เชลยรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #6 : เชลยรักมาเฟีย ตอนที่5

           “คุณมาทำอะไรที่นี่รสา”  ชายหนุ่มคว้าผ้าขนหนูมาพันร่างกายไว้อย่างหลวมๆในจังหวะที่ดึงตัวขึ้นมาจากสระน้ำ เขาไม่เคย

ยี่หระกับการเปลื่อยกายของตัวเองอยู่แล้ว

          “มันเป็นใคร รสาถามว่ามันเป็นใคร”   

          นัทถอนใจอย่างเบื่อหน่าย เขารู้ดีว่าด้วยตำแหน่งคู่หมั้น เธอมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ แต่การบุกมาถึงห้องน้ำในห้องส่วนตัวมันออก

จะมากเกินไปหน่อย มาเฟียหนุ่มใช้มือขยี้ผมที่เปียกชุ่ม อย่างไม่คิดที่จะตอบคำถาม

         “ถึงกับมาเล่นรักกันในห้องน้ำ คงจะไม่ธรรมดาล่ะสิ” รสายังคงประชดประชันด้วยคำพูดที่ไร้มารยาท ร่างบางก้าวเข้ามาประชิด

เขา ดวงตาเจิดจ้าอย่างเอาเรื่อง

         “รสาบอกแล้วใช่มั้ยคะว่าห้ามเอาผู้หญิงอื่นเข้ามาในบ้าน บ้านนี้จะมีผู้หญิงของคุณได้คนเดียวเท่านั้น และคนนั้นก็คือรสา”

         “หยุดพูดซะที..ผมรำคาญ! จะไปงานไม่ใช่หรอ แล้วผมจะบอกให้นะ ผมไม่ได้พาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านพราะว่าคนที่คุณเห็นเป็น

ผู้ชาย” ชายหนุ่มตัดบทออกไป เขาไม่ชอบเสียงสูงๆของเธอและท่าทางเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทั้งที่เป็นแค่คู่หมั้นกันเท่านั้น ถ้าหากว่าไม่ติด

ว่าบิดาของเธอเป็นนักการเมืองใหญ่ เขาคงไม่คว้าเอาผู้หญิงงี่เง่าคนนี้มาเป็นคู่ชีวิตแน่

          “กรี๊ดดด นัทหมายความว่ายังไงคะ ผะ..ผู้ชาย นี่คุณเบี่ยงแบนไปถึงขนาดนี่เลยหรอคะ หรือว่ามั่วไม่เลือกได้ทั้งชายทั้งหญิง”  

ความหึงหวงแล่นปราดไปทั่วร่าง ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาในห้องเขาได้ ยกเว้นเธอทีได้รับอนุญาตเป็นครั้งคราว แต่ผู้ชายหน้าหวาน

นั่นได้รับสิทธิพิเศษ ไม่ใช่แค่เข้ามา...แต่กำลังจะร่วมรักกับคู่หมั้นของเธอในบ่อน้ำ แค่คิดก็โมโห อะไรที่เป็นของเธอใครก็ห้ามแตะต้อง

         
        “แกเป็นใคร! กล้าดียังไงเข้ามาในห้องนัท ไม่รู้หรือไงว่าเข้าเป็นคู่หมั้นฉัน หรือว่าจะเป็นไอ้ตัวข้างถนน ..หึ” รสาพูดพร้อมกับ

พิจารณารูปร่างหน้าตาและผิวพรรณของอีกฝ่าย ผิวสีน้ำนมที่ขาวกระจ่าง ดวงตากลมโตหวานซึ้งแถมยังมีขนตาที่ยาวเป็นแพ จมูกโด่ง

เป็นสัน และริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ตอนนี้มันบวมเห่อจนเห็นได้ชัด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดขากการจูบ ยิ่งคิดยิ่งโมโห....ที่กับเธอนัทไม่เคยทำ

แบบนี้เลย แค่หอมแก้มยังทำเหมือนฝืนใจ

            “ผมใช่ไอ้ตัวข้างถนนที่แฟนคุณเขาเก็บมาหรอกนะ แล้วผมก็ไม่ได้ยุ่งกับแฟนคุณด้วย ถ้าสังเกตุให้ดีคุณจะรู้ว่าใครเป็นฝ่ายเริ่ม

ก่อน”  ความร้อนที่ใบหน้าเริ่มทำงานอีกครั้ง ไม่ใช่อายแต่โกรธจัดกับคำพูดที่สบประมาทจากคนที่ไม่รู้จักมันมากเกินที่จะรับไหว เกิดมา

ไม่เคยมีใครมาดูถูกเขาขนาดนี้มาก่อน  และที่สำคัญเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ถูกกล่าวหา

              “ฉันจะฆ่าแก” รสาส่งเสียงร้องแสบแก้วหู ทำท่าจะกระโจนใส่คนที่อยู่ตรงหน้า หากแต่ท่อนแขนแข็งแรงรัดเอวไว้ก่อน

             “เลิกบ้าซะที! คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายชีวิตส่วนตัวของผม”  นัทบอกอย่างหงุดหงิดเต็มที เบื่อคนที่ไม่มีเหตุผลแถม

ดื้อรั้นเอาแต่ใจ

              “คุณทำอย่านี้กับรสาได้อย่างยังไง รสาเป็นคู่หมั้นคุณนะ!”

              “แล้วยังไง คู่หมั้นไม่ใช่แม่ผม!”  นัทตวาดกลับอย่างไม่คิดที่จะรักษาน้ำใจกัน เขาไม่เคยใส่ใจกับน้ำตาของใครอยู่แล้ว จึงไม่หวั่น

ไหวกับน้ำใสในตาคู่สวย

               “รสาจะฟ้องคุณพ่อว่าคูณเอาผู้ชายมานอนด้วย คุณไม่ให้เกียรติรสาเลย”  เธอสะอื้นตัวโยน ลูกคุณหนูผู้ที่ไม่เคยมีใครขัดใจ

                “เชิญตามสบาย จะถอนหมั้นก็ได้นะ...ผมไม่ว่า” นัทปล่อยมือจากร่างระหง ความสวยงามของรสาเป็นเพียงแค่เปลือกนอกที่

ห่อหุ้มความเห็นแก่ตัว เจ้าอารมณ์ และเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ เขาไม่คิดที่อธิบายเรื่องของซิน เพราะว่ามันไม่จำเป็น

               “กรี๊ดดดดดดดดดดด” รสากรีดร้องเสียงดังพลางกระทืบเท้าเร่า แต่ไม่อาจจะเรียกร้องความสนใจอยากชายหนุ่มได้ หญิงสาว

หันมามองคนต้นเหตุอย่างคาดโทษอย่างชิงชัง ก่อนที่จะวิ่งตามชายหนุ่มไป

               คนที่ยืนอยู่ถอนหายใจยาว ถ้อยคำปรามาสยังดังก้องอยู่ในหู ถูกจับตัวมาอย่างหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ไม่พอ ยังต้องมาถูก

ใครที่ไหนมาด่าทอว่าเป็นไอ้ตัวข้างถนนอย่างเสียหาย สำหรับเขามันเลวร้ายมากนัก เรื่องที่เกิดขึ้นครู่ไม่ได้เกิดจากความเต็มใจ ที่เขาทำ

ไปเพราะความเกลียดชัง ซินเองก็เช่นกัน...ไม่ได้ตอบรับความรู้สึกวูบวาบแปลกๆนั้น  

                 ซินค่อยๆ ก้าวเดินออกไปจากห้องอย่างไร้เรี่ยวแรง ยอมรับว่าเจ็บปวดกับการถูกด่าทอเสียๆหายๆ น้ำตาที่เก็บซ้อนไว้นานไหล

อาบแก้ม ร่างบางทรุดลงกับพื้นอย่างหมดความอดทน

                 ร่างของชายวัยกลางคนนั่งกุมขมับอยู่ไม่ห่างจากภรรยาคนสวย เมื่อได้รับข่าวว่าลูกชายคนโตหายตัวไปจากผกาภรรยาของ

เขา ด้วยความเป็นพ่อไม่อาจนิ่งดูดายได้ เขารักซินเท่ากับชีวิตของตัวเอง เป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไร ต้องใช้เครื่องบินส่วนตัวบินมาที่

ภูเก็ต เขาไม่เคยปิดบังเรื่องที่ตัวเองเป็นมาเฟียใหญ่กับภรรยา แต่กับซินและวศินเขาไม่อาจบอกความจริงได้ ลูกทั้งคู่รู้แค่ว่าเขาเป็นนัก

ธุรกิจที่ต้องทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ และรอวันกลับมาใช้ชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นอีกครั้ง

                 “พ่อครับ...พี่ซินจะเป็นอะไรมั้ย?” เสียงเล็กของลูกชายถามขึ้น

                 “พี่ซินไม่เป็นอะไรหรอกลูก พ่อสัญญาว่าจะพาพี่ซินกลับมาให้ลูกให้ได้” ผู้เป็นพ่อกล่าวออกไป ตัวเขาเองมั่นใจว่าใครเป็นคนที่

อยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของลูกชายคนโต เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าคนของตระกูลบุญสิทธิ์   จะล่วงรู้ความลับที่ซ้อนเอาไว้มานานเกือบ

ยี่สิบกว่าปี ชีวิตส่วนตัวของเขาไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้รู้นอกจากคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้น ผกาและลูกๆถูกซ้อนไว้ที่ภูเก็ตด้วยฐานะที่ปาน

กลาง เพื่อเบี่ยงแบนความสนใจ ปีหนึ่งเขาจะมาเยี่ยมมาหาตามโอกาสไม่กี่ครั้งเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนไม่ดี จับต้องธุระกิจมืด ค้า

อาวุธ ค้ายาเสพติดย์ หรือกระทั้งค้ามนุษย์ด้วยกันเอง แต่ผกาก็ไม่เคยรังเกียจ เขาประมาทมาเฟียหนุ่มจนเกินไป ไม่คิดว่าความแค้นที่

ควรจะจางหายไปตามกาลเวลาจะยังคงอยู่ 

          “คุณรู้ใช่มั้ยว่าลูกเราใครจับตัวไป”  ผกาถามเสียงกระซิบ คงไม่อยากให้วศินที่นั่งอยู่ไม่ห่างได้ยิน

          “ผมขอโทษ...เพราะผมแท้ๆลูกเราถึงได้” คำพูดทั้งหมดติดอยู่ในลำคอ มันตีบตันจนพูดอะไรไม่ออก

           “อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ เรามาช่วยกันหาทางช่วยลูกเราดีกว่านะคะ” ผกาประคองมือสามีเอาไว้

            “ผมคิดว่าอีกไม่นานทางโน้นต้องเสนอข้อต่อรองหรืออะไรสักอย่าง”  เพราะว่าผ่านโลกมาพอสมควร เขาพอจะเดาออกว่าฝ่ายตรงข้ามที่จับตัวลูกชายเขาไป คงไม่ได้ต้องการฆ่าทิ้งแน่ มันต้องมีเงื่อนไขบางอย่าง

 
TBC......

      เอาตอนนี้มาส่งแล้วนะคะ อาจจะไม่มีอะไรมากในตอนนี้ ขอรับรองว่าตอนหน้าจะเอามาส่งให้เยอะกว่านี้แน่นอน 
   
    ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ    ^____^

    “