ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : TS 8 รักสามเศร้า [เฟรมสมายด์สต๊อป]
นับจากวันนั้น วันที่เธอทิ้ง
ฉันต้องยอมรับความจริง
แม้ว่ามันไม่ง่ายเลย
"สมายด์คิดถึงเค้าคนนั้นอยู่หรอ" ร่างสูงถามร่างเล็กนั่งข้างๆ
"สมายด์ลืมเค้าไม่ได้ ...." ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"สต๊อปจะอยู่กับสมายด์เอง" ร่างสูงพูดพลางลูบผมร่างเล็กเบาๆ
"ฮึก... สมายด์ลืมพี่เฟรมไม่ได้ พี่สต๊อป ฮึก... สมายด์ลืมพี่เฟรมไม่ได้" ร่างเล็กร้องไห้พลางระบายความรู้สึกออกมา
"อย่าร้องนะสมายด์สต๊อปอยู่นี่จะดูแลสมายด์เอง" ร่างสูงปลอบพลางดึงร่างเล็กมากอด และเช็ดน้ำตาให้
เขาที่คอยเช็ดน้ำตา คอยดูแลไม่ห่าง
อย่าร้อง เขาบอกกับฉันว่าอย่าร้อง
มีเขาทั้งคนจะคอยอยู่ข้างฉัน
"เป็นแฟนกับพี่นะสมายด์ พี่รักสมายด์ พี่จะดูแลสมายด์แทนเฟรมเอง"
"คะ" ร่างเล็กไม่พูดอะไรมากแต่ตอบรับร่างสูง
"สมายด์หิวมั๊ยค่ะพี่จะทำอะไรให้ทาน" ร่างสูงถามร่างเล็กที่นั่งดูทีวีอยู่
"หิวค่ะ" ร่างเล็กขานรับเบาๆ ตั้งแต่ร่างเล็กคบกับร่างสูง ร่างสูงคอยดูแลเธอทุกอย่าง แต่ใจเธอยังคิดถึงอีกคน
ติ๊งหน่อง !
"เดี๋ยวสมายด์ไปเปิดเองค่ะ" ร่างเล็กตะโกนบอกร่างสูงที่อยู่ในครัวและเดินไปเปิดประตูบ้านตัวเอง
และแล้วและเราทั้งสองก็ได้คบ
และไปด้วยดี ทำไมเธอกลับมาเอาตอนนี้
"สมายด์" ร่างบางเรียกร่างเล็กเบาๆ
"พี่ทิ้งสมายด์ไปแล้ว ....ฮึก.... พี่กลับมาทำไม" ร่างเล็กกอดร่างบางแน่นราวกับอีกคนจะหายไปและร้องไห้ไม่หยุด
"พี่ขอโทษ" ร่างบางพูดแค่นั้น และกระชับกอดให้แน่นขึ้น
"ใครมาหรอ .... เฟรม" ร่างสูงที่เดินยิ้มออกมาหุบยิ้มและเรียกชื่อคนที่มาใหม่
"แกกลับมาทำไมว่ะ!!!!" ร่างสูงวิ่งไปกระชากเสื้อร่างบางและปล่อยหมัดไปบนหน้าขาวเนียนทันที
"พี่สต๊อป!!! อย่าทำอะไรพี่เฟรมนะ" ร่างเล็กได้สติรีบวิ่งไปขวางหน้าร่างสูง
"สมายด์!! จะเลือกพี่หรือมัน!!!" ร่างสูงที่กำลังโมโหถามขึ้นและชี้หน้าร่างบ่งที่อยู่หลังร่างเล็ก
"อย่าม่ยุ่งกับสมายด์นะ ทุกคนเลย!!!" ร่สงเล็กร้องไห้และวิ่งหนีไป
คนหนึ่งเขาช่างดีกับฉัน จะทิ้งเขาลงยังไง
คนหนึ่งเคยทิ้งไป แต่รักไม่เคยจางหาย
ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงจากไหน
ก็คงต้องเลือกสักทาง ทางที่รักสามเศร้าต้องจบ
"สมายด์...." ร่างบางที่วิ่งตามร่างเล็กมา เรียกชื่อร่างเล็กที่นั่งร้องไห้เบาๆ
"พี่หายไปไหนมา .... ทำไมพี่พึ่งกลับมา!!!" ร่างเล็กตวาดใส่ร่างบาง และเขย่าตัวร่างบางเพื่อเค้นคำตอบ
"พี่... เป็นลูคิเมีย" คำตอบของร่างบางทำให้ร่สงเล็กทรุดลงกับพื้น
"ทำไมพี่ไม่บอกสมายด์ ถ้าพี่ไม่อยู่สมายด์จะมีชีวิตยังไง" ร่างเล็กพูดด้วยเสียงแหบน้ำตากลับไหลมากกว่าเดิม
"พี่ไปอเมริกา พี่ไปรักษาตัวมา หมอบอกโอกาสมี ๕๐:๕๐ พี่อยากเจอสมายด์ก่อนผ่าตัด ถ้าพี่ไม่ได้กลับมาสมายด์ดูแลตัวเองด้วยนะ" ร่างบางดึงร่างเล็กมากอด
"สมายด์ไม่ยอม พี่เฟรมห้ามตายนะพี่ต้องรอด ถ้าไม่มีพี่สมายด์อยู่ไม่ได้ สมายด์จะอยู่ยังไง" ร่างเล็กพูดราวกับคนเสียสติ
"สมายด์ต้องเข้มแข็งนะ พี่ไม่รับปากว่าพี่จะรอด แต่พี่สัญญาว่าพี่จะรักสมายด์ตลอดไป" ร่างบางปลอบร่างเล็ก
"ดูแลสมายด์แทนฉันด้วย" ร่างบางหันไปบอกร่างสูงและพยุงร่างเล็กที่หลับแล้วให้ยืนขึ้น
"แกต้องรอด!!! แกต้องกลับมาหาสมายด์!!!" ร่างสูงที่ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นหลังตามมาเอ่ยอย่างหมดอาลัย
"ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง...." ร่างบางตอบร่างสูงไป
"แกน่าจะพาสมายด์ไปด้วย" ร่างสูงตอบพลางกอดร่างบาง
"แกคิดว่าฉันควรทำแบบนั้นหรอสต๊อป" ร่างบางถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงลังเล
"ใช่ ถ้าแกเห็นฉันเป็นเพื่อนสนิทอยู่นะ แกจะไปเมื่อไหร่"
"เย็นนี้ฉันจะไปแล้ว ...." ร่างบางตอบ
สหรัฐอเมริกา เวลา 15.34 PM.
"พี่สต๊อปที่นี่ที่ไหนหรอแล้วพี่เฟรมล่ะ พี่เฟรมอยู่ไหน" ร่างเล็กเมื่อรู้สึกตัวก็ตั้งคำถามใส่ร่างสูงไม่ยั้ง
"เราอยู่อเมริกา และเฟรมอยู่ที่นั้น" สต๊อปตอบเสียงเรียบและชี้ไปที่ห้องไอซียูที่ไฟดับลง
"ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติคนไข้ครับ" หมอที่เดินออกมาถามด้วยภาษาพื้นเมืองของอเมริกาทำให้ร่างเล็กยอมสงบเพราะอ่อนภาษา
"ฉันค่ะ" ร่างสูงเดินไปคุยกับหมอแทนร่างเล็กที่ฟังไม่รู้เรื่อง
หมอพูดแค่นั้น ร่างเล็กไม่เข้าใจที่หมอพูด แต่ดูจากสีหน้าสต๊อปไม่ใช่เรื่องดีแน่จึงเอ่ยปากถาม
"พี่เฟรมไม่เป็นไรใช่มั๊ยพี่สต๊อป"
"เฟรมตายแล้ว ...." ร่างสูงทำเสียงเศร้าและก้มหน้า
"ไม่จริงพี่หลอกสมายด์ !!!!" สมายด์ตะโกนพลางวิ่งไปกอดร่างที่นอนแน่นิ่ง
"พี่เฟรม พี่ต้องไม่ตายนะตื่นมาคุยกับสมายด์สิ !!!!" ร่างเล็กร้องไห้พลางกอดร่างนั้นไว้แน่น ราวกลับกลัวว่าร่างบางจะหายไปจากโลก
1 ปีต่อมา ประเทศไทย
ร่างสูงและร่างเล็กยืนอยู่หน้าหลุมศพเพราะวันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปี ของศพหลุมนี้
"สมายด์กลับกันเถอะ" ร่างสูงเอ่ยชวนร่างเล็กที่ยืนร้องไห้กลับ
"หนึ่งปีแล้วสินะที่จากไป สมายด์คิดถึงนะ" ร่างเล็กที่ยืนร้องไห้พูดเบาๆ
"กลับกันได้แล้วหยุดเว่อร์เถอะแค่หมาข้างถนนที่รู้จักวันเดียวตายเองเว่อร์ไปได้" ร่างสูงบ่นร่างเล็กเบาๆและลากไปที่รถ
"ก็หมานั้นน่าสงสารนี่" ร่างเล็กเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
"แต่ทำไมต้องฝังมันและมานั่งอาลัยอาวรณ์ทำเหมือนไอเฟรมมันตายไปได้" ร่างสูงเถียงกลับอย่างเหนื่อยใจ
"ฉันยังไม่ตายโว๊ยยยย" ร่างบางที่นั่งบนรถตะโกนเถียง
"คิดแล้วงอนพี่อ่ะหลอกมาได้ว่าพี่เฟรมตาย!!! อีกคนก็หลับลึกจริงๆ" ร่างเล็กเอ่ยประชดก่อนมองค้อนทั้งสองคนและเดินไปนั่งข้างคนขับ
"งอนมากแก่เร็วนะจ๊ะเบเบ้" ร่างบางแซวร่างเล็กแล้วยืดตัวไปหอมแก้มอีกคนเบาๆ
"หวานอะไรแถวนี้ อิจฉาเฟ้ยยยยย" ร่างสูงตะโกนขัดอย่างหงุดหงิด แต่ร่างบางกับร่างเล็กกับหัวเราะอย่างชอบใจ
END.
ฉันต้องยอมรับความจริง
แม้ว่ามันไม่ง่ายเลย
"สมายด์คิดถึงเค้าคนนั้นอยู่หรอ" ร่างสูงถามร่างเล็กนั่งข้างๆ
"สมายด์ลืมเค้าไม่ได้ ...." ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"สต๊อปจะอยู่กับสมายด์เอง" ร่างสูงพูดพลางลูบผมร่างเล็กเบาๆ
"ฮึก... สมายด์ลืมพี่เฟรมไม่ได้ พี่สต๊อป ฮึก... สมายด์ลืมพี่เฟรมไม่ได้" ร่างเล็กร้องไห้พลางระบายความรู้สึกออกมา
"อย่าร้องนะสมายด์สต๊อปอยู่นี่จะดูแลสมายด์เอง" ร่างสูงปลอบพลางดึงร่างเล็กมากอด และเช็ดน้ำตาให้
เขาที่คอยเช็ดน้ำตา คอยดูแลไม่ห่าง
อย่าร้อง เขาบอกกับฉันว่าอย่าร้อง
มีเขาทั้งคนจะคอยอยู่ข้างฉัน
"เป็นแฟนกับพี่นะสมายด์ พี่รักสมายด์ พี่จะดูแลสมายด์แทนเฟรมเอง"
"คะ" ร่างเล็กไม่พูดอะไรมากแต่ตอบรับร่างสูง
"สมายด์หิวมั๊ยค่ะพี่จะทำอะไรให้ทาน" ร่างสูงถามร่างเล็กที่นั่งดูทีวีอยู่
"หิวค่ะ" ร่างเล็กขานรับเบาๆ ตั้งแต่ร่างเล็กคบกับร่างสูง ร่างสูงคอยดูแลเธอทุกอย่าง แต่ใจเธอยังคิดถึงอีกคน
ติ๊งหน่อง !
"เดี๋ยวสมายด์ไปเปิดเองค่ะ" ร่างเล็กตะโกนบอกร่างสูงที่อยู่ในครัวและเดินไปเปิดประตูบ้านตัวเอง
และแล้วและเราทั้งสองก็ได้คบ
และไปด้วยดี ทำไมเธอกลับมาเอาตอนนี้
"สมายด์" ร่างบางเรียกร่างเล็กเบาๆ
"พี่ทิ้งสมายด์ไปแล้ว ....ฮึก.... พี่กลับมาทำไม" ร่างเล็กกอดร่างบางแน่นราวกับอีกคนจะหายไปและร้องไห้ไม่หยุด
"พี่ขอโทษ" ร่างบางพูดแค่นั้น และกระชับกอดให้แน่นขึ้น
"ใครมาหรอ .... เฟรม" ร่างสูงที่เดินยิ้มออกมาหุบยิ้มและเรียกชื่อคนที่มาใหม่
"แกกลับมาทำไมว่ะ!!!!" ร่างสูงวิ่งไปกระชากเสื้อร่างบางและปล่อยหมัดไปบนหน้าขาวเนียนทันที
"พี่สต๊อป!!! อย่าทำอะไรพี่เฟรมนะ" ร่างเล็กได้สติรีบวิ่งไปขวางหน้าร่างสูง
"สมายด์!! จะเลือกพี่หรือมัน!!!" ร่างสูงที่กำลังโมโหถามขึ้นและชี้หน้าร่างบ่งที่อยู่หลังร่างเล็ก
"อย่าม่ยุ่งกับสมายด์นะ ทุกคนเลย!!!" ร่สงเล็กร้องไห้และวิ่งหนีไป
คนหนึ่งเขาช่างดีกับฉัน จะทิ้งเขาลงยังไง
คนหนึ่งเคยทิ้งไป แต่รักไม่เคยจางหาย
ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงจากไหน
ก็คงต้องเลือกสักทาง ทางที่รักสามเศร้าต้องจบ
"สมายด์...." ร่างบางที่วิ่งตามร่างเล็กมา เรียกชื่อร่างเล็กที่นั่งร้องไห้เบาๆ
"พี่หายไปไหนมา .... ทำไมพี่พึ่งกลับมา!!!" ร่างเล็กตวาดใส่ร่างบาง และเขย่าตัวร่างบางเพื่อเค้นคำตอบ
"พี่... เป็นลูคิเมีย" คำตอบของร่างบางทำให้ร่สงเล็กทรุดลงกับพื้น
"ทำไมพี่ไม่บอกสมายด์ ถ้าพี่ไม่อยู่สมายด์จะมีชีวิตยังไง" ร่างเล็กพูดด้วยเสียงแหบน้ำตากลับไหลมากกว่าเดิม
"พี่ไปอเมริกา พี่ไปรักษาตัวมา หมอบอกโอกาสมี ๕๐:๕๐ พี่อยากเจอสมายด์ก่อนผ่าตัด ถ้าพี่ไม่ได้กลับมาสมายด์ดูแลตัวเองด้วยนะ" ร่างบางดึงร่างเล็กมากอด
"สมายด์ไม่ยอม พี่เฟรมห้ามตายนะพี่ต้องรอด ถ้าไม่มีพี่สมายด์อยู่ไม่ได้ สมายด์จะอยู่ยังไง" ร่างเล็กพูดราวกับคนเสียสติ
"สมายด์ต้องเข้มแข็งนะ พี่ไม่รับปากว่าพี่จะรอด แต่พี่สัญญาว่าพี่จะรักสมายด์ตลอดไป" ร่างบางปลอบร่างเล็ก
"ดูแลสมายด์แทนฉันด้วย" ร่างบางหันไปบอกร่างสูงและพยุงร่างเล็กที่หลับแล้วให้ยืนขึ้น
"แกต้องรอด!!! แกต้องกลับมาหาสมายด์!!!" ร่างสูงที่ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นหลังตามมาเอ่ยอย่างหมดอาลัย
"ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง...." ร่างบางตอบร่างสูงไป
"แกน่าจะพาสมายด์ไปด้วย" ร่างสูงตอบพลางกอดร่างบาง
"แกคิดว่าฉันควรทำแบบนั้นหรอสต๊อป" ร่างบางถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงลังเล
"ใช่ ถ้าแกเห็นฉันเป็นเพื่อนสนิทอยู่นะ แกจะไปเมื่อไหร่"
"เย็นนี้ฉันจะไปแล้ว ...." ร่างบางตอบ
สหรัฐอเมริกา เวลา 15.34 PM.
"พี่สต๊อปที่นี่ที่ไหนหรอแล้วพี่เฟรมล่ะ พี่เฟรมอยู่ไหน" ร่างเล็กเมื่อรู้สึกตัวก็ตั้งคำถามใส่ร่างสูงไม่ยั้ง
"เราอยู่อเมริกา และเฟรมอยู่ที่นั้น" สต๊อปตอบเสียงเรียบและชี้ไปที่ห้องไอซียูที่ไฟดับลง
"ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติคนไข้ครับ" หมอที่เดินออกมาถามด้วยภาษาพื้นเมืองของอเมริกาทำให้ร่างเล็กยอมสงบเพราะอ่อนภาษา
"ฉันค่ะ" ร่างสูงเดินไปคุยกับหมอแทนร่างเล็กที่ฟังไม่รู้เรื่อง
หมอพูดแค่นั้น ร่างเล็กไม่เข้าใจที่หมอพูด แต่ดูจากสีหน้าสต๊อปไม่ใช่เรื่องดีแน่จึงเอ่ยปากถาม
"พี่เฟรมไม่เป็นไรใช่มั๊ยพี่สต๊อป"
"เฟรมตายแล้ว ...." ร่างสูงทำเสียงเศร้าและก้มหน้า
"ไม่จริงพี่หลอกสมายด์ !!!!" สมายด์ตะโกนพลางวิ่งไปกอดร่างที่นอนแน่นิ่ง
"พี่เฟรม พี่ต้องไม่ตายนะตื่นมาคุยกับสมายด์สิ !!!!" ร่างเล็กร้องไห้พลางกอดร่างนั้นไว้แน่น ราวกลับกลัวว่าร่างบางจะหายไปจากโลก
1 ปีต่อมา ประเทศไทย
ร่างสูงและร่างเล็กยืนอยู่หน้าหลุมศพเพราะวันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปี ของศพหลุมนี้
"สมายด์กลับกันเถอะ" ร่างสูงเอ่ยชวนร่างเล็กที่ยืนร้องไห้กลับ
"หนึ่งปีแล้วสินะที่จากไป สมายด์คิดถึงนะ" ร่างเล็กที่ยืนร้องไห้พูดเบาๆ
"กลับกันได้แล้วหยุดเว่อร์เถอะแค่หมาข้างถนนที่รู้จักวันเดียวตายเองเว่อร์ไปได้" ร่างสูงบ่นร่างเล็กเบาๆและลากไปที่รถ
"ก็หมานั้นน่าสงสารนี่" ร่างเล็กเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
"แต่ทำไมต้องฝังมันและมานั่งอาลัยอาวรณ์ทำเหมือนไอเฟรมมันตายไปได้" ร่างสูงเถียงกลับอย่างเหนื่อยใจ
"ฉันยังไม่ตายโว๊ยยยย" ร่างบางที่นั่งบนรถตะโกนเถียง
"คิดแล้วงอนพี่อ่ะหลอกมาได้ว่าพี่เฟรมตาย!!! อีกคนก็หลับลึกจริงๆ" ร่างเล็กเอ่ยประชดก่อนมองค้อนทั้งสองคนและเดินไปนั่งข้างคนขับ
"งอนมากแก่เร็วนะจ๊ะเบเบ้" ร่างบางแซวร่างเล็กแล้วยืดตัวไปหอมแก้มอีกคนเบาๆ
"หวานอะไรแถวนี้ อิจฉาเฟ้ยยยยย" ร่างสูงตะโกนขัดอย่างหงุดหงิด แต่ร่างบางกับร่างเล็กกับหัวเราะอย่างชอบใจ
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น