คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part [2.] : How to feed the 'Belle' 2
-(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)-
: II How to feed the ‘BELLE’ 2
คิมแจจุงที่ยังตั้งตัวไม่ถูกได้แต่ยืนโงนเงนอยู่บนชั้นสองพลางมองดูประตูสามบานที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
ไอ้เราน่ะก็นึกว่า ‘ห้องไหนก็ได้’ ของคุณแม่น่ะหมายถึงห้องว่างๆ
แต่หน้าประตูเล่นมีชื่อติดว่า ‘ชองยุนโฮ’ ‘ชองจีฮุน’ ‘ชองจีฮวาน’ หราอยู่แบบเนี้ย...
แล้ว ‘คิมแจจุง’ ควรจะเลือกเปิดประตูห้องไหนดีล่ะ?
ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่า จีฮุน กับ จีฮวาน เป็นใคร แต่แจจุงก็พอจะเดาได้ว่าอาจจะเป็นพี่หรือน้องของยุนโฮนั่นแหละ ซึ่งนั่นคงเป็นข้อจำกัดที่ทำให้แจจุงที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรทำได้เพียงเลือกเปิดประตูห้องของชองยุนโฮเท่านั้น เพราะคนอื่นเขาไม่รู้จักน่ะสิ
น่าแปลกที่มีกุญแจห้องเสียบอยู่ที่ประตูอยู่แล้ว
อย่างนี้ใครจะเข้าก็เข้าได้น่ะสิ
ทันทีที่แจจุงเปิดประตูพลางพยายามพาตัวเองกับกระเป๋าใบโตเข้าไปข้างในห้อง สิ่งที่พบในห้องของยุนโฮก็ไม่ได้แตกต่างที่แจจุงคิดไว้มากนัก เตียงนอนขนาดใหญ่สำหรับนอนได้สองคน – ชั้นหนังสือสูงเลยศีรษะที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือเรียนล้วนๆ ทั้งตำราที่โรงเรียน กับเท็กซ์บุ๊คภาษาอังกฤษ – โต๊ะอ่านหนังสือแบบมีลิ้นชัก ที่วางติดกับผนังห้องกรุกระจกใสที่ถูกเขียนสูตรคณิตศาสตร์และอะไรต่อมิอะไรลงไปด้วยปากกามาร์คเกอร์ ผนังห้องสีครีมถูกจัดวางด้วยของใช้แบล็คโทน ดูเรียบง่ายและไร้อารมณ์สร้างสรรค์สมกับเป็นชองยุนโฮ
หืม...จัดห้องสะอาดเหมือนกันแฮะ
ห้องนอนของยุนโฮมีห้องน้ำในตัว แจจุงชะโงกหน้าเข้าไปดู ก่อนจะเดินสำรวจรอบห้อง พื้นที่ปูด้วยพรมนุ่มๆ สีเขียวเทาดูสบายตาอย่างบอกไม่ถูก น่าอยู่กว่าห้องเล็กๆ ของแจจุงที่บ้านเป็นสิบเท่า
นึกแล้วก็ขำ...แฟนคลับยุนโฮคงอิจฉาเขาตายถ้ารู้ว่าตอนนี้แจจุงอยู่ที่ไหน
ในขณะที่กำลังชื่นชมเจ้าของห้องที่เป็นคนสะอาดกว่าที่คิดอยู่ในใจ แจจุงก็ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นพรมข้างเตียงก่อนจะเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อดูว่าลืมเอาอะไรมาหรือเปล่า ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มสดใส ก่อนจะตาโตขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ากำลังนั่งทับอะไรบางอย่างอยู่
“หืม...?” เขยิบสะโพกตัวเองให้ออกห่างจากข้างเตียง ก่อนจะเอามือคลำๆ หยิบของที่โผล่แพลมออกมาจากใต้เตียงจนตัวเองนั่งทับอยู่ขึ้นมาดู “อะไรเนี่ย...”
และเมื่อพิจารณาดีๆ แล้ว...
เอ่อ...
เนื้อผ้าสีขาวขดม้วนเป็นเลขแปด?
“กางเกงใน?”
ชองยุนโฮที่จัดการธุระฝากฝังหน้าที่ให้แม่บังเกิดเกล้าเสร็จ ก็รีบเดินตัวปลิวขึ้นมาชั้นบนทันที ก็รู้อยู่แล้วว่าข้างบนน่ะมีห้อง 3 ห้อง ก็คือห้องเขากับไอ้พี่บ้าสองตัวที่หอบหิ้วงานและปริญญาไปทำต่อที่อังกฤษ แล้วคิมแจจุงจะเข้าไปห้องไหนถ้าไม่ใช่ห้องเขาในเมื่อตัวสวยคงไม่กล้าเข้าห้องคนที่ไม่รู้จักอยู่แล้ว
เฮอะ...ประตูเปิดอ้าซ่า ไม่ไหวเล้ย
“ตัวสวย ทำอะไรอยู่...เอ่อ”
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าหล่อเหลาก็มีอันต้องเหงื่อแตกเมื่อเห็นตัวสวยนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงนอนจ้องหน้าเขาเขม็ง ในขณะที่นิ้วก็ชี้ไปที่กองขยะที่กองพะเนินอยู่ข้างๆ ตัว
“นี่คืออะไรเหรอ ชองยุนโฮ?”
“...”
“ตอบมาซิ?”
“ติงต๊อง” ยุนโฮพูดพึมพำ ก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทำเอาคิมแจจุงขมวดคิ้ว อย่านึกว่าไม่ได้ยินนะ!
“ว่าตัวเองใช่ไหม ติงต๊องน่ะ? ไม่ต้องมาทำไขสือเลยนะ!”
“...” ไม่รู้ไม่ชี้
“กางเกงใน แผ่นเกม เสื้อใส่แล้ว หนังสือคณิตศาสตร์ ชีทเคมี ปากกา ผ้าขนหนู ถุงเท้า แก้วน้ำ เอมพีสาม ไหนอธิบายมาซิว่าทำไมไอ้ของทั้งหมดนี่ถึงไปกองรวมกันอยู่ใต้เตียงพี่ได้น่ะ ชองยุนโฮ?”
“...” ชองยุนโฮ โหมด พูดอะไรไม่ออก
แจจุงถอนหายใจ
“คิดจะผักชีกับคิมแจจุงน่ะเร็วไปร้อยปี ให้เวลาสิบนาที เคลียร์ขยะพวกนี้ให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะพี่ยุนโฮ!”
หลังจากที่โดนไล่ให้เก็บบรรดาของที่ซุกๆ ซ่อนๆ ไว้ในห้องออกไปจัดการเก็บเข้าที่ให้หมดแล้ว ห้องของยุนโฮก็ดูเหมือนจะสะอาดขึ้นมาจริงๆ อีกเป็นกอง คิมแจจุงยิ้มอย่างพอใจในผลงานในขณะที่เจ้าของห้องเหงื่อแตกพลั่กหัวฟู ไหนจะเซ็งที่โดนแม่แซวตอนเอาผ้าไปใส่ตะกร้าข้างล่างตะกี้อีกต่างหาก
อาบน้ำก่อนดีกว่า
แจจุงที่จัดการเอาของไปเก็บนิดหน่อยๆ ในห้องเรียบร้อยแล้ว ถือโอกาสช่วงที่ยุนโฮกำลังฝึกใช้เครื่องดูดฝุ่นเป็นครั้งแรกในชีวิตเข้าไปอาบน้ำก่อน นี่ก็จะสองทุ่มแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนอีก นึกไม่ถึงเลยว่าสถานที่ที่แจจุงควรจะใช้เวลาในการอ่านหนังสือทำการบ้านกลับไม่ได้เป็นบ้าน แต่กลับเป็นห้องของยุนโฮเอง
ก็แค่นอนบ้านรุ่นพี่ตามแบบลูกผู้ชาย คิมแจจุงไม่ได้เขิ๊น ไม่ได้เขินอะไรเลยจริงๆ นะ
เสียงประตูดังขึ้นเมื่อชองยุนโฮที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงในสภาพกึ่งเปลือยผ้าขนหนูตัวเดียวไม่ได้ทำให้แจจุงรู้สึกแปลกๆ แต่อย่างใด
จริงๆ นะ เชื่อแจจุงสิ
“มองทำไม” คนพูดน้อยถามพลางจ้องแจจุงกลับ คิดจะลอกเลียนแบบกันเหรอไง ทำมาจ้อง!
“เปล่ามองซักหน่อย” แจจุงเบือนหน้าหนี ในขณะที่ชองยุนโฮผู้เถรตรงก็ยังคงเป็นชองยุนโฮคนเดิม
“ตัวสวยอย่ามาโกหก ก็เห็นอยู่ตะกี้ว่ามอง!”
“ก็บอกว่าเปล่า”
“นั่นสิ มีอะไรให้มองนักหนานะ!” ชองยุนโฮหงุดหงิด หรือแจจุงจะล้อเลียนอะไรเขา? ดวงตาคมจึงไล่สายตาไปมองตัวเอง ก่อนจะอมยิ้ม
เฮ้ย...อ๋อ รู้และ
“อ๋อ รู้แล้ว ตัวสวยทะลึ่ง”
“ทะลึ่งบ้าไรล่ะ!” แม้จะนึกในใจว่ารู้ตัวช้าสมกับเป็นตัวหล่อ แต่แจจุงก็ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองก็มองหุ่นเท่ๆ ของยุนโฮอยู่จริงๆ เขาเห็นยุนโฮอมยิ้ม “ยิ้มบ้าอะไรพี่ยุนโฮ”
“ตัวสวยทะลึ่ง”
“บ้า”
“ตัวสวยทะลึ่ง”
“เฮอะ ใครจะมอง มีอะไรให้มอง? แต่...แค่ เอ่อ” แจจุงพูดไม่ออก ได้แต่โบกมือไล่แล้วหันหลัง “จะยืนอยู่อีกนานมั้ย ไปไกลๆ เลยไป”
ท่าทางของคนที่หันหน้าหนีไปทำให้ชองยุนโฮอมยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะพูดคำเดิมๆ ซ้ำให้แจจุงได้ยิน
“ตัวสวยทะลึ่ง”
ไอ้บ้านี่! กวนประสาทจริง!
“ง่วงแล้วเหรอ ตัวสวย” หลังจากรับประทานอาหารมื้อค่ำเสร็จ คิมแจจุงที่ไม่รู้จะทำอะไรก็ได้แต่มานอนแผ่อยู่บนเตียงของยุนโฮพลางกลิ้งเกลือกไปมา “ยังอ่ะ ปกติแจจุงนอนดึกจะตาย เพิ่งสี่ทุ่มเอง ไม่ง่วงหรอก”
“แล้วปกติทำอะไร”
“เล่นคอม แต่ห้องพี่ยุนโฮไม่มีคอมนี่” แจจุงหน้ามุ่ย ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนติดอินเตอร์เน็ต ติดคอมพิวเตอร์ ติดอะไรที่คนอื่นเค้าก็ติดกัน ป่านนี้แจจุงคงจะนั่งเล่นเอม เล่นเกม ไม่ก็นั่งคุยเฟสบุ๊คกับเพื่อน แต่พอมาอยู่บ้านพี่ยุนโฮก็ลืมไปซะสนิท
ทันทีที่ได้ยินตัวสวยว่าอย่างนั้น ร่างสูงที่เพิ่งจัดการหยิบชีทรายงานอะไรต่อมิอะไรออกมาจากกระเป๋านักเรียน ก็เปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นหยิบกุญแจแทน ก่อนจะไขที่ชั้นหนังสือชั้นบนสุด เปิดดึงเอากระเป๋าสี่เหลี่ยมขนาดคุ้นมือออกมาส่งให้แจจุง
“อะไร?
“โน้ตบุ้ค เอาไปเล่นสิ”
“ของพี่ยุนโฮ?”
“อือ”
“ไม่เอาอ่ะ ของส่วนตัว จะใช้ได้ไง” แจจุงมุ่ยหน้า ในขณะที่ยุนโฮโบกมือส่งๆ “เอาไปเล่นเหอะ ปกติก็ใช้ แต่วันนี้ไม่มีงานอะไรต้องใช้ เอาไปเล่นก็ได้”
ไม่มีงานก็ไม่จำเป็นต้องใช้ คติพจน์ที่เด็กติดคอมทุกคนอยากทำได้แต่ก็ไม่เคยทำได้
ชองยุนโฮสุดยอด!
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ยุนโฮก็จัดการเปิดการเสียบสายชาร์ต เปิดเครื่อง ต่อเม้าส์และไวร์ไฟร์พร้อมใช้งานให้แจจุงเสร็จสรรพ ในขณะที่แจจุงกะพริบตาปริบๆ
“เล่นตรงโต๊ะหนังสือพี่ไปก็ได้”
ใจดีเว้ออออออออออออออ
“แล้วพี่ยุนโฮจะทำอะไร”
“อืม มีงานต้องเคลียร์อีกน่ะ...” ว่าจบก็หันไปจัดการกับเอกสารตัวเองต่อ ทิ้งให้แจจุงที่นั่งทำตาแป๋วได้แต่ขยับมือจับเม้าส์แล้วเริ่มใช้โน้ตบุ้คที่ตั้งแต่ยุนโฮซื้อมาไม่เคยมีใครได้แตะต้องมาก่อนเป็นคนแรก...
http://www.facebook.com/#!/profile.php?id=132189XXXX
JAEJOONG TheBelle album
ดวงตาเรียวสวยจ้องมองข้อความที่ปรากฏทันทีที่เปิดหน้าจอคอม แต่ไม่ทันที่จะได้คลิกดู เสียงสัญญานเบาๆ ที่ดังขึ้นพร้อมจอหน้าต่างเล็กๆ ที่โผล่ขึ้นมาตรงมุมขวาล่างก็เรียกความสนใจจากตากลมๆ ที่หันไปมองได้ซะก่อน
online.
- เฮ้ย แจจุง มาพอดี มีของดีส่งให้ดู
- อะไรอ่ะ
- นี่ๆ เข้าไปตามลิงค์เลย รับรองเจ๋ง http://jyhfans.2.forumer.com/index.php?showforum=
- อะไรเนี่ย?
- เออ กดๆ เข้าไปเหอะ เดี๋ยวไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ พ่อมา บายๆ
- เฮ้ย จุนซู
offline.
:: เว็บบอร์ดสำหรับคนรักชองยุนโฮ
เหอๆ
นี่ดังขนาดนี้เลยเหรอ!
แจจุงได้แต่นั่งขำ เมื่อเลื่อนเคอร์เซอร์ลงไปดูรายละเอียดต่างๆ ที่วิ่งวุ่นเต็มไปหมดบนหน้าจอ ร้อยละเก้าสิบขององค์ประกอบตกแต่งหน้าเว็บบอร์ดนี้คือรูปภาพของพี่ยุนโฮ ไหนจะฟอรั่มกฎบอร์ด คำแนะนำ ต่างๆนานาที่ควรอ่านก่อนใช้บอร์ดอีกล่ะ
อย่างกับดาราเลยนะตัวหล่อ
สาบานให้ตาย คิมแจจุงเชื่อว่าชองยุนโฮไม่เคยเห็นหน้าเว็บนี้แน่
จะเอาอะไรกับคนที่ไม่เคยใส่ใจการมีอยู่ของสิ่งแวดล้อมอย่างหมอนั่นล่ะ
นั่งมองอยู่ได้ซักพัก คิมแจจุงที่ไม่เห็นอะไรนอกจากกระทู้กฏบอร์ดและคำแนะนำเนื่องจากเป็นแค่ผู้เยี่ยมชม ก็ได้แต่มองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าเจ้าของบอร์ดยังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงนอนทั้งๆที่มีเอกสารเต็มมือ นิ้วเรียวสวยก็เลื่อนไปที่ปุ่มหน้าเบราเซอร์ก่อนจะคลิก
Register
สาบานได้ว่าแจจุงก็แค่สงสัยว่าข้างในมีอะไร
ไม่ได้อยากเป็นแฟนคลับ หรือคลั่งไคล้ชองยุนโฮขนาดนั้นจริงๆ...
จริงๆ น้า...
เชอะ!
ทำหน้าแบบนั้นทำไม ไม่มีใครเชื่อแจจุงเลยเหรอไงอ่ะ!
ห้าทุ่มกว่าแล้ว
หลังจากเข้าไปท่องเว็บต้องห้าม (?) ที่จุนซูส่งมาให้จนชำนาญในระดับหนึ่งแล้ว แจจุงก็ล็อคเอ้าท์ออก ก่อนไม่ลืมกดเคลียรhistoryเพื่อลบหลักฐานที่จะทำให้ชองยุนโฮมาล้อเลียนตัวเองออกไปด้วย
แขนเรียวขาวยกขึ้นบิดขี้เกียจเบาๆ ยังเหลืออีกตั้งสองวันที่ต้องอยู่บ้านพี่ยุนโฮ
วันนี้นอนที่บ้านพี่ยุนโฮคืนวันพุธ ไปโรงเรียนพรุ่งนี้อีกก็วันพฤหัสบดี กลับมานอนบ้านพี่ยุนโฮอีกวันที่สอง แล้วก็ไปโรงเรียนวันศุกร์ กลับมานอนบ้านพี่ยุนโฮอีกวันที่สาม แล้ววันเสาร์...
วันเสาร์แจจุงไม่ได้ไปโรงเรียน แต่เตี่ยกับแม่กลับวันอาทิตย์นี่
อย่างงี้วันเสาร์แจจุงก็อยู่บ้านพี่ยุนโฮทั้งวันอ่ะดิ!
คิดเองแล้วก็เขินเองอ่า...
คิมแจจุงได้แต่ใช้นิ้วหยิบผมมาม้วนไปม้วนมาเหมือนคนบ้า จัดการเก็บโน้ตบุ้คให้เรียบร้อยแล้วเดินไปที่เตียงนอนพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเงยหน้าหันมาเห็นชองยุนโฮที่นอนหลับอยู่ ร่างสูงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงทั้งๆ ที่มือทั้งสองข้างยังถือปากกาและกระดาษสามสี่แผ่น แจจุงยิ้ม ก่อนจะเดินไปดึงของพวกนั้นออกจากมือตัวหล่อแล้วเตรียมจะจัดท่าให้นอนดีๆ
มือเล็กเก็บชีทและปากกาใส่กระเป๋านักเรียนของยุนโฮ ก่อนจะดึงผ้าห่มที่กองอยู่ขึ้น ดวงตากลมก็สะดุดเข้ากับสมุดเปื่อยๆ ที่กางอยู่บนตักของยุนโฮเสียก่อน
ว่ากันว่าชองยุนโฮมักจะแสดงความรู้สึกผ่านทางตัวหนังสือหรือปลายปากกาเสมอ
คิมแจจุงพลิกไปที่หน้าล่าสุด
หัวข้อ : Details : Kim Jaejoong Taxonomy
วันพุธที่ 28 ตุลาคม 2010
ผลการศึกษา:
- วันนี้พาตัวสวยมาเลี้ยงที่บ้าน ตัวสวยชอบกินซุปมันฝรั่งฝีมือแม่มาก พิสูจน์จากการเติมข้าวสามครั้ง
- เป็นที่แน่นอนแล้วว่าตัวสวยรักความสะอาดและเกลียดความสกปรก เจอกับตัว
- วันนี้ตัวสวยกินอิ่ม ท่าทางเจริญอาหารดี เพราะเห็นว่ายิ้มตลอด สุขภาพจิตปกติ
- ตัวสวยนอนดึก ชอบเล่นคอมพิวเตอร์ตอนกลางคืน เป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม แต่น่าเอ็นดู แต่วันนี้เลี้ยงวันแรก เพราะงั้นจะปล่อยๆ ไปก่อนก็ละกัน
แจจุงยิ้มให้กับข้อความในกระดาษ ก่อนจะปิดสมุดนั้นแล้วเก็บเข้าที่เดียวกับชีทในกระเป๋าของยุนโฮ
มือป้อมๆ ลูบศีรษะของยุนโฮอย่างอ่อนโยน
และโดยที่ผู้ชายแสนประหลาดแต่น่ารักที่สุดในโลกคนนี้กำลังหลับสนิทและไม่ทันตั้งตัว
ริมฝีปากอุ่นนุ่มก็ประทับลงบนริมฝีปากได้รูปของคนที่กำลังหลับสนิทแผ่วเบา
“ฝันดีน้า ตัวหล่อน่ารัก~”
“ทำอะไรอยู่”
เป็นอีกครั้งของอีกครั้งและอีกครั้งที่ชองยุนโฮปรากฏตัวแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แจจุงสะดุ้งในขณะที่กำลังเขียนสรุปวิชาชีวะที่เรียนไปเมื่อเช้าอยู่คนเดียวที่ม้านั่งข้างหลังตึกวิทย์ หลังจากชางมินกับจุนซูเป็นเวรทำความสะอาดห้องศูนย์คณิตศาสตร์จนมากินข้าวด้วยกันไม่ได้ แจจุงที่เพิ่งประชุมกรรมการนักเรียนเสร็จก็เลยทำได้เพียงเอาที่เรียนๆ ไปเมื่อเช้ามานั่งอ่านฆ่าเวลา
แล้วชองยุนโฮก็โผล่มา จากบนต้นไม้ที่แจจุงนั่งอยู่
เมื่อเช้าเป็นเพราะแจจุงมีเวรเตรียมแล็ปชีวะตอนเช้า ทำให้ต้องมาโรงเรียนก่อนยุนโฮคนเดียวและทิ้งโน้ตไว้บนที่นอนอย่างช่วยไม่ได้ กว่าจะได้เจอกันก็ตอนกลางวันซะแล้ว ซึ่งก็เป็นเหมือนกับทุกๆ วัน ทุกครั้งที่แจจุงว่าง คนที่หาตัวยากจนได้ฉายาว่านินจาอย่างยุนโฮมักจะโผล่หน้ามาให้เห็นเองเสมอๆ
“สรุปที่เรียนน่ะ”
แจจุงว่า ในขณะที่ยุนโฮเปลี่ยนจากนั่งบนต้นไม้ลงมานั่งข้างๆ กันบนม้าหิน หลังตึกวิทย์เป็นที่ที่ไม่ค่อยมีนักเรียนมาวุ่นวายมากนักเพราะเป็นจุดอับแสง ไม่สว่างเหมือนที่อื่นในโรงรียนเพราะร่มไม้ แต่แจจุงกลับชอบมาประจำเพราะกลิ่นต้นไม้มันหอมดี ไม่ต่างอะไรกับยุนโฮที่ชอบมาเหมือนกันเพราะแถวนี้มีต้นไม้ที่กิ่งกว้างน่านอนเล่นอยู่เต็มไปหมด
ยุนโฮชะโงกหน้าไปมอง ก่อนจะมุ่ยหน้า “สรุปอะไรเนี่ย ตัวอะไรเต็มไปหมดเลย”
“ตัวอะไร?” แจจุงเอียงคอ “ก็เนี่ย ทำไมไซโกตถึงมีตากับปากด้วย สเปิร์มด้วย แถมไข่ยังหัวเราะอีกต่างหาก ติงต๊องอ่ะ”
“ก็แจจุงวาดเล่นอ่ะ น่ารักดีออก” แจจุงมุ่ยหน้า มาว่าคุณไซโกตกับคุณไข่เค้าอ่ะ ใจร้าย...
“แล้วทำไมต้องใช้สีๆ เวียนหัว สีเดียวก็พอแล้ว”
“หลายสีจำง่าย สวยด้วย!” ตัวสวยเถียงคอเป็นเอ็น
“แล้วไอ้ตัวกลางวงเนี่ยล่ะ อะไร?” ยุนโฮขมวดคิ้ว ชี้ไปที่รูปการ์ตูนเด็กผู้ชาย “ตัวอะไรวะเนี่ย”
“ตัวหล่อไง” แจจุงยิ้ม
“เฮ้ย ตลกและ”
“ก็แจจุงเห็นมันโล่งๆ ก็เลยวาดพี่ยุนโฮลงไปไง ฮ่าๆ” ตัวสวยหัวเราะ ก่อนจะยิ้มภาคภูมิใจกับผลงานตัวเอง “แจจุงวาดสวยใช่มั้ยล่ะ”
“เหอะ” ชองยุนโฮทำเป็นเมิน “ติงต๊อง”
“แหม จริงๆ ก็แอบดีใจใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องมาเก๊กเลย!”
“ดีจงดีใจอะไร ตัวสวยมั่วตลอด”
“หรือว่าวาดไม่ได้อย่างแจจุงอ่ะดิ วาดรูปห่วยใช่มั้ยล่ะ เลยอิจฉา”
“โหยดูถูกกันเหรอ? เฮอะ!” ยุนโฮว่า พลางทำหน้าขึงขัง “ไม่รู้อะไรซะแล้ว”
“ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วตัวหล่อวาดรูปห่วยใช่ป่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“ตัวสวย !”
“ไอ้ยุนโฮ ทำไรอยู่วะ ?”
“...”
ปาร์คยูชอน ชองยงฮวา และลีมินโฮได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าพูดอะไร เมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุที่ลอยตลบอยู่รอบตัวชองยุนโฮ หลังจากนั่งมองเพื่อนตัวสูงมันขีดๆ เขียนๆ อะไรบางอย่างอยู่เป็นเวลานานร่วครึ่งชั่วโมง
“โว้ย...ทำไมไม่สวยซักทีวะ”
อะไรสวยยยยยย?
เพื่อนปาร์ค เพื่อนชอง และเพื่อนลี มึนอย่างแรง!
เป็นอีกครั้งที่ชองยุนโฮเอาแต่ เขียนแล้วลบ ขีดแล้วลบ วาด...แล้วลบ
“มึงวาดรูปอยู่เหรอ?”
“เงียบปาก!”
เงียบแล้วครับไอ้คุณเพื่อน... อย่าตะคอกกันเลย เพื่อนปาร์ค เพื่อนชอง และเพื่อนลีกลัวแล้ว
แล้วก็ได้ปล่อยให้เพื่อนตัวหล่อของตัวเองนั่งวุ่นวายกับตัวเองต่อไป
หากแต่ถ้าใครสักคนที่จะมายืมสมุดทดเลขของยุนโฮไปลอกเย็นวันนั้น
ก็คงจะได้เห็นเหตุผลที่ทำให้ชองยุนโฮนั่งขูดขีดกระดาษอยู่ทั้งวัน
พร้อมกับผลงานที่เจ้าตัวภูมิใจเสนอสุดๆ
น่ารักมั้ยล่ะ?
เห็นมั้ยล่ะว่าถ้าชองยุนโฮจะทำก็ทำได้!
ความคิดเห็น