คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part [2.] : How to feed the 'Belle' 1
-(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)-
: II How to feed the ‘BELLE’ 1
ทันทีที่เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น ชองยุนโฮก็หายตัวไปราวกับนินจา
“ยูชอน นายเห็นยุนโฮบ้างมั้ย?”
เสียงหวานกังวานใสของร่างบางที่เดินมาทางโต๊ะของพวกเขาดังขึ้น ยูชอนเลิกคิ้ว ก่อนจะหันไปมองที่ต้นเสียงแล้วตอบหน้าเฉื่อย
“ไม่อ่ะ”
“แล้วมินโฮ ยงฮวาล่ะ เห็นยุนโฮบ้างมั้ย?” หญิงสาวหันไปถามชายหนุ่มอีกสองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ แต่พวกเขาดูจะไม่ใส่ใจกับเธอมากอย่างที่ควรจะเป็น เพราะ ยงฮวายังคงเล่นเกมในมือถือ และมินโฮยังคงสวมหูฟังอันโต
“นี่พวกนาย ฟังฉันหน่อยสิ”
น้ำเสียงนั้นดูอ่อนแรงลง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม
ปาร์คจียอง...
เจ้าหญิงของเด็กสายวิทย์แทฮวาชิน
ด้วยโครงหน้ารูปไข่ ผิวขาวนวลละเอียดราวกับเจ้าหญิง ดวงตากลมตาที่กอปรไปด้วยแพขนตางอนยาว ใบหน้าสะสวยน่ารัก และนิสัยที่ใจดียิ่งกว่านางฟ้าของเธอทำให้เด็กทุกคนไม่ว่าจะรุ่นน้อง รุ่นพี่ หรือเพื่อนชั้นเดียวกันตกหลุมรัก
จียองเป็นคนฉลาด แถมยังใจดี กล้าหาญ ได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องสองเอ แถมยังเป็นคณะกรรมการนักเรียน
ปาร์คยูชอน ชองยงฮวา และลีมินโฮชื่นชมเธอ
หากเพียงแต่เธอจะไม่โชคร้ายไปสักหน่อย
จียองตกหลุมรักยุนโฮ ผู้ชายที่ไม่มีวันทำให้ความรักของเธอสมหวัง
“ไม่อ่ะ ฉันก็ไม่เห็น” มินโฮถอดหูฟัง หันมาตอบจียองด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ยงฮวาเองก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วหันไปคว้ากล่องข้าวสามกล่องขึ้นมา
“ยูชอน มินโฮ กินข้าวกัน”
ทันทีที่เรียก ทั้งสองคนก็จัดแจงต่อโต๊ะในห้องเรียนเข้าด้วยกันทันที ปาร์คยูชอนควักตะเกียบออกมาจากกระเป๋าดินสอทันทีราวกับเตรียมมา มินโฮมองแขยง
“ไอ้ปาร์ค มึงเก็บตะเกียบไว้ในกล่องดินสอเนี่ยนะ”
“ทำไมอ่ะ หยิบง่ายออก ไหนดูซี้ วันนี้น้องตัวสวยทำอะไรมาให้เรากินมั่งน้า”
ทั้งสามคนจัดแจงกางกล่องข้าวที่ถูกจัดรวมกันมาเป็นกับข้าวสามอย่างและข้าวสามที่ พลางร้องอู้หูอ้าหากันอย่างตื่นตาตื่นใจเช่นทุกวัน ปาร์คจียองเอียงคอมองอย่างสงสัย
“พวกนายเอาข้าวกล่องมากินกันด้วยเหรอ?”
ปกติเห็นไปกินกันสี่คนที่โรงอาหารนี่?
อารมณ์ไหนกันถึงทำข้าวมากินกันเอง? แถมทำมากินรวมกันอีกตะหาก
“อื้อ อร่อยมากเลย จียองมากินด้วยกันมะ?” ยูชอนตอบทั้งที่ยังเคี้ยวตุ้ยๆ ทั้งสามคนซัดข้าวอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนอดอยากมาเป็นอาทิตย์ แต่เจ้าหญิงกลับได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ขอบใจนะ ว่าแต่พวกนายเป็นเพื่อนกันยังไง ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยเห็นเขามากินข้าวกับพวกนายเลย”
ทั้งสามคนมองหน้ากัน ก่อนมินโฮจะตอบ “ไม่รู้อ่ะ”
“หรือว่าพวกนายทะเลาะกัน?”
“เปล่าอ่า” ยงฮวาตอบ “ยุนโฮมันคงไปงีบอยู่ที่ไหนซักที่มั้ง เธออย่าใส่ใจเลย”
เขาตัดบท จียองจึงได้แต่ขมวดคิ้ว ก่อนจะบอก “อือ งั้นก็ไม่เป็นไร งั้นฉันไปกินข้าวก่อนละกัน กินให้อร่อยนะ เจอกันคาบบ่าย” ว่าจบเธอก็เดินออกไป ทิ้งให้สามหนุ่มได้แต่วางตะเกียบ พลางร้องเฮือกฮากอย่างโล่งใจ
“แม่ง โล่งงงงงงงงงงง”
“เออ นึกว่าจียองจะจับได้แล้วอ่ะ”
“ขืนรู้ว่าแฟนไอ้ยุนโฮทำข้าวกล่องมาเผื่อเรา” มินโฮกลืนน้ำลาย “แถมไอ้ที่มันหายๆ ตัวไปทุกวันนี้เพราะไปขลุกอยู่กับคิมแจจุงล่ะก็ โอ้ยยยยยย ไม่อยากจะคิด”
“มึงว่าจียองจะเป็นยังไง? ใครๆ ในห้องเราก็รู้กันทั้งนั้นว่ายัยนั่นชอบไอ้ยุนโฮมาตั้งแต่มอต้นแต่ไม่กล้าบอก”
“โอ้ย โง่ๆ อย่างไอ้ยุนโฮไม่มีทางรู้หรอกว่ามีเจ้าหญิงของโรงเรียนแอบชอบ”
“แต่ถึงบอกมันก็ปฏิเสธอยู่ดีแหละวะ”
“กูล่ะสงสารจียองว่ะ แต่น้องแจจุงก็มีอิทธิพลเหนืออิทธิพลจริงๆ กู่ไอ้ยุนโฮไม่กลับแล้วล่ะ” ยูชอนปิดท้าย ก่อนจะมองข้าวกล่องในมือตัวเอง “ที่สำคัญ ฝีมือระดับเชฟภัตตาคารขนาดนี้ แถมยังสวยขนาดนั้น...เจ้าหญิงก็เจ้าหญิงเหอะ เจอตัวสวยระดับนางฟ้าของไอ้ยุนโฮเข้าไป เดอะเบสท์แล้วว่ะ”
ร่างสูงที่ใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็ขึ้นมาถึงกิ่งต้นไม้ใหญ่ที่พอจะรองรับน้ำหนักตัวของตัวเองได้ ข้อมือแกร่งยันตัวเองให้นั่งลงบนนั้นท่ามกลางกลุ่มใบไม้หนาทึบ ดวงตาคมเบิกขึ้นเมื่อเห็นกล่องพลาสติกสีสวยที่ถูกผ้าผูกไว้อย่างแน่นหนากับกิ่งไม้ใกล้ๆ กัน ก่อนยุนโฮจะรีบเอื้อมมือไปแกะปมผ้านั้นออกแล้วหยิบขึ้นมาวางบนตักทันที
ทันทีที่คลายผ้าได้ ยุนโฮก็รีบเปิดฝากล่องนั้นออกก่อนจะอมยิ้ม
‘กินให้หมดนะ เมื่อเช้ามาสายเลยเอาไปใส่ล็อกเกอร์ไม่ทัน เดี๋ยวตอนเย็นจะมาเอากล่องคืน จาก ตัวสวย’
เดี๋ยวนี้ชองยุนโฮไม่ต้องกินขนมปังรสชาติห่วยๆ เหมือนอย่างทุกวันอีกแล้ว
เมื่อมีนางฟ้าใจดีอาสาทำกล่องข้าวมาให้กินทุกวัน โดยให้เหตุผลว่า...
‘ที่อ้วนแบบนี้ก็เพราะกินแต่ไขมันกับคาร์โบไฮเดรตอย่างขนมปังมันเยิ้มพวกนั้นทุกวันไง ทีหลังไม่ต้องไปซื้อแล้วนะ แจจุงจะทำมาให้ รับรองมีสารอาหารครบ 5 หมู่ เพียงพอที่ตัวหล่อจะใช้ได้ทั้งวันเลย’
ที่ผ่านมาเคยมีสาวๆ ทำข้าวกล่องมาให้ยุนโฮมากมาย แต่ยุนโฮก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันจะน่าดีใจอะไรขนาดนี้มาก่อน
เขานึกก่อนจะเปิดข้าวกล่องกินบนต้นไม้นั้นอย่างอารมณ์ดี พลางนึกไปถึงเรื่องที่ตัวสวยบอกกับเขาเมื่อวาน...
“นี่ ช่วงนี้พักกลางวันคงจะไปกินข้าวด้วยกันไม่ได้แล้วนะ”
“?”
ยุนโฮเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหันไปมองแจจุงที่นั่งทำตาแป๋วอยู่ข้างๆ “แจจุงโดนเลือกให้เป็นกรรมการนักเรียนอ่ะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเค้าจะเรียกทุกพักกลางวันเลย”
ยุนโฮทำหน้านึกๆ ถึงไอ้งานกรรมการนักเรียนที่ว่า ก่อนจะหันกลับมาเจอสายตาเป็นห่วงของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม เสียงใสๆ เอ่ยถามแผ่วเบา
“ไม่อยู่แล้วอย่าลืมกินข้าวกล่องเหมือนเดิมนะ”
ยุนโฮยังคงทำหน้าเอ๋อ แจจุงต้องย้ำ “รับปากสิ”
“อยากเจอ” อยู่ๆ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น
“หือ?”
ยุนโฮพูดลอยๆ “อยากเจอ พักกลางวันก็อยากเจอ”
แจจุงยิ้ม ก่อนจะเอามือไปลูบที่เส้นผมที่ชี้ไปชี้มานั่นแรงๆ “เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอน่า งั้นแจจุงไปก่อนนะ รักตัวหล่อ บ๊ายบาย”
มันติดใจไอ้ตรงประโยคสุดท้ายนั่นแหละ
เปล่านะ ชองยุนโฮไม่ได้ดีใจอะไรกับประโยคเลี่ยนๆ พวกนั้นสักนิด
เปล่าไม่ได้ชอบเลยยยยยยยยยยยยยยย
พูดอย่างนั้นในใจทั้งที่หน้าแดงเถือก
ว่าแล้วก็อมยิ้มนั่งกินข้าวไปคนเดียว...
“สรุปว่าวันนี้ไม่มีคนอยู่บ้านเหรอ?”
“อื้อ พ่อกับแม่ไปต่างจังหวัดกันหมด”
“แล้วตัวสวยไม่มีพี่น้องเหรอ? เพื่อนในฝูงอ่ะ?” ยุนโฮถามหน้าซื่อ แจจุงหัวเราะ “ฝูงบ้าอะไรล่ะ ฮ่าๆ ไม่มีหรอก”
“แล้วตัวสวยจะอยู่ยังไง”
“ก็ไม่ยังไง ก็อยู่ธรรมดา”
“แล้วใครจะเลี้ยง?”
“เลี้ยงอะไรเล่า แค่สามวันเอง”
“สามวันเลยเหรอ!” ชองยุนโฮตกใจ เขารู้สึกว่ามันตั้ง ‘สามวัน’ มากกว่า ไม่ใช่ ‘แค่สามวัน’ ซักหน่อย
“พี่ยุนโฮนี่ คิดมาก ยังไงแจจุงก็มาโรงเรียนทุกวัน”
“เอาเบอร์พ่อมา”
“เอาไปทำไม๊?”
“พี่จะโทรไปต่อว่าเค้า เค้าเลี้ยงตัวสวยแย่มาก พี่ชักไม่แน่ใจแล้วนะ นี่แม่ตัวสวยให้ข้าวเราตรงเวลารึเปล่าเนี่ย?” ยุนโฮขมวดคิ้ว ก่อนจะแบมือทำหน้าตาย “เอาเบอร์พ่อมา”
“เหวอ พี่ยุนโฮจะทำอะไร”
“ก็จะคุยกับพ่อตัวสวยน่ะสิ!”
ว่าแล้วก็คว้าโทรศัพท์มาจากมือขาว ก่อนจะค้นหารายชื่อ เห็นคำว่า ‘เตี่ย’ ปั๊บ ชองยุนโฮก็กดโทรออก
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอเสียงสัญญาณเพียงไม่นาน ก็มีคนกดรับ
‘ว่าไง แจจุงลูก’
“สวัสดีครับคุณ คุณเป็นพ่อของแจจุงใช่มั้ย”
‘หา? นั่นใครน่ะ’
“ผมอยากทราบว่าทำไมคุณถึงปล่อยให้ตั...เอ่อ แจจุงอยู่บ้านคนเดียว คุณรู้มั้ยว่ามันอันตราย” ชองยุนโฮพูดเป็นชุด ในขณะที่อ้าปากค้าง ตาโต พยายามจะเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์แต่ก็โดนยุนโฮดันเอาไว้ แจจุงร้อง “พี่ยุนโฮ อย่าน้า”
เสียงใสๆ ของลูกชายที่ลอดเข้าไปตามโทรศัพท์ทำให้คิมซึงฮยอนเข้าใจ เขาหัวเราะในลำคอ
‘ไอ้หมอนี่คงจะเป็นชองยุนโฮสินะ’
‘นายคือชองยุนโฮเหรอ?’ เสียงนั้นกรอกถาม ท่าทางขบขันไม่น้อย
“ใช่ครับ ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อน แต่ผมคิดว่าการกระทำของคุณไม่เหมาะสม คุณไม่ควรปล่อยให้ลูกสา...เอ่อ ลูกชายตัวเล็กๆ ของคุณอยู่บ้านคนเดียวถึงสามวัน มันอันตรายมาก ใครจะให้ข้าว ใครจะดูแลเขา ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ถ้าเกิดตัว...เอ่อ คิมแจจุงเป็นอะไรไปขึ้นมา”
ท่าทางและคำพูดที่ดูประหลาดและโอเว่อร์จนเกิดเหตุทำเอาซึงฮยอนหัวเราะลั่น เป็นอย่างที่เจ้าแจจุงเคยเล่าจริงๆ ด้วย
เด็กผู้ชายคนนี้แปลกคนจริงๆ
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ’
ยุนโฮขมวดคิ้ว “ผมไม่ทราบว่าคุณหัวเราะอะไร”
‘เอ้อ เปล่าหรอก โทษทีนะที่ฉันดูแลตัวสวยของเธอไม่ดี แต่ฉันต้องไปทำงานจริงๆ นี่นา ถ้างั้น...’
“...”
‘ฉันฝากเธอช่วยดูแลให้หน่อยได้มั้ยล่ะ ซักสามวัน ฝากเลี้ยงเจ้าแจจุงหน่อย ฮ่าๆ’
ทันทีที่ได้ยิน ยุนโฮตอบกลับไปทันทีโดยแทบไม่ต้องรอ
“ถ้าคุณคิดว่าผมทำไม่ได้ล่ะก็คิดผิดแล้ว ผมตกลง งั้นวันนี้ผมจะให้เขาเข้าไปเก็บของเลย สวัสดี”
ว่าแล้วชองยุนโฮก็วางสาย ก่อนจะหันหน้ามามองแจจุงที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ
“ไป เลิกเรียนแล้ว เรารีบกลับบ้านไปเก็บของไป เดี๋ยวพี่จะแวะเอารถตามเข้าไปรับ”
“พี่ยุนโฮคุยอะไรกับเตี่ยเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ก็แค่บอกว่าเค้าทำไม่ถูก พ่อแจจุงเลยบอกให้แจจุงมาอยู่บ้านพี่ไปก่อนสามวัน แค่นั้นเอง” ยุนโฮตอบหน้าตาย “ก็ดีแล้ว พี่น่ะเลี้ยงแจจุงดีกว่าเตี่ยแจจุงสิบเท่า พี่ว่าแล้ว เลี้ยงตัวสวยยังไงตัวเบาเป็นกระดาษ ต้องลำบากพี่มานั่งขุนต่ออีก”
ชองยุนโฮบ้าไปแล้วววววววววววววว
“แล้วเตี่ยก็อนุญาตเนี่ยนะ?”
“ใช่ วันนี้พ่อกับแม่แจจุงจะไปทำงานแล้วใช่มั้ย งั้นแจจุงรีบไปเก็บของเถอะ เดี๋ยวะพี่จะกลับบ้านไปขอรถแม่ก่อนแล้วเดี๋ยวจะเข้าไปรับ บอกที่อยู่มาด้วย”
เตี่ยก็บ้าไปแล้วววววววววววววววววว
ตึงตังตึงตังตึงตัง
ทันทีที่ถึงบ้าน ชองยุนโฮก็เหวี่ยงรองเท้าออกไปคนละทิศก่อนจะรีบกระโจนเข้าบ้านแล้ววิ่งขึ้นห้องตัวเองทันที เรียกสายตาของคนเป็นแม่ให้มองตามลูกชายอย่างสงสัย
“อะไรของเค้า”
“ตายห่าๆๆ ทำอะไรลงไปวะเนี่ยกู ตัวสวยจะมาบ้าน ยังไม่ได้เก็บห้องเลย อ๊ากกกก ชิบหายๆๆ” ยุนโฮมองซ้ายขวา ท่าทางตื่นตระหนกลืมมาดเจ้าชายน้ำแข็งยุนโฮของสาวๆ ที่ทั้งเย็นชาและพูดน้อยไปจนหมดสิ้น มือใหญ่คว้ากางเกงอยู่บ้านเอย แผ่นเกม ขวดน้ำ เสื้อผ้าที่มันวางกองกันมั่วโกยๆ ขึ้นจากพื้นห้องนอนอย่างลนลาน
ใครจะรู้ความลับข้อนี้บ้าง ว่าชองยุนโฮของสาวๆ น่ะซกมกแค่ไหน!
หลังจากที่ปากดีไปว่าพ่อของแจจุงหน้าตายแบบนั้น ด้วยความสัตย์จริง ยุนโฮไม่ได้คิดถึงขนาดว่าแจจุงจะมาบ้านหรอกตอนแรก
แต่ไม่รู้อะไรส่วนไหนพาไป ไหงพ่อเค้ายอมยกลูกให้มาเลี้ยงที่บ้านง่ายๆ แบบนี้ก็ไม่รู้!
ว่าแล้วชองยุนโฮก็วุ่นวายกับการเก็บห้องต่อไป...
“เตี๊ยยยยยยยยย”
ทันทีที่ถึงบ้าน คิมแจจุงก็วิ่งพรวดพราดทำหน้าตาตื่นเข้ามาข้างในทันที เรียกความสนใจจากคิมซึงฮยอนและคิมจินอาที่นั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ไงกลับมาแล้วเหรอลูก“
“เตี่ยคุยอะไรกับพี่ยุนโฮเนี่ย”
“เค้ามารับแล้วเหรอ เก็บของหรือยังล่ะเรา?”
“เตี่ยยยยยยยย แม่ ดูเตี่ยทำดิ จะให้แจจุงไปนอนบ้านพี่ยุนโฮอ่ะ” แจจุงหันไปฟ้อง ในขณะที่คุณนายคิมเอาแต่อมยิ้ม
“แม่ก็อยากเห็นเหมือนกันนะ ตาชองยุนโฮอะไรเนี่ย อยากรู้ว่าจะหล่อสมคำร่ำลือหรือเปล่า ฮ่าๆ”
“ก็เห็นเราชอบนักไม่ใช่เหรอ? ไม่ดีใจเหรอ เตี่ยเห็นแจจุงพูดถึงทุกวันเลย ตัวหล่อๆ เนี่ย”
“แต่เตี่ยอ่ะ หวงแจจุงบ้างก็ดีนะ!”
“ก็หวงไง ไม่รู้ยังไง เลี้ยงมายิ่งโตยิ่งสวยน่ะเรา แต่เอาเหอะ ท่าทางเพี้ยนๆ อย่างนั้นคงไม่ทำอะไรลูกเตี่ยหรอกมั้ง ฮ่าๆๆๆ” ซึงฮยอนพูดพลางนึกไปถึงคำพูดที่เพิ่งได้ยินเมื่อชั่วโมงที่แล้ว...เด็กอะไร ปากดีแถมยังตรงสุดๆ
“พ่อก็พูดซะขนาดนั้น แล้วแจจุง เราเองก็เหอะ ทำตัวเป็นสาวน้อยเชียวนะ คนแมนเค้าไม่ตื่นตกใจอะไรหรอก ก็แค่ไปนอนบ้านเพื่อน ร้องยังกะสาว”
“บ้าเหรอแม่ แจจุงแมนนะ” เพิ่งรู้ว่าลืมตัว เออ ก็แค่นอนบ้านรุ่นพี่ ผู้ชายด้วยกันด้วย แจจุงป๊อดอะไร! “เออๆ ก็แค่นอนบ้านเพื่อนเนอะ ลูกผู้ชายด้วยกัน เอออออออ งั้น แจจุงไปเก็บของก่อนนะแม่!”
ว่าแล้วก็วิ่งฉิวออกจากห้องนั่งเล่นไป ทำเอาคนเป็นพ่อเป็นแม่หัวเราะคิกคัก
“เห็นหน้าเจ้าแจตอนมันพูดว่า ’แมน’ มั้ยพ่อ ฉันก็นึกว่ามีลูกเป็นทอมเสียอีกนะตะกี้ ฮ่าๆ เพี้ยนทั้งคู่เลยจริงๆ เนอะ”
คิมแจจุงนึกไม่ถึงเลยว่าจะมีวันนี้
ไม่ใช่สิ นึกไม่ถึงว่าวันนี้มันจะมาเร็วขนาดนี้ต่างหากล่ะ!
วันที่จะไปบ้านพี่ยุนโฮ!
“งั้นผมไปก่อนนะครับ ทำงานโดยสวัสดิภาพนะครับ”
“เลี้ยงเจ้าแจดีๆ ล่ะยุนโฮ อย่าลืมให้ข้าวกินตรงเวลานะ ฮ่าๆ”
เตี่ยยยยยย แมมมมมมม่
“ไปขึ้นรถเร็ว” ยุนโฮสั่ง แจจุงทำหน้ามุ่ย ก่อนจะดันกระเป๋าไปเก็บไว้หลังรถแล้วขึ้นไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่ข้างหน้า
ก่อนยุนโฮจะไป แม่ของแจจุงก็มาจับไหล่แล้วจ้องหน้าเขาเขม็ง
“หล่อสมคำร่ำลือจริงๆ นะหนูเนี่ย”
“?”
“เจ้าแจเล่าให้แม่ฟังบ่อย เรื่อง ‘-(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)-’ เนี่ย” คุณจินอายิ้ม “เจ้าแจน่ะพูดถึงเราให้แม่กับพ่อฟังทุกวันเลย ท่าทางจะชอบยุนโฮมาก”
“ครับ ขอบคุณครับ” ยุนโฮตอบหน้าตาย ก่อนจะขึ้นรถไปแล้วสตาร์ทเครื่อง
แจจุงที่นั่งอยู่ในรถหันไปมองทันที “พี่ยุนโฮยิ้มอะไร?”
ใบหน้าคมหันกลับไปมอง ก่อนจะทำหน้าบึ้งใส่แล้วออกรถ
“เปล่า ไม่ได้ยิ้มซักหน่อย ตัวสวยมั่ว”
“ยังไม่มีใบขับขี่เลย ไม่โดนตำรวจเล่นก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“พูดมาก”
“หน้าแก่น่ะสิก็เลยไม่โดนตรวจ”
“แจจุงอ่ะดิ หน้าแก่”
“แจจุงสวยต่างหากเล่า!”
เออ ไม่มีอะไรจะเถียง...
“แม่ กลับมาแล้ว”
ยุนโฮที่วุ่นวายเข้าๆ ออกๆ บ้านตั้งแต่กลับมา เรียกแม่ที่อยู่ในบ้านจริงๆ จังๆ เป็นครั้งแรก ร่างสูงเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวสวยมาถือไว้แล้วเดินเข้าไปในบ้านพลางลากแจจุงที่กำลังเอ๋อเข้ามาด้วย
คุณนายชองที่ยังนั่งเช็ดจานชามที่เพิ่งล้างเสร็จเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อลูกชายคนเล็กคนเดียวที่ปกติแทบไม่พูดอะไรเลยสักคำเวลาอยู่บ้าน วันนี้กลับทักทายกันขึ้นมาจนรู้สึกผิดปกติ จนอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปดูว่าเสียงอึกทึกวุ่นวายข้างนอกนั่นมีอะไรเกิดขึ้น
“แม่ วันนี้ตัวสวยจะมานอนบ้าน”
“?”
ทันทีที่เห็นตัวสูงๆ ของลูกชายเดินตัดเข้าบ้านมา คุณนายชองก็ได้แต่แปลกใจที่ในมือของลูกเต็มไปด้วยกระเป๋าข้าวของ ไหนจะคนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกล่ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย? “ใครน่ะ ยุนโฮ”
“ตัวสวย ผมยืมเค้ามาเลี้ยงสามวัน”
ตัวสวย? ตัวอะไรกันล่ะลูก!
คุณแม่ถึงกับงง เมื่อลูกชายที่ปากหนักยิ่งกว่าคอนกรีตวันนี้พูดอะไรได้มากมายเหลือเกิน ไหนจะร้อยวันพันปีที่ไม่เคยพาใครมาบ้านเลย นอกจากพี่ชายคนรองกับพี่ชายคนโตที่จะกลับจากอังกฤษมาเยี่ยมบ้านปีละสองครั้งแล้ว คุณนายชองก็ไม่เคยเห็นใคร หรือแม้แต่เพื่อนของยุนโฮคนไหนที่เจ้าตัวจะเคยพามาบ้านซักคน
“สวัสดีครับ...คิมแจจุงครับ”
“อ่า สวัสดีจ้ะ” คุณนายชองยิ้ม ก่อนจะตกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้านี่เป็นผู้ชายไม่ใช่ลูกสาวบ้านไหนแต่อย่างใด การกระทำอันแสนงุนงงที่แทบไม่ทันให้ได้ตั้งตัวของลูกชายทำให้คุณนายทำได้เพียงเชิญแขกคนน่ารักให้เข้ามาในบ้านก่อน แล้วยุนโฮจึงอธิบาย
“แม่ ตัวสวยที่บ้านไม่มีใครอยู่ จะมานอนบ้านเราสามวันนะ”
คุณนายชองพยักหน้าหงึกหงักอย่างพยายามจะเข้าใจ
“ตัวสวยนี่หมายถึงหนูแจจุงเหรอลูก?”
ชองยุนโฮพยักหน้า
“ทำไมต้องตัวสวยล่ะลูก?”
“ก็สวยมั้ยอ่ะ?”
นี่คือคำถามแทนคำตอบของบุตรชายคนเล็กตระกูลชอง
“เอ่อ เอางี้ แจจุงขึ้นไปเก็บของก่อนละกันนะจ๊ะ ห้องไหนก็ได้ลูก แม่ขอคุยกับเจ้าลูกชายนี่ก่อน แม่มึนๆ”
แจจุงพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณนายชอง “ผมก็มึนเหมือนกันครับ”
ในขณะที่ปล่อยคิมแจจุงขึ้นไปเก็บของและอาบน้ำพักผ่อน วันนั้น คุณนายชองแทบจะจดจำไว้เลยว่าเป็นวันหนึ่งที่ได้คุยกับยุนโฮมากที่สุด ตั้งแต่เลี้ยงสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา
“ก็คือสรุปว่าเราน่ะชอบเค้า?”
“ก็บอกว่าพามาเลี้ยงเฉยๆ ไงแม่”
“เอ๊ะ! ตายุนโฮนี่ท่าจะเพี้ยน ชอบเค้าขนาดนั้นแล้วยังมาพูดเฉไฉอยู่ได้” คุณนายชองขมวดคิ้ว “แล้วนี่เป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย?”
ยุนโฮเงียบ เบือนหน้าหลบ
“ต๊าย ดูอายเข้าสิพ่อคุณ หนูแจจุงนี่ยังไงนะ ทำไมทำเจ้าหินแกรนิตของตระกูลเราอายม้วนเป็นใบเฟิร์นอย่างงี้ไปได้” คุณนายชองหัวเราะ ในขณะที่ยุนโฮทำหน้าบึ้ง
“แม่เงียบเลย”
“ท่าทางดูแจจุงเค้ายังมึนๆ กับแกอยู่เลยนะเนี่ย”
“อ่ะ แม่ เอานี่ไป” ในที่สุดยุนโฮที่เตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดีก็ยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นในแม่ของตัวเอง คุณนายชองรับมางงๆ จะมาไม้ไหนอีกล่ะคุณลูก? “อะไรอ่ะ ตายุน”
“วิธีเลี้ยงตัวสวย”
“หา?”
“ทำตามให้ครบทุกข้อนะแม่ ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
ว่าจบก็เดินหลบออกไปด้วยท่าทีเย็นชาตามสไตล์ ทิ้งไว้แต่จดหมายที่ทำให้คนเป็นแม่ต้องหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น “ตายุนโฮมันเปลี่ยนไปเยอะแฮะ เอ้อ จะว่าไป ก็จีบสาวได้สมเป็นมันดีแฮะ”
วิธีเลี้ยงคิมแจจุงที่ถูกต้อง โดย ชองยุนโฮ : ด้านอาหารการกิน
- คิมแจจุงชอบกินอาหารติดมันน้อยๆ แต่ต้องครบ 5 หมู่
- คิมแจจุงไม่กินพริกหยวก มะเขือ และแครอท
- คิมแจจุงชอบกินปลา (สันนิษฐานว่ามีเพื่อนเป็นแมว เพราะหน้าตาก็คล้ายกัน)
- คิมแจจุงชอบกินน้ำส้มหนึ่งแก้ว กับน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว
- คิมแจจุงรักความสะอาดอย่างรุนแรง
- ถ้าคิมแจจุงขอช่วยทำงาน เช่น ล้างจาน เก็บโต๊ะ อย่าปฏิเสธ ไม่งั้นคิมแจจุงจะรู้สึกผิด
ปล . ฝากด้วยนะ รักแม่ จาก ชองยุนโฮ
ให้ตายสิ
นี่ตกลงตายุนมันรักแม่หรือรักคิมแจจุงกันแน่น่ะฮึ
-------------
ความคิดเห็น