เชลยรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #2 : เชลยรักมาเฟีย ตอนที่1

        
           "กูบอกแล้วใช่มั้ย..ว่าน้องกูกับลูกกูไม่เกียวอะไรด้วย" เสียงลอดไรฟันที่กรอกตอบกลับไปทางโทรศัพท์ สร้างความ

 หวาดหวั่นให้กับร่างเล็กที่เกาะขาคนพูดอยู่ เด็ดชายที่ไม่รู้ว่าพ่อกำลังโกรธใคร รู้แต่ว่าคนคนนั้นจับตัวอาและพี่ของเขาไป

           "กูไม่ได้ทำ กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ น้องมึงกับลูกน้องของมึงโน้นที่มันร่วมมือกัน จะต้องให้กูบอกอีกกี่รอบ" ร่าง

 เล็กสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นบิดาตะโกนลั่น จนลุงเจียวที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็พลอยตกใจไปด้วย 

            "ใจเย็นอาเต๋า ตำรวจกำลังช่วยกันตามหา" ลุงเจียวบอกพ่อ ตอนนี้เขากลัวเหลือเกิน กลัวพ่อจะโมโหมากไปกว่านี้

 ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้ม ตอนนี้มีแต่รอยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทำเอาเขาใจสั่น

            พ่อยกมือป้องหูโทรศัพท์ขณะที่ดึงมันออกห่างจากหู แล้วบอกกับลุงว่า "ผมได้ยินเสียงคลื่น"

            "ทะเลเหรอ?" ลุงเจียวรีบถาม พ่อของเขาพยักหน้า ก่อนเสียงปืนดังมาจากทางปลายสายทำให้พ่อถึงกับสะดุ้ง ซึ่งเด็ก

 ชายเองก็พลอยตกใจไปด้วย น้ำตาของเด็กชายวัยเจ็ดขวบไหลอาบแก้มด้วยความหวาดกลัว เสียงที่ได้ยินนั้นไม่ใช่เสียง

พลุแต่มันเป็นเสียงปืน พ่อของเขาร้องไห้ทุรนทุรายแทบขาดใจ เมื่อเสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัด พ่อตะโกนเรียกชื่ออาและพี่

ชายของเขา แต่มันสายไปเสียแล้ว ไม่มีใครได้กลับมา ทุกคนจากไปเหลือทิ้งไว้แต่รอยแค้นที่ฝังแน่นอย่างไม่มีทางลบออก 

          ภาพในวันวานผุดย้อนขึ้นมาในความทรงจำของนัทอีกครั้ง ถึงเวลาแล้วสินะที่เขาจะต้องแก้แค้นแทนอาและพี่ชาย
 
 "ป๊าครับถึงเวลาแล้วนะครับที่ผมจะแก้แค้นให้กับครอบครัวของเรา ป๊าคอยดูความเจ็บปวด ความสูญเสียของคนที่มันทำกับ

เราไว้นะครับ" ชายหนุ่มกล่าวต่อหน้าหลุมศพของผ้เป็นบิดา 


         "ตกลงเอาอันนี้นะครับ" เสียงอันแสนหวานของพ่อค้าหน้าหวานที่ถามลูกค้าออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม ที่สร้างความติด

ตรึงให้ กับลูกค้า เจ้าของรอยยิ้มอันแสนหวานจัดแจงจับโลมาสีฟ้ามาใส่กล่องที่เตรียมไว้รอท่า ไม่ได้เขินอายกับสายตาอัน

พึงพอใจของลูกค้าที่ส่งมาให้อย่างเปิดเผย ซินเองก็ชินเสียแล้วกับเหตุการณ์แบบนี้เพราะว่าไม่ใช่รายแรกที่เจอ เจอจนชิน

แล้วมั้ง
 
          "ขอบคุณนะครับที่มาอุดหนุน" ซินส่งยิ้มให้ลูกค้าที่ยังอาลัยอาวรณ์ไม่อยากไป ก่อนลมหายใจจะถูกพ่นออกมา เกือบ

จะได้เวลา ปิดร้านแล้ว ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันแทบจะหายไปในทันที เมื่อนึกถึงคนที่รออยู่ที่บ้าน

         "คิดถึงแฟนหรือไง ยิ้มหวานซะขนาดนี้" เสียงของผึ้งเพื่อนคนสนิทของซินถามขึ้นหลังจากที่เห็นเขายืมยิ้มอยู่คนเดียว

         "ซินมีแฟนให้คิดถึงหรือไงยายผึ้ง" ซินตอบยิ้มๆ ถึงแม้ว่าจะมีลูกค้ามาชอบมากมาย แต่จะให้ตัวเขาเองชอบได้ไงมี

แต่ผู้ชายทั้งนั้น เขาไม่ได้เบี่ยงแบนสักหน่อย แต่ไม่รู้ว่าเพราอะไรทีเขาเกิดมารูปร่างหน้าตาถึงเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย

คงจะเป็นโชคร้ายกระมัง 

          เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูร้านดังขึ้น บ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน "ยินดีต้อนรับสู่ร้านสกายช็อปครับ" ซินกล่าวตอน

รับลูกค้าที่เข้ามาในร้าน ดวงตาคู่สวยคอยมองตามแต่ไม่เข้าไปยุ่มย่ามยามที่ลูกค้าเลือกของ 

         "มันคืออะไร" หนึ่งในลูกค้าที่เข้ามาซื้อถามขึ้น 

         "อันนี้เรียกว่าตุ๊กตาชาววังครับ เป็นการจำลองวิถีชีวิตของคนไทยในสมัยก่อน ชุดนี้ขายดีมาก เหมาะสำหรับตกแต่ง

บ้านไวในตู้โชว์ก็น่ามองครับ 

         "จัดใส่กล่องให้ด้วย" ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ ดวงตาเรียวแต่ทว่าคมกริบที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแว่นดำสนิท กวาด

พิจารณามองซินอย่างพินิจพิเคราะห์ดวงหน้าหวานล้ำเกินบุรุษเพศชาย ผิวขาวเนียนละเอียด รูปร่างสมส่วนบอบบาง

เส้นผมที่มันขลับที่ยาวหยักโศกลงมาถึงกลางหลัง เพิ่มความงามตามธรรมชาติให้กับคนคนนี้ได้เป็นอย่างดี นัทเก็บราย

ละเอียดทุกอย่างแม้กระทั้งนิ้วเรียวที่จับตุ๊กตาลงในกล่อง  จนเขาเองไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบุคคลตรงหน้านี้จะมีเชื้อสาย

เดียวกัน นี่ถ้าไม่ได้รับการยืนยันหนักแน่นจากแหล่งข้อมูลที่ตามสืบมาหลายปี เขาคงไม่เชื่อแน่ว่าลูกของศัตรูนั้นเป็นผู้ชาย

ไม่ใช่ผู้หญิง ทั้งหน้าตาและผิวพรรณ 

         "ได้แล้วครับ ถ้าเอาไปวางไว้ในบ้านคุณต้องโชคดีแน่นอนครับ" ซินยิ้มหวานให้กับลูกค้าหนุ่มตรงหน้า

          "เธอคงยิ้มหวานพร่ำเพรื่อเพราะคงคิดว่าจะมัดใจลูกค้าหน้าโง่ได้ สำหรับคนอื่นคงจะใช่แต่สำหรับเขาคงจะไม่ได้ผล

 ที่เขายอมซื้อตุ๊กตาเหล่านี้เพราะผลโยช์อย่างอื่นต่างหาก" นัทคิดในใจ 

          ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำอวยพรพร้อมกับส่งบัตรเครดิตให้อีกฝ่ายคิดราคาสินค้า ก่อนออกจากร้านขายของที่ระลึก

 ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิด คนสำคัญที่เขาต้องการอยู่ที่นี่จริงๆ

 TBC..........^^

 เอามาต่ออีกหน่อยให้พอเข้าใจเรื่องราวที่ผ่านมาและกำลังจะเป็นไป 

 ตบตีกับระบบอยู่นานมากกว่าจะอัพได้ ความซวยบังเกิดเขียนเกือบเสร็จแล้วมือดันไปโดนปุ่มอะไรก็ไม่รู้ เนื้อเรื่องที่นั่งพิมพ์

 มาทั้งหมดหายวับไปกับตา โฮกกกกกกก 

 ตอนหน้าสัญญาจะมาต่อให้ยาวๆ แต่ตอนนี้ไม่ไหวตาจะปิดแล้ว T^T