ยัยตัวร้ายกับนายจอมซน อลวนวุ่นรักไม่พักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ใครน่ะ ???

"จริงเหรอแอน แกมีบัตรจริงๆเหรอ"


"อะไร หรือว่าแกไม่เชื่อเพื่อนที่คบกันมาเป็นปี ช่างเถอะ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเอาซะเลย ตามใจแกแล้วกัน" แอนประชด


"โถ่แอน เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันขอโทษ เอาเป็นว่าแกมี งั้นฉันขอล่ะนะ"


"แกจะไปดูเหรอไง วันนี้เลยนะ บ่ายโมง อีกไม่ถึงชั่วโมง แน่ใจนะว่าจะไป แต่ถ้าแกจะไปจริง ไม่ต้องมาชวนฉันเลยขอบอก ฉันไม่บ้าดาราเหมือนแกหรอก"


"ไม่รู้ไม่ชี้ เอาบัตรคอนเสิร์ตมาก่อนเหอะน่า"


"เออ เอาไปเลย" ยัยแอน สาวมั่น เพื่อนซี้ของฉัน ยื่นกระดาษบางๆแผ่นนึงมาให้ฉัน…ใช่แล้วแหละ นี่ก็คือบัตรคอนเสิร์ตพี่แพทที่น่ารักของฉันเอง


"แกจะไม่เลิกบ้าดาราใช่มั้ย" ยัยวุ้นเส้น สาวแสบพูดขึ้น


"เออน่า ยัยเด็กเส้น"


"เฮ้ย ให้มันน้อยๆหน่อยนะ ฉันไม่ใช่เด็กเส้น" วุ้นเส้นเถียง


"ก็ชื่อแกก็บ่งบอกออกซะขนาดนั้นน่ะ555+" เอาเถอะ เรื่องที่ฉันเที่ยวแซวเค้าไปทั่วแบบนี้ ถือเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ถ้าไม่พูดสิแปลก


"นี่แกดูนี่สิ รูปพี่แพทอ่ะ คนอะไรเนี่ย น่ารัก" ฉันพูดพลางเอามือควานหารูปในกระเป๋าออกมาโชว์ให้ยัยสองสาวเพื่อนซี้ดู


"พอเลยหยก แกจะบ้ามากไปแล้วนะ วันๆเอาแต่พี่แพทค่ะ พี่แพทขา เฮ้อ ฉันล่ะเซ็ง" ยัยแอนบ่น ชิ บ่นเป็นคนแก่ไปได้ เห็นว่าฉันว่าอะไรไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ ถ้าด่ามันไปล่ะก็นะ บัตรคอนเสิร์ตที่อยู่ใสนมือของฉันตอนนี้คงจะหายแว๊บไปกับตา


"เออ พอก็ได้ แต่พี่แพทเค้าน่ารักจริงๆนี่"


"จ้า แต่เลิกพูดเรื่องพี่แพทได้แล้ว"


"เออนี่ คอนเสิร์ตบ่ายนี้แกไปด้วยหันหน่อยสิ บัตรก็มีตั้งสามใบพอดีเลย สงสัยยัยแอนจะเตรียมมาเพื่อพวกเราโดยเฉพาะ"


"เปล่านี่ ฉันกะจะเอามาขายพวกบ้าดาราแถวนี้แหละ ใบละพันเดียวเอง แกไม่สนใจจ่ายเงินเหรอ ถือว่าอุดหนุนเพื่อนไง"


"อ่ะนี่ เอาไป" ฉันคว้าเงินในกระเป๋ายื่นให้แอน ก็งานนี้ยังไงฉันก็ต้องไปให้ได้ ยังไงก็จะไป ไม่ว่าเท่าไหร่ก็ยอมอยู่แล้ว บัตรยิ่งหายากๆอยู่ด้วย พันนึงนี่ก็คุ้มแล้วด้วยซ้ำ ถือว่าเห็นแกยัยแอนด์แล้วกัน ไหนๆก็เป็นเพื่อนกัน นี่ฉันคิดอะไรดีๆแบบนี้ได้ด้วยเหรอ


"วุ้น แกจะไปกับหยกมันมั้ย" แอนหันไปถามวุ้น


"แล้วแต่ แกไปฉันก็ไป"


"งั้นสรุปทุกคนต้องไป โอเค ไปเหอะ ขึ้นรถไฟฟ้าไปนะ" ฉันรีบจัดแจงเก็บของเข้ากระเป๋า วิ่งออกจากห้องเรียนโดยไม่ลืมลากเพื่อนซี้ทั้งสองไปด้วย


เมื่อเราทั้งสามเดินทางมาถึงรถไฟฟ้า…เพื่อนทั้งสองของฉันเดินผ่านเข้าไปทีละคน ทีละคน ทีละคน ทีละคน เอ้ย เกิน แหะๆ


"เฮ้ย บัตรฉันหายนี่ ทำไงดีอ่ะวุ้น แอน ช่วยฉันด้วย" เพื่อนทั้งสองส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะเดินไปซื้อบัตรใหม่ให้ฉัน มีเพื่อนดีก็อย่างนี้แหละนะ


และแล้วการขึ้นรถไฟฟ้าก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนกระทั่งรถไฟฟ้ามาถึงที่หมาย ซึ่งเป็นงานคอนเสิร์ตของพี่แพทของฉัน


"เฮ้ย อีกแล้วอ่ะแอน วุ้น ฉัน…" เพื่อนทั้งสองเริ่มทำสีหน้าแหยๆอีกครั้ง คงจะรู้สินะว่ามีอะไรเกิดขึ้น ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยน่ะสิ…บัตรหาย


เอาล่ะสิ บัตรหายก่อนเข้าน่ะไม่เป็นไร แต่หายตอนจะออกนี่สิ  แล้วฉันจะออกไปดูคอนเสิร์ตพี่แพททันได้ยังไงล่ะเนี่ย


"นะ นะ นะ ช่วยฉันหน่อยนะ ขอร้องล่ะครั้งสุดท้ายแล้วนะ" ฉันพูดแล้วส่งสายตาออดอ้อนไปให้เพื่อนทั้งสอง ที่แทบจะคว้ากระเป๋ากลับบ้านไปแล้ว


"เอาก็ได้ งั้นแกรออยู่ตรงนี้นะ" แอนพูดแล้วเดินไปที่ประชาสัมพันธ์ ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะมาเปิดระตูให้ฉันออกมา โดยเสียเงินไปแล้วทั้งสิ้น 100 บาท


และแล้วพวกเราทั้งสามก็มาถึงงานแสดงคอนเสิร์ตของพี่แพท ดาราดังประจำวงการ แต่เมื่อเราทั้งสามมาถึงกลับพบว่า….


"ปิดแล้วค่ะน้อง ขอโทษนะค่ะ" เมื่อคำตอบที่ได้จากพนักงานเป็นเช่นนี้ ฉันก็จำเป็นต้องใช้ไม้แข็งซะแล้วสินะ


"แอน วุ้น ตามฉันมานี่" ฉันลากเพื่อนทั้งสองที่ยังยืนอึ้ง แล้ววิ่งไปหลังงานทันที รู้ล่ะสิว่าฉันจะทำอะไร ก็แค่แอบๆเข้าไปน่ะสิ เรื่องอะไร มาทั้งที ไม่ได้ดูก็เสียเที่ยวแย่เลย


"แกจะเข้าไปจริงเหรอ หน้าหนาขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันไม่เอาด้วยแล้วนะ" วุ้นเส้นปฏิเสธแล้วทำท่าจะเดินกลับไป


"ไม่เอาน่า มาอยู่ด้วยกันก่อนสิ" ฉันลากเพื่อนไว้ แล้วค่อยๆเดินไปที่หลังเวที… ที่หลังเวที มีพนักงานเต็มไปหมด แล้วอย่างนี้จะเข้าไปได้ยังไงล่ะเนี่ย


"ถ้าไม่มีใครไป ฉันไปเองก็ได้ กลับไปเลยไป ฉันจะไปแล้วนะ บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ" ฉันพูด


"แกจะทิ้งเพื่อนสนิทอย่างฉันได้ลงคอเหรอ"


"ก็ไม่ยอมเข้ามาเองนี่"


"งั้นกลับก่อนนะ บ๊ายบาย" เออ เอาเข้าไป ไปกันให้หมด นึกว่าจะทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี ตามมาง้อ ที่ไหนได้ แต่ไม่เป็นไร ฉันเข้าไปคนเดียวก็ได้ ว่าแต่จะเข้าไปยังไงล่ะ


"ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก…อ๋อ คิดออกแล้ว" ว่าแล้วฉันก็รีบปฏิบัติตามแผนทันที โดยการปลอมตัวเป็นพนักงานแถวนั้น แล้วเดินเข้าไป ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ เอาเหอะนะ ยังไงก็ขอเข้าไปก่อนเป็นพอ


"อ้าว น้องมาสมัครงานเหรอค่ะ" พี่พนักงานคนนึงถามฉัน เอาล่ะสิ เห็นฉันเป็นเด็กฝึกงานไปซะได้ อะไรเนี่ย ฉันออกจะสวย จะไปเป็นพนักงานอย่างนั้นได้ไง แต่ช่างเถอะ ยังไงฉันก็เข้ามาในงานได้แล้ว เอาล่ะ ได้เวลาสนุกกันแล้วสิ


"เดี๋ยวสิค่ะน้อง มาทางนี้หน่อย" พี่พนักงานคนเดิมเรียกฉันไว้อีกครั้ง จะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย พี่ๆแถวนี้เรื่องมากกันจัง


"มีอะไรเหรอค่ะพี่" ฉันถามด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเต็มที จะได้ดูมั้งล่ะวันนี้ มัวแต่เสวนากับยัยพี่พวกนี้ทั้งวัน ไม่รู้จะถามอะไรกันมากนัก


"คือ…น้องค่ะ ขอดูบัตรพนักงานหน่อยได้มั้ยค่ะ"


"เอ่อ…" เอาอีกแล้ว อะไรจะซวยขนาดนี้เนี่ย เข้ามาได้ยังต้องดูบัตรอีกเหรอ เป็นไงเป็นกันล่ะนะ ฉันก็ตอบพี่เค้าไปว่า


"ขอโทษค่ะ ลืมเอามาค่ะ แหะๆ"


"ไม่ได้หรอกจ้ะน้อง" ทำไมพี่ใจร้ายอย่างนี้


ระหว่างนั้น ฉันเริ่มได้ยินเสียงกรี๊ดดังลั่นมาตามทาง ที่เหมือนว่าเสียงนั้นจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วสุดท้ายภาพที่ฉันเห็นก็คือ


"กรี๊ดดดดดด พี่แพทขา ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ"


"ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ"


เสียงแบบนี้ดังขึ้นสลับกันไปสลับกันมา จนฉันแทบต้องอุดหู แต่เมื่อสมองเพิ่งจะสั่งงานขึ้นมาได้ว่านั่นมันพี่แพทนี่หน่า แล้วจะอะไรซะอีกล่ะ นอกจากจะวิ่งกรี๊ดเข้าไปด้วยคนน่ะสิ แต่ไม่ดีกว่า กุลสตรีอย่างฉันต้องรักษามารยาท (นานทีคิดได้นะเนี่ย)


"นี่เธอ เธอเป็นอะไรกับพี่แพท" ผู้หญิงที่กรี๊ดเมื่อกี้ถามขึ้น เอาเข้าไป แค่เห็นฉันยืนเฉยไม่ไปกรี๊ดเนี่ยนะ ทำมาเป็นงงไปได้ ยัยพวกนี้สอดรู้สอดเห็นซะเหลือเกิน โตขึ้นไปเป็นนักข่าวซะเลยดีมั้ย ถามซอกแซกแม้แต่คนข้างทางอย่างฉัน


"เป็นแฟนพี่แพทมั้งค่ะ" ฉันตอบมั่วๆไปด้วยความหมั่นไส้


"ใช่ เค้าเป็นแฟนพี่เอง" พี่แพทหันมาตอบหน้าตาเฉย เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ ฉันเนี่ยนะเป็นแฟนพี่ กรี๊ดดดด จริงเหรอค่ะ


แล้วพี่แพทก็ลากฉันออกมาจากกลุ่มสาวๆหรือชะนีทั้งหลายนั่นเอง เมื่อเราทั้งสองมาถึงที่ที่ไม่มีคนแล้วฉันถึงถามพี่แพทว่า


"พี่แพท พูดอะไรแบบนั้นไปล่ะ เดี๋ยวแฟนพี่มาได้ยินเข้าเค้าก็โกรธหรอก" อย่างงว่าฉันถามทำไม ก็ถามว่าพี่แพทมีแฟนมั้งทางอ้อมน่ะสิ เป็นไง ฉลาดใช่มั้ยจ้ะ


"แฟนพี่เหรอ…ไม่เป็นไรหรอก เค้าไม่โกรธเรื่องแค่นี้หรอก" ห๊าาาาาา พี่แพทมีแฟนแล้วเหรอ ไม่นะ เป็นอย่างนั้นได้ยังไงล่ะแล้วฉะ…


"ล้อเล่นน่ะ พี่ไม่มีแฟนหรอก" อยู่ๆพี่แพทก็พูดขึ้นมาหน้าตาเฉย เล่นหลอกซะฉันเกือบตรอมใจตายแน่ะ เล่นแรงนะเนี่ย


"แล้วทำไมพี่ถึงพูดไปแบบนั้นล่ะว่าพี่เป็นแฟนฉัน"


"เพราะพี่รักเธอน่ะสิ"


"หาาา พี่เนี่ยนะ จริงเหรอค่ะ"


"ไม่จริงหรอก 555+ พี่พูดเล่นน่ะ"


"เล่นเอาตกใจหมดเลยอ่ะพี่ พูดอะไรคิดบ้างก็ดีนะ ฉัรเลยโดนหลอกอยู่เรื่อยเลย" ฉันทำหน้างอนๆแล้วเดินออกมา เชื่อได้เลยว่าสุภาพบุรุษอย่างพี่แพทเค้าต้องมาง้อฉันแน่นอน


"เอ่อ…น้อง" นั่นไงมาแล้วววววว ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ


"ครั้งหน้ามางานคอนเสิร์ตพี่อีกนะ ถือว่าอุดหนุนให้พี่มีเงิน" พี่แพทพูดหน้าตาเฉยต่างจากฉันที่ตอนนี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พี่แพทก็พี่แพทเหอะ อะไรจะกวนได้ขนาดนี้ ทนไม่ได้แล้ว


"พี่อ่ะ อย่ามาหลอกฉันมากนักจะได้มั้ย มันน่ารำคาญ!!!" ฉันตะโกนออกไปโดยไม่ยั้งคิดว่าคนตรงหน้าเป็นพี่แพทสุดหล่อของฉัน


"เอ่อ พี่ขอโทษนะ ว่าแต่น้องชื่ออะไร แล้วเป็นแฟนคลับพี่ด้วยเหรอ" พี่แพทยิงคำถามรัวใส่ฉันเป็นชุด เอาเข้าไป ยิ่งตื่นเต้นอยู่นะ ยังมาถามอะไรกันอีก


"เอ่อ…ชื่อหยกค่ะ" เมื่อพี่แพทได้ยินอย่างนั้นก็มาเขย่าตัวฉันใหญ่เลย อะไรกันอีกล่ะเนี่ย ฉันไปทำอะไรให้พี่เหรอไง


"หยก หยกกลับมาแล้วเหรอ" พี่แพทพึมพำอยู่แต่ 'หยก หยก หยก จริงเหรอ' ชื่อฉันมันเหมือนหมาที่บ้านพี่ที่ถูกรถชนตายเหรอไงค่ะ


"อะไรค่ะ ฉันไม่เคยรู้จักกับพี่"


"ไม่ใช่เหรอ เธอไม่ใช่หยกเหรอ" ถามอย่างนี้แล้วจะให้ฉันตอบว่ายังไงล่ะ ถ้าตอบว่าใช่ เดี๋ยวก็โดนซักอีก ถ้าตอบไม่ใช่ก็แปลกๆ ก็ฉันชื่อหยกนี่หว่า


"ก็ใช่ แล้วก็ไม่ใช่นะค่ะ"


"หมายความว่ายังไง ใช่แล้วก็ไม่ใช่"


"ช่างเถอะค่ะ ฉันไปก่อนนะค่ะ แต่ก่อนไปขอลายเซ็นหน่อยค่ะ" ฉันยื่นสมุดเรียนออกไปให้พี่แพทเซ็น ก็ตอนนั้นมันนึกอะไรไม่ออกจริงๆนี่


"เฮ้ย ไม่มีกระดาษอะไรบ้างเหรอไง" พี่แพทถึงกับทำหน้าเหวอ  


"เดี๋ยวนะพี่" ฉันควานหาของในกระเป๋านักเรียน แต่ไม่เจอเศษกระดาษเลย เป็นไงล่ะ เด็กเรียนสุดๆ ในกระเป๋ามีแต่หนังสือ (การ์ตูน) ซะส่วนใหญ่


"ไม่มีจริงๆนะ"


"งั้นไม่เป็นไรหรอก ไว้วันหลังพี่จะเซ็นให้ วันนี้ขอบคุณมากนะ"


"วันหลัง!! แล้วฉันจะได้เจอพี่เหรอ"


"งั้นเอาเบอร์โทรพี่ไว้แล้วกันนะ" หา!!! ได้เบอร์พี่แพทด้วย โอ๊ยฉันจะละลายกลายเป็นไอหายไปในอากาศ


"ค่ะ เบอร์อะไรค่ะ"


"01-475-34xx"


"ขอบคุณนะพี่แพทที่ให้ฉันตั้งขนาดนี้" ฉันพูดไปอย่างเกรงใจ ไม่เคยนึกเลยว่านอกจากจะหล่อแล้ว พี่เค้ายังใจดีซะขนาดนี้อีก เฮ้อ น่ารักไม่เกรงใจกันเล้ย


"พี่ไปก่อนนะ แล้วจะโทรไปหา"


"บ๊ายบายค่า" หุหุ ยังไงซะวันนี้ถึงไม่ได้ดูคอนเสิร์ตแต่ก็ถือว่าคุ้มมากๆเลยที่ได้คุยกับพี่แพทอย่างสนิทสนม แถมได้เบอร์โทรมาอีกต่างหาก ปลื้มสุดๆ


ด้วยความตื่นเต้น ฉันจึงหยิบโทรศัพท์คู่ใจโทรไปหาแอนและวุ้นทันที มันรอไม่ไหวแล้วที่จะบอกเพื่อนตัวแสบทั้งสองตัว เอ้ย สองคน ว่าฉันได้เบอร์พี่แพทแหละ


"ฮัลโหล มีอะไรอีก" แอนพูดด้วยเสียงเซ็งๆ ฉันมันน่ารำคาญมากนักเหรอไงเนี่ย


"นี่แก ฉันได้เบอร์พะ…"


"เฮ้ย แค่นี้ก่อนนะ ฉันยุ่ง บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกันค่อยพูด" แล้วแอนก็กดวางไปทันที นี่แกทำกับเพื่อนรักของแกแบบนี้ได้ยังไง แต่ไม่เป็นไร ยังเหลือวุ้นเส้นอีก ฉันไม่รีรอรีบโทรไปหามันทันที


"ฮัลโหล มีอะไรอีก" เอ๊ะ คำพูดมันคุ้นๆนะ ยัยสองคนนี้ช่างเป็นเพื่อนซี้กันเหลือเกินนะ พูดมาได้ ถ้าให้ฉันเดานะ แกจะต้องไม่ฟังฉันพูดแล้ววางไปเหมือนแอน


"ฉันได้เบอร์พะ…" (นี่ฉันอุตส่าห์ไม่พูดเหมือนเดิมนะ)


"ไม่รู้ แค่นี้นะ บ๊ายบาย" ตี๊ด ตี๊ด…วุ้นเส้นวางไปทันที เอาเหอะ ถึงไม่พูดเหมือนกันแต่มันก็ไม่ฟังฉันเหมือนกันนั่นแหละ


โอ๊ย เซ็งจังเลย ทำอะไรดี ทำอะไรดี … ด้วยความเบื่อหน่าย ฉันจึงไม่รีรอ ควักโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเลื่อนหาเบอร์พี่แพททันที


"ฮัลโหล มีอะไรอีก" หืม?? เสียงใครเนี่ย คุ้นๆนะเนี่ย


"ใครคะ" ฉันถามไปอย่างสุภาพ เดี๋ยวถามมั่วไปก็ได้โดนด่ากลับกันพอดี (นี่ เป็นไงล่ะ ฉันพูดดีๆเป็นด้วย โฮะๆ)


"บ้าป่าว แกจำฉันไม่ได้เหรอหยก"


"เฮ้ย แกมัน…แอนนี่หว่า"


"เออสิ แกโทรมาหาฉันเองยังมาถามอีก เดี๋ยวนี้ลืมเพื่อนแล้วเหรอไง" โอ๊ย สับสน งุนงงไปหมดแล้ว ตกลงมันยังไงกันเหรอ


"เอ่อ แค่นี้นะ" ฉันรีบวางโทรศัพท์ทันที เมื่อวางโทรศัพท์ถึงได้รู้ว่าฉันน่ะผิดเอง ดันไปกดเบอร์แอนซะงั้นอ่ะ เอาใหม่แล้วกัน


ฉันกดหาเบอร์พี่แพทอีกครั้ง แล้วดูให้แน่ใจก่อนโทร รอบคอบไว้ก่อน อ๊ะ นั้นไงเจอแล้ว พี่แพท กดโลดเลยค่า


"ฮัลโหล มีอะไรเหรอครับ" อืม ครั้งนี้เป็นเสียงผู้ชายแล้วแหละ แต่เสียงมันก็แปลกๆอยู่ดีแหละนะ ไม่ค่อยเหมือนพี่แพทเลย ช่างเถอะ พี่เค้าอาจจะไม่ค่อสบายก็ได้


"คือว่า เรื่องที่บอกว่าจะให้ลายเซ็น"


"เธอชื่ออะไร"


"หยกค่ะ" จะถามทำไมเนี่ย ฉันก็เคยบอกไปแล้ว สงสัยจะลืมมั้ง พี่เค้ายิ่งงานยุ่งอยู่


"หยกเหรอ อืม งั้นเจอกันพรุ่งนี้ วันเสาร์สินะ ที่สตูดิโอของฉันนะ โอเค บ๊ายบาย" แล้วพี่แพทก็วางโทรศัพท์ไปทันที เฮ้อ ทนจนถึงพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้วแหละ


เวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป…5นาทีผ่านไปโอ๊ย ทำไมมันช้าอย่างนี้เนี่ย พระอาทิตย์น่ะ ตกดินไปเร็วๆสิ พระจันทร์จ๋า มานี่สิ


"กริ๊ง กริ๊ง" โทรศัพท์บ้านของฉันดังขึ้นทันทีที่ฉันกลับถึงบ้าน ฉันวิ่งไปรับโทรศัพท์ที่โต๊ะ แล้วหรอกเสียงที่แหบสุดๆลงไป


"ว่าไง"


"ฉันน่ะสิต้องถามแก แกจะบอกฉันว่าอะไร เรื่องตอนนั้นน่ะ" นั้นไง ยัยแอนจริงๆด้วยสินะ สงสัยฉันต้องไปตั้งซุ้มหมอดูที่หน้าโรงเรียนซะหน่อยแล้ว


"ก็เรื่องที่ฉันได้เบอร์พี่แพทมาน่ะสิ"


"หา จริงเหรอ พี่แพทเนี่ยนะ ยอมแจกเบอร์ให้แก ไม่จริงหรอกมั้ง" แอนพูด นี่แกเห็นว่าฉันหลอกแกอย่างนั้นสินะ


"ก็เค้าให้มานี่ ถ้าไม่เชื่อฉันจะบอกเบอร์ให้ฟังเลย"


"เอาสิ ตามใจแก"


"01-475-34xx เป็นไง คราวนี้เชื่อรึยังล่ะ"


"ไม่เชื่อ ฉันว่านี่ไม่ใช่เบอร์พี่เค้าหรอก" แอนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆที่ดูเหมือนเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องธรรมดาทั่วไป


"ทำไมแกถึงคิดอย่างนั้นล่ะ"


"ก็คิดดูนะ พี่แพทเป็นดารา แล้วแกน่ะ หยก แกไปทำอะไรให้เค้ามากจนเค้าต้องให้เบอร์เหรอไง ถ้าเค้าให้เบอร์แกนะ สาวๆแถวนั้นคงได้กันหมดแล้วแหละ"


"แต่ฉันช่วยพี่เค้าแกล้งพูดว่าเป็นแฟนนี่ แล้วยังช่วยให้พี่เค้าพ้นจากกลุ่มแฟนคลับพวกนั้นอีกนะ แล้วแกยังคิดอย่างนั้นอีกเหรอ"


"ยังไงก็ไม่ใช่หรอกแก อย่าไปคิดมากเลย ฉันเคยเห็นมาแล้ว ผู้หญิงหลายคนที่ได้แกล้งเป็นแฟนเค้านน่ะ แล้วยังจะมาพูดอีกเหรอ ว่าเบอร์ที่แกได้มาน่ะเป็นเบอร์พี่แพทจริง"


"…" เออ ฉันถียงไม่ออกแล้ว เพราะมันก็จริงอย่างที่แอนพูด ฉันก็เป็นแค่แฟนคลับธรรมดา จะไปสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ


"แกคงเข้าใจแล้วสินะ งั้นแค่นี้นะ อย่าลืมล่ะ อย่าโทรไป เพราะมันไม่ใช่หรอก ฉันแน่ใจว่าไม่มีทางใช่เด็ดขาด"


"ทำไมแกถึงแน่ใจขนาดนนั้นล่ะ"


"ก็อย่างที่ฉันพูดไปนั่นแหละ พี่เค้าเป็นถึงดารา ไม่แจกเบอร์ใครง่ายๆหรอก แล้วยิ่งพี่เค้ามีแฟนแล้วด้วย เค้ายิ่งมะ…"


"เฮ้ย เดี๋ยว แกว่าไงนะ พี่เค้ามีแฟนแล้วเหรอ ไหนพี่เค้าตอบฉันว่ายังไม่มีไงล่ะ ตกลงมันยังไงกันแน่ แล้วแกไปรู้มาจากไหนห๊าาาาา"


"ก็ฉัน…ช่างเถะ เอาเป็นว่ารู้แล้วกันน่า แล้วแกก็อย่าโทรไปล่ะ แค่นี้นะ บ๊ายบาย" แอนวางไปทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันพูดอะไรแม้แต่น้อย


เหตุผลที่แอนพูดมาก็น่าเชื่อถือ พี่เค้าอาจจะให้เยอร์คนอื่นมาก็ได้นี่ แต่เรื่องที่แอนก้ามโทรนั่นน่ะ สายไปซะแล้วไง ยังไงฉันก็นัดเค้าไว้เรียบร้อยแล้ว


มันไม่แน่หรอกนะ ฉันอาจจะสวยโดนใจพี่แพทจนพี่เค้าให้เบอร์ก็ได้ แล้วพี่เค้าก็ยังพูดเลยว่าไม่มีแฟน ฉันก็ต้องเชื่อพี่แพทอยู่แล้วสิ ไปนอนดีกว่า เตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ก็จะได้เจอพี่แพทแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะมีวันนี้ได้ คือฉัน…รักเด็ก เอ้ย คนละเรื่องนี่


"กริ๊ง กริ๊ง" คราวนี้เสียงโทรศัพท์มือถือฉันดังขึ้นมา เมื่อเห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอแล้วก็ต้องอึ้ง…เพราะชื่อนั้นคือ พี่แพท


"ฮัลโหล สวัสดีค่ะพี่แพท" ฉันพูดเบาๆ


"อะไรนะ ฉันไม่ได้ยินเลย แค่นี้นะ" อะไรเนี่ย เป็นงี้ไปได้ โทรมาเองวางไปเอง เรื่องนี้มันชักจะแปลกๆแล้วนะ แต่ยังไงก็ต้องพี่แพทอยู่แล้วแหละ แค่เสียงก็หล่อซะขนาดนั้นน่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะค่ะ

------------------Mer[m]aid------------------

แง่บๆ เป็นไงบ้างค่ะกับตอนแรก...ติชมกันได้นะค่ะ เรื่องแรก เรื่องแรก

ที่จริงก็เคยแต่งหลายเรื่องแล้วนะค่ะ แต่มันไม่เคยจบสะกเรื่อง แหะๆ ^_^

ไม่ต้องห่วงนะค่ะ เรื่องนี้หวังว่าจะจบ สู้สู้ค่ะ

ไว้จะมารีไรท์เอาหน้า emotion ( แบบนี้ >_< ) ลงให้ทีหลังนะค่ะถ้ามีเวลา

อ่าน+เม้น+โหวตกันด้วยนะค่ะ จะพยายามมาอัพให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

ฝากเรื่องใหม่นี้ด้วยนะค่ะ ^^

-Mer[m]aid-