เชลยรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #4 : เชลยรักมาเฟีย ตอนที่3

        "มะ..แม่จ๋า..ช่วยซินด้วย..ฮึก..ฮึก" หยาดน้ำตาเม็ดเล็กหล่นใส่หลังมือที่ยังไม่ผ่อนแรงบีบแก้มเนียน น้ำตาไม่สามารถ

ทำให้หัวใจมาเฟียหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอ่อนลงได้เลย 

         "แม่นายนายน่ะหรอ อยู่ที่ภูเก็ตนั่นแหละ ไม่รู้ด้วยว่าลูกชายสุดที่รักอยู่กับคู่รักคู่แค้นของผัวตัวเอง"

         "คุณ..เป็นใคร"

          รอยยิ้มอันน่ากลัวมากกว่าน่ามองฉาบไปทั่วใบหน้า เจ้าตัวภูมิใจเป็นหนักหนาที่จะได้แนะนำตัวให้ซินได้รู้ มือขาวละ

จากแก้มเนียน แล้วค่อยชันกายขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง

           "จำไว้ให้ดีนะ..ฉันชื่อโชติวุฒิ นายอาจจะไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร แต่พ่อที่แสนเลวของนายรู้ดี และต่อจากนี้ไปชื่อของฉัน

ก็จะฝังอยู่ในหัวเน่าๆของมัน 

           "ทำไม! พ่อผมไปทำอะไรให้คุณ" รอยน้ำตาไหลผ่านแก้มเนียนไม่ขาดสาย ดวงตาแดงก่ำช้อนขึ้นมองร่างสูงที่ยืน

นิ่งอยู่ตรงหน้า พ่อของเขาเป็นคนดีและใจดีมากด้วย แม้ว่าท่านต้องทำงานที่ห่างไกลและมีเวลามาเยี่ยมแม่กับเขาแค่ปีละ

ครั้ง แต่ช่วงเวลานั้นท่านทำให้ครอบครัวอบอุ่น ลืมความอ้างว้างที่สะสมมาทั้งปีไปได้ รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ดวงตาที่อ่อน

โยน อ้อมกอดที่อบอุ่น ซินมั่นใจว่าพ่อของเขาไม่ทำร้ายใครอย่างที่คนตรงหน้านั้นใส่ร้าย

         "ไอ้แก่นั้นไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกนะ แต่มันทำพี่ชายกับอาของฉัน แต่นั้นมันเป็นเรื่องในอดีต เรามาสนใจเรื่องปัจจุบัน

ของเรากันดีกว่า" มือหนากระชากต้นแขนเล็กเต็มแรง ลากร่างบางให้ลุกขึ้นโดยไม่สนใจว่าซินจะเจ็บมากแค่ไหน

        "ส่งข่าวไปบอกไอ้หลีไท้ว่าลูกของมันอยู่กับเรา ฉันอยากเห็นมันกระอักเลือด"

        ซินหันขวับ พ่อของเขาเป็นโรคหัวใจ หมอสั่งเด็ดขาดว่าไม่ให้มีเรื่องอะไรมากระทบ เพราะว่าอาจทำให้พ่อของเขา

ช็อกถึงขั้นเสียชีวิตได้

        "อย่านะ! อย่าบอกพ่อนะ" 
       
        "ทำไมล่ะหนุ่มน้อย ไม่อยากให้พ่อสุดที่รักรู้หรือไง ว่าทายาทอันดับหนึ่งของตระกูลหลีตกอยู่ในมือศัตรูที่รักแล้ว"

        หัวใจซินเต้นรัว"ทายาทอันดับหนึ่ง"หมายความว่านัทรู้ว่าเธอมีน้องชายอีกคน น้องชายอันเป็นที่รักของเขา

        "ใช่ฉันรู้ว่าไอ้หลีไท้มันมีลูกชายอีกคน น้องของนายไง...ชื่อวศินใช่มั้ยยังเด็กอยู่นี่นา แต่ก็นะให้นายเลือกเอาว่านายจะ

อยู่ที่นี่ในฐานะเชลย หรือจะกลับไปอยู่ในอ้อมกอดของพ่อสุดที่รักแล้วเปลี่ยนเป็นน้องชายนายมาแทน"

        "พวกเราไปทำอะไรให้คุณ!" มือที่แข็งยิ่งกว่าคีมเหล็กบีบแน่นที่ต้นแขน จนสีหน้าซินเหยเกบ่งบอกถึงความเจ็บปวด

        "ทำเยอะเชียวล่ะ ถ้านายอยากรู้ก็ยอมอยู่ที่นี่ แต่ถ้าไม่...จะไปฟังจากปากของพ่อนายเองก็ได้นะ ฉันยินดีให้นายเลือก"

        ถ้อยคำที่ฟังคล้ายจะใจดี ไม่ได้ช่วยให้จิตใจที่มีแต่ความหวาดกลัวดีขึ้นแม้แต่น้อย ทางที่เขาวางไว้เลือกคือยอมเสีย

สละตัวเองอยู่เป็นเชลยที่นี่ หรือจะเห็นแก่ตัวกลับไปหาแม่ แล้วส่งน้องชายตัวน้อยมาแทน ซินรักน้องชายมากไม่ต่างจาก

พ่อและแม่ เขาต้องขาดใจตายแน่ถ้าน้องต้องมาทนทุกข์ทรมานแต่ถ้าหากตัวเขาเองเป็นฝ่ายยอมแลกชีวิตมาอยู่ที่นี่ สิ่งที่จะ

เกิดขึ้นตัวเองก็ยังพอที่จะทนได้

        "ถะ...ถ้าผมยอมอยู่ที่นี่...คุณจะทำอะไร..ผะ..ผม" ซินกลั้นใจถามออกไป

        "ทำอะไรดีล่ะ ร่างกายของนายก็น่าสนใจดีนี่น่า คงจะแปลกดีไม่น้อยถ้าฉันจะเปลี่ยนรสชาดจากผู้หญิงมาเป็นลองลิ้ม

รสชาดผู้ชายอย่างนายดูสักครั้งสองครั้ง คงจะสนุกถ้าหากได้ทำเรื่องอย่างว่า" ตาคู่นั้นโลมเลียซินอย่างจาบจ้วงไม่ปิดบัง

นัทออกแรงเพียงเล็กน้อย ร่างบางก็เบียดแนบกับเรือนกายที่แข็งแกร่ง นัทประเมินซินด้วยร่างกายของตัวเอง ไม่ใช่แค่หน้า

สวยหวานยิ่งกว่าสตรีเพศ แต่ยังมีเอวที่คอดเว้าสะโพกผาย เสื้อตัวบางมันแทบจะปิดอะไรไม่มิดอยู่แล้ว ซินออกแรงดิ้นอย่าง

บ้าครั้งอีกครั้งจนชายเสื้อร่นรั้งอวดโคนขาขาวสีน้ำนม

        "สารเลว! คุณมันชั่ว พวกเราไม่เคยทำอะไรให้คุณ " ซินเถียงจนคอขึ้นเอ็น ไม่สนใจแรงรัดรอบเอวรวมทั้งปลายนิ้วที่

แตะอยู่เหนือสะโพก หน้าอกครูดกับแผงอกแกร่งจนกระดุมหลุดออกจากรังดุมไปหลายเม็ด ร่างบางแต่แรงไม่น้อยดิ้นอึกอัก

ในอ้อมแขนแกร่ง ถึงเวลาพยศก็ใช่ย่อยเหมือนกัน สู้สุดใจไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

        "ฉันยินดีจะให้มันรู้ว่าลูกสุดที่รักของมันอยู่กับฉัน น่าสนุกดีนะถ้ามันรู้ว่าฉันจะทำอะไรกับนาย"

        "เลว! นายมันเลวขนานแท้ ดีแต่ว่าคนอื่น นายเองนั่นแหละที่ชั่วยิ่งกว่าสัตว์! ฮึก..." แก้มของซินถูกบีบอีกครัั้ง แต่

คราวนี้มีบางอย่างเข้ามาปิดทับ มันเย็นชืดแต่นุ่มหยุ่น ซินกำลังถูกจูบ! นัทใช้ปากชนกับปากของซินซ้ำๆหลายครั้งจนได้

เลือดเค็มปร่า สองมือบางดันอกหนาออกแต่เขาเองที่อ่อนแอเกินไปจนทำอะไรไม่ได้เลย ปากเจ็บไปหมด 

        "รสจูบของนายก็ไม่เบานี่ ฉันชักจะติดใจซะแล้วสิ แต่นี่คือบทลงโทษไม่ใช่ว่าฉันจะพิศวาสอะไรในตัวนายหรอกนะรู้ไว้

ด้วย"

        "ปะ..ปล่อยผม" ร่างของซินทรุดลงกับพื้นเมื่อสิ้นคำพูด ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะเจ็บแต่ไหน ทั้งเจ็บทั้ง

อับอายที่ถูกผู้ชายด้วยกันจูบ นัทถอยห่างออกไปปัดเสื้อที่ยับย่น ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ไม้สักลายมังกร

        "เชน..จัดการที่เหลือด้วย เอาคุณหนูตระกูลหลีไปไว้ในห้องเล็กติดกับห้องฉัน ให้เหมยหลิงส่งข้าวสามมื้อ ถ้าฉันไม่

อนุญาตห้ามใครเปิดประตูให้เด็ดขาด"

TBC.........

  เอาตอนที่3มาส่งแล้วน๊า  ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไงบ้างกับเนื้อเรื่องแนวนี้ อ่านๆกันไปงงกับเนื้อเรื่องบ้างหรือเปล่า??
  
  พยายามจะเชื่อมโยงเรื่องราวให้รู้ที่มาและที่ไป ขอบคุณรีดเดอร์ที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ ^^

  ส่วนตอนที่4 รอหน่อยน้า ถ้าเลิกงานมาไม่เหนื่อยจนเกินไปก็จะมาอัพให้อ่านกันค่ะ