เชลยรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #5 : เชลยรักมาเฟีย ตอนที่4

    ถาดอาหารถูกประคองลงมา สิ่งที่จัดเตรียมขึ้นไปยังเต็มเหมือนเดิม มีเพียงแค่น้ำเปล่าเท่านั้นที่พร่องลงไปเกือบหมด

แก้ว สองวันแล้วที่อาหารทั้งสามมื้อถูกปฏิเสธจากคนในห้องเล็ก  เหมยหลินบอกว่าเชลยของเขาไม่ยอมกินอะไรนอกจากน้ำ

เปล่า แต่ก้เข้มแข็งดี ไม่มีอาการเศร้าโศรกเสียใจ นอกจากอ่อนแรงไปบ้างเพราะว้่าไม่มีอะไรตกถึงท้อง ทว่าหมดแรงไปมัน

จะสนุกอะไร 

    ร่างสูงพาตัวเองก้าวขึ้นไปชั้นบน นัทมาหยุดที่หน้าประตูบานเล็กซึ่งลงกลอนหนาแน่น ป้องกันคนด้านในหลบหนี ไม่มี

การเคาะประตูเพื่อรักษามารยาท กับลูกของศัตรูเขาจะทำอะไรก็ได้ อย่างเช่นตอนนี้..เขาอยากให้ซินกินข้าวไม่ใช่แค่น้ำ

อย่างเดียว

    "บอกแล้วไงว่าไม่กิน จะไม่กินข้าวของไอ้คนใจดำนั่นหรอก" เสียงบ่นอู้อี้มาจากคนที่นั่งซุกหน้ากับเข่า ร่างบางคุดคู้เกือบ

จะเป็นก้อนกลม เส้นผมสยายเต็มแผ่นหลังบาง ภายในห้องอับชื้น อากาศเย็นยิ่งทำให้แย่หนัก แสงสว่างจากไฟกลางห้อง

ไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้น สิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกว่าที่นี่ต่างจากคุกคือ..บานหน้าต่างที่พอมองเห็นโลกภายนอก

    "อย่าประท้วงฉันด้วยวิธีนี้เลยคุณหนูซินเซียร์แห่งตระกูลหลี เดี๋ยวจะตายก่อนได้เจอหน้าพ่อสุดที่รักนะ" 
   
     ใบหน้าที่ซุกซบเงยหน้าขึ้นทันที ซินสะดุ้งพรวดถอยหลังไปติดกำแพง
   
    "ออกไปนะ! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ" 
   
    "โทษทีนะ...บังเอิญว่าที่นี่มันบ้านฉัน แล้วที่เธออยู่ก็ห้องฉันด้วย" 

    "คุณเรียกมันว่าห้องหรอ ไม่..ผมคิดว่ามันเป็นห้องเก็บของมากกว่า" ซินตอบโต้ทันควัน ทั้งที่อ่อนแรงจากการอดอาหาร

ปากอิ่มเม้มตรง ยกเข่าขึ้นชิดอกสร้างปราการป้องกันตัวเอง  

    "ก็แล้วแต่จะคิด แต่ในฐานะเชลย เธอเลือกที่อยู่เองไม่ได้หรอกนะซินเซียร์" ร่างสูงทรุดกายลงบนเตียงนอนแคบ มือวาง

ถาดอาหารชุดใหม่ที่ให้เหมยหลินเอาให้วางลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง
   
    "อย่ามาเรียกผมชื่อนี้นะ! ออกไป...ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ แค่หายใจร่วมด้วยก็รู้สึกขยะแขยงจะแย่"
 
    "หึ...ปากดีอย่างนี้นี่เอง ปากดีอย่างนี้น่าจับเอาไปขังไว้ในคุกใต้ดิน รู้มั้ยที่นี่มีคุกด้วยนะ เอาไว้ขังพวกอวดดี "

     ตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะปรับเปลี่ยนเป็นปกติ ปากก็บ่นพึมพำเหมือนไม่เชื่อ มาเฟียหนุ่มยักไหล่

เพราะว่านั่นไม่ใช่คำขู่ คนอย่างเขาทุกคำพูดคือเรื่องจริง

    "กินข้าวซะ ฉันไม่อยากให้พ่อของเธอมาเห็นสภาพลูกตัวเองเหมือนศพเดินได้ เดี๋ยวมันจะหาว่าฉันเลี้ยงดูเธอไม่ดี"

    "ไม่อยากกิน เอากลับไปซะ" คนหัวดื้อยังปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมทั้งหันหน้าหนีอาหาร 
     
     "ฉันไม่ได้ให้เธอกินเพราะอยาก แต่เธอต้องกินเพราะว่าฉันเป็นคนสั่ง!"
   
      มือหนาเอื้อมมาด้านหน้า คว้าคางซินเอาไว้ทันก่อนที่จะหันหน้าหนี มืออีกข้างตักข้าวเปล่าไว้จนเต็มช้อน จ่อบังขับจน

ปลายช้อนชนกับฟันขาว

   "อื้อออออ" ซินพยายามส่ายหน้าหนี นึกเกลียดทุกการกระทำของคนตรงหน้าที่ป่าเถื่อนสิ้นดี 

   "ต้องกิน! ฉันสั่งให้เธอกินเธอก็ต้องกิน" นัทออกแรงบีบมากว่าเดิมจนปากเล็กเปิดอ้า ข้าวร้อนๆถูกยัดเข้าไปในปาก เพียง

มันถูกลิ้นซินก็พ่นข้าวใส่หน้าคนป้อนทันที  หัวเราะชอบใจที่เห็นเม็ดข้าวเต็มหน้าอีกคน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อถููกกระชาก

เข้าหาร่างหนา ปากของซินอ้าออกอีกครั้งและข้าวข้อนที่สองก็ถูกยัดเข้าไป ปลายช้อนกระแทกถูกฟันบนเต็มที่

    "กินดีๆไม่ได้ก็ต้องใช้วิธีนี้"  คำต่อๆไปก็ไม่ต่างกันมากนัก นัทตักสลับระหว่างข้าวกับผัดผัก มือหนาเปลี่ยนจากบีบเป็น

ปิดปากแทน แน่นจนซินแกะมันไม่ออก กว่าจะหมดถ้วยต่างคนต่างเปื้อนในสภาพที่ไม่ต่างกันมากนัก

    "พ่อไม่สั่งสอนหรือไงว่าอย่ากินข้าวหกน่ะ" เม็ดข้าวที่เต็มตามแก้มและปลายคาง ถูกนิ้วเรียวปาดเข้าปากอิ่ม ซินจ้องม

องนัทตาขวาง แต่ในขณะที่อีกคนใจเต้นผิดจังหวะเมื่อหัวแม่มือแตะลงบนกลีบปากสวย ปากสีชมพูสดที่เต็มอิ่ม เขาหยุด

หยอกล้อเล็กน้อย จนกระทั้งข้าวทุกเม็ดหลุดออกจากหน้า ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มถอยห่าง

   "ไปอาบน้ำ น่าขยะแขยงจริงๆ"

   "ก็ไปสิ จะบอกทำไม"

   "ฉันบอกหรอว่าจะไปคนเดียว"

   "อะไร..อ๊ะ! ไม่นะ"

    ร่างบางถูกดึงจากที่นอน และก่อนที่จะได้ปฏิเสธมั้งตัวก็ถูกช้อนขึ้นจากที่พื้น จนร่างบางผวาตกใจคว้าคอแกร่งเอาไว้

   "ปล่อยลงเดี๋ยวนี้นะ"

    ใครจะสนใจคำพูดเหมือนแมวโกรธ มือใหญ่กระชับรอบแผ่นหลังบาง นัทก้าวเข้าไปในห้องนอนของตนแล้วไปหยุดอยู่

กลางห้องน้ำใหญ่ ที่มีสระน้ำขนาดเล็กอยู่
   
     เขาปล่อยร่างเล็กลงบนพื้น และมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาคิด...แค่ปลายเท้าแตะพื้นร่างบางก็เตรียมตัวที่จะวิ่งหนี แต่มัน

ช้ากว่ามือของเขาที่คว้าเอวบางนั้นไว้ทันก่อนที่จะเหวียงลงสระ ร่างบางทะลึ่งขึ้นมาจากน้ำ หูตาแดงไปหมด

   "ไอ้คนบ้า ไอ้คนสารเลว กะจะฆ่ากันให้ตายเลยใช่มั้ย?"

     นัทกระตุกยิ้มที่มุมปาก พลางย่อกายลง "ถ้าอยากให้ตาย คงทำตั้งแต่วันที่ไปซื้อของแล้วคุณหนู"

     แววตาของคนฟังวาววับด้วยความโกรธ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่น่ารังเกียจเท่ากับคนคนนี้เลย การศึกษา ชาติ

ตระกูลไม่ได้ทำให้เป็นคนดีได้  

    ซินใช้มือแหวกน้ำเบาๆ ปลายเท้าเหยียบพื้นด้านล่างได้เพราะว่ามันไม่ลึกมากนัก เลือกที่จะไปอยู่อีกด้านหนึ่งของขอบ

สระชนิดที่ห่างเขามากที่สุด แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายปลดกระดุมเสื้อออกจากตัว

    "จะทำอะไรน่ะ!" 

    ไม่มีคำตอบ หากแต่เสื้อเชิ้ตเนื้อหนาถูกดึงออกจากร่างกาย เขายิ้มพอใจที่คนตรงหน้าหลับตาปี๋เมื่อเขาถอดกางเกงออก

พร้อมด้วยชุดชั้นใน ร่างเปลือยเปล่ากระโจนลงน้ำ พาดศรีษะที่ขอบบ่ออย่างสบายอารมณ์

   ตาโตๆวาวๆนั่นเรียกความสนใจจากเขาไม่น้อย หลายครั้งที่หลับตาแล้วนึกถึง ซินเซียร์ผู้ชายที่หน้าสวยและอ่อนหวานยิ่ง

กว่าผู้หญิงบางคน ทั้งรูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ ซินยกมือกอดอกตัวเองแน่น เส้นผมสีดำเปียกน้ำลู่แนบใบหน้า ปากบางเริ่ม

สั้นเพราะความเย็นของสายน้ำ ให้ตายเถอะซินเซียร์เธอจะทำให้ฉันคลั่งในตัวเธอมากไปแล้วนะ  

   "มองอะไร?" ซินแหวใส่ ตาจับจ้องเขาเหมือนระแวงและระวังตัว 

   "มองทุกอย่างในตัวเธอ" เขาตอบตรง สายตาที่สำรวจร่างกายของคนตรงหน้า เสื้อสีขาวเปียกแนบเนื้อเห็นตุ่มไตรำไร

ผิวสีน้ำนมขับยามเปียกน้ำ เอวที่คอดกับสะโพกที่ผายออก ปากบางสีชมพูที่น่าสัมผัสอีกครั้ง และอีกครั้งตามที่ใจเขา

ปรารถนา ซินเห็นสายตาที่สำรวจมองมาหน้าก็เริ่มเห่อแดงก่อนหันหน้าหนี 

   "ทุเรศ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่น่าเกลียดเท่าคุณมาก่อนเลย "

   "ทำไมจะไม่มีก็พ่อของเธอไง เผลอๆอาจจะมากกว่าฉันด้วยซ้ำ" 

   "อย่ามาว่าพ่อซินนะ! พ่อมีแม่คนเดียว อย่าเอามาตรฐานตัวเองไปเทียบกับคนอื่นสิ โอ๊ย!!" ซินร้องด้วยความตกใจ เมื่อมือ

ใหญ่เอื้อมมาบีบที่หัวไหล่ของเขาแน่น ทั้งยังเบียดเนื้อตัวเปลือยเปล่าเข้ามาแนบชิดอีก ใบหน้าหล่ออยู่ห่างไม่ถึงนิ้ว  ซิน

เห็นเงารางๆในสายตาดุของเขา บางอย่างที่ดุนดันตรงหน้าขามันร้อนและน่ากลัว

   "ถะ..ถอยออกไปนะ" ซินสั่งเสียงสั่น มือทั้งสองดันไหล่หนาให้ออกห่าง แต่ไม่เป็นผล ปลายนิ้วเรียวขยับเข้าไปแถว

สะโพกอิ่ม บั้นท้ายถูกสำรวจอย่างไร้มารยาท 

   "เอามือของคุณออกไปนะ...ไอ้คนบ้าตัณหา" ซินมีสิทธิ์อะไรมาสั่งมาเฟียใหญ่ และแน่นอนว่าคนที่ทั้งชีวิตเป็นผู้สังย่อมไม่

ยอมทำตาม ซ้ำยังทำในสิ่งตรงข้าม แผ่นหลังและสะโพกของซินถูกรุกรานด้วยมือใหญ่ ส่วนด้านหน้าก็เสียดสีกับแผงอก

แกร่งเนื้อผ้าเปียกน้ำป้องกันอะไรไม่ได้ กล้ามเนื้อแข็งบดเบียดกับผิวบอบบาง ซินเกลียดทุกๆสัมผัสจากเขา

   "ปากดีนักนะ! คิดว่าคนอย่างฉันจะเชื่อเธอหรอ?"

   "ใช่ ไอ้คนบ้า! ไอ้คนเลว!...อุ๊บ" คำด่าทอของซินหายไปในลำคอเพราะว่าริมฝีปากที่กดทับลงมา ทั้งกระแทกแรงๆอย่าง

จงใจให้เขาเจ็บ ซินเม้มปากเน้นไม่ยอมให้ถูกทำร้ายมากไปกว่านี้ แต่เขาไม่ยอม นัทใช้กำลังมากกว่าบดขยี้เรียวปากอิ่ม

อย่างรุนเรงและหนักหน่วง หวังจะสั่งสอนให้หลาบจำว่าคนอย่างเขาไม่ใช่คนที่จะมาต่อปากต่อคำ นัทช่วงชิงลมหายใจของ

ร่างบางด้วยการย้ำริมฝีปากแรงๆซ้ำๆหลายรั้ง จนซินต้องเผยอปากขึ้นรับอากาศเข้าปอด เปิดโอกาศให้นัทสอดลิ้นร้อน

เข้าไปในโพรงปากหวาน จูบนี้ไม่ได้เกิดจากความพิศวาส หากมีแต่ความชิงชังเท่านั้น นัทไม่เคยรักใคร...ไม่รู้จักความรัก

ตั้งแต่วันที่อาและพี่ชายถูกฆ่า

      ร่างหนาเบียดประชิดมากขึ้น ซินเอนกายไปด้านหลัง เพราะว่าไม่อาจต่อสู้ร่างใหญ่ที่กดทับลงมาเรื่อยๆ นัทแทรกซอน

ลิ้นเข้าไปในโพร่งปาก กวาดเกี่ยวลิ้นเล็กที่คอยหลบหนี ใบหน้าสวยส่ายไปมาจนเขาต้องละมือจากสะโพกมนขึ้นมาล็อก

คางเอาไว้ เพิ่มแรงกดมากขึ้น ลิ้มลองความหวานจากปากบางไม่เคยเบื่อ เลือดในกายเริ่มร้อนขึ้น กลางร่างแข็งขืนขึ้นตามอ

มารมณ์ที่ถูกปลุกตั้งแต่เห็นร่างเปียกปอนของอีกฝ่าย  จูบที่เนิ่นนานจนซินรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก

     "อื้ออออออ"

    "นัทค่ะ...วันนี้เรามีนัดกันนะคะ ลืมหรือ...กรี๊ดดดดดด"

TBC..............

    เอาตอนที่4มาส่งแล้วค่าาา หายไปนาน(มั้ง) แฮ่ๆๆๆๆ 

   ขอเปลี่ยนชื่อเรื่องนะคะ คิดว่าชื่อนี้น่าจะเหมาะกว่า คนที่เคยเข้ามาอ่านแล้วจะงงๆว่าใช่เรื่องเดียวกันมั้ย ขอบอกเลยว่าใช่

  จ้าา 
   
  แล้วขอเปลี่ยนสรรพนามที่นัทให้เรียกซิน จาก"นาย" เป็น "เธอ" แทนนะค่ะ อาจจะดูไม่เหมาะเท่าไหร่ แต่มันคือนิยายอะไร

  ก็เกิดขึ้นได้ 555555
  
  ขอขอบคุณสำหรับทุกเม้นที่เม้นให้นะคะ รักรีดเดอร์ที่สู๊ดดดดดดด