เชลยรักมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #16 : เชลยรักมาเฟีย ตอนที่14

          ภาพที่ปรากฏหราบนหน้าหนังสือพิมพ์ เล่นเอาคนเห็นถึงกับทนนั่งอยู่เฉยๆไม่ไหว ลูกอันเป็นที่รักถูกไอ้เด็กเมื่อวานซืนแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้ง กลีบปากงามที่ไม่เคยมีใครลุกล้ำถูกผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเลวที่สุดประกบปากปิดทับ แถมมันยังทำหน้าสะใจใส่กล้องอีกตั้งใจที่จะประกาศสงครามกับเขาเต็มร้อย รวมถึงถ้อยคำที่ให้สัมภาษณ์อย่างท้าทายกลายๆเหมือนจะลองดีกับเสือเฒ่าอีกรอบ

          มือหนาหยาบกร้านกำแน่น สงครามที่หายไปนานเพราะศัตรูถูกทำลายจนหมดแรงกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าคราวนี้ผู้นำจะเป็นชายฉกรรจ์แข็งแกร่ง และเข้มแข็งกว่าแม่ทัพคนก่อน แต่คนอย่างหลีไท้จะไม่ยอมให้ประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาถูกทิ้งไปเฉยๆ

      “ติดต่อกับท่านนายก ฉันอยากเข้าพบ”

          สุวินน้อมรับคำสั่ง ก่อนที่จะรายงานถึงสิ่งที่เกิดขึ้นภายในพรรคให้ผู้เป็นนายทราบ

      “คนของเราถูกจับไปคนหนึ่งครับ”

      “ใคร”

      “วิรัตน์ครับ ถูกจับได้วันที่เรายกพวกไปปล้นสิ้นค้าพวกมัน แต่นายท่านวางใจได้ วิรัตน์รับปากต่อให้ตายก็ไม่มีวันคายความลับ”

          หลีไท้ทำได้แค่พยักหน้ารับเท่านั้น นึกสงสารในความโชคร้ายของลูกน้องผู้ที่แสนซื่อสัตย์ คนของเขาทุกคนรักหน้าที่ของตัวเองยิ่งชีพ พร้อมที่จะตายดีกว่าทำให้ฝ่ายตัวเองเพลี่ยงพล้ำ

      “ติดต่อกับท่านนานยกก่อน ฉันต้องการเดินหมากในกระดานแผ่นนี้ก่อนมัน”

      “ครับ”

      “อาการหนักเอาการนะค่ะ พี่ไม่แน่ใจว่าเขาจะฟื้นมั้ย”

      “ดูอาการจะหนักว่าอาจูกับอาถิงนะฮะ เฮ้อ...ทำไมใจร้ายกันจังนะ เขาก็ถูกบังคับมาเหมือนกันแหละ”

          ประโยคสนทนาที่ดังต่อเนื่อง ทำให้เปลือกตาที่แสนหนักอึ้งเริ่มทำงาน ความร้าวระบมในส่วนต่างๆ

ของร่างกายส่งสัญญาณบอกว่าเขายังไม่ตาย

      “พีเหมยหลิน เขา...เขา...เขากระพริบตาแล้วฮะ”

      “อะ..โอย...”

      “ฟื้นแล้ว เขาฟื้นแล้วฮะ”

          ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา ภาพที่เห็นตรงหน้าก็คือใบหน้าเนียนสวยของใครบางคน แม้ว่าจะพร่าเลือนแต่เขาก็จำใด้ว่าคนตรงหน้าคือใคร คุณหนูซินเซียร์บุตรของเจ้านายใหญ่

      “เป็นอย่างไงบ้าง เจ็บตรงไหนอีก”

           เขาอยากจะบอกกับคนทั้งสองว่าไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่เจ็บ ร่างกายเขาปวดไปหมดทุกส่วนเหมือนข้อต่อหลุดออกจากกัน แต่ที่เขาแสดงออกมาคือส่ายหน้าปฏิเสธ

          คิ้วเรียวของทั้งสองขมวดมุ่น ไม่เชื่อในคำตอบของคนเจ็บ ท่าทางเขาไม่ได้ดีสักเท่าไหร่นัก

      “น่าจะยังเจ็บอยู่นะคะ หน้าซีดมากเลย พี่ว่าให้เขาพักผ่อนอีกหน่อยดีกว่านะคะ”

          ซินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดีหน่อยที่สองสามวันมานี่ มาเฟียจอมโหดยุ่งจนไม่มีเวลามาสนใจทั้งเขาและผู้ชายคนนี้ จึงมีโอกาสได้ปฐมพยาบาลอีกครั้งที่เรือนหลังเล็ก

      “คุณภานุน่าจะมา เขาเคยเล่าให้ฟังว่าเขาพอจะรู้เรื่องสมุนไพรรักษาอาการบาดเจ็บอยู่เหมือนกันนะฮะ”  ร่างบางบ่นเบาๆ ในยามนี้เขาคิดถึงภานุเหลือเกิน เสียงฝีเท้าวิ่งโครมครามดังเข้ามาใกล้ “แฮ่กๆ คุณเหมยหลินครับ คุณภานุมาครับ”

          ซินหันหน้ามองเหมยหลิน ดูเหมือนคำขอของเขาจะเป็นจริงแล้ว

      “แน่ใจนะฮะว่ามันกินได้จริงๆ กลิ่นมันสุดจะทน”  คนพูดเอามือปิดจมูก กลิ่นของบรรดาสมุนไพรที่อยู่ในหม้อต้มยา ทำเอาท้องไส้บิดเกลียวจนไม่อยากจะสูดอากาศเข้าไปในปอด

      “แน่นอนครับ รับรองไม่เกินสามวันหมอนี่ลุกขึ้นมาวิ่งได้ปร๋อ” ภานุยกยิ้ม ก่อนใช้หลังมือปาดเหงื่อ การที่มาอยู่หน้าหมอร้อนนานๆทำให้เหงื่อออกมาเป็นอย่างดี

      “เอาล่ะ...เสร็จแล้ว รอให้อุ่นหน่อยแล้วค่อยกินดีกว่านะครับ แต่ว่าคนนี้เป็นใครกัน”

          ซินนมองหน้าคนถาม จริงสิ...เขายังไม่ได้บอกเลยว่าคนที่เขาให้ความช่วยเหลือนี้เป็นใคร ร่างบางถอนหายใจด้วยความหนักใจจะให้บอกกับภานุตรงๆว่าเป็นคนที่มาโจมตีและทำร้ายคนของตระกูลบุญสิทธิ์ แทนที่จะหาย...ได้ตายใต้ฝ่าเท้าของภานุแน่ๆ

      “เอ่อ...เขาเป็น...”

      “เป็นคนของหลีไท้ครับ พวกเดียวกับที่มาปล้นเรา” คำตอบที่ได้รับจากบุคคลอื่น

      “คนของหลีไท้? แล้วทำไม...”

      “คุณซินสงสารน่ะค่ะ เลยขอชีวิตไว้”  เหมยหลินตอบข้อสงสัย ก่อนที่จะใช้สายตาตำหนิคนเสียมารยาท

      “แต่คงยื้อไว้ไม่ได้นานหรอกค่ะ ใครที่หมดประโยชน์นายท่านไม่เก็บไว้อยู่แล้ว”

          คำพูดของเหมยหลินเหมือนหอกแทงกลางหลัง ไม่ใช่แค่ผู้ชายคนนี้หรอกที่อีกไม่นานคงได้ไปอยู่ปรโลก เขาเองก็เหมือนกัน พอหมากจบกระดานก็จะกลายเป็นเบี้ยที่ไร้ประโยชน์

          อาการนิ่งงันไปของซินตกอยู่ในสายตาของภานุ เขารู้ว่าคนตรงหน้ากังวลเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองและผู้ชายคนนี้ อย่างที่เหมยหลินพูด...ญาติผู้พี่ของเขาไม่เคยเก็บของมีค่าไว้กับตัว

      “เราช่วยเขาเท่าที่ช่วยได้ก็แล้วกันนะครับ ผมว่ายาได้ที่แล้วล่ะ”

          ซินสะดุ้งเล็กน้อย รีบเทยาใสแก้ว ก่อนที่จะประครองศีรษะของคนเจ็บขึ้น ยาถูกส่งเข้าปากคนเจ็บ รสชาดของยาที่เกินบรรยายไม่มีไหลออกจากปากให้เห็นคงเป็นเพราะหมดแรงที่จะคายออกมา นางฟ้าเดินดินวางศีรษระของชายคนนั้นอย่างแผ่วเบาแล้วคลี่ผ้าห่มคลุมร่างให้ความอบอุ่น ซินใจดีแม้แต่กับคนที่นำความหายนะมาให้ตัวเอง บางครั้งคนดีมักไม่มีที่อยู่

      “อยู่ทานข้าวเย็นก่อนนะฮะ วันนี้ซินกับพี่เหมยหลินจะทำอาหารระดับโรงแรม ถ้าพลาดแล้วจะเสียใจนะ”

          ของฟรีใครจะปฏิเสธ เขาสู้อุตส่าห์มาเยี่ยม แต่กลับต้องมาช่วยรักษาศัตรูงานนี้ต้องมีการตอบแทนกันบ้าง

      “ใครจะปฏิเสธล่ะครับ ผมจะกินให้พุงกางเลยครับ ฮ่าๆๆๆ”

          ใครจะไปคิดว่าท่านนายกจะใจกล้าบ้าบิ่นนัดเสือและสิงห์มาอยู่ในถ่ำเดียวกัน บรรยากาศตึงเครียดเจียนจะระเบิด คนของแต่ละฝ่ายมากันอย่างคับคั่ง

      “ผมเห็นว่าทั้งสองมีธุระจะคุยกับผม ผมเลยรียกมาพร้อมกัน”  ท่านนายกเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นก่อน ขืนรอให้เสือเฒ่ากับสิงห์หนุ่มพูดคงรอไปถึงชาติหน้า เพราะนอกจากมองหน้าอาฆาตกันจนหน้ากลัวว่าจะมีการฆ่าล้างแค้นกันเกิดขึ้นที่นี่

      “เชิญธุระของคุณก่อนได้เลยครับท่านหลี”

      “ผมอยากได้ลูกชายของผมคืน” หลีไท้เข้าเรื่องอย่างไม่รีรอ และเขาก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วด้วยเพียงแต่อยากจะแสดงความประสงค์ออกมาตรงๆเท่านั้น เพื่อรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย นัทแค่นยิ้มส่ายหน้าไปมา

      “ยอมรับแล้วเหรอครับว่าผู้ชายคนนั้นเป็นลูกของท่าน ใครๆก็สงสัยนะครับ เพราะว่าหน้าไม่เหมือนกันสักนิดเลย”

      “ใช่ เขาเหมือนแม่ แต่ผมก็ชื่นชมในความสามารถของคุณนะครับที่หาครอบครัวผมจนเจอได้”

      “คนอย่างผมถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ ทำอะไรเด็ดขาด ไม่เหมือนพ่อที่ยอมแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไร”

      “แล้วทำไมลูกชายของท่านหลีไปอยู่กับคุณได้ล่ะครับ” ทานนายกถามด้วยวามสงสัย

      “ผมต้องการข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยน่ะครับ”  มาเฟียหนุ่มตอบ ใบหน้าหล่อเหลาฉาบไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

      “คุณต้องการอะไร”  หลีไท้ถามเรียบๆไม่ได้ตระหนกต่อคำตอบที่ได้ยิน

      “ตำแหน่งในคณะรัฐบาลครับ เท่าที่รู้มาตอนนี้ยังมีตำแหน่งที่ว่างอยู่”

      “แต่ตำแหน่งพวกนี้ต้องมาจากการเลือกตั้งนะ” ท่านนายกแย้งขึ้น

      “การเลือกตั้งที่จอมปลอมน่ะเหรอครับ”  คนพูดแค่นยิ้ม

      “ผมเองก็ต้องการตำแหน่งนี้เหมือนกัน”  หลีไท้แสดงเจตนารมณ์ซึ่งไม่ต่างกันมากนัก ไอ้เด็กเมื่อวานซืนมันคิดที่จะเอาลูกของเขามาขู่ ไม่มีทางซะหรอก ถ้าเขายอมคราวนี้ในจะต้องมีคราวต่อๆไปอีก

      “อย่าคิดเอาลูกผมมาอ้างแล้วผมจะยอมทำตาม”

      “งั้นเหรอครับ”  นัทถามเสียงรอดไรฟัน หน้าร้อนวูบเมื่อเสือแก่ไม่ยอมหลงกล

      “คุณคงรักตัวเองมากกว่าชีวิตลูกชาย”

      “เปล่าครับ ผมอยากจะช่วยงานในรัฐบาล ใครๆก็อยากเห็นประเทศตัวเองรุ่งเรือง ลองถามท่านนายกดูดีกว่าว่าต้องการใคร”

          ความหนักใจตกเป็นของคนกลาง ทั้งสองต่างให้ความช่วยเหลือสนับสนุนเขามาโดยตลอด แต่ผู้ที่สมควรมีเพียงหนึ่งเดียว และเป็นคนที่ให้ผลประโยชน์กับเขามากที่สุด

      “ท่านหลีไท้ครับ”

          นัทลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เก้าอี้หงายหลังล้มไปไม่เป็นท่า ลุกน้องที่ยืนเรียงหน้ากระดานขยับกายเตรียมพร้อมที่จะประจันหน้า หากได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนาย สองมือใหญ่ตบลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น เล่นเอาท่านนายกสะดุ้งโหยง ตัวสั่นด้วยความกลัว แต่หลีไท้กลับสงบนิ่ง

      “หมายความว่าอย่างไง จะหักหลังผมอย่างนั้นเหรอ!”

      “ปะ...เปล่า...ผมเปล่านะ ท่านมีพระคุณกับผมมากผมไม่เคยลืม แต่...ท่านหลีไท้ท่านอยู่กับเรามาตลอด โครงการต่างๆรุดหน้าไปมากเพราะท่าน ถึงผมจะโกงกินแต่ผมเคยลืมบุณคุณคน เอาไว้มีตำแหน่งอีก ผมยกให้ท่านแน่นอน

      “ผมไม่ต้องการ!”  นัทตวาดลั่น สมุนทั้งหมดเตรียมอาวุธพร้อม

      “เล่นไม้นวมไม่ชอบ อยากให้เล่นไม้แข็งก็ตามใจ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...หลีไท้”“อย่าทำให้ห้องของท่านนายกต้องเปื้อนเลือดสิ เดี๋ยวพรมสวยๆพวกนี้ก็ล้างไม่ออกกันพอดี” หลีไท้ยิ้มเยาะ

          มาเฟียหนุ่มกัดฟันแน่น เจ็บใจที่โดนหักหลัง แถมยังโดนหัวเราะใส่หน้าอีก ความแค้นทวีคูณ จากนี้จะไม่มีความปราณี ในเมื่อมันไม่ห่วงสวัสดิภาพของลูกชายมัน เขาเองก็จะไม่ยั้งมือเช่นกัน

          เสียงล้อรถเบียดกับพื้นถนนหน้าบ้านดังลั่นไปทั่วบริเวณ แม้แต่คนที่อยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ก็ยังได้ยิน ซินมองหน้าผู้ร่วมโต๊ะอาหาร ทุกคนรับรู้ได้ถึงสัญญาณไม่ดี เหมยหลินรีบลุกเดินทั้งที่เพิ่งกินไปไม่ถึงครึ่ง วันนี้ซินขอร้องให้เหมยหลินทานข้าวร่วมโต๊ะเดียวกัน ภานุถอนหายใจเสียงดัง ดูเหมือนพี่ชายของเขาจะเป็นคนขับรถเสียเอง

          นัทเดินเข้ามาในบ้านหลังจากโยนกุญแจให้คนขับรถ ความโกรธแค้นยังไม่จางหาย ยิ่งไม่พอใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นลูกของศัตรูอยู่กับลูกพี่ลูกน้องตัวดี

      “แกมาทำไม!”  เขาถามเสียงเครียดไม่มีแววล้อเล่นอยู่ในน้ำเสียง หากแต่ภานุก็ทำแค่ยักไหล่เย้าอารมณ์พี่ชายเท่านั้น

      “ผมคิดถึงคุณซิน ก็เลยมา”

      “กลับไป!”  วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี”  เขาตวาดลั่น มีเพียงแต่ซินเท่านั้นที่สัมผัสได้ถึงอันตราย ส่วนภานุก็ค่อยลุกขึ้นราวกับคนเกียจคร้าน ชายหนุ่มเท้ามือลงบนโต๊ะ โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อให้ใกล้ร่างบางมากขึ้น ใบหน้าหวานตระหนกไม่รู้ว่าเพราะกลัวพี่ชายสุดโหด หรือตกใจกับการกระทำของน้องชายสุดหล่ออย่างเขากันแน่

      “ผมกลับก่อนนะครับ อย่าลืมเอายาให้ไอ้หมอนั่นกินตามเวลาที่ผมบอกนะครับ แล้วผมจะมาใหม่ วันนี้ฤทธิ์หมาบ้าทำงาน ผมไม่อยากโดนกัด”

          ซินยิ้มแหยๆ ให้กับตาที่ขยิบให้แสดงความขี้เล่นนั่น ร่างสูงถอยห่างออกไปโดยที่ไม่คิดที่จะทักทายผู้เป็นพี่ ซินค่อยๆลุกจากเก้าอี้บ้าง เตรียมจะเก็บกวาดอาหารที่อยู่บนโต๊ะ

      “มีความสุขกันจริงนะ ทั้งเธอและก็พ่อของเธอ”

          มือบางชะงัก ความแค้นเคืองแฝงอยู่ในน้ำเสียงซึ่งไม่ชวนฟังสักนิด ความโกรธของคนตรงนี้ไม่อาจจะประเมิณได้

      “พ่อเธอมันร้าย ฉันน่าจะเล่นงานเธอหนักๆ รู้มั้ยมันไม่ห่วงเธอเลยสักนิด ฉันขู่ว่าจะฆ่าเธอมันยังไม่สนใจ”

      “คุณไปพบพ่อของซินมาเหรอฮะ” ซินพยายามเก็บอาการ ที่ทั้งตื่นเต้นยินดีและปวดหนึบในใจเอาไว้

      “ใช่!...รู้มั้ย...มันปฏิเสธเธอแล้วเลือกตัวเอง กระทั้งลูกในไส้ยังไม่สนใจ” นัทกระแทกเสียงตอบ

          ซินก้มหน้าต่ำ ไม่แปลกหรอกที่พ่อของเขาจะตัดสินใจอย่างนั้น หากแต่ความคิดถึงคนที่แสนรักยังท่วมท้น อยากพบแม่และน้องชายเหลือเกิน มือบางเก็บจานเงียบๆ แต่มันสร้างความหงุดหงิดใจให้กับคนมองมากกว่าเดิม

          นัทก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงร่างบาง กระชากแขนเรียวเต็มแรงจนจานในมือหล่นแตกกระจาย เหมยหลินวิ่งหน้าตั้งออกมาจากในครัว

      “ไปทำหน้าที่ของเธอ เรื่องนี้เธอห้ามยุ่ง!”  ผู้เป็นนายตวาดลั่น

      “เจ็บ...ปล่อยนะ!” ซินหน้ามุ่ย แรงบีบที่ต้นแขนไม่ใช่น้อยๆเลย

      “ทำไมเธอไม่เสียใจ ที่พ่อเธอมันรักตัวเองมากกว่าเธอห๊ะ”

         "ใครๆก็รักตัวเองทั้งนั้นแหละ แม้แต่ตัวคุณเองก็เหมือนกัน กล้าพูดมั้ยล่ะว่ารักพ่อ รักพี่ชาย หรือแม้แต่อาที่ตายไปของคุณมากกว่าชีวิตตัวเอง”

      “เธอไม่มีสิทธิ์เอาฉันไปเปรียบเทียบกับใคร!”  มือใหญ่เหวี่ยงร่างของซินไปติดข้างฝา แรงปะทะเล่นเอาจุกไปชั่วขณะ ก่อนที่ร่างสูงจะสาวเท้าก้าวมาชิด ใช้มือบีบคางเอาไว้โดยมีลำตัวหนาเป็นเกราะป้องกันซินขยับอีกชั้น

      “พ่อเธอมันโครตเลว”

      “คุณเองก็เลวไม่ต่างกัน ตัวเองเป็นอย่างไงก็จะเห็นคนอื่นเป็นอย่างนั้น”

      “ซินเซียร์!...เอ่อ...มีอีกอย่างที่ฉันยังไม่ได้บอกเธอ พ่อเธออนุญาตให้ฉันทำอะไรกับเธอก็ได้ ถ้ารู้ว่ามันรักตัวเองมากกว่าเธอ ฉันคงไม่ปราณีเธอตั้งแต่แรกแล้ว”

      “ก็เอาสิ จะทำอะไรก็ตามใจ” ซินหลับตาลงอย่างอดสู ยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น อ่อนล้ากับเรื่องที่ผ่านมาเหลือเกิน ความผิดที่ไม่ได้มีส่วนร่วม หรือแม้แต่ความรักของบิดาที่ส่งมาไม่ถึงด้วยเหตุผลบางประการ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้มันหยุดแค่นี้ อย่าให้น้องชายหรือมารดาได้รับเคราะห์กรรมเหมือนกับเขา

      “อย่าคิดว่าฉันจะใจอ่อนกับท่าทางยอมรับนี่หรอกนะ ฉันทั้งโกรธทั้งเกลียดข่อของเธอ กะว่าถ้ามันยอมรับข้อเสนอฉันจะถนอมเธอไว้ให้มัน แต่ในเมื่อมันไม่ยอม ที่มันจะได้กลับไปก็เป็นแค่ซากแห้งๆไร้วิญญาณเท่านั้น”

          นิ้วใหญ่บีบคางมนขึ้น ใบหน้าหวานซึ้งไร้ความเต็มใจ ตาคู่สวยเปิดขึ้น เขาเห็นเงาสะท้อนตัวเองอยู่ในนั้น ผิวแก้มเนียนเต้นระริกใต้ปลายนิ้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสบตาเขาไม่ลดละ กึ่งท้าทายกึ่งหวาดหวั่น ไม่จำเป็นต้องอรัมภบทให้เสียเวลา ริมฝีปากฉกวูบรวดเร็วประกบลงกลีบปากบางไหวระริก ออกแรงบดขยี้ไร้ความปราณี ไม่สนใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายบอบช้ำบาดเจ็บแค่ไหน

      “อื้อ..อื้อ...” เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังมีความสุขอยู่กับเหมยหลินและภานุ แต่ตอนนี้กำลังตกนรกทั้งเป็น เพียงเพราะความโกรธแค้นของคนคนนี้นั้น

          นัทรู้สึกขัดใจเมื่อเห็นคนที่ทำท่าศิโรยราบกับแผลงฤทธิ์ ร่างหนาเบียดเข้าแนบชิด ปลายจมูกสูดดมพวงแก้มนุ่มในขณะที่ริมฝีปากยังปฏิบัติหน้าที่อย่างไม่ยอมแพ้

          ซินหอบหายใจเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ แต่ต้องตกใจร้องลั่นเมื่อทั้งตัวถูกซ้อนตัวขึ้น

      “เหม็นๆ แบบนี้ฉันกอดไม่ลง ต้องล้างออกให้เกลี้ยง”

      “ไม่นะ! ปล่อยซินลงเดี๋ยวนี้”

          ไม่มีคำตอบจากคนใจร้าย มีเพียงอ้อมแขนที่รัดแน่น และจังหวะที่ก้าวเร็วกว่าปกติ เพียงไม่กี่อึดใจซินก็ถูกโยนโครมลงในบ่อน้ำกลางห้องน้ำหรู ร่างบางพุ่งพรวดขึ้นจากน้ำด้วยความกลัวตาย นัทคว้าเอวบางเอาไว้อาศัยช่วงแขนที่ยาวคว้าอุปกรณ์ทำความสะอาดร่างกายมาใช้กับร่างบาง เขาอาบน้ำให้ซินทั้งที่เสื้อผ้ายังไม่ถอดสักชิ้น แรงขัดหนักหน่วงจนแสบผิวไปหมด         
      “พอได้แล้ว...เจ็บ!”  มันเจ็บจนน้ำตาไหล แต่มันไม่ได้ทำให้คนใจร้ายผ่อนแรงลง ซินดิ้นรนหนีจากฟองสบู่และอุ้งมือมารอย่างบ้าคลั่ง ร้องตะโกนจนเจ็บคอไปหมด นัทลากร่างบางขึ้นมาจากบ่อน้ำจำลอง ซินนอนหายใจรวยรินด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่ตรงขอบบ่อ อ่อนล้าเกินกว่าจะช่วยเหลือตัวเองได้

      “ค่อยดีขึ้นหน่อย”  ปลายจมูกโด่งกดลงไปบนแก้มนุ่มที่ถูกถูจนแดงเป็นปื้น เจ้าตัวหันหน้าหนีคล้ายรังเกียจ

      “อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย อีกไม่กี่นาทีเธอก็จะเป็นของฉันแล้วหล่ะซินเซียร์”
------------------------------------------------------------------------------------------------ 
          
        ฉากต่อจากนี้ขอส่งให้อ่านทางเมลล์นะค่ะ หาลิ้งค์แปะไว้ไม่เป็นค่ะเลยต้องส่งทางเมลล์ ใครอยากอ่านส่งไปขอได้เลยนะคะ แจกทุกคนค่ะ อาจจะเป็นฉากncที่แย่มาก เพราะเขียนไม่เป็นจริงๆ ส่งมาได้ที่นี่  

" kyckling1982@hotmail.com "
         
         อาจจะส่งได้ช้าหน่อยนะค่ะ เพราะว่าทำงานแล้วอีกอย่างเวลาของเรามันไม่ตรงกันเนอะห่างกันตั้ง5ชั่วโมง รอหน่อยนะ ^^
          ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นที่มีให้นะค่ะ ยิ้มทุกครั้งที่อ่าน ^0^
              


http://kyckli.blogspot.se/2013/07/14.html เอาลิ้งค์ที่บล๊อคมาส่งแล้วคะ เพิ่งสมัครได้ เลยเอามาแปะไว้ จะได้สะดวกในการอ่าน ^__^