัวเล็กไหน คือไร”
“หมายถึงชื่อ”
“ชื่อ?”
“ชื่อ ตัวเล็ก ไง จะได้เป็นลูก -( : ตัวสวย – ตัวหล่อ : )-”
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ชักเอาใหญ่นะ! เดี๋ยวนี้วางระเบิดเก่งเป็นบ้า
“พี่ยุนโฮ!!! พูดอะไรเนี่ย”
“ก็พูดไปงั้นแหละ” แล้วก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีกแล้ว น่าหมั่นไส้จริงๆ
“ไม่ต้องมาโมเมเลย ตัวลงตัวเล็กอะไร เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหรอก” พูดก่อนจะบ่นอุบอิบ “ไม่เคยมีอะไรกันซะหน่อย...”
“จะกลัวอะไร มีแต่คนญี่ปุ่น” เขาว่า ก่อนจะพูดเสียงเบา “...ส่วนเรื่องนั้น...ไม่เคยมีก็ลองมีดูดิ”
“หะ ว่าอะไรนะ”
“แม่ง ไม่พูดละ” พูดอะไรออกไปวะตะกี้...เหี้ย
“พี่ยุนโฮเป็นอะไรอะ หน้าแดงแจ๋เลย” ถามอย่างสงสัย “ว่าแต่ตะกี้พูดว่าอะไรนะ”
“เปล่า ไม่ได้พูด”
“โกหก”
“ยุ่งน่า”
“นิสัยไม่ดี”
ว่าแต่...ยังไงสักวันตัวสวยก็ต้องถึงฤดูผสมพันธุ์เหมือนกันสินะ
ฉ่า...
โอ้ย คิดเหี้ยอะไรอีกแล้วเนี่ย เลิก!
♥
หลังจากหาอะไรกินกันเสร็จก็ไปเล่นเกมกันต่อจนดึกดื่น กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว แน่นอนว่าพี่แจฮยอนยังไม่นอน และก็คงรอเฝ้าจนทุกคนเข้าห้องหมดก่อนแน่ๆ ชองยุนโฮเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากแยกย้ายไปอาบน้ำแล้วเข้าห้องของตัวเองบ้างอย่างเซ็งๆ
กว่าจะเก็บของอาบน้ำเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ตัวหล่อยังคงกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอน สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวต้องหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เพิ่งได้เป็นของขวัญหลังจากสอบติดหมอขึ้นมาเปิดโปรแกรมแชทหาใครอีกคน...ที่จริงๆ ก็เพิ่งจะไม่เห็นหน้ากันไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดีเลย
JUNGYUNHO: ทำไรอยู่
ตัวสวยสวย : > : นอนแล้ว
JUNGYUNHO: นอนแล้วจะตอบได้ไง ตัวสวยมั่วว่ะ
ตัวสวยสวย : > : พูดมาก ตัวเองแหละตลก ไลน์มาไม อยู่ห้องข้างๆ เอง
JUNGYUNHO: ก็มันเบื่อ นอนไม่หลับ...
ตัวสวยสวย : > : ไม่เอา รีบนอนเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย อยากไปเที่ยวเช้าๆ
JUNGYUNHO: ก็มันนอนไม่หลับ...
ตัวสวยสวย : > : แล้วจะให้ทำไง
JUNGYUNHO: ไปนอนด้วยได้ป่ะ
ตัวสวยสวย : > : ไม่ได้ เตี่ยสั่งนี่ ใช่ป่ะ
JUNGYUNHO: ไม่บอกเค้าก็ไม่รู้หรอก
ตัวสวยสวย : > : เดี๋ยวนี้ร้ายนะ
JUNGYUNHO: นอนไม่หลับ ตื่นสาย ไปเที่ยวไม่ไหว ไม่รู้ด้วยนะ
ตัวสวยสวย : > : โหย เว่อ สำออย
JUNGYUNHO: พูดจริง
ตัวสวยสวย : > : นี่
JUNGYUNHO: นอนคนเดียวก็ได้
ตัวสวยสวย : > : นี่ อะไรอ่ะ
ตัวสวยสวย : > : งอนเหรอ
ตัวสวยสวย : > : ทำไมไม่ตอบอะ
ตัวสวยสวย : > : ให้นอนด้วยก็ได้ แต่ห้ามให้พี่แจฮยอนรู้นะ
ตัวสวยสวย : > : นี่ ไม่ตอบอะ
ตัวสวยสวย : > : ตัวหล่อ! ตอบดิ
ตัวสวยสวย : > : หลับแล้วหรอ
“อะไรของเค้าเนี่ย...” นัยน์ตากลมโตวาววับในความมืด หลังผ่านไปร่วมสิบนาทีแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าใครอีกคนจะตอบกลับมา ปลายนิ้วขาวตัดสินใจกดปิดหน้าจอมือถือ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอนด้วยอารมณ์เซ็งๆ
...คนบ้า ไหนบอกนอนไม่หลับไง นี่หลับไปก่อนแจจุงอีกเนี่ย
เฮ้อ...งั้นเราก็นอนบ้างดีกว่า
1
.
2
.
3
.
โอ้ย แล้วทำไมนอนไม่หลับอะเนี่ย?
กายบางพลิกไปมาอยู่หลายครั้ง ก่อนคิ้วเรียวจะเริ่มขมวดเข้าหากันเมื่อกลายเป็นว่าไม่ว่าจะพยายามทำตัวเองให้หลับยังไงก็หลับไม่ได้สักที จะเป็นเพราะต่างที่ ต่างถิ่น หรือเพราะอะไรแจจุงก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
ให้ตายสิ เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงนะเนี่ย?
คิดได้อย่างนั้นมือขาวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูหน้าแชทอีกครั้ง เผื่อว่าใครจะมีข้อความอะไรตอบกลับมา
ใครอีกคนที่นอนไม่หลับเหมือนกับแจจุง...
แต่ก็นั่นแหละ ว่างเปล่า - _ -
“คนบ้าเอ้ย ทำเป็นปากหวาน สุดท้ายก็หลับสบาย ตัวหล่อบ้า! ไอ้ตาตี่ ก็คิดไว้อยู่แล้ว ตาเล็กขนาดนั้นจะนอนไม่หลับได้ไง ทิ้งแจจุงคนเดียวเลย อุ๊บ ($*#@*&“
“ชู่วส์”
ทว่ายังไม่ทันจะได้บ่นพึมพำอะไรไปมากกว่านั้น เรียวปากนุ่มก็ถูกตะครุบเข้าจากมือปริศนาในความมืด ก่อนจะกระซิบเสียงลอดไรฟันที่ข้างหูจนแจจุงขนลุกซู่
และแน่นอน...มันไม่ใช่ผีหรือโจรที่ไหนเลย
“พี่ยุนโฮ มาได้ไงเนี้ย!”
“เงียบๆ หน่อยสิ” เอ่ยเสียงเบา ก่อนจะหันซ้ายหันขวา “แอบเข้ามานะ ไม่ต้องบ่นด้วย ตัวเองอนุญาตเองนี่”
“ฮึ่ย...”
“ทำเป็นฮึดฮัด จริงๆ ก็ดีใจอ่ะดิที่มาอ่ะ”
“มั่ว”
“ปากแข็งอีก เดี๋ยวตีให้นิ่มเลย” พูดหน้าตาเฉย ก่อนจะสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มแบบไม่ถามความเห็นคนบนเตียงสักนิดแล้วว่าต่อ “ตีด้วยปากนะ”
โอ้ยยยยยยยยยยยยย ดูละครมากไปรึเปล่าเนี่ย ตัวหล่อ!!
“บ้า...ดูละครให้มันน้อยๆ หน่อยเหอะ ชักเยอะแล้วนะ”
“ทำเป็นว่าคนอื่น เหอะ ตัวเองก็นอนไม่หลับ” เปลี่ยนเรื่องเฉย...สไตล์เขาล่ะ
“ก็จะไปรู้รึไงเล่า มันไม่หลับเองอะ”
“เขาบอกว่า ถ้านอนกอดหมอนข้างจะทำให้หลับสบาย” พูดหน้าตาเฉยแบบนั้นแหละ “แต่ถ้านอนกอดพี่อ่ะ จะทำให้ฝันดี”
แหวะ...
“.....”
“.....”
“เหอะ ไม่ผ่านอะ เสี่ยว”
“.....หึ ไอ้เชี่ยปาร์ค” ไหนบอกว่ามุกนี้ เคลิ้มชัวร์ กูไม่น่าเชื่อมึงเลย ไอ้ควาย ตัวเปลี้ย
“ว่าไงนะ”
“อ่อ เปล่า ไม่มีไร” ก็ตีมึนไป
“นอนกันเถอะ แจจุงง่วงแล้ว” เสียงหวานเอ่ยเบา “ว่าแต่แบบนี้จะไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ...อืม”
“ก็บอกแล้วไง ไม่บอกเตี่ยง่าพี่แอบมานอนด้วย เตี่ยก็ไม่รู้หรอก”
“เปล่า ไม่ใช่”
“.....”
“แจจุงหมายถึง...ที่จูบกันอยู่เนี่ย จะไม่เป็นไรใช่ป่ะ”
“...ชู่วส์”
ขอโทษนะครับคุณคิม...แต่ลูกเขยผู้แสนดีของคุณน่ะไม่มีอยู่จริงหรอก
ความคิดเห็น