Daydream Online

ลำดับตอนที่ #7 : ฝึก[2]

ขอขอบคุณ ◊ SQWEEZ
 

ลมคราม:แอบกังวลว่าจะเขียน อืดอาดไปไหม หรือบางอันข้ามขั้นไปไหม
เขียนฉากอ้อนเพราะนักอ่านอยากอ่านกัน 


ตอนนี้อัพให้เป็น100%ช้ามาก มัวแต่ช็อปของในtaobaoอยู่ แน่นอนว่าต้องเป็นไอเทมโตโตโร่ล้วนๆ รอบนี้มีร่ม นาฬิกา แก้วน้ำ ที่รองเมาส์ โตโตโร่นุ่มนิ่มไว้ใส่ดินสอปากกาโทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน

ปล.มีโครตอบได้บ้างครับว่าบนโต๊ะคอมของผมมีฟิกเกอร์ใครอยู่(ใบ้ว่าเป็นเรื่องone piece) ตอบได้จะรีบเขียนตอนต่อไปโดยไว

=================

"เหมียวววว~"

เสียงเล็กๆครางเบาๆดังจากเจ้าแมวสีขาวตัวเล็ก ทำให้หิมะเงินแห่งกองทัพ(แมว) สโนว์ แมวหนุ่มผู้เคร่งขรึมและเก่งกาจอัจฉริยะในรอบ100ปีชะงักหันไปมอง

ดวงตาสีออดอายจ้องมองมายังเขาด้วยดวงตากึ่งอ้อนกึ่งเอาใจกึ่งหวาดกลัวน้อยๆปะปนกัน ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ยื่นอุ้มมือไปหา

เจ้าแมวขาวอมยิ้มอย่างน่ารักจนตากลมๆนั่นปิดค่อยๆคลอเคลียแขนเขาแล้วขยับมาซุกตัวและตักเขา เจ้าแมวขาวใช้ศรีษะถูไถเขาอย่างออดอ้อนพักพิงต้องการความอบอุ่น 

 มันทำให้หิมะเงินผู้เย็นชาอดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มเล็กน้อยโกยเจ้าแมวขี้อ้อนมานั่งตัก เสียงเล็กๆครางในลำคอเบาๆอย่างถูกใจ

 "ต้องการอะไรหรือเจ้าตัวเล็ก"เสียงทุ่มเย็นชาถามสั้นๆลูบไล้ขนสีขาวพร้อมกับนวดแก้มเบาๆ

 ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้อยากตามใจเจ้าตัวเล็กนี่นักทั้งๆที่ปกติไม่เป็นกับใคร 

 เจ้าแมวขาวชะงักแล้วนั่งหันหน้ามาทางเค้าอมลมที่ปากจนอูม ทำหน้าเหมือนงอนๆ ช้อนตากลมๆเคลือบน้ำใสแจ๋วแววตาระยิบระยับแม้ตอนงอน ไม่พูดไม่จาไม่ตอบคำ

 "ขอโทษ งอนหรือ"

 ศรีษะเล็กๆส่ายไปมาแต่ยังไม่เลิกสแดงท่าที 

 สโนว์อมยิ้มขำ 

 "ข้าผิดเองที่คิดว่าเจ้าจะเอาอะไรจากข้า หายนะ"

 ราวกับถูกอะไรดลใจหิมะเงินพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น(ขึ้น) ง้อตัวอื่นอย่างที่ไม่เคยทำ คล้ายถูกมนต์สะกดแต่ไม่ใช่ ทุกอย่างแจมชัด เกินกว่าจะใช้คำว่าโดนสะกดด้วยพลังจิต ทุกอย่างออกมาจากใจเขาอย่างบอกไม่ถูก... 

 เจ้าแมวขาวหรือเหนือเมฆพยักศรีษะให้แล้วคลอเคลียถูไถออดอ้อนต่อ

 "นี่เจ้าตัวเล็กข้าต้องไปจำศีลนะ"

สโนว์พูดอุ้มเจ้าสีขาวไปด้วยกันไม่รู้สึกหนักแม้แต่น้อย

 "ไว้ข้าตื่นค่อยมาหาอีกทีแล้วกัน"

 "ไปหาสิ"เจ้าสีขาวพูดอย่างเอาแต่ใจ ราวกับเป็นเจ้านาย แต่ไม่ว่าใครก็ตามกลับโกรธไม่ลงซ้ำยังพากันรู้สึกว่าน่ารัก

"ได้ๆ ข้าจะไปหาเจ้านะหลังจากตื่น ดีไหม?"

 "สัญญาแล้วนะ" อุ้งมือนุ่มนิ่มสีขาวยื่นให้แก่หิมะเงินราวกับขอคำสัญญา

 "อื้มสัญญา"สโนว์เตะสัมผัสอุ้งมือนั้นเบาๆ  "ให้ข้าไปส่งหรือไม่"

 เจ้าสีขาวส่ายหน้าแทนคำตอบซุกซอกคอนุ่มๆอุ่มๆก่อนจะกระโจนแผล่วหายไป ทิ้งให้หิมะเงินผู้เย็นเฉียบดังฉายยานิ่งงันอยู่คนเดียว ทั้งๆที่พึ่งเคยเจอเจ้าลูกแมวนี่เป็นครั้งแรก แต่ไม่รู้เหตุใดจึงตามใจนัก  

เขาไม่รู้เหมือนกันทำไมตนถึงได้รู้สึกปฏิเสธไม่ลงอยากจะเอาอกเอาใจและให้เจ้าแมวขาวนั่นมีความสุข ได้ในสิ่งที่ปราถนา...

.... แปลก แปลกจริงๆ.... 

สโนว์ หิมะเงินนายพลผู้เคร่งครึมแห่งกองทัพ(แมว)ได้แต่คิดใคร่ครวญอยู่ในใจ

.................... 

"กลับมาแล้วรึเป็นยังไงบ้างเหนือเมฆ" เจนัลเอ่ยทัก

"ครบแล้วฮะท่านอาจารย์ปู่ ข้าไปเจอหิมะเงินที่ท่านบอกด้วยนะ"เหนือเมฆอวด 

 เพราะอาจารย์ปู่บอกเอาไว้ว่าคนที่อ้อนยากที่สุดคือหิมะเงิน เขาเลยขอลอง  

 ...เรื่องอ้อนๆซุกๆคลอเคลียขนนุ่มๆนิ่มๆอุ่นๆขอให้บอกให้ทำเท่าไหร่ก็ไม่ขัด กำไรล้วนๆ!!!....


 หลังจากฝึกกันไปได้สักพักเหนือเมฆกับเจนัลสนิทกันมากขึ้นพอสมควร

 "หืม แล้วเป็นไงบ้าง?"อาจารย์ปู่สีน้ำเงินเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ 

 "ไม่รอดฝีมือเหนือหรอก สโนว์น่ะ น่ารักมากเลยนะ"

 "หึๆ ถือว่าเจ้าสำเร็จ ถ้าละลายหิมะนั่นได้... รู้ไหมว่าข้าน่ะสะกดสโนว์ไม่ได้ผล อาจเป็นเพราะรูปแบบของข้าด้วยก็เป็นได้ รูปแบบของข้าคือการสะกดจิตครอบงำความคิด พลังสะกดของเผ่าเราแต่ละคนจะมีไม่เหมือนกัน"เจนัลพูดพร้อมกับเขียนอะไรลงบนแผ่นหนังยุกยิก

 เหนือเมฆพยักหน้าอย่างเข้าใจ

 "ของเจ้าน่าจะเป็นการสะกดแบบอ่อนๆ ไม่ครอบงำ แต่ทำให้ทุกคนไม่อยากขัดขืนเจ้าและทำตามที่เจ้าสั่ง ถ้าข้าเดาไม่ผิดน่ะนะ สิ่งเหล่านี้เจ้าเป็นเจ้าของน่าจะรู้ ลองเช็คที่หนังสือประจำตัวเจ้าก็ได้"

 ทันทีที่เจนัลพูดจบ เจ้าแมวขาวกำมือแล้วทุบลงบนฝ่ามืออีกข้าง ราวกับพึ่งนึกอะไรขึ้นได้

 ....ลืมเปิดดูสถานะ ทักษะ สกิลกับหนังสือซะสนิทเลย....

 เหนือเมฆคิดในใจ แล้วใช้กำปั้นทุบหัวตัวเองเบาๆ ถวายแด่ความขี้ลืมของตนเอง 

 "หึๆ เอานี่ไปให้มาลีซะ"แมวน้ำเงินหัวเราะในลำคอใส่ พร้อมกับยื่นจดหมายหนังมาให้เหนือเมฆ

  "ครับ ไว้กลับมาหาปู่น้าา ผมไปล่ะ"

 "ไปหามาลีได้ใช่ไหม?"เจนัลถามอย่างอดห่วงไม่ได้

 "เดี๋ยวถามเอาครับ ปู่บอกผมตอนนี้ผมก็ลืม ไว้กลับมาหาอาจารย์ปู่น้าาาา ขอบคุณมากนะครับ!!"

 เจ้าเหมียวตอบ อย่างรวมทุกอย่างเอาไว้ในประโยคเดียวแบบที่ชอบทำ(ทำให้บางครั้งเป็นคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง) คาบจดหมายไว้แล้วตะกุยสี่เท้าหายไป

 เจนัลอดอมยิ้มกับการกรทำของเจ้าแมวน้อยตัวป่วน(ที่สุดในคอก)

 ..........................

 

เหนือเมฆใช้เวลาอยู่นานกว่าจะมาถึงจุดหมาย(เพราะเขามัวแต่แวะ เล่นกับตัวอื่น)

 ป้ามาลีเป็นแมวถึกและบึกบึนเข้าตำราความสวยฉบับทพวีนัสแห่งยุคโบราณ(รูปร่างใหญ่อวบอิ่ม เหมาะแก่การเป็นแม่) เธอเป็นแมวตัวใหญ่ขนและลายคล้ายเสื้อ
 
 "คุณมาลีใช่ไหมฮะ ผมเหนือเมฆนะครับ อาจารย์เจนัลบอกให้มาหาคุณมาลีเพราะผมต้องการจะออกไปโลกภายนอกครับ นี่ฮะจดหมาย"

 "เรียกแม่มาลีก็ได้จ๊ะ มาสิไหนกอดที ข้าก็เป็นเหมือนแม่นมของแมวเกือบทุกตัวที่นี่แหละ ยิ่งแมวสาวๆยิ่งจะถูกส่งมาให้ข้าฝึกตอนที่เหมาะสม"

 "ฮะแม่มาลี"เจ้าแมวขาวเรียกตามอย่างว่านอนสอนง่ายเข้าไปซุกไซร้คลอเคลีย (เอากำไรจากการเล่นเกมนี้)

 "งั้นข้าคงต้องฝึกเจ้าแบบเร่งรัด วันนี้พักก่อนแล้วกันใกล้เย็นแล้ว ข้าจะทำอะไรให้กินนะ"อาจารย์แม่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

 "ครับ"เหนือเมฆพยักหน้าหงึกหงัก

 "สาวๆ ฝากดูแลแมวน้อยน้องใหม่ของเราด้วย"มาลีตบมือพร้อมพูดด้วยเสียงอันดัง

 แมวสาวต่างสายพันธ์5ตัวเดินมาหาเหนือเมฆพร้อมเสียงพูดคุยจนฟังไม่ได้สรรพ 

 "ข้าจะไปทำอาหารรับเสียหน่อย พวกเจ้าไปรอกันได้เลย"

 "ค่ะ/ฮะ"

 อาจารย์แม่มาลีพยักหน้ารับอย่างพอใจ แล้วเดินเข้าไปยังส่วนครัว 

 เหนือเมฆใช้เวลาไม่นานในการสนิทกับแมวสาวทั้ง5 เป็นพี่เป็นน้องกันอย่างรวดเร็ว  

 รอไม่ถึง5นาที อาจารย์แม่มาลีก็มาร้อมปลาแซลมอนดิบแล่บางจัดแต่งสวยงาม 6จาน หรือที่เหนือเมฆรู้จักดีในนามซาซิมิ ทั้ง6ใช้เวลาบนโต๊ะอาหารร่วมกันก่อนจะนอนพัก

 มาลีบอกกับแมวขาวว่าพรุ่งนี้เธอจะฝึกเหนือเมฆแบบคอมโบ...

 

............................

 

"ในร่างแมวของเราจะไม่ถนัดการเย็บปักถักร้อยและตัดเย็บเสื้อผ้าจึงไม่สามารถสอนให้เจ้าทำเป็นได้ในเวลารวดเร็ว ซึ่งตรงส่วนนั้นข้าไม่ค่อยกังวล ข้ามีเพื่อนที่ถนัดเรื่องนี้ที่สุดและชอบการเย็บเสื้อผ้าต่างๆไม่ต้องการผลตอบแทนอะไรนอกจากการได้ตัดเย็บ เจ้าสามารถขอให้เขาช่วยได้ ข้ายอมรับว่าเรื่องนี้เขาเหนือกว่าข้าจริงๆ ข้าจะให้หมายเลขหนังสือเพื่อติดต่อกับเพื่อนข้าโดยตรง..."

อาจารย์แม่มาลีลากเจ้าแมวขาวออกมาจากหมอนนุ่มๆตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันร้อง 

เหนือเมฆนั่งฟังท่านแม่นมใหญ่อย่างเรียบร้อย พยักหน้าหงึกหงักครางรับคำแบบแมวๆ

"ฉะนั้นเราจะเริ่มที่การฝึกให้เจ้าสามารถแยกแยะหินแร่ต่างๆเป็นอย่างแรก และสอนเจ้าให้รู้จักดูว่าของแต่ละชิ้นมีค่าหรือไม่มีค่า รวมทั้งการดู"ค่า"ของสิ่งของ"

"ครับ" 

ทั้งคู่อยู่ในห้องเก็บหินแร่โดยเฉพาะ อากาศและกลิ่นที่ห้องนี้อับเล็กน้อยรวมทั้งอุณหภูมิก็เหมาะแก่การเก็บรักษาหินแร่และหินธาตุ

"ข้าจะอธิบายรวดเดียวนะ"

"ครับ"

"แร่จะมีสองแบบคือ แร่ธาตุมีทั้งหมด7ธาตุคือ ดิน(น้ำตาล) น้ำ(ฟ้า) ลม(เขียว) ไฟ(แดง) สายฟ้า(เหลือง) แสงสว่าง(ใส) ความมืด(ดำ) กับแร่เสริมพลังมี7สีเช่นเดียวกับธาตุหน้าตาจะเหมือนกันทุกประการ สีน้ำตาลเพิ่มการป้องกัน ฟ้าเพิ่มการโจมตีเวทมนต์ เขียวเพิ่มความคล่องตัว แดงเพิ่มพลังโจมตี เหลืองเพิ่มความรวดเร็ว(ในการโจมตี) สีขาวเพิ่มพลังชีวิต และสีดำเป็นสีที่หายากที่สุดเพิ่มค่าทุกอย่างสองเท่า
สิ่งที่ทำให้หลายๆคนหมดตัวกับธุรกิจแร่คือความยากในการแยกว่าเป็นหินธาตุหรือหินเสริมพลัง และหินก้อนนี้เพิ่มธาตุกี่เปอร์เซ็น หินเสริมพลังเพิ่มค่าได้เท่าไหร่

การแยกหินทั้งคู่นั้นทำได้จากการจับไอสัมผัสและการสังเกตุเนื่องด้วยไอมนต์ของหินสองชนิดนี้ต่างกัน  ส่วนจะดูว่าเป็นหินระดับต่ำหรือสูงนั้นต้องใช้ประสบการณ์ในการแยกกลิ่นอาย

ข้าจะปล่อยให้เจ้าของแยกแยะหินในห้องนี้จนกว่าฟ้าจะมืด แล้วตอนนั้นข้าจะมาทดสอบ"

"ครับ"

เจ้าแมวขาวรับคำอย่างว่าง่าย รู้สึกตื่นเต้นกับการได้ลองทำอะไรใหม่ๆที่เป็นนิสัยติดจากโลกภายนอก 

แม่มาลียิ้มให้แก่แมวขาวแล้วเดินจากไปลั่นกลอนจากข้างนอก ทำเอาเจ้าแมวแอบคิดไม่ได้ว่า.... หน้าตาใจดีๆแบบนั้นโหดชะมัดยาด!!!

กองแร่ต่างๆมีทั้งส่วนที่ถูกคัดแล้ว และยังไม่คัด ซึ่งแร่ที่ยังไม่ได้คัดนั้นแยกถูกจัดเป็นกองๆ กองละสี

เหนือเมฆเลือกหยิบจากสีฟ้ามา10ก้อน ซึ่งคิดว่าน่าจะสัมผัสได้ง่ายที่สุด จากการสันนิษฐานน่าจะเป็นไอความรู้สึกเย็นๆ(เขาไม่ชอบความร้อนเลยไม่เลือกไฟ)

ปกติเกมออฟไลน์ต่างๆมักจะบอกคุณสมบัติของของเอาไว้ไม่ต้องเสียเวลาแยก นี่เป็นข้อแตกต่างใหญ่ๆของเกมออฟไลน์ที่เขาเคยรู้จักกับเกมออนไลน์ที่เขาไม่เคยเล่น 

อุ้งมือแมวแตะสัมผัสผลึกหินเลือกจากก้อนที่ใหญ่ที่สุดก่อนไล่ลำดับไปหาเล็กพบว่าอณุหภูมิของแต่ละก้อนไม่เท่ากัน บางอันเย็นมากบางอันเย็นน้อยและมีอันที่ไม่เย็นเลย 

เจ้าแมวขาวจึงตั้งใจมองอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิมเนื่องจากเขามองเห็นไอสีฟ้าจางๆแผ่ออกมากจากผลึกหิน สมกับที่เจนัลโฆษณาเรื่องสายตาของแมวเอาไว้ 

เนื่องในโอกาสนี้เจ้าแมวขาวเลยฝึกการใช้สายตาควบคู่ไปในตัว เสียจนลืมความหิวกระทั่งตกเย็น......

 บานประตูบานนั้นไม่เปิดออก....

เหนือเมฆลองทุบๆดันๆดูแล้วแต่มันไม่เปิดออกเลย ท้องร้องและแสบไปหมด เขาเลยได้แต่กลับไปสนใจหินแร่แล้วนอนเพื่อประหยัดพลังงาน



ผ่านไปสามวันแล้ว.......


เหนือเมฆต้องชักเล็บออกมากรีดแขนเพื่อดื่มเลือดแทนน้ำ แม้รสชาติจะเค็มปล่าแล้วพะอืดพะอมเมื่อต้องดื่มในปริมาณที่เพียงพอต่อร่างกาย เขาไม่รู้ว่าทำแบบนี้จะดีขึ้นหรือแย่ลง...
ในใจคิดเป็นห่วงข้างนอกอย่างบอกไม่ถูก

ห้าวันผ่านไป.....

เหนือเมฆเริ่มชั่งน้ำหนักระหว่างตัดแขนตัดขาตัวเองมากินประทั่งชีวิตก่อนดีไหม เผื่อตายด้วย...

เจ้าแมวขาวที่ตอนนี้ดำมอซอไปหมดไม่มีแรงแม้แต่จะเลียขนทำความสะอาด คลานไปยังหินแร่เผื่อมันช่วยอะไรได้บ้าง



และแล้วแมวก็เริ่มดูดกลืน....