คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part [0.] : -ตัวหล่อ- :-)
-ตัวหล่อ-
มีเหตุผลหลักๆ ประมาณ 3 ข้อ ที่ทำให้ ชองยุนโฮ ถูกใครๆ บอกว่า ‘หล่อ’
1. หุ่นล่ำ ตัวใหญ่ ตัวสูง 180+ ตามมาตรฐานไอดอลทั่วไป
2. ตาเรียวคม จมูกโด่งเป็นสัน โครงหน้าเรียวได้รูป...คือแบบ...โคตรได้รูปจนบรรยายความหล่อไม่ถูกอ่ะ
3. ริมฝีปากกระจับได้รูป...ที่เห็นแล้วอยากโดนจูบอย่างแรง
ปล.หล่อมาก หล่อโคตร หล่อขีดเส้นใต้ หล่อตัวหนา หล่อตัวเอียง หล่อแรงดันออสโมซิส หล่อความชันหาค่าไม่ได้ หล่อความเร็วแสง หล่อนิวเคลียร์ฟิวชัน หล่อลื่น หล่อไหล หล่อไม่ไหว หล่ออย่างแรงอ่ะ คุณพอจะนึกออกเปล่า?
ปล.2 หล่อจริงๆ นะ ถ้าอยากรู้ว่าหล่อขนาดไหนมองไปที่ ปล.แรก
ชองยุนโฮไม่เคยแพ้ความสวย
ตั้งแต่เกิดมาจนเติบโตมาเป็นชองยุนโฮสุดหล่ออายุ 17 ปีคนนี้ ยุนโฮพบกับความสวยมามากมายนับไม่ถ้วน ตั้งแต่เพื่อนตอน ป.6 – ดาวของโรงเรียนตอนมัธยมต้น – อาจารย์สอนศิลปะ – ดาราสาวสุดเซ็กซี่ – มิสโคเรีย – สาวๆ มากมายที่ถูกนิยามจากคนทั่วไปว่า ‘สวย’
คนสวยเต็มไปหมด ไม่ว่าใครก็สวยได้ทั้งนั้น
และ ’คนสวย’ ที่รู้จักยุนโฮร้อยละเก้าสิบห้าอยากเป็นแฟนกับยุนโฮ
ที่สำคัญ ‘คนสวย’ หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นเป็น ‘ผู้หญิง’
และจากความเข้าใจของยุนโฮในบรรทัดข้างต้น
มันทำให้ยุนโฮ คิด วิเคราะห์ แยกแยะ ไม่ได้เลยว่า ตกลง ‘คิมแจจุง’ เป็นตัวอะไรกันแน่ ?
คิมแจจุงเป็นผู้ชาย คิมแจจุงเห็นยุนโฮแล้วไม่เข้ามาอยากเป็นแฟนกับยุนโฮก่อนเหมือนคนอื่น แต่คิมแจจุง ‘สวย’
สวยมากเสียจนยุนโฮคิดว่าฝันไปตอนเห็นครั้งแรก
จำได้เลยเรื่องวันนั้น...
ตอนนั้นยุนโฮกำลังนอนฟังเพลงสบายๆ อยู่บนต้นไม้ข้างหอประชุม วันนั้นมีปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ พวกผู้หญิงในห้องจะจัดงานรับน้องให้น้องปีหนึ่งกันก็เลยลากตัวยุนโฮไปทำอะไรไม่รู้วุ่นวายไปหมด มาขอร้องว่าถ้ายุนโฮมาเป็นตัวแทนพี่ๆ รับน้อง งานจะต้องคึกคักมากแน่ๆ แล้วยุนโฮก็เผลอตัวตกลงไปว่าจะมาเพราะทนแรงตื๊อไม่ไหว
แต่พอเอาเข้าจริง ตอนยุนโฮเห็นใบกระดาษนัดแนะสิ่งที่ต้องทำ ร่างสูงก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ย เขาไม่ใช่พวกยูชอน มินโฮและยงฮวา ยุนโฮไม่ชอบงานทะเล้น สังสรรค์ วุ่นวาย ไร้สาระ เขาชอบความเงียบ และแน่นอนว่ากิจกรรมบ้าๆ อย่างการเต้นหรือพูดจาแซวน้องปีหนึ่งที่พวกผู้หญิงอยากให้เขาทำเขาคงไม่มีวันทำได้
เพราะฉะนั้นสุดท้ายสิ่งที่ยุนโฮตัดสินใจทำก็คือ...โยนงานทั้งหมดให้ยูชอน มินโฮ และยงฮวา ปิดโทรศัพท์แล้วก็มานอนหลบอยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งข้างหอประชุม
และคิดว่าวันนี้คงจะไม่มีใครหายุนโฮเจออีกจนกระทั่งงานเลิก
แต่...
“เฮ้อ เหนื่อยอ่า~”
จู่ๆ เสียงใสๆ เสียงหนึ่งก็ดังเข้ามารุกรานในบริเวณของยุนโฮ ดวงตาคมลืมตื่นขึ้นทันทีอย่างแปลกใจ เสียงใครที่ไหนมาอยู่แถวนี้ ต้นไม้ข้างหอประชุมเป็นต้นที่ใหญ่ ปลอดภัย ปีนง่ายและลับสายตาคนที่สุดเท่าที่ยุนโฮจำได้ แล้วเสียงใครนะ...
ดวงตาคมมองลงมาข้างล่างอย่างสงสัย ก่อนจะต้องอึ้งไปเหมือนเห็นหน้าขาวๆ ที่ทำแก้มป่องๆ หุบๆ เดินเอื่อยๆ มาจากทางห้องน้ำหลังหอประชุม
สวย...
อะไรสวยๆ ที่ว่าเดินผ่านมาเรื่อยๆ เดินใกล้ๆ เข้ามาอีกจนยุนโฮเห็นชัดขึ้นทุกที ชั่วพริบตาที่ใครคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ต้นไม้มากที่สุด ยุนโฮที่อดทนไม่ไหวจึงส่งเสียงออกไป
“ตัวอะไร...ทำไมสวย”
ทันทีที่เขาเรียก ยุนโฮเห็นตากลมๆ โตขึ้นมา หัวกลมๆ นั่นก็หันซ้ายหันขวา ท่าทางน่ารักที่ยุนโฮทนไม่ได้ต้องถามออกไปอีก
“มองอะไรอยู่น่ะ...ตัวสวย”
พอเขาพูดจบ ตัวสวยที่ว่าก็เงยหน้าขึ้นมาบนต้นไม้...
คุณรู้มั้ย? ตอนที่สบตาเขาครั้งแรกน่ะ ผมยังจำภาพนั้นได้อยู่เลย
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่ยุนโฮรู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นมากที่สุด
หลังจากปฐมนิเทศ หนึ่งอาทิตย์ต่อมาโรงเรียนก็เปิดเทอม
ไม่มีอะไรในโรงเรียนที่น่าสนใจไปมากกว่าหนังสือและโจทย์ข้อสอบสำหรับชองยุนโฮ
ยุนโฮเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงอะไรกับใครมาตั้งแต่เข้าเรียนแทฮวาชินฝ่ายมัธยมต้น แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งยุนโฮทำตัวไม่ยุ่ง ทุกคนยิ่งพยายามเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเขามากขึ้นทุกที เพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกับยุนโฮมีสามคน ซึ่งก็รู้จักกันมาตั้งแต่อยู่มัธยมต้นก็คือยูชอน ยงฮวา และมินโฮ ซึ่งสิ่งเดียวที่ทำให้ยุนโฮรู้สึกเสียใจที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกนี้ นั่นก็คือการที่พวกนั้นหล่อและยิ่งทำให้มีแต่คนมาวุ่นวายบนสิ่งแวดล้อมรอบตัวยุนโฮมากเข้าไปใหญ่
เพราะฉะนั้น สิ่งที่จะเห็นได้จากยุนโฮก็คือ การหลบไปนอนตามต้นไม้ หรือบางทีก็ต้องทำเป็นชินๆ ไปกับเสียงกรี๊ดที่ทำหูแทบแตกทุกครั้งเวลาที่ตัวเองไปปรากฏตัวที่ไหน
นี่เห็นเขาเป็นตัวอะไรกัน? เจอปุ๊บก็เอาแต่กรี๊ดๆๆ อย่างเดียว...
แต่เปิดเทอมขึ้นปีสองปีนี้ ท่าทางจะไม่น่าเบื่อเหมือนปีก่อนๆ ซะแล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นมาจากการพักผ่อนบนต้นไม้ข้างตึกวิทย์ในตอนพักกลางวัน เมื่อรู้สึกได้ถึงเสียงประตูห้องเรียนห้องข้างๆ ที่มีใครกำลังเข้ามา เวลาพักกลางวันที่ไม่น่าจะมีใครเหลืออยู่ในห้อง ใครกันนะเข้ามารบกวนเขาอีกแล้ว
และทันทีที่ยุนโฮเห็นหน้าใครคนนั้นชัดๆ...
ตัวสวยนี่นา!
ใครคนนั้นที่กำลังเดินเข้ามาเดินเข้ามาใกล้ต้นไม้ที่ยุนโฮหลบอยู่เรื่อยๆ ก่อนจะนั่งลงบนที่ติดหน้าต่างแล้วหยิบสมุดอะไรต่อมิอะไรขึ้นมา ยุนโฮนั่งดูตัวสวยทำการบ้าน เขียนอะไรยุกยิกๆ อมแก้มป่อง หรือบางทีก็คิ้วขมวดตอนคิดไม่ออกอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง โดยที่ไม่รู้ตัวว่านั่งจ้องไปเพื่ออะไร
และสุดท้ายก็ทนไม่ไหว
“ตัวสวย ทำอะไรอยู่น่ะ?”
จะผิดมั้ยที่ยุนโฮอยากคุยกับตัวสวยจริงๆ...
“ยุนโฮ ทำชีทชีวะหน้า 7-8-9 เสร็จยังวะ”
เสียงทุ้มคุ้นๆ ที่ยุนโฮจำได้ว่าเป็นของยูชอนดังขึ้น แม้มันจะรบกวนเวลานอนหลับในห้องสมุดของเขา แต่ยุนโฮก่อนพยายามใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้เอามารองหน้าฟุบกับโต๊ะๆ คุ้ยๆ เอาในจาคอบข้างตัว ก่อนจะยื่นให้สัมผัสที่ฉกชีทจากมือผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงขอบคุณ
“แต้งกิ้วว่ะ ไอ้เทพ หลับให้สบายนะ กูไม่กวนละ”
แล้วยุนโฮก็นอนหลับไปจริงๆ
“อ้าว ยูชอน ไหงเหลือมึงกับไอ้ยุนอยู่สองคนอ่ะ” พักกลางวันวันหนึ่งที่สี่หนุ่มสุดหล่อเอฟโฟร์ประจำแทฮวาชินอพยพมาหลบมุมอยู่ที่ห้องสมุด ยงฮวาทักขึ้นเมื่อไม่เห็นวี่แววของลีมินโฮ เพื่อนสนิทอีกคน ยูชอนเลิกคิ้ว “เออ นั่นดิ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ โทรไปหาดิ”
“โทรไปแล้ว แม่งเปลี่ยนเบอร์ ลืมไป ยังไม่ได้ขอเลย”
“เออว่ะ” ยูชอนนึกขึ้นได้ “เอ้อ...จำได้ว่าไอ้ยุนมี เอาโทรศัพท์มันมาดูดิ”
“เออ ล้วงดีๆ เดี๋ยวมันตื่น โดนด่าเช็ดอีก” ยูชอนพยักหน้า ก่อนจะหันไปลูบๆ คลำๆ ที่กระเป๋าเสื้อสูทคนที่นอนหลับเป็นตายแล้วคว้าขึ้นมา “เอ...เบอร์มินโฮ...เอ๊ยยยยยย”
“อะไรวะ ร้องดังอย่างกะโดนเชือด”
“เปล่าๆ เอ้ยๆ ยงฮวามาดูนี่ดิ”
“อะไรๆ” ใบหน้าคมรีบเลื่อนเข้ามาอย่างสนใจตามเสียงเรียก ประจวบเหมาะพอดีกับร่างสูงของเพื่อนอีกคนที่กำลังตามหาที่เดินเข้ามาพอดี ยูชอนเงยหน้าขึ้นมาร้องทัก “เฮ้ย มินโฮ มาพอดี มาดูนี่ดิๆๆ”
สามหัวรุมเข้ามาจ้องที่โทรศัพท์ตัวปัญหากันกันที
“ว้าว น่ารักจัง ใครวะ”
“ไอ้ยุนเปลี่ยนหน้าจอมือถือเมื่อไหร่เนี่ย”
“เออ นั่นดิ ดูดิ กำลังทำหน้ามุ่ยแก้มป่องเชียว สวยชิบหายอ่ะ”
สามเสียงวิจารณ์ขึ้นกันอย่างออกรสเมื่อเห็นรูปที่หน้าจอของเพื่อนปากหนัก เห็นนิ่งๆ เงียบๆ วันๆ เอาแต่นอนกับอ่านหนังสือ แหม...มีเอารูปอะไรใครขึ้นด้วยน้า
“เหอ ไอ้ยุน มีความลับดีนัก ถ้าจับได้คาหนังคาเขาละจะล้อซะให้เข็ดเชียว” มินโฮพูดขึ้นขณะมองเพื่อนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ตอนนี้ชองยุนโฮเริ่มสับสนในตัวเอง
ชองยุนโฮไม่เคยแพ้ความสวย ชองยุนโฮไม่ได้เป็นเกย์ แต่ชองยุนโฮกลับแพ้ทางคิมแจจุงราบคาบ
ไม่ใช่สิ ชองยุนโฮอาจจะไม่ได้แพ้ทาง...
แต่ยุนโฮแค่รู้สึกว่าอยากเห็นคิมแจจุงนานๆ อยากให้คิมแจจุงมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ อยากเห็นคิมแจจุงยิ้มเยอะๆ อยากแกล้งคิมแจจุง แล้วก็อยากรู้ด้วยว่าคิมแจจุงเป็นตัวอะไรยุนโฮถึงทำให้ยุนโฮรู้สึกแบบนี้ได้
“ตัวหล่อ”
เฮ้อ...น่ารักจัง
“ตัวหล่อ”
“หะ...?” เสียงใสๆ ที่เอ่ยขึ้นเข้มขึ้น จนคนที่เอาแต่เหม่อสะดุ้งขึ้นมา “ตะกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“เรียกว่าตัวหล่อ”
“ฉันชื่อยุนโฮต่างหาก” ชองยุนโฮทำหน้าดุ หน้าสวยๆ มุ่ยเลยทันที
“ที่พี่ยุนโฮยังเรียกแจจุงว่าตัวสวยเลยอ่ะ”
“ก็แจจุงเป็นตัวสวยนี่”
“งั้นพี่ยุนโฮก็เป็นตัวหล่อ”
“ตัวบ้าไรตัวหล่อ” ยุนโฮทำหน้าเมื่อย ก่อนจะเลื่อนเอาไอศกรีมถ้วยใหญ่มาตักกินๆๆ ต่อ หลังจากที่พาแฟนหมาดๆ ไม่กี่อาทิตย์มาเลี้ยง...ใช่...เลี้ยง
หลังจากวันนั้นที่คิมแจจุงยิ้มแล้วพยักหน้า ยุนโฮกับแจจุงก็กลายเป็นแฟนกัน
ถึงตอนนี้ยุนโฮจะยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง แต่ยุนโฮก็รู้ว่าถ้าจะศึกษาคิมแจจุง ก็ต้องเอาคิมแจจุงไว้ใกล้ๆ ก่อน
เขาจำได้ว่าวันนั้นเขากอดแจจุงด้วย เอวแจจุงเล็กนิดเดียวแถมยังนุ่มนิ่มไปหมดทั้งตัว ตัวก็หอม ผมก็หอม แต่ที่ยุนโฮไม่ชอบก็คือแจจุงผอมและตัวเล็กไปหน่อย
ยุนโฮเลยตัดสินใจว่า จะเลี้ยงแจจุงให้โต ดูแลให้ดี แล้วก็ตามใจแจจุงเยอะๆ
เพราะถ้ายุนโฮทำแบบนั้น ตัวสวยก็จะได้อารมณ์ดี แล้วก็ตัวโตขึ้นแน่ๆ
ยุนโฮยังต้องศึกษาตัวสวยอีกหลายอย่าง นอกจากที่รู้ว่าชอบกินราเมง กับไอติมแล้ว...
แต่ท่าทางยุนโฮจะคิดผิด เพราะยิ่งเลี้ยงแจจุงให้โต ขุนแจจุงให้อ้วน ตามใจตัวสวยให้อารมณ์ดี ตอนนี้ยุนโฮกลับรู้สึกว่าตัวสวยดื้อขึ้นทุกทีๆ
“ตัวหล่อก็คือตัวหล่อ พี่ยุนโฮคือตัวหล่อ ตัวอะไรไม่รู้หลุดมาจากดาวอังคาร ทั้งหล่อทั้งน่ารัก ปากแข็งแถมยังทำตัวประหลาดอีกต่างหาก”
“ว่าฉันเหรอ กล้าไปแล้วนะตัวสวย!”
“แต่แจจุงชอบตัวหล่อนะ ไม่อยากเป็นตัวหล่อเหรอ?”
พูดแบบนี้ถึงกับไปไม่เป็น
“...”
“ถ้าไม่อยากเป็นตัวหล่อ แจจุงให้คนอื่นเป็นก็ได้น้า~”
“ไม่ได้!”
ทันทีที่เสียงใสๆ ว่าอย่างนั้น เพราะอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ายุนโฮต้องบอกว่าไม่ได้ ในเมื่อนิยามของตัวหล่อคืออะไรสักอย่างที่ตัวสวยชอบ เขาก็จะยอมให้คนอื่นเป็นไม่ได้เด็ดขาด!
“ทำไมล่ะ” แจจุงว่า ทำหน้าทะเล้นนิดๆ เมื่อเห็นยุนโฮทำหน้าเครียด...แกล้งตัวหล่อ สนุกจังเลย...
“ตัวสวยต้องชอบฉันคนเดียว ฉันเลี้ยงนายมากับมือเลยนะ!”
“ให้แจจุงเรียกพี่...ก็แทนตัวเองว่าพี่ด้วยสิ” จู่ๆ เสียงใสๆ ก็ว่าอย่างนั้น ยุนโฮทำหน้ามุ่ย “ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น”
“ไม่ทำก็ตามใจ...เพราะคิดว่าตัวหล่อคงจะทำแหละ เดี๋ยวก็คงมีคนอื่นมาทำแทน”
“ก็พี่...ก็พี่อุตส่าห์เลี้ยงไอติมแจ...เอ่อ ตัวสวยเลยนะ” เสียงทุ้มพูดขึ้นมาตะกุกตะกัก ทำแจจุงยิ้มแก้มแทบแตก
เฮ้ย ไม่ไหวนะ ชองยุนโฮน่ารักเกินไปแล้วนะ ตัวหล่อบ้า...อย่างนี้แจจุงไม่ไหวนะเนี่ย...
แจจุงยิ้ม แต่ยุนโฮกลับหน้ามุ่ย
บอกแล้วว่าเดี๋ยวนี้ตัวสวยดื้อขึ้นเยอะ ช่างต่อรองเก่งอีกต่างหาก...
“นี่ ถามอะไรหน่อยสิตัวหล่อ?” เสียงใสๆ เอ่ยเรียก ทำหน้าแบ๊วๆ ใส่จนชองยุนโฮต้องหลบตา
ไม่ได้! มองนานไม่ได้! – ไม่ใช่สิ...ต้องไม่ให้ใครมองได้!
“นี่ หยุดทำหน้าแบบนั้นนะตัวสวย!”
“หา แบบไหนอ่ะ?”
“ก็แบบเนี้ย หยุดนะ!”
แจจุงเอียงคอทำท่าไม่เข้าใจ ร้อนจนถึงตัวหล่อที่ถึงกลับทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นว่าแจจุงยังไม่หยุดทำหน้าตาน่ารักซักที...บ้าเอ๊ย คนเต็มร้านเลย ตัวสวยบ้า บ้าจริงๆ! ฝากไว้ก่อนเหอะ
“พี่ยุนโฮ...”
“ตัวสวยรีบกิน รีบไปกันดีกว่า ฉัน...เอ้ย พี่ว่าเรารีบกินรีบไปกันดีกว่า ร้านนี้คนเยอะ”
คำแทนตัวน่ารักๆ ที่ยุนโฮยอมใช้ตามที่แจจุงเรียกทำเอาคนสวยยิ้มแป้น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเพราะอะไรยุนโฮถึงได้อยากออกจากร้านไอศกรีมนี้นัก เสียงหวานๆ แกล้งถาม “เอ...พี่ยุนโฮหึงเหรอ?”
“หึงอะไร เปล่า ตัวสวยมั่ว!”
“แล้วหงุดหงิดอะไรน้า...”
“ตัวสวยรีบกินเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉัน...เอ้ย! พี่โกรธแล้วนะ!”
อื้มเอาเหอะ
เอาเป็นว่าสิ่งที่แจจุงได้เรียนรู้จากการศึกษาสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘ตัวหล่อ’ ก็คือ
ถ้าบอกไม่ได้จีบ ก็แสดงว่าอยากเป็นแฟน
ถ้าบอกว่ามั่ว ก็แสดงว่าใช่
แล้วที่สำคัญ...ท่าทางจะชอบ ‘ตัวสวย’ มากๆ ซะด้วย
J
หลังจากกินไอศกรีมเสร็จ ยุนโฮก็รีบลากแจจุงออกจากร้าน ก่อนแจจุงจะ เสนอออกมาว่าอยากไปเดินอินดี้อินทาวน์ เพราะฉะนั้นกิจกรรมเดทต่อไปของยุนโฮกับแจจุงก็คือการเดินเที่ยว
“อันนี้สวยเนอะ แจจุงชอบจัง” แจจุงหยิบโคมแก้วทำมือที่ทอจากใยผ้าขึ้นมาให้ยุนโฮดู ทันทีที่เสียงใสๆ ว่าอย่างนั้น ยุนโฮก็รีบหันหน้าไปเรียกคนขายทันที
“เอาอันนี้ครับ”
“บ้าเหรอ!” แจจุงแหวทันที ก่อนจะหันไปหาคุณลุงคนขายแล้วก้มหัวขอโทษ “เอ่อ ขอโทษฮะลุง...ยังไม่เอาดีกว่า”
นี่คือเดจาวูที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาขณะกำลังเดินเที่ยวอินดี้อินทาวน์ของยุนโฮกับแจจุง
สิ่งที่แจจุงควรกระทำระหว่างการเดินดูของคือห้ามพูดว่า ‘ชอบ’ หรือ ’อยากได้’ อะไรที่ยังไม่อยากได้จริงๆ เด็ดขาด
เพราะไม่อย่างนั้น ไอ้ตัวหล่อคนข้างๆ มันจะไม่ทำอะไรนอกจากเรียกคนขายมาจ่ายตังค์ทันที
ท่าจะบ้านะ!
“ทำไมอยากได้แล้วถึงไม่ซื้อ” ยุนโฮถามขึ้นมาเสียงเรียบ
“เสียดายตังค์อ่ะสิ” แจจุงตอบแบบไม่ต้องคิด
“ก็เดี๋ยวซื้อให้”
“บ้าเหรอ”
“ไม่ได้บ้านะตัวสวย!” ยุนโฮพูด ทำหน้าจริงจังมากด้วย..ดูๆ ทำเข้าสิ..
ก็รู้อยู่น่าว่าอยากตามใจ...แต่อย่าน่ารักมากนักสิตัวหล่อ แจจุงเหนื่อยเป็นนะ!
ในขณะที่แจจุงเดินเที่ยว ร่างบางก็สังเกตเห็นคนตัวสูงเดินยุกยิกไปยุกยิกมาอยู่เป็นระยะ จนอดสงสัยไม่ได้ต้องหันไปถาม
“พี่ยุนโฮ...เป็นอะไรเหรอ?”
“ก็...เปล่า”
“หรือไม่เคยมาเดิน? อยากได้อะไรล่ะ จะหาให้” แจจุงถาม “เคยมาเดินป่ะเนี่ย?”
ยุนโฮส่ายหน้า
ว่าแล้วเชียว
“อยากได้อะไรล่ะ เดี๋ยวหาให้” แจจุงเอ่ยถามอย่างใจดี ว่าแล้วล่ะ อย่างตัวหล่อคงไม่เคยทำอะไรแบบคนธรรมดาเค้าหรอก ฮ่าๆ
แต่ยุนโฮกลับส่ายหน้า แต่ท่าทางล่อกแล่กนั้นก็ยังไม่ปกติอยู่ดี “เปล่า ไม่ได้อยากได้อะไร...เอ้อใช่ๆ เอ้อ แจจุงหาให้พี่หน่อยสิ พี่อยากซื้อ...”
จู่ๆ ตัวหล่อที่เดินอินดี้ทาวน์มานานก็นึกออกแล้วว่าตัวเองอยากได้อะไร
“พี่อยากซื้อหน้ากากน่ะ”
“?”
“ชอบลายไหนล่ะ มีโดเรมอน ปิ๊กาจู โงกุน โหยยย ดัมโบ้ก็มีนะพี่ยุนโฮ น่ารักจัง” แจจุงหยิบหน้ากากลายน้องช้างขึ้นมาให้ยุนโฮดู ยุนโฮมองหน้ากากที่วางละลานตาอยู่ตรงหน้าที่มีตั้งแต่ลายปัญญาอ่อนยันหน้ากากไฮโซที่ใช้ใน mask party แล้วยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะว่า “แจจุงเลือกเลย เอาที่ชอบเลย”
“หา? ตัวเองอยากได้ แล้วให้แจจุงเลือกทำไม”
แจจุงงงนะเนี่ย
“เอาเหอะน่า พี่บอกให้เลือกก็เลือกเหอะ เอาที่ชอบเลย” ยุนโฮรุนแผ่นหลังเล็กเข้ากับหน้าหากที่วางละลานตา แจจุงทำหน้างงแต่ก็ยอมเลือก “พี่ยุนโฮเอาไปทำอะไรล่ะ? ถ้าให้แจจุงเลือกแจจุงก็เอาดัมโบ้ น้องช้างน่ารักออก”
“อ่อ งั้นป้าครับ เอาอันนี้เลยครับ” ยุนโฮยิ้ม ก่อนจะหยิบหน้ากากน้องช้างบินขึ้นมาแล้วจ่ายตังค์ทันที แล้วก็มายิ้มกับตัวเอง
“จะเอาไปทำอะไรอ่ะพี่ยุน...อ่ะ!”
ไม่ทันที่แจจุงจะหันมาถาม ยุนโฮก็จัดการกางสายหน้ากากออกแล้วสวมลงบนหัวกลมๆ ของแจจุงทันที
“ทำอะไรเนี่ย พี่ยุนโฮ”
“ฮ่าๆๆ น่ารักจัง” ยุนโฮยิ้มกว้าง ทำเอาแจจุงหน้าแดงแป๊ด
แต่ยุนโฮก็คงไม่เห็นหรอกมั้ง...โชคดีจังที่น้องช้างบังแจจุงอยู่ ไม่งั้นพี่ยุนโฮต้องรู้แน่เลยว่าแจจุงเขินพี่ยุนโฮ
ก็ตัวหล่อเล่นหัวเราะน่ารักขนาดนั้น แจจุงจะทนไหวได้ไงอ่า...
“พี่ยุนโฮทำไมต้องเอาหน้ากากมาใส่ให้แจจุงเนี่ย?” คนโดนจับใส่หน้ากากเอ่ยปากถาม ก่อนที่ชองยุนโฮที่มองล่อกแล่กจะหันกลับมาทำเสียงดุ “ก็ดูเนี่ยดิ อินดี้ทาวน์มีคนเต็มไปหมดเลย”
“แล้ว?”
“ก็มีแต่คนมองตัวสวยอ่ะ พี่เลยต้องเอาแต่มองขู่กลับไปตั้งหลายที เมื่อยแล้วนะ ก็เลยคิดว่าถ้าเอาหน้ากากใส่ให้แจจุงแบบนี้ก็ดีกว่าน่ะสิ จะได้ไม่มีใครเห็น”
เป็นอีกครั้งที่ยุนโฮพูดด้วยสีหน้าจริงจัง และแจจุงก็คิดว่ายุนโฮคงคิดอย่างนั้นในใจจริงๆ
เชื่อมั้ยล่ะ?
ไม่เชื่อเหรอ งั้นลองทฤษฎีของแจจุงอีกทีนะ
“ไม่อยากให้คนเห็น...หึงแจจุงเหรอ?”
ทันทีที่เสียงใสพูดอย่างนั้น แก้มตอบก็ขึ้นสีจาง ยุนโฮหน้ามุ่ย พูดเสียงเข้ม
“อย่ามามั่วดิ๊ตัวสวย!”
จากการที่แจจุงศึกษาสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าตัวหล่อ
ถ้าบอกว่ามั่ว แสดงว่าแปลว่าใช่แหละ : )
ความคิดเห็น