เชลยรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #7 : เชลยรักมาเฟีย ตอนที่6

           “โอ๊ยยย....ปวดท้อง...ช่วยด้วย ฉันปวดท้องโรคกระเพาะกำเริบ นายมาเฟีย...ฉันอยากได้ยาแก้โรคกระเพาะ...ได้โปรดเถอะ...โอ๊ยปวดจะตายแล้ว”

            แกร๊ก! ได้ผล...เสียงที่ซินรอคอยดังขึ้นแล้ว นักแสดงจำเป็นนอนกุมท้องตัวงอ พร้อมทำหน้าเจ็บปวดเพื่อความสมจริง

            “เป็นอะไร” เสียงทุ้มงัวเงียดังขึ้นเมื่อเข้ามาในห้อง

            “ปะ...ปวดท้องโรคกระเพาะ  มักจะปวดบ่อยๆ เป็นประจำ อยากได้ยาแก้ปวดท้องมากตอนนี้ ” ซินแกล้งตัวงอมากกว่าเดิม 

               “ยาแก้ปวดท้อง รอก่อนนะ...เดี๋ยวฉันไปตามเหมยหลินให้เอายามาให้เธอ” แม้จะโหดหรือว่าเก่งแค่ไหน แต่ก็โง่ได้เหมือนกัน นัทรีบไปหายาแก้ปวดท้องให้ซินทันทีโดยลืมปิดประตูห้อง 

             ร่างบางรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เวลามีไม่มากนัก ต้องรีบไปให้ถึงรถก่อนที่รถจะออกไปข้างนอก ซินจำได้ว่าเหมยหลินบอกว่าวันนี้จะไปจ่ายตลาด ซินจดจำเส้นทางในบ้านหลังใหญ่ได้ขึ้นใจ  ซินสามารถผ่านห้องโถงใหญ่ไปได้ ทุกอย่างราบรื่นกว่าที่คิด มาเฟียหน้าโง่หายไปอย่างไม่เห็นแม้เงา ทั้งที่เพิ่งลงมาก่อนหน้าไม่ถึงนาที  ซินไม่รอให้เวลาหมดไป มือค่อยๆหมุนลูกบิด กลิ่นอิสระภาพที่รอคอยโชยเข้ามา เท้าเปล่าแตะลงบนพื้นยอดหญ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำค้าง  สองเท้าก้าวไปเบื้องหน้า มองหารถเป้าหมายที่คงจะจอดอยู่ไม่ไกลนัก ซินมองเห็นรถยนต์ติดฟิล์มสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก โดยมีคนขับรถยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ห่าง  ปากบางยื้มออกมาอย่างมีความหวัง  

             ซินค่อยๆเปิดประตูหลังของรถอย่างเบามือที่สุดแล้วค่อยๆแทรกตัวเข้าไปในรถ สองตาคอยมองคนขับรถอย่างไม่วางตา แต่อีกฝ่ายยังคงง่วนอยู่กับบุหรี่อย่างไม่สนใจสิ่งใดรอบตัว ซินไม่อาจปิดประตูได้เต็มแรงมากนักเพราะว่ากลัวจะมีเสียงดัง จึงทำได้แค่งับไปเฉยๆ  พยายามขดตัวให้เล็กที่สุดอาศัยเงามืดช่วยบังกาย

           “ไปกันได้แล้วชล”

           “ครับ”

           ซินได้ยินประโยคสนทนาสั้นๆดังขึ้น  ร่างบางกลั้นหายใจไม่ขยับตัว รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวในรถที่โยกเล็กน้อย นัทขึ้นในที่ประจำอยู่ด้านหน้าของเขานี่เอง

           “ทำไมประตูหลังปิดไม่สนิทว่ะ” เสียงบ่นเบาๆของคนขับรถ ทำให้ซินถึงกับสะดุ้ง  ประตูด้านที่เขาเปิดถูกปิดกระแทกเข้ามา ซินผ่อนลมหายใจเบาๆ ในที่สุดทุกอย่างมันก็ตรงกับที่เขาวางแผนไว้ทุกอย่าง มาเฟียตัวร้ายก็ไม่ทันเล่ห์คนอย่างเขา ซินเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย มารู้ตัวอีกทีตอนที่รถหยุดลง

           ถึงแล้ว! การหนีอย่างสมบูรณ์แบบใกล้สิ้นสุดลง  เสียงประตูด้านหน้าทั้งสองฝั่งถูกเปิดออก เขาต้องรีบไปก่อนที่คนขับรถจะปิดล๊อครถ ไม่เช่นนั้นจะออกจากรถไม่ได้ แต่ยังไม่ทันที่มือจะทันได้เปิดประตูก็ถูกเปิดออกซะก่อน

           “ถึงแล้วครับคุณหนู”

          ซินเบิกตากว้าง  ขนในกายลุกชันไม่ใช่เพราะว่าอากาศหนาวเย็น  แต่เป็นเพราะว่าเลือดในกายมันหยุดเดินกระทันหัน  ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้ เขาเห็นมาเฟียจอมโหดชะโงกหน้าเข้ามาในรถ...เขาคงกลัวมากจนตาฝาด   

         “อยู่ท่านั้นนานๆระวังจะเป็นเหน็บเอานะครับคุณหนู”  ซินก้มหน้าฟุบลงที่เดิม สูดเอากลิ่นอับของเบาะเข้าไปเต็มปอด บอกกับตัวเองว่าทุกอย่างเป็นแค่ภาพลวงตาหรือว่าฝันไป  มันไม่ใช่เรื่องจริง รถที่คิดว่ามันคงจะวิ่งไปไกลจากบ้านหลายกิโลแท้ที่จริงแล้วมันไม่ได้ไปไหนแต่วิ่งวนอยู่ภายในรั้วบ้านตระกูลบุญสิทธิ์

          นัทกอดอกมองคนที่คิดจะหนี ซินยังนอนตัวขดเป็นนางอายอยู่ที่เดิม  คงไม่คิดว่าเขาจะเดาแผนออก ทำไมเขาจะเดาไม่ออกล่ะ ก็แผนตื้นๆมองเห็นจนทะลุปรุโปร่ง  เขาแค่แกล้งลงไปหาเหมยหลินตามแผน แต่ที่ไปพบไม่ได้ไปขอยา  แต่ลงไปเพื่อหักหลังคืนต่างหาก

           “จะนอนอยู่ในนั้นทั้งวันก็ได้นะเดี๋ยวไอ้แฟร้งค์มันก็จะออกมาเดินออกกำลังกายแล้ว กลิ่นของเธอยังติดจมูกมันอยู่นะ วันก่อนมันไม่ได้เลือดเธอ แต่วันนี้มันคงไม่พลาด”  ศีรษะเล็กรีบผงกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วทั้งหน้าตาตื่น ดูท่าทางจะกลัวหมามากกว่าคน

            “ปวดท้องโรคกระเพาะไม่ใช่หรอ แถมยังไม่ได้กินยาด้วย ต้องไปหาหมอแทนแล้วมั้ง”  ซินหน้าร้อนผาว แม้จะรู้อยู่แล้วว่าต้องถูกเย้นหยันในความโง่ของตัวเอง แต่ก็อดโกรธไม่ได้ มือกำเข้าหากันแน่น สมองตันคิดหาคำตอบโต้ไม่ได้ ตาหลุบมองต่ำ เจ็บใจจนน้ำตาคลอ เขาประเมินมาเฟียใหญ่ต่ำไปจริงๆ

             “ถึงทีของคุณแล้วนี่ อยากจะพูดอะไรก็พูดไป แต่อย่าให้มีโอกาสอีกครั้งก็แล้วกัน”  นัทก้มมองคนพูดที่กัดฟันแน่น ร่างบางสั้นเทิ้ม คงจะโกรธจัดที่ถูกตลบหลัง  แผนแค่นี้มันตื้นมากสำหรับเขาเมื่อทียบกับกลโกงต่างๆที่เคยเจอมา อยู่ในวงการมาเฟียเรื่องทรยศหักหลังเกิดขึ้นเสมอ เขาถูกสอนให้รับมือทุกรูปแบบ

           “ฉันจะรอก็แล้วกัน  แต่ตอนนี้โอกาสของเธอหมดแล้ว  เชิญเข้าบ้านครับคุณหนู”  ชายหนุ่มแกล้งก้มหัวให้เกียรติ  ซินย่นจมูกด้วยความหมั่นไส้ หากขณะที่กำลังก้าวผ่านร่างที่ค้อมน้อยๆ ร่างบางก็พุ่งถลาไปอีกทาง  นี่แหละโอกาสที่ซินบอก

            นัทสบถออกมาเมื่อลูกของศัตรูวิ่งหนีไปอีกทาง  ตัวเล็กนิดเดียวแต่วิ่งไวชะมัด  แต่ความเร็วของเขาก็ไม่น้อยหน้าใคร  ใช้แรงเพียงนิดหน่อยก็คว้าร่างที่จะวิ่งไปข้างหน้าไว้เต็มอ้อมแขน

           “โอ๊ยยยยยย” เสียงร้องดังไปทั่วบริเวณ  มือใหญ่ตวัดที่เอวบางจนซินลอยหวือเหนืออากาศ สองเท้าไม่ติดพื้น  ศีรษะห้อยลงต่ำเพราะว่าถูกจับมาในท่าเดียวกับวันแรกที่คิดจะหนีไม่มีผิด ร่างบางอยู่บนบ่าของคนที่แข็งแรงกว่าตัวเองเป็นหลายเท่า  สองมือทุบไปที่แผ่นหลังกว้าง ปลายเท้าก็ไม่อยู่เฉย  ถีบเขาเต็มแรง

           “ปล่อยลงเดี๋ยวนี่นะ! นายมันป่าเถื่อนที่สุดเลย! ไอ้บ้า! ไอ้เจ็กกบฎ! โอ๊ย!” สะโพกมนถูกมือใหญ่ฟาดไปเบานัก ซินกัดปากแน่น  น้ำตาหยดด้วยความเจ็บปวด

          “ฉันเป็นคนจีนไม่ชอบให้ใครมาเรียกมาเจ๊ก”

          “จะเรียก....ใครจะทำไม..โอ๊ยยยย”  มือใหญ่ฟาดลงที่เดิมอีครั้งแต่แรงกว่าครั้งแรก  ตอนนี้สะโพกของเขามันทั้งเจ็บและแสบไปหมดแล้ว

          “ไอ้คนเลว! ดีแต่รังแกคนที่ไม่มีทางสู้”

           นัทไม่ได้ตอบโต้ในทันที  ยังคงแบกร่างบางที่พยศทั้งดิ้นทั้งทุบทั้งถีบเขาไม่หยุด  แม้ว่าเขาจะตัวใหญ่แต่โดนติดกันหลายลูกก็เล่นเอาจุกไปเหมือนกัน  ข่มเอาความเจ็บไว้เพื่อรอลงโทษทีเดียว  นัทโยนร่างบางลงไปบนพื้นพรม  ซินร้องโอดโอยที่ถูกทิ้งลงมาทั้งตัวพลางคลำสะโพกป้อยๆ         

           “ฉันไม่เคยบอกเธอนะว่าฉันเป็นคนดี  แต่ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าความอดทนของฉันมันมีจุดสิ้นสุด  ฉันกะว่าจะไม่เอาความที่เธอคิดหนี แต่ฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกฉันว่าเจ๊กกบฎ”

            “ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะชอบหรือไม่ชอบ  แต่ผมจะใช้กับคนที่ผมเกียด!” ซินตะโกนเสียงดัง เจ็บสะโพกจนลุกไม่ขึ้น ก้นคงจะระบมไปหมดแล้วทั้งโดนตีทั้งโดนเหวี่ยงลงพื้นอย่างไร้ความปราณี

             “ฉันเองก็เกลียดพ่อเธอกับเธอเหมือนกัน ฉะนั้นที่ฉันจะทำก็จะทำกับคนที่ฉันเกลียดท่านั้น”  มือหนากระชากเส้นผมยาวจนใบหน้าเล็กเงยขึ้น  เป็นจังหวะเดียวกับที่เชนลูกน้องคนสนิทของนัทเดินเข้ามาพร้อมกับกล้องในมือ

             “ตอนแรกฉันว่าจะรอให้ครบเจ็ดวันก่อน  ถึงจะส่งคลิปน่ารักๆไปให้พ่อของเธอ แต่เธอทำให้ฉันโกรธ คลิปเลยออกเร็วกว่ากำหนด แถมยังน่ารักสุดใจกว่าเดิมอีกต่างหาก

              “จะ...จะทำอะไรน่ะ...โอ๊ยยย..มันเจ็บน่ะ”  มือที่กำผมซินจนเต็มนั้นไม่ได้ผ่อนแรงลงสักนิด  มันตึงแน่นจนเจ็บไปหมด  ซินพยายามแกะมือแข็งๆนั้นออก  แต่นัทกลับเพิ่มแรงยิ่งกว่าเดิม

              “อย่าพยศให้มันมากหนักซินเซียร์ ไม่อย่างนั้นพ่อของเธอจะได้เห็นนิ้วสวยๆของเธอเป็นของขวัญวันเกิด”  นัทกระซิบแผ่วเบาชิดใบหู เลือดในกายเย็นเชียบ ซินกัดปากแน่น ข่มความกลัวเอาไว้ รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้พูดเล่นหรือแค่ขู่ให้กลัว

             “ อย่า..” เสียงครางของร่างบางมันช่างเพราะนัก นัทหัวเราะเบาๆพลางก้มต่ำ  ปลายจมูกเฉียดแก้มเนียนไปเล็กน้อย แต่มันไปหยุดที่มุมปาก  ซินหลบหน้าหนีพัลวัน  เกลียดกล้องที่ตามถ่ายไม่ลดละ ราวกับว่าเขาเป็นนักแสดงชื่อดัง

            “อย่า...ดะ..ได้โปรด”

            “อย่าทำเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นสิ เดี๋ยวพ่อเธอจะเป็นห่วงเอานะ” ปลายจมูกค่อยๆลากซับน้ำตาที่แก้มเนียน พร้อมกับสูดกลิ่นหอมอย่างไม่อายกล้อง ที่เก็บเอาภาพประทับใจไว้ทุกซอกทุกมุม

            “อย่า...พอแล้ว...ได้โปรดเถอะ”  ร่างบางสะอื้นไห้ บิดหน้าหนีจากกล้อง แต่ทำได้แค่นิดเดียวนัทก็ดึงผมของซินจนต้องหันกลับมาอีกครั้ง  น้ำตาไม่ได้ทำให้นัทใจอ่อนได้เลย  นัทกดริมฝีปากหนักๆไปที่มุมปากอิ่มก่อนที่จะเคลื่อนปิดทับแนบแน่น มือน้อยดันไหล่เขาออกปฎิเสธเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา  เขาขยี้กลีบปากสวยอย่างเอาแต่ใจ เต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง ทุกๆการกระทำที่แสนหยาบคาย เขาเลือกปฏิบัติกับคนที่เกลียดจริงๆตามที่พูด

             นัทผละออกจากริมฝีปากบางที่บวมช้ำอย่างอ้อยอิ่ง เขายังติดใจในรสหวานของริมฝีปากนี้อย่างอยากที่จะหยุดไม่ให้เกินเลยมากไปกว่านี้ เช่นเดียวกับกล้องที่ลดระดับลง เชนถอยห่างออกไปเพราะว่าหน้าที่จบแล้ว

            “ภาพชัดดีมั้ยเชน”

            “ครับ เห็นหน้าคุณหนูซินเซียร์ตามที่ต้องการเลยครับ”

            “ไม่นะ! ลบมันออกซะ อย่าให้พ่อเห็น”            

  TBC............. 

              เอาตอนที่6มาส่งแล้วค่าาาา ขอบคุณรีเดอร์ทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ และขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ที่เม้นให้นะคะ
เข้ามาอ่านได้ไม่เม้นต์ไม่ว่ากัน ไม่บังคับกันเนอะ  ^___^