ยัยตัวแสบ...แอบรักหนุ่มฮอต

ลำดับตอนที่ #2 : ลูกค้าคือพระเจ้า [ 50% ]

กิ๊งก่อง~ กิ๊งก่อง~

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า

เฮ้อ ดังจนได้สินะเสียงนรก T^T สุดท้ายวันนี้ฉันก็ต้องไปทำงานตามเดิมจนได้ อู้ไปตั้ง 1 วัน จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย

"จะไปแล้วเหรอซี" พิงค์วิ่งมาดึงแขนฉันไว้ เอาเข้าไป วันนี้จะมาลากไปไหนอีกแล้วล่ะสิ ดีเลย^^ฉันจะได้โดดอีกสักวัน

"ตั้งใจทำงานน้าาาา ^O^" พิงค์พูดพลางโบกมือบ๊ายบายฉัน เฮ้ย ยัยนี่ ไม่สงสารเพื่อนที่แสนจะน่ารักคนนี้เลยเหรอไง T_T สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจลากสังขารตัวเองไปที่ร้านจนได้

ฟิ้วววววว~ เสียงลมพัดบ่งบอกถึงความเงียบภายในร้าน เซ็งจะแย่อยู่แล้ว =_= ลูกค้าไม่เข้าร้านมานานจนฉันลืมวันลืมคืนไปแล้วล่ะนะ นี่ฉันต้องมาทนอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย พ่อบ้านั่นก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยรึไงกัน ทิ้งลูกสาวแสนสวยคนนี้ไว้ได้ยังไง >O<

แอ๊ดดดดด!

O_O เสียงอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ >_< กลัวแล้วค่า

"นี่!"

"กรี๊ดดดดดดดดด"

"เธอจะบ้าเหรอ อยู่ๆก็มากรี๊ดใส่ฉันเนี่ย"

"นาย…เป็นใครน่ะ บุกรุกเข้ามาได้ยังไงกัน"

"แล้วที่นี่ที่ไหน" อ้าว นายเดินมาเองแล้วไม่รู้เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นถวกโรคจิตสติไม่ค่อยดี แต่หน้าตานี่ก็…พอดูได้แหละน่า

"ที่นี่ประเทศไทย ^^" ฉันตอบอย่างภาคภูมิใจ

"รู้แล้วว่าประเทศไทย แต่นี่มันร้านขนมไม่ใช่เหรอไงห๊า!!" นี่เรายืนห่างกันไม่กี่เมตรเอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลซะหน่อย ตะโกนมาได้ โอ๊ยหูฉัน >_<

"ก็ใช่ แล้วทำไม"

"ฉันมาซื้อขนมไงล่ะยัยโง่" ห๊าาาา O_O ลูกค้ารายแรกในรอบ 3 เดือน โอ้ววว นานจนฉันลืมไปเลยว่าลูกค้ามันเป็นยังไง

"อ่อ…ยินดีต้อนรับค่า ^O^ จะรับอะไรดีค่ะ"

"ไม่ต้องพูดมาก มีอะไรเอามาให้หมด"

"OoO"

"จะอ้าปากหวออีกนานมั้ยห๊ะ เร็วๆเอามาให้หมด" - -" นี่นายไม่ได้มาปล้นใช่มั้ยเนี่ย อยู่ๆก็มาบอกว่าเอามาให้หมด เดี๋ยวคนข้างนอกเค้าได้เข้าใจผิดกันหมด

ฉันรีบจัดการกับขนมทั้งหมดอย่างรวดเร็ว (เอ่อ…หมายถึงเอาใส่กล่องอ่านะ) ก่อนจะยื่นไปให้นายหล่อนั่น ชิ! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องยึดคติที่ว่า

'ลูกค้าคือพระเจ้า'

"เอาไปส่งที่บ้านฉันด้วย ตามที่อยู่นี่ เข้าใจมั้ย" ว่าแล้วนายหล่อก็ยื่นกระดาษบางอย่างมาให้ฉัน ก่อนจะตามมาด้วยแบงค์สีเทาหลายใบ

"เอาไป ไม่ต้องทอน อ่อ…ไปส่งก่อนพรุ่งนี้เช้านะยัยโง่ หวังว่าเธอคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ ฉันไปล่ะ อย่าลืมนะ ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องเธอ"

"แล้วทำไมนายไม่เอาไปเองล่ะห๊ะ >O<"

"มันหนัก" -_-^^ ตายซะเถอะ ตานี่ต้องเป็นคุณชายอะไรแน่ๆเลย แค่ของเบาๆแค่นี้ยังบ่นว่าหนัก ใช้เงินก็สิ้นเปลืองซะอีก

"สิ้นเปลือง อุ๊บ!" ตายล่ะ หลุดปากจนได้นะเรา แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ นายหล่อนั่นหันขวับมาทันที หูดีเป็นบ้าเลย

"เธอว่ายังไงนะ เปลืองงั้นเหรอ งั้นก็เอาเงินฉันคืนมา"

"ไม่!! ให้แล้วให้เลย โง่แล้วโง่เลย ฮ่าๆ ^O^"

"จำเอาไว้นะ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือของฉัน!!" ฉันไม่ใช่ไก่นะ >_< เออ..ฉันโง่เอง ก็แค่มาซื้อของนี่ฉันต้องเป็นหนี้ชีวิตนายเชียวเหรอไง แต่นายหล่อนั่นก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันถาม เพราะตอนนี้นายนั่นหายไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายเป็นซามูไรหรือไงเนี่ย =O=

---------------------------------------------------------------

อัพเท่านี้ก่อนนะค่ะ ไว้จะมาอัพให้อีกทีก่อนวันศุกร์นะค่ะ ^^

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากๆค่า