คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เชลยรักมาเฟีย ตอนที่8
นัทสะบัดหัวไล่ความมึนงงจากการใช้สมองอย่างหนักหน่วง ตาเรียวเหลือบมองนาฬิกาเกือบจะตีหนึ่งแล้ว กาแฟแก้วที่สามคงไม่สามารถฉุดให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่าได้มากกว่านี้ เขานอนเวลานี้เสมอเพราะว่าต้องเคลียร์ทุกอย่างให้ลงตัว ทั้งเรื่องหุ้นส่วนในบริษัทส่งออกแร่ที่เป็นธุรกิจบังหน้า ซ่อง และบ่อนจำนวนมากที่ผลประกอบการดีเยี่ยมเกินคาด
ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่ที่นั่งมามากกว่าห้าชั่วโมง พาร่างอ่อนระโหยของตัวเองกลับมาที่ห้อง รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อยเมื่อนึกถึงคนที่ให้รออยู่ตามคำสั่ง เปิดประตูอย่างเบามือ ซินไม่ได้รับอนุญาตให้ล๊อคห้องนอกจากเขาสั่งเท่านั้น
คนที่เขาคิดว่าคงจะนั่งตาแป๋วกลับหลับสนิทอยู่บนเตียงท่านอนที่ดูไม่ปกตินักโดยมีหนังสือเปิดค้างอยู่ บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงจะอ่านหนังสือแล้วเผลอหลับไป นัทเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว ร่างบางหลับใหลพิงหัวเตียงในสภาพหัวเอียงแทบจะชิดไหล่ ตื่นขึ้นมาคงจะคอเคล็ดเป็นแน่ เส้นผมยาวดำสนิทถูกรวบง่ายๆไว้ที่ท้ายทอย ชุดนอนที่เขาเลือกเองกับมืออยู่บนร่างที่น่าปรารถนา เปลือกตาบางปิดทับดวงตาคู่สวย ขนตาที่งอนยาว จมูกโด่งรั้นบอกถึงนิสัยอันดื้อรั้นของเจ้าตัว นัทดึงตัวเองออกจากภวังค์ ขนาดหลับเขายังเผลอไผลถึงขนาดนี้ มาเฟียสะบัดหัวแรงๆ ก่อนที่จะก้าวเข้าห้องน้ำ ใช้น้ำย็นช่วยลบความรู้สึกบางอย่างออกไป
เช้านี้อบอุ่นเหลือเกิน ผ้าผืนบางวันนี้ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม ร่างกายไม่เหมื่อยขบเพราะว่าต้องนอนขดตัวให้ความอบอุ่นแก่ตัวเอง แขนเรียวยกพาดหมอนข้าง ซุกตัวหาไออุ่นมากกว่าเดิม โดยหารู้ไม่ว่าหมอนข้างที่ก่ายกอดอยู่นั้นเป็นคน ไม่ใช่ผ้ายัดนุ่นอย่างที่เข้าใจ
นัทสะดุ้งตอนที่ร่างนุ่มเบียดเข้าซุกอก อันที่จริงเขาแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ก็เพราะว่าคนตัวดีข้างกายนอนดิ้นเหลือเกิน พาดขาป่ายแขนไปทั่ว เฉียดจะถูกจุดสำคัญของเขาตั้งหลายครั้ง พอเคลิ้มจะหลับก็เปลี่ยนท่าก่ายเขาเป็นลูกลิง ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมให้นอนบนเตียงด้วย แต่ก็ดีเหมือนกันที่มีคนตัวอุ่นๆ นุ่มๆ มานอนกอด ลมหายใจถูกระบายอย่างแผ่วเบา มือใหญ่ปัดแขนเรียวออก ท่อนขายาวยกขึ้นทำให้ขาที่ก่ายเกี่ยวตกลง ทั้งขยับกายลุกขึ้นจนศีรษ เล็กที่หนุนนอนอยู่พลิกไปอีกด้าน
“อื้อ....” คนที่กำลังหลับส่งเสียงร้องครางประท้วงทั้งที่ยังไม่ตื่น
“ตื่นได้แล้ว! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”
ร่างบางสะดุ้งเฮือก รีบผงกหัวจากหมอนใบใหญ่ ตาเบิกโพลงอย่างตกใจ ซินกวาดตามองรอบห้องพลางเรียกหาความทรงจำที่ขาดหายไปช่วงหนึ่ง เมื่อคืนถูกสั่งให้รอ แต่ก็ดันเผลอหลับแถมยังตื่นหลังเจ้าของคำสั่งเสียอีก ซินก้มหน้าฝังลงไปในหมอนอีกรอบ เพราะว่ารีบลุกอย่างกระทันหันทำให้เวียนหัวไม่น้อย
“ยังจะนอนอีก ฉันต้องไปทำงานนะ ลุกขึ้นไปเตรียมน้ำสิ เร็ว!”
ร่างบางครางประท้วงในลำคอ แต่ก็ยอมลุกขึ้นไปทำหน้ที่ของตัวเองแต่โดยดี ในหัวยังโคลงเพราะว่าปรับสมดุลร่างกายไม่ได้ จึงต้องเกาะกำแพงเพื่อพยุงตัวไปตลอดทาง
ซินไม่รู้หรอกว่านัทอาบน้ำอุ่นที่อุณหภูมิเท่าไหร่ ใช้ความรู้สึกของตัวเองแทนปรอท ไม่กี่นาทีหลังจากที่ซินเตรียมน้ำตามหน้าที่ ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเข้ามา ซินเบิกตากว้างด้วยความตระหนก กายกำยำมีเพียงแค่ผ้าขนหนูพันร่างกายท่อนล่างไว้เท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ตาม เขาเองก็อดที่จะอายไม่ได้ที่เห็นร่างกายเปลือยท่อนบนที่มีแต่กล้ามเนื้อแน่น ผิดกับตัวเองที่หากล้ามเนื้อไม่เจอเลยบนร่างกาย ซินรีบหมุนตัวเดินหนีให้ไกล
“จะไปไหน?”
“อะ...ออกไปข้างนอก”
“ฉันบอกว่าให้ออกไปเหรอ หน้าที่ของเธอยังไม่หมด”
“อะไรอีกล่ะ คุณบอกให้ซินเตรียมน้ำอุ่น ก็เตรียมให้แล้วไง อีกอย่างซินต้องออกไปเตรียมเสื้อผ้าให้คุณด้วย”
“กลับมา”
ซินกัดฟันแน่น เขาเกลียดคำว่า “สั่ง”จับใจ แต่ก็เกลียดตัวเองมากกว่าที่ไม่อาจจะฝืนคำสั่งบ้าๆนั่นได้เลยสักครั้ง ร่างบางหมุนตัวกลับ ก้มหน้าก้มตาเดินไปที่อ่างอาบน้ำ ซินเผลอตัวกลืนน้ำลายเมื่อขยับใกล้ร่างหนา นัทนอนอยู่ในน้ำที่ตีฟองท่วม นึกโล่งใจที่ฟองพวกนั้นบังสัดส่วนที่ไม่น่ามองเอาไว้ได้
“ต้องการอะไร..มิทราบ” ลงท้ายด้วยการกระแทกเสียงประชด อีกฝ่านเหลือบตาขึ้นมองด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาความรู้สึก
“ขัดหลังให้ฉัน”
“ห๊า!”
“หูหนวกหรือไง ขัดหลังน่ะทำเป็นมั้ย หรือว่าจะให้สาธิตให้ดูก่อน” นัทตวาด แต่ไม่เต็มเสียงมากนัก ติดรำคาญมากกว่า
ซินก้าวขาเดินไปหยุดที่ตรงอ่างอาบน้ำ ลังเลที่จะก้าวต่อ
“เร็วสิ! ฉันต้องไปทำงานนะ ตื่นสายไม่พอยังอิดออดอีก”
ร่างบางละดุ้งโหยง ลนลานปีนเข้าไปนั่งบนขอบอ่างอาบน้ำด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ ฝืนตัวสุดกำลังเพื่อไม่ให้ถูกผิวกายของคนนั่งรออยู่ในอ่างอาบน้ำ ซินกำลังเกร็งไปทั้งตัว ไม่ว่าจะทำอย่างไงต้นขาก็ต้องสัมผัสถูกหัวไหล่แข็ง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ในขณะที่นัททำตัวตามสบาย แขนทั้งสองข้างท้าวลงบนต้นขาของเขา ซินเม้มปากแน่น หลับหูหลับตาคว้าใยบวบมาถูบนแผ่นหลังหนาอย่างเต็มแรง
“โอ๊ย! หนังฉันถลอกหมดแล้ว เบาหน่อยสิ สระผมให้ด้วยฉันปวดหัว” คนพูดหลับตานิ่ง ศีรษะแหงนพิงหน้าท้องแบนแต่นุ่มนิ่มเหลือเกิน ซินแขม่วท้องหนี นึกอยากจะดึงทึ้งเส้นผมสีดำสนิทนั่นทิ้งทั้งหัว แรงกดที่หน้าท้องเพิ่มมากขึ้น ร่างบางสูดลมหายใจเข้าช้าๆลึกๆ ตั้งสติให้มั่น แค่สระผมจะไปกลัวอะไร
“ฮือ...” นัทครางเบาๆ เมื่อนิ้วมือนิ่มนวดคลึงอยู่บนศีรษะ
นิ้วเล็กกดคลึงหนังศีรษะอย่างแผ่วเบา จนคิดว่าทั่วแล้วจึงยอมละมือออก ไม่ใช่อยากทำให้ผู้ใช้บริการประทับใจ หากแต่ไม่อยากมีปัญหา
“เสร็จแล้ว”
สิ้นคำบอกร่างหนาก็ผุดลุกขึ้นทันที เล่นเอาซินหดขาที่ไม่ทัน กายที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิด แต่คนมองถึงกับตกใจอ้าปากค้าง ซินรีบยกมือปิดตาทันทีอย่างอัตโนมัติ
“ใครๆก็อยากเห็นร่างกายของฉันทั้งนั้น ทำไมเธอไม่ลืมตาดูหน่อยล่ะว่าน่าหลงไหลขนาดไหน”
“แต่ซินไม่อยากมอง เดี๋ยวเป็นเสนียดลูกตา”
“ฉันขอสั่งให้เธอมองฉันเดี๋ยวนี้...ซินเซียร์” นัทสั่งเสียงย็น
“ไม่!อย่ามาสั่งอะไรบ้าๆนะ” ซินปฏิเสธเสียงแข็ง สั่นหน้าจนผมกระจาย
“มองฉัน มองคนที่เป็นศัตรูกับพ่อของเธอให้เต็วตา ดูซิว่าฉันมีตำหนิตรงไหนจะได้เอาไปฟ้องพ่อสุดที่รักได้ถูกไง”
มือที่ปิดหน้าแน่นถูกดึงออกอย่างถือวิสาสะ ร่างบางเบิกตาโพลงเมื่อได้เห็นร่างเปลื่อยเปล่าเต็มตา
“อ๊ายยยยยยยยย”
“ฮ่า...ฮ่า” นัทหัวเราะร่า พอใจที่ได้เห็นหน้าเนียนแดงจัด อ้าปากหวอ ตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน
“ขอโทษครับ...เอ่อ” บุคคลที่สามก้าวเข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ช่วยทำให้สถานการณ์ดีขึ้น ซินฉวยจังหวะวิ่งหนีไป
“มีอะไรเชน” นัทถามลูกน้องคนสนิท พลางคว้าผ้าขนหนูมาพันร่างกาย
“หลีไท้ส่งคนมาแล้วครับ”
“อืม...มาเร็วกว่าที่คิด นานออกไปรอฉันก่อน เดี๋ยวฉันตามออกไป อ้อ...อย่าให้ซินรู้ล่ะ”
“ครับ”
ผู้ที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ในห้องรับแขกไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นลูกน้องคนสนิทของหลี่ไท้
“สวัสดีครับคุณสุวิน” ผู้เป็นเจ้าของบ้านกล่าวทักทายแขกผู้มาเยือน
“สวัสดีเช่นกันครับคุณโชติวุติ ผมมาส่งข่าวแทนท่านหลีไท้”
“ไม่บอกผมก็รู้” นัมทำเสียงเยาะในคอ เขาประเมิณอะไรไม่เคยผิด เสือเฒ่ายังคงกบดานอยู่ในถ่ำ
“เจ้านายแกว่ายังไง จะเอาอะไรมาไถ่ตัวลูกชายสุดที่รัก”
“ไม่มีครับ” สุวินตอบอย่างเร็ว
“แต่ท่านหลีไท้ให้ผมมาบอกให้คุณเตรียมตัวไว้ครับ”
“ว่าไงนะ”
“นี่เป็นตัวอย่างครับ” สุวินยกกระเป๋าที่วางไว้ข้างเก้าอี้ขึ้นมาบนตัก ก่อนที่จะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าส่งให้กับผู้นำตระกูลบุญสิทธิ์
นัทกระชากเอาแผ่นกระดาษแข็งจากมืออีกฝ่ายมา ข้อมือขาวเกร็งจนสั่นระลิก ไม่ใช่เพราะว่ากลัวแต่โกรธจัด ภาพที่เห็นในกระดาษคือสายที่เขาให้ปลอมตัวเป็นตำรวจถูกฆ่าตายอย่างน่าอนาถ เขายังไม่ได้ฆ่าคนของมันสักคน มันกลับฆ่าคนของเขาไปแล้ว งานนี้เลือดต้องล้างด้วยเลือดจริงๆ
“สารเลว” นัทตวาดลั่น โยนกระดาษใส่หน้าคนที่มาส่งสาส์น
“ไปบอกนายของแกว่าฉันจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อม รวมทั้งเตรียมลูกชายของมันด้วย
“ครับ แล้วผมจะบอกท่านหลีไท้ให้ หมดหน้าที่ของผมแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
นัทกัดฟันแน่น ความแค้นทวีความรุนแรงมากกว่าเดิม ไอ้หลีไท้มันฆ่าคนของเขา มันต้องการให้เขาเห็นว่ามันไม่กลัวทุกคำขู่ของเขา ก็ดี! แล้วมันจะได้เห็นว่าเขาเองก็ไม่กลัวมันเหมือนกัน เลือดล้างเลือด ตาต่อตาฟันต่อฟัน! นัทยกยิ้ม มันฆ่าคนของเขา เขาจะลงทุกอย่างที่ลูกของมัน....สะใจดี!
“เชน ให้เหมยหลินเตรียมชุดให้คุณหนูซินเซียร์ ฉันจะไป You want me “
ป้ายขนาดใหญ่สีแดงสดมีไฟหลากสีล้อมรอบ กะพริบเรียกความสนใจให้คนที่เดินผ่านไปมาแวะหยุดดู แต่ไม่ใช่แสงไฟหรอกแต่ชื่อร้านและภาพหนุ่มๆยืนเรียงรายกันนับสิบคนต่างหากที่ดึงดูดความสนใจ ผู้ชายทั้งหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ต่างก็ปรารถนาที่จะเข้าไปลิ้มลองบรรยากาศ โฮสต์คลับ ไฮโซแห่งนี้สักครั้ง
“คุณพาซินมาที่นี่ทำไม” ซินกระซิบถาม
“มาฝึกงาน” นัทตอบเรียบๆ และพาซินมาที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ยกมือเคาะประตูไม่ถึงนาทีก็มีคนมาเปิดประตู ผู้ที่ออกมาเปิดเป็นชายหน้าตาดี แต่อายุน่าจะสี่สิบแล้วดูจากใบหน้า
“สวัสดีครับท่าน เชิญด้านในก่อนสิครับ”
“ก็ดีเหมือนกันคุณภัทร แต่คงอยู่ได้ไม่นานเพราะว่าฉันมีธุระต้องไปทำอีก พาเด็กมาฝึกงานน่ะ อยากให้คุณช่วยเทรนให้หน่อย”
“คนนี้เหรอครับ” ทั้งสองคุยกันโดยที่ซินไม่สามารถที่จะรับรู้ได้ว่าคุยอะไรกัน เพราะว่าตัวเองถูกให้รออยู่ด้านนอก
“คุณนัทอยากให้ทำหน้าที่อะไรครับ แต่รูปร่างหน้าตาแบบนี้ ภัทรว่าเอาไว้เรียกลูกค้ากระเป๋าหนักก็ดีนะครับ ผิวขาว หน้าตาหวาน หายากมากนะครับ”
“ตามใจคุณภัทรเถอะ แต่.....”
ผู้เป็นนายได้บอกความต้องการอะไรบางอย่างให้กับผู้ที่ดูแลโฮสต์คลับแห่งนี้ได้รับรู้ เขาได้แต่เพียงพยักหน้ารับรู้แม้จะสงสัยไม่ได้ถึงคำสั่งแปลกๆ แต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม
“เข้าใจตามนี้นะ”
“ได้ครับคุณนัท ผมจะจัดการอย่างดีเลย”
“ขอบคุณมากนะคุณภัทร”
“ยินดีครับ”
“ตั้งใจทำงานล่ะ เดี๋ยวตอนเช้าให้เชนมารับ” นัทบอกซินแล้วเดินจากไปทันทีโดยไม่อธิบายให้เข้าใจอะไรสักอย่าง ซินได้แต่ยืนเคว้งอยู่ที่หน้าประตู
“เธอชื่ออะไร” ภัทรเอ่ยถาม ซินมองหน้าคนถามนิดหน่อย ก่อนที่จะตอบคำถาม
“ซินครับ”
“คุณนัทบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าให้เธอมาฝึกงานที่นี่”
“ครับ ว่าแต่มันเป็นงานอะไรเหรอครับ” ถึงแม้จะรู้ว่าที่นี่เป็นสถานเริงรมย์ แต่ซินไม่คิดว่านัทจะให้เขาทำงานเหมือนคนอื่นๆ
“รับแขก”
“รับแขก!” ซินทวนคำเสียงดัง ร่างกายชาวาบ ตาเบิกค้างด้วยความตกใจ แต่ยังไม่เชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ บางทีเขาอาจจะฟังผิด
"คะ..คุณว่าอะไรนะครับ"
"รับแขก คุณนัทสั่งให้เธอฝึกรับแขก"
คำตอบที่ได้ฟังทำเอาซินเกือบล้มทั้งยืน หัวใจเต้นเร็ว สองขาสั่นจนต้องใช้มือยัวกำแพงเอาไว้ ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วกาย มันน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่ถูกจับมาเสียอีก ร่างกายสั่นเทาอย่างที่ควบคุมไม่อยู่ เพราะว่าไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน ที่จะมาเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ ไม่คิดว่ามาเฟียจอมโหดจะเลวถึงเพียงนี้ขนาดส่งเขามาเป็น"ไอ้ตัว"ในโฮสต์คลับของตัวเอง
TBC.......^^
ขอโทษที่หายไปนาน เจออากาศที่เปลี่ยนแปลงทำให้ไม่สบายอย่างหนัก ตอนนี้หายดีแล้วมีแรงกลับมาอัพฟิคให้ไรต์ได้อ่านกันต่อ ตอนนี้ไม่มีอะไรจริงๆมีแต่น้ำล้วนๆเนื้อไม่มีแต่ก็ยังกล้าอัพให้อ่านกัน ฮ่าาาา
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่มีให้กัน ขอบคุณที่มีผู้หลงทางเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ ขอบคุณๆๆๆ ^___^
ความคิดเห็น