คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
ลาึในืนไร้วาว ภายในห้อพัหยาอี๋เหนีย ายุำลอบเ้ามาอีรั้ รานี้มันไม่มีอาวุธ
“เ้า้อารสิ่ใ เ้าเป็นผู้ทำให้หลินเอ๋อร์้ออยู่ในสภาพเยี่ยนี้” หยาอี๋เหนียเสียราเรี้ยวแฝอำนา
“นายหิ อไ้โปรลับไปพร้อม้า้วยเถอะ ถ้าท่านไม่ลับไป ้าะลับไปไ้เยี่ยไร” ายุำทรุัวลุเ่าวิวอน
หยาอี๋เหนียอบลับ้วยน้ำเสียเย็นา “เ้าลับไปรายานเ้านายเ้าว่า วันที่เินามา้า็ไม่เยิะหวนลับไป” นาบออย่าไม่ไยี
“นายหิ...”
“รู้หรือไม่ว่าหิสาวที่เ้าทำร้ายนาเป็นอย่าไร เพราะเ้า นาถึเป็นอย่านี้” นาพูอย่าัพ้อ
“มีนร้าย” เสียะโนั
“เ้าลับไปเถอะ เ้าอย่าทำอย่านี้ ้ารับมิไ้” หยาอี๋เหนียน้อมัวลึเาำให้ลุึ้นยืน
“นายหิ ้าอลา่อน” มันใ้วิาัวเบาลอยัวออหน้า่าบานเล็
ปั!
“อี๋เหนีย ท่านเป็นอะไรหรือไม่” พ่อบ้านให่วิ่นำเ้ามา
“้าไม่เป็นอะไร พวเ้าับนร้ายไ้หรือไม่” นามอไปยัลุ่มนที่พยายามับนร้าย
“พว้าเห็นเพียเาำ” พ่อบ้านรายาน นาพยัหน้ารับรู้
หยาอี๋เหนียมอไปยัทิศทาที่ายุำาไป “้าอบอวามริาใ ท่านโปรรับรู้ว่า้าไม่ิะลับไปยัที่ที่้าามาแล้ว” นามอไลออไปอย่านสุสายา
เวลาประมา 3 ทุ่ม
ถนนทอยาวเ้าสู่ัวบ้านสวนหลัให่
“ทำไมวันนี้ลับบ้านเสียมืเียวหลานยาย” นเป็นยายถามหลานสาว
“หนูไป่วยมหาวิทยาลัยัานมา้ะยาย๋า ว่าแ่า๋าไปไหน” เ็สาวผู้เป็นเ้าอใบหน้าลม รูปร่าอวบอ้วนมอไปในห้อนั่เล่น าและยายอเธอมันัุ่ยหรือูโทรทัศน์อยู่เป็นประำ
“าหลานเาไปเยี่ยมเพื่อนเ่าที่ป่วย เห็นบอว่าะลับ่ำ ๆ หลานเ้าไปหาอะไรินในรัวไป ยายัไว้ในสำหรับไว้แล้ว” นสูวัยบอหิสาวที่นรัยิ่ว่าสิ่ใ
หลานสาวเินย่อเ้าห้อรัว แววาหิราิถึวันเ่า ั้แ่เล็ ๆ พอำวามไ้เธอ็รู้ว่าพ่อแม่เสียีวิ้วยอุบัิเหุทารถยน์ “ายายะรัและเลี้ยูหลานเป็นอย่าี”
เวลาผ่านมาสิบห้าปีเป็นสิ่ยืนยันในำพูนั้น “หนูโีมาที่มีายายเลี้ยูให้วามรั วามห่วใย”
หลัาิน้าวอาบน้ำแล้ว
“ยาย๋า พรุ่นี้อาารย์ะพานัศึษาไปเที่ยวอยุธยาเมือประวัิศาสร์ัน้ะ” หลานสาวรู้ว่าายายเป็นห่ว ไม่อยาให้เธอเินทาไปไหน
“ยาย๋าไม่อยาให้หลานไปเลย” สาวน้อยรับรู้ถึวามห่วใยอนเป็นยาย
“ยาย๋าไม่้อเป็นห่วหรอ้ะ พวเราไปันแ่รถู้ันเียวเอ” เ็สาวอออ้อน เธอนอนเล่นหนุนัยายที่รั
“หลานระวััว้วยแล้วัน อุบัิเหุเิึ้นไ้ลอเวลาเลยรู้ไหม” ยายึ้นลูบแ้มเรือนผมหลานสาวอย่าแสนรั
“หลานะไมุ่น้ะ หนูะเป็นเ็ี ” สาวน้อยยมือให้สัา เสียหัวเราะยายหลานัลั่นบ้าน
“โรส เ้านอนไ้แล้ว พรุ่นี้้อื่นแ่เ้าไม่ใ่หรือ้ะ” หิราไล่หลานสาว โรสรีบลุพรวึ้นนั่
“หนูยัไม่ไ้เรียมอใ้เลย ยาย๋า แล้วา๋าล่ะ๊ะ” หลานสาว่วยยายเ็บอใส่ะร้า
“ยายว่า เราเปิไฟหน้าบ้านเอาไว้แล้วัน ืนนี้อาลับึ เอเพื่อนเ่าหลายนอาุยันนเ้า็ไ้มั้” นเป็นยายบ่นอย่าไม่ริั มันเป็นเรื่อปิอสามีเมื่อไ้เอเพื่อน ๆ
“หนูไปนอน่อนนะ๊ะ” เธอหอมแ้มยาย้ายวา ่อนวิ่ึ้นบ้านไปอย่ารวเร็ว
“หลานสาวันวิ่เป็นม้าีะโหลเลย ไม่ยอมโเสียที เป็นสาวแล้วนะ” หิราปรารอยยิ้มแห่วามรั หลานสาวเป็นแ้วาวใ
หิราำลัสวมน์อยู่ในห้อพระ พระประธานั้โเ่นบนโ๊ะหมู่บูา เ็สาวผลัประูเินเ้ามาอย่า้า ๆ
“โรส มารวน้ำให้พ่อแม่ที่เสียีวิ้วยันสิ๊ะ” เ็สาวมอไปยัรูปถ่ายพ่อและแม่ เธอรู้สึว่าท่านทั้สอนไม่าไปไหน
“หนูรัุพ่อุแม่มา ถึแม้ท่านทั้สอนะไม่ไ้เลี้ยูหนู” โรสพูับรูปภาพพ่อแม่ทุรั้ที่เ้ามาสวมน์
“พ่อแม่หลานรู้ว่าหลานรัเาสอนมา ๆ แถมหลานยัเป็นเ็ี้วย” ยายอหลานสาว ทำให้โรสยิ้มอย่ามีวามสุ
หิราหลับานั่สมาธิเริิภาวนา หวัให้สิ่ี ๆ เิึ้นับรอบรัวน
ภายในห้อนอนแ่เรียบ่ายมีเพียเียนอน โ๊ะ เ้าอี้สำหรับอ่านหนัสือ ู้เ็บหนัสือสันปเรียรายามวามอบอเ้าอห้อ มันน่าะเป็นห้อสมุมาว่าห้อนอนเ็สาววัยสิบแปปีหยิบหนัสือเล่มหนา
“เรื่อนี้อยาอ่านมานานแล้ว อ่านหน่อยีว่าเรา” เธอระโึ้นนอนเล่นบนเีย เปิหนัสือนิยายีนโบราเล่มโปรอ่าน
“ไ้เวลาท่อยุทธภพแล้วเรา อ่านไปมาัอยาเป็นอมยุทธ์หิ มีเพลยุทธ์ที่เ่าแบบนาเอนิยายีนโบราบ้าแล้วสิ” ถึแม้เธอะไม่เห็นภาพแ่สามารถรับรู้ไ้ทาัวอัษร
เวลาผ่านไปเที่ยืนว่าๆ
“ายแล้ว! เือบีหนึ่! อยาอ่านให้บเรื่อัเลย เอาไว้ อ่านเสาร์อาทิย์แล้วัน” ั่นหน้าล่าสุไว้้วยวามเสียาย เ็สาววาหนัสือนิยายีนโบราล เปลือาเริ่มหนัอึ้
“นอนีว่าเรา พรุ่นี้ะไ้ไม่ื่นนอนสาย ไม่ั้นยาย๋าบ่นแน่ ๆ เลย” เ็สาวปิไฟหัวเีย หลับาไม่นานเธอ็นอนหลับสนิท เผยรอยยิ้มน้อย ๆ บนใบหน้าอ่อนเยาว์
ในป่าให่ที่มืสนิท
“่วยัน้วย” หิสาวร้ออวาม่วยเหลือ
“พวเ้าปล่อยนา ถ้าไม่อยาเ็บัว” นร้ายเปลี่ยนาไล่ล่าหิสาวมาเป็นเ้าอเสียแทน
“ไม่ใ่เรื่ออเ้า อย่ามาสอีว่า” มัน่าออมา
โรม!
ายหนุ่มแปลหน้าใ้มือเปล่าัใส่นร้าย าม้วยพลัาปลายเท้าส่ให้พวมันล้มล
“ายเสียเถอะ” พวมันัาบเ้าฟาฟัน ายหนุ่มลอยัวึ้นมาพร้อมโอบอหิสาวพา้ามหัวพวมันไป
“้าไม่อยาทำร้ายพวเ้า” เาะโนั พวมันวิ่ามแ่ไม่ทัน
“ว้าว หล่อมา เ่มา สุยอ” โรสาเป็นประายมอายหนุ่มหันมาส่ยิ้มให้เธอ
“้าส่เ้าแ่นี้แล้วัน” ายหนุ่มปล่อยหิสาวล เาใ้วิาัวเบาหายไปในอาาศ
“ท่านอย่าเพิ่ไป รอ้า่อน...” หิสาวเอื้อมมือว้า
“โรส ื่นนอนไ้แล้ว เือบหโมเ้าแล้วนะ” ลายเป็นเสียเรียผู้เป็นยายแทน
“ายแล้ว!! สายริ ๆ ้วย” เ็สาวว้านาฬิาหัวเีย รีบวิ่เ้าห้อน้ำอาบน้ำแ่ัวอย่ารวเร็ว
“สาวน้อยัวอ้วนผมหยิะมีหนุ่มหล่อที่ไหนมาสนใ แ่ไม่แน่นะ วันหนึ่เราอาสวยึ้น็ไ้ ฮ่า ๆ” เธอปลัวเอ ส่ายหัวหมุนัว้ายวามอสำรวเาในระ ทว่าเาสะท้อนลับเป็นอมยุทธ์หนุ่ม ยืนู่ับหิสาวหน้าาเหมือนเธอแ่รูปร่าผอมเพรียว
“บ้าไปแล้วยายโรส อ่านนิยายมาไป มันแ่เป็นวามฝันเท่านั้น” เธอรีบยี้า อนนี้เห็นเพียวามว่าเปล่า
่วเ้าหิราถือัน้าวรอใส่บารพระอยู่หน้าบ้าน เธอเินเ้าไปหอมแ้มผู้เป็นยาย “ยาย๋า หนูไปมหาวิทยาลัย่อนนะ๊ะ”
“วันนี้หลานะลับบ้าน่ำไหม๊ะ” ยายถามอย่าเป็นห่ว
“หนูยัไม่รู้เลย แ่ลับบ้านไม่ึหรอ้ะ” โรสอบพลา่วยยายถือถานม
“หลานูแลัวเอี ๆ นะ ยายเป็นห่ว” วามริหิราไม่เยให้หลานสาวเินทาไปไหนมาไหนนเียว
“หนูไม่เป็นไร หนููแลัวเอไ้้ะ” เธอวาถาบนโ๊ะไม้
“เมื่อืนา๋าลับบ้านึไหม” หิสาวมอหานเป็นา ทำให้ยายหัวเราะ
“ไม่ไ้ลับ้ะ โทรมาบอว่านอนบ้านเพื่อนเลย หลานรีบไปเถอะ ประเี๋ยวะสายเอาเปล่า ๆ” หิรามอหลานสาวที่เพิ่เินผ่านไป แ่เธอเห็นหลานสาวายุ้ยนุ้ยลายเป็นสาวร่าบาผอมเพรียว
“อุ๊ย!! มันเิอะไรึ้น” นายี้าแร ๆ ภาพที่ปราลับเป็นหลานสาวยิ้มแ้มยุ้ยโบมือให้นเป็นยาย
“าฝาไปแล้วเรา” พระส์เินบิบาเ้ามาพอี หิราใส่บาร้าวปลาอาหารพร้อมอไม้ธูปเทียน รับพรแล้ว็เินไปรวน้ำให้เ้ารรมนายเวร
ภายในมหาวิทยาลัยั รถู้อมหาวิทยาลัยอรอนัศึษา
“วันนี้ทำไมเธอมาสายไ้อะ” บัวมพูถามเพื่อนรัที่วิ่ระหืระหอบมา โรสยิ้มาหยีแทบไม่เห็นลูา
“ันอ่านหนัสือนิยายึไปหน่อยเลยื่นสาย” โรส สารภาพเบา ๆ ลัวนอื่นไ้ยิน
“เ็บพระเอในนิยายไปฝันหวาน้วยเปล่า” บัวมพูแวเพื่อนรัะที่้าวึ้นพร้อมัน
“บ้าน่ะ” โรสเินอาย
“ยายโรสไม่้ออายหรอ ัน็เยฝันบ่อย ๆ ว่าพระเอในนิยายเป็นแฟนันถ้าอ่านเรื่อที่อบอะ” บัวมพูระิบระาบ
“สอสาวุยอะไรัน อาารย์เห็นยิ้มน้อยยิ้มให่ั้แ่รถู้ออามหาวิทยาลัยแล้ว” อาารย์ที่มา้วยถามเสียั
“เปล่า่ะอาารย์” สอสาวประสานเสียอบ
“ไม่้อแย่ันอบหรอ้า แ่เห็นลูศิษย์ยิ้มอย่ามีวามสุอาารย์็ีใแล้ว”อาารย์หัวเราะเบาๆ บัวมพูยิ้มหวานอบ
“เรื่อนี้ไานเียนที่อบ ออมาสอเล่มแล้วอะ” โรสหยิบหนัสือนิยายเล่มโปรส่ให้เพื่อนสาว
“เธอเอาเล่มหนึ่ไปอ่านไหม ันำลัอ่านเล่มสออยู่” บัวมพูรับมาูปหน้าปหลั
“ว้าว พระเอหล่อัเลย แถมนาเอสวยเหมือนเธอใ่ไหม” บัวมพูแวเพื่อนรัที่เินอายับพระเอในนิยาย
“บ้าไปแล้ว”โรสเินอายหน้าแ
“ถ้าถึอยุธยาแล้ว อให้นัศึษาเ็บรายละเอียและรูปถ่ายไว้ทำรายานให้อาารย์้วยนะะ” เสียอาารย์สั่านัแทรวามเียบึ้นมา
ิรรมทัศนศึษาในรั้นี้ สิ้นสุลที่วัให่ัยมล นัศึษาพาันเินูอ์เีย์ให่
“พวเราเ้าไปในวิหารพระพุทธไสยาสน์ันเถอะ ้าในเป็นที่ประิษานพระนอนอ์ให่” อาารย์เล่าให้นัศึษาฟั
“พวเราไปอพรท่านให้ไ้แฟนหล่อ ๆ ันนะ” บัวมพูแวเพื่อนรั
“เธออย่ามาแย่พระเอี่ม้าาวอันไปนะ” โรสแย้เบา ๆ สอสาวเินามันไป
ประมาทุ่มรึ่ ท้อถนนเ็มไป้วยรถราแล่นแันไปมา ทุัน่าเร่รีบลับที่พั
“เฮ้ย! สิบล้อวิ่้ามเลนมา!” นับรถู้มหาวิทยาลัยพยายามบัับพวมาลัย
โรม!!
“่วย้วยมีนไ้รับบาเ็บ!” รถุเินวิ่เปิไฟอทาไปมา เ้าหน้าที่ำรวั้นทาให้รถที่ามมาแออ้า
“นเ็บอยู่ที่ไหน มีใรเป็นอะไรบ้ารับ” เป็นเสียที่ โรสไ้ยิน่อนที่ะสิ้นสิ
“่วย้วย่ะ” หิสาวไว่ว้าอาาศ อวาม่วยเหลือ เปลือาหนัอึ้ สมอุน แนาเริ่มอ่อนแร าหลับล้า ๆอย่าหมำลั
รถุเินพานเ็บส่โรพยาบาล เ้าหน้าที่ำรวเลียร์ท้อถนนให้รถใ้สัร รถลามาเ็บารถู้ับรถบรรทุสิบล้อที่นันเ้า้าทา เป็นภาพที่วนให้ผู้เห็นเหุาร์สลใ
ความคิดเห็น