คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เลขนำโชค (ร้าย)
"ในที่สุด…วันนี้ก็มาถึง ^O^"
ด้วยเสียงอันทรงพลังของฉัน ทำให้สายตาทุกคู่ในห้องเรียนเริ่มหันมามอง พลางส่งสาตตาสื่อความหมายประมาณว่า 'โถ่ ยัยซีเพื่อนฉัน ไม่น่าเลย' หรือไม่ก็ 'แกไม่มีเบอร์ศรีธัญญาหรอกเหรอ' เชอะ! แต่ยังไงคนสวยอย่างฉันก็ไม่สนใจหรอก >_<
"ดอกไม้"
"ครบ"
"จดหมาย"
"ครบ"
"ความรัก"
"ครบ"
"ความกล้า หน้าด้าน"
"ไม่มี T^T แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะกรีน นะ นะ นะ นะ ขอร้องล่ะกรีน เรารู้จักกันมาตั้งนาน ถ้าไม่ให้ไปกับแกแล้วฉันจะไปกับใคร ถ้าแกไปฉันสัญญาว่าเย็นนี้จะเลี้ยงไอติมหน้าโรงเรียน แกอยากได้อะไรฉันก็จะทำให้ แล้วถ้าแก…"
"พอๆ ไม่ต้องมากล่าวสุนทรพจน์อะไรตอนนี้ ไปก็ไป"
"งั้นไปกันเลยดีกว่า" ฉันลากกรีนเพื่อนซี้มา โดยไม่ลืมที่จะคว้าดอกกุหลาบสีแดงสดพร้อมซองจดหมายสีชมพูมาด้วย
ใช่แล้วล่ะ ก็วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ วันแห่งความร้ากกก ^^ แล้วนี่ก็เป็นโอกาสดีที่ฉันจะได้สารภาพรักกับพี่เมฆซะที
[ ห้องล็อคเกอร์ชาย ]
ตอนนี้ภาพเบื้องหน้าของฉันคือล็อคเกอร์มากมายเรียงกันอยู่เต็มห้อง ว้าว O_O เรียนมาตั้งนานเพิ่งเคยเข้ามาก็วันนี้แหละ
"แกเอาของไปใส่ได้แล้ว เร็วสิ เดี๋ยวก็มีคนเข้ามาหรอก"
"รู้แล้วน่า" ว่าแล้วฉันก็เดินตรงไปที่ล็อคเกอร์ เอ… อันไหนของพี่เมฆหว่า รู้สึกจะ 4… อะไรสักอย่าง ซวยล่ะทีนี้
"เฮ้ยกรีน ล็อคเกอร์เบอร์อะไรเหรอ"
"44"
"ขอบใจ" คราวนี้ล่ะ… ฉันค่อยๆเดินไปที่ล็อคเกอร์เบอร์ 44 ก่อนจะค่อยๆเปิดล็อคเกอร์ออก … แต่แล้ว… ไม่น่าเชื่อ !!
พรึ่บ !! จดหมาย ดอกกุหลาบ และช็อคโกแลตจำนวนมากพากันไหลออกมาจากล็อคเกอร์อย่างไม่ขาดสาย ฉันได้แต่อึ้ง อึ้ง แล้วก็อึ้ง O_o ปกติพี่เมฆก็ไม่เห็นจะป๊อปปูล่าในหมู่สาวๆมากนักนี่ ไม่น่าจะได้รับของเยอะขนาดนี้เลย
"เป็นอะไรไปซี รีบๆใส่สิ"
"แกมาดูแล้วจะรู้เองยัยกรีน" แล้วยัยกรีนตัวแสบก็เดินมา แล้วทำหน้าเฉยๆ นี่แกไม่ตกใจเลยเหรอไงกันห๊าาาาาา >O<
"ไม่เห็นจะแปลกเลยซี พี่เมฆเค้าก็ออกจะหล่อ คงมีสาวๆตามจีบบ้างล่ะนะ"
"บ้าง? ขนาดนี้บ้านแกเรียกว่าบ้างเหรอไง แต่ก็ช่างเถอะ ฉันว่าเรารีบไปก่อนดีกว่าฉันว่าฉันได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้แล้วนะ"
"แหม หูดีเหมือน…"
"หยุดๆ แกรีบตามฉันมานี่ดีกว่า" ฉันลากกรีนไปหลบหลังล็อคเกอร์อันหนึ่ง เสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"เออ วันนี้แกได้มาเท่าไหร่"
"4ดอกเอง ใครจะเหมือนแกล่ะ เชื่อได้เลยว่าในล็อกเกอร์คงมีอีกเพียบ นั่นไง แกลองไปเปิดดูสิ พนันกันเลยว่าแกต้องได้มากจนล้นตู้แน่"
O_O นั่นมัน….
"ไปดูกันให้รู้ไปเลยดีกว่าว่ากี่ดอก ไป" พูดไม่พูดเปล่า กลุ่มผู้ชายพวกนั้นดันเดินตรงมาทางฉันซะนี่สิ แงๆ แม่จ๋าช่วยซีด้วย >_<
"เฮ้ย บอล ปาล์ม ไปกินข้าวกัน" อยู่ๆก็มีเสียงช่วยชีวิตเรียกผู้ชายกลุ่มนั้นออกไป เฮ้อ เกือบไม่รอดซะแล้วสินะเรา
"รอดไปนะซี แต่แกเห็นมั้ยว่าใครเป็นคนที่เดิมเข้ามา ฉันนี่อยากจะกรี๊ดสลบ คนอาร๊าย หล่อลากดิน นั่นน่ะ เทพบุตรในฝันฉันเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะได้มาเห็นกับตา แล้วนี่นะ เค้าก็…"
"แกไม่ต้องบรรยายสรรพคุณอะไรแล้ว เราควรจะรีบออกไปมากกว่า เดี๋ยวคราวนี้เราอาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งที่แล้ว"
[ พักกลางวัน ]
"ซี รีบๆลงไปกินข้าวเร็ว เดี๋ยวคนก็เยอะหรอก" กรีนตะโกนเร่งฉันเป็นระยะๆ โอ๊ย จะให้รีบได้ไงล่ะ ก็รายงานที่ฉันต้องส่งตอนบ่ายนี้มันหายไปน่ะสิ
"แกลงไปก่อนแล้วกันนะกรีน เดี๋ยวฉันตามไป" แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตารื้อกระเป๋าหารายงานต่อไป ผู้คนในห้องเริ่มลดลงเรื่อยๆ จนกระทั่ง…เหลือฉันอยู่ในห้องเพียงคนเดียว แต่เอาเถอะ ยังไงรายงานก็สำคัญกว่าการกินอยู่แล้ว ^O^
"นี่…เธอน่ะ" หือ?? เสียงใคร ในห้องนี้ก็ไม่มีใครเลยนี่นอกจากฉัน บรื๋อ~ ไม่อยากจะคิดเลย สงสัยคงจะแค่หูแว่วล่ะมั้ง
"เธอน่ะ ฉันเรียกแล้วทำเป็นไม่ได้ยินเหรอ" อ๊ากกกกก! >O< ทำไงดี ผีมันไม่ยอมแพ้ ฉันยกพระขึ้นมาชูไว้ ออกไปนะแก
"นี่! ฉันเรียกเธอนั่นแหละ" จ๊าก ช่วยด้วย!! … พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย ท่าทางผีตัวนี้มันจะมีฤทธิ์มาก ไม่กลัวพระซะด้วย ทีนี้ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
"พอเลยเธอ ก้มหน้าอยู่ได้ ฉันเรียกน่ะไม่ได้ยินเหรอ" เอ…แต่ว่าๆไปผีนี่ก็เสียงหล่อดีเหมือนกันเนอะ ไหนขอดูหน้าหน่อยเหอะ
พอฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เท่านั้นแหละ O_O นั่นมัน… ผู้ชายคนที่เดินเข้ามาในห้องล็อคเกอร์คนนั้นนี่ หรือว่าเค้าจะเห็นฉันเข้าไปในห้อง
"เปล่านะ ฉันไม่ได้เข้าไป ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ" ฉันรีบปฏิเสธ
"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย ตกใจไปได้ ที่ฉันมาเนี่ย หมายถึงนี่ต่างหาก" เค้ายื่นซองจดหมายสีชมพูลายคิตตี้ขึ้นมา ใครเนี่ย ติงต๊องซะไม่มี ชอบคิตตี้ 555+
"เอามาให้ฉันดูทำไม"
"เธอจำไม่ได้จริงๆเหรอ" หมายความว่าไง?? เอาซองติงต๊องมาให้ฉันดูทำไม หรือว่านายจะสารภาพรักกับฉัน >_< กรี๊ดไม่น่าเชื่อว่าฉันจะมีวันนั้นกะเค้าซะที
"ขอบใจนะที่เอามาให้ >///<" ฉันยื่นมือไปจะรับ แต่นายนั่นดันดึงกลับไปซะได้
"ฉันไม่ได้เอามาให้เธอ แต่จะถามว่านี่ของเธอใช่มั้ย"
"ของฉัน ?? ฉันเคยมีของแบบนี้ด้วยเหรอ ว่าแต่นายไปเอามาจากไหน" โอ๊ย ฉันจะบ้าตาย นานนี่ท่าทางจะเพี้ยนแล้ว
"จากล็อคเกอร์ฉันเอง ไม่ใช่ว่าเธอเอาไปใส่หรอกเหรอ"
"บ้าสิ วันนี้ฉันเอาไปใส่ในล็อคเกอร์คนๆนึงก็จริง แต่คนๆนั้นไม่ใช่นาย รู้เอาไว้ด้วย เพราะฉะนั้นไม่ใช่ของฉัน นายเชิญออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว ฉันรีบ" แต่ใจจริงแล้วก็อดจะเสียดายไม่ได้ นานๆทีจะมีผู้ชายหล่อๆมาหาถึงห้อง อิอิ ^^
"แน่ใจนะว่าไม่ใช่ของเธอ เธอเอาไปใส่ในล็อคเกอร์เบอร์อะไร"
"44"
"นั่นแหละ ล็อคเกอร์ฉันเอง"
[ เลิกเรียน ]
"O_O จริงเหรอซี เธอ… อ๊ายย ไม่น่าเชื่อ "
"เธอจะบ้าเหรอกรีน ก็แค่นายนั่นมาหาฉันเพราะฉันเอาจดหมายไปใส่ผิดล็อคเกอร์ต่างหาก แล้วอีกอย่างคนที่ทำให้ฉันต้องซวยแบบนี้คือเธอนั่นแหละ"
"ซวยอะไรกัน อย่างนี้น่ะเค้าเรียกว่าโชคดีที่มีหนุ่มฮอตมาหาถึงห้อง"
"โชคดีตายล่ะ แต่มาหาน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เค้าดันคิดว่าฉันชอบเค้าซะอีก แถมเย็นนี้เค้ายังบอกให้ฉันไปเจอเค้าที่หน้าโรงเรียนอีก คนสวยซวยแล้วไง >_<"
"แกอาจจะได้เป็นแฟนกับเค้าก็ได้ ใครจะไปรู้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันเชียร์เต็มที่เลย เพื่อนฉันจะขายออกแล้ว (^O^/)"
"แต่แกก็รู้ว่าฉันมีพี่เมฆคนเดียวนะ"
"ช่างพี่เมฆของแกเถอะน่า นายปาล์มคนนี้ออกจะเลิศเลอเพอร์เฟค เธอน่ะรีบตกลงรับรักเค้าไปได้เลย สู้ตายนะเพื่อน"
[ หน้าโรงเรียน ]
"ไง มาตามสัญญาแล้วเหรอ เธอชอบฉันใช่มั้ย เพราะฉะนั้น เธอต้อง…"
ความคิดเห็น