fic SNSD&A pink My love (Yuri&HaYoung)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 อีกครั้ง

หลังจาก​เหตุการณ์ประทับใจ วันนั่น  ผ่านมาเกือบเดือนแระ  ฉันก็ยังจดจำได้ดี
แย่างที่ฉันเคยบอกแระ  จะมีโอกาสซักกี่ครั้งกันเชียว ที่จะมีโอกาสอยู่ในอ้อมกอดของรุ่นพี่ยูริ


วันนี้เป็นอีกวันนี้ที่ฉันเหงา  เพราะตารางงานของฉันว่างแล้วค่ะ  พวกอนนี่ ต่างมีงานยุ่งกัน ยกเว้นฉัน 
ที่จริงวันนี้ ตอนนี้ นัมจู อนนี่ ว่างเหมือนกับฉันแระค่ะ  แต่พอดี รายการที่ โบมี อนนี่ จัดร่วมกับ อิลฉุน อปป้า 
บีทูบี มีตารางงานติดอยู่ที่อื่น ทำให้ อิลฮุน อปป้า กลับมาถ่ายรายการไม่ทัน  ทำให้ นัมจู อนนี่ต้องไปถ่ายแทน

ตอนนี้ฉันออกมาเดินเล่นข้างนอกค่ะ  จริงๆ ฉันไม่ควรออกมาเดินคนเดียวตอนนี้ เพราะมันอันตราย ถ้าเจอนักข่าวแอบถ่าย หรือว่าพวกซาแซง  แต่ทำไงได้ก็ฉันหิวนี่ และฉันก็ทำอาหารไม่เป็นด้วย เมมเบอร์คนอื่นก็ไม่อยู่เหงาจะตาย

เเวะนั่งเล่นชิงช้าในสวนสาธารณะ ซักหน่อยแล้วกัน เดินมานานแล้ว เริ่มเมื่อย  นานเท่าไรแล้วที่ฉันไม่ได้มีช่วงเวลารีแล๊ก แบบคนอื่นๆ แต่ฉันเลือกจะเป็นไอดอลแล้วนี่ ทำไงได้


บ๊อกกก บ๊อกกกก ~ น้องหมาใครเนี้ย น่ารักจัง

อยู่ๆ ก็มีสุนัขขนปุยสีขาว  วิ่งมาเกาะขาฉัน  ของใครกันล่ะเนี้ย
"อันยอง เจ้าขนปุย  เจ้าของไปไหนล่ะเนี้ย หลงทางรึป่าว" ใครมาเห็นตอนนี้คงคิดว่าฉันเป็นบ้าแน่เลย นั่งคัยกับหมา  ฉันอุ้มเจ้าขนปุยขึ้นมาบนตัก  มันเลียฉันใหญ่เลย

~ฮานิ  ฮานิ  ฮานิ อยู่ไหนลูก ฮานิ~ สงสัย เจ้าของของเจ้าขนปุยแน่เลย ว่าแต่เสียงมาจากทางไหนกันล่ะ

"ฮานิๆๆ  อยู่นี่นิเอง  ซนจริงๆนะเราเนี้ย  เผลอแป๊บเดียว วิ่งหายเลยนะ  อย่าทำแบบนี้อีกนะ ป๊าเป็นห่วง" เจ้าของมารับแล้วสินะ วิ่งไปหาซะเร็วเลย

"ขอโทษ แทน ฮานิ ด้วยนะค่ะที่สร้างปัญหาให้..... ฮายองชิ" 
"เอ่อ !! รุ่นพี่    ยูริ   อันยองฮาเซโยค่ะ" เมื่อเงยหน้าขึ้นคนตรงหน้าฉันก็คือ รุ่นพี่ยูริ ที่ฉันฝันถึงและคิดถึงมาตลอดทั้งเดือน  เจ้าขนปุยนี่ ก็คือ สัตว์เลี้ยงของรุ่นพี่ มิน่าล่ะ รู้สึกคุ้นๆ เหมือนกัน เคยเห็นใน IG
"อันยองจ้า  มานั่งทำอะไรมืด คนเดียว  เพื่อนๆไปไหนกันหมดจ๊ะ" ยูริ เดินเข้ามานั่งชิงช้าตัวข้างๆ
"พวกอนนี่ เค้าตารางงานยังไม่หมดน่ะค่ะ  มีหนูคนเดียวที่ว่างงานค่ะ" เกรงมากค่ะ พูดเลย
"หออยู่แถวนี้หรอ  ดึกแล้วนะน่าจะกลับหอได้แล้วมั้งเรา ไม่กลัวรึไง"
"คือ จริงๆ หนูเพิ่งออกมาได้ซักพักเองค่ะ  ว่าจะมาหาข้าวทานน่ะค่ะ" จริงๆฉันก็เขินนะ แต่ถ้าไม่คุยกับรุ่นพี่ จะเป็นการเสียมารยาท

"งั้นไปกัน  อนนี่ เลี้ยงเอง  ถือว่า เลี้ยงขอโทษ ที่เจ้าตัวแสบไปกวนเราด้วย" ยูริลุกขึ้นเตรียมตัวเดิน
"ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่ยูริ  ฮานิไม่ได้กวนอะไรฮายองเลยค่ะ"
"รู้จักชื่อ เจ้าฮานิ ด้วยหรอ" 
"ฮายอง เห็นที่รุ่นพี่ลงใน IG น่ะค่ะ"
"อ้อ งี้นี่เอง  ไปเหอะๆ  อนนี่ เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน เอาเป็นว่า ไปกินข้าวเป็นเพื่อน อนนี่แล้วกัน วันนี้ อนนี่ ออกมาคนเดียว  ไม่มีเพื่อนทานข้าวพอดี"
"ค่ะรุ่นพี่  รบกวนด้วยนะค่ะ" ในที่สุดฉันก็เดินตามรุ่นพี่ยูริไป

"รุ่นพี่ยูริค่ะ ฮายองขออุ้มฮานิ ได้ไหมค่ะ" อยู่ๆฉันก็อยากอุ้มเจ้าฮานิ ขึ้นมา  ก็มันน่ารักนิหน่า  จริงฉันก็มีเลี้ยงนะ  แต่ว่าอยู่ที่บ้าน  เพราะ อมม่า กลัวว่าฉันไม่มีเวลาเลี้ยงน่ะสิ ทั่งต้องทำงาน ทั้งต้องเรียน  พอเห็นเจ้าฮานิ ทำให้ฉันคิดถึง เจ้าฟิคก้า พุดเดิ้ลสีขาวของฉัน
"เอาสิ  เราชอบหมาเหมือนกันหรอ" ยูริ ส่งเจ้าฮานิ ให้ฮายองอุ้ม
"ค่ะ ชอบมาก  แต่ต้องมาอยู่หอ ต้องเดบิว อมม่า กลัวว่าจะไม่มีเวลาเลี้ยง เลยไม่ให้เอามาเลี้ยงด้วย" พอพูดถึง ฉันก็คิดถึง
"ไม่ต้องเศร้า งั้นวันนี้ อนนี่ ยกเจ้าฮานิ ให้ 1 วัน ดีไหม" ยูริพูด พรางเอามือไปลูบหัว ด้วยความเอ็นดู
"จริงหรอค่ะ รุ่นพี่ยูริ  ขอบคุณค่ะ"

"เอ่อ  อีกอย่างนึง  เลิกเรียกว่า รุ่นพี่ได้แล้ว เรารู้จักกันแล้ว  ต่อไปนี้ ให้ อนนี่ 'ยูล อนนี่' เข้าใจไหม เด็กน้อย"
"จะดีหรอค่ะ ถ้าให้ฮายองเรียกรุ่นพี่ แบบนั้น"
"ก็บอกให้เรียก ยูล อนนี่ ไง เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกัน เข้าใจไหม ไหนลองเรียกสิ"
"ค่ะ  ยูล อนนี่"
"ดีมาก งั้นเราไปหาอร่อยๆทานกัน" ยูริ จูงมือฮายองไป  ตอนนี้ฮายองเขินหน้าแดงไปแล้วจ้า



"อยู่หอไหนล่ะ  เดี๋ยว อนนี่  ไปส่ง" ยูริพูด
"ไม่เป็นไรค่ะ อนนี่ ฮายองเดินกลับเองดีกว่า ไม่อยากรบกวน อนนี่ค่ะ" ใช่เลย วันนี้ฉันรบกวน ยูริ อนนี่ มามากแล้ว ทั้งเลี้ยงข้าว ให้เล่นกับเจ้าฮานิ อีก 
"มันดึกแล้ว ไม่กลัวหรอ ให้อนนี่ไปส่ง น่ะดีแล้ว  มาเร็ว ขึ้นรถ" ยูริเปิดประตูรถ  แล้วดันให้ฮายองเข้าไปในรถ
"คาด​เข็มขัดนิรภัยด้วย สาวน้อย" ยูริพูด ยิ้มๆ
"ค่ะ"  ฮายองไม่ทันฟัง  
"เดี๋ยว อนนี่ คาดให้นะ"  ยูริเอื้อมมือไปคาดเข็มคาดให้  ทำให้ตอนนี้หน้าของ ยูริ และ ฮายอง อยู่ใกล้กันมาก  จนได้ยินเสียงลมหายใจ







เดี๊ยวมาต่อนะ คืนนี้......... มาต่อแระ



ตอนนี้ หน้าของฉัน กับ ยูริ อนนี่ ห่างกันเพียง ซม. เดียวเท่านั้น   แก้มของเค้า อยู่เพียงปลายจมูกเอง  ฉันอยากสัมผัสเหลือเกิน ฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไป  

จุ๊บ  นี่ฉันหอมแก้ม ยูริ อนนี่ รึเนี้ย?  โอ ฮายอง เธอทำอะไรลงไปเนี้ย แล้วจะกล้ามองหน้าเค้าไหมเนี้ย  ทำไมฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เนี้ย......

"เอ่ออออออออ " ฉันควรจะพูดอะไรดีล่ะ ฉันคิดอะไรไม่ออกเลข
"^_^:" ยูริ ก็เงียบเช่นกัน  เพียงแค่ยิ้มให้เบาๆ

"ยูริ อนนี่  ฮายอง.... ขอโทษนะค่ะ" ฉันอยากร้องไห้มากอ่ะตอนนี้
"ไม่เป็นไรจ๊ะ  มันเป็นอุบัติเหตุนี่เนอะ ทีนี้ก็บอกหอเธอมา  อนนี่จะได้ขับไปส่ง มันดึกมากแล้ว เราจะได้พักผ่อนไง" ยูริ อนนี่ ยังพูดและส่งรอยยอ้มอันอบอุ่นมาให้  ฉันรู้สึกผิดจัง มันไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่อนนี่คิด  แต่เป็นฉันเองที่หักห้ามตัวเองไม่ได้
"ค่ะ  เดี๋ยวฮายอง บอกทางให้ค่ะ อนนี่"


ตลอดทาง ยูริ อนนี่  ชวนฉันคุยตลอด  แต่ฉันก็ได้เพียง ถามคำตอบคำเท่านั้น  ฉันยังช็อคกับเรื่องที่เกิดคิด  ยูริ อนนี่ คงจะมองฉันเป็นเด็กแก่แดดแน่ๆเลย  ไม่น่าเลย ยัง โอ ฮายอง



ถึงหน้าหอ

"ขอบคุณ ยูริ อนนี่มากนะค่ะ สำหรับวันนี้  ถ้ามีโอกาส ฮายอง ขอเลี้ยงตอบแทน ยูริ อนนี่ บ้างนะค่ะ" ถึงแระ ฉันพยายามไม่นึกถึงมันนะ
"สัญญาแระนะ ห้ามลิมล่ะ เด็กน้อย"
"ค่ะ  ถ้าเจอกัน ครั้งหน้า ฮายอง สีัญญาค่ะ ว่าจะเลี้ยง ยูริ อนนี่ แน่นอนค่ะ" อยู่ๆ ยูริ อนนี่ก็ยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าฉัน  ฉันจึงยื่นนิ้วก้อยฉันไปเกี่ยว ทำสัญญากัน  ฉันว่าหน้าฉันตอนนี้คงดูตลกมากอ่ะ  มันตรงแดงแปร๊ดแน่ๆ

ฉันกำลังจะลงจากรถแล้วค่ะ  จู่ๆ รู้สึกถึงแรงดึงที่ข้อมือ  ยูริ อนนี่นี่เอง  ว่าแต่มีอะไร รึว่า อนนี่จะโกรธเรื่องเมื่อกี้ขึ้นมาล่ะ

"ค่ะ อนนี่ มีอะไรรึป่าวค่ะ" ฉันถามอย่างหวั่นๆ
"อนนี่ ขอยืม​โทรศัพท์มือถือ ของฮายอง หน่อยสิ" ยูริ อนนี่ พูดยิ้มๆ  นึกว่าอะไรซะอีก  ฉันยื่นมือถือของฉันให้กับ ยูริ อนนี่

"วอลล์เปเปอร์ น่ารักดีนะ"  ยูริ อนนี่ บอก    ตายแล้ว  ลืมไปเลย ฉันใช้ภาพหน้าจอเป็นรูปของเค้า คนตรงหน้า
  ภาพ วอลล์เปเปอร์ ของฮายอง

"เสร๊จแล้ว  ขอบคุณมาก   รีบขึ้นหอไปพักผ่อนได้แล้ว ดึกมากแล้ว เดี๋ยว เมมเบอร์ คนอื่นๆจะเป็นห่วงนะ"
"ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะค่ะ ยูริ อนนี่"  ช่วงเวลาความสุขมันสั้นนะ ว่ามั้ย
"จ๊ะ  รีบขึ้นห้องซะ  งัน อนนี่ ไปก่อนนะ บาย ปล้วเจอกัน"


ยูริ อนนี่  ขับรถออกไปไกลแล้ว  ฉันยังยืนมองไปยังถนนที่เค้าไปเมื่อครู่  ฉันจะกล้ามองหน้าเค้าอีกไหมน้า  แต่วันนี้  ฉันก็มีความสุขมากแล้วแระ  ถึงตายไปตอนนี้ ก็ไม่เสียใจ


ติ๊ด ~ เสียงมือถือของฉันเองค่ะ  สงสัย โชรง อนนี่ จะส่งข้อความมาตาม

Kakao talk. ......

Yulyulk : ขึ้นห้องไปนอนได้แล้ว เด็กน้อย  ไม่ต้องมองแล้ว  อนนี่ ขับมาไกลแล้ว


ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม ยูริ อนนี่ ทัก Kakao ฉันมา  แล้วรู้ได้ยังไง ว่าฉันยังยืนมองอยู่ที่ถนน  กริ๊ด

Hayoung : หนูขึ้นมาบนห้องแล้วค่ะ  อนนี่ มั่ว  หนูไม่ได้ยืนมองส่ง อนนี่ ซะหน่อย

Yulyulk :  อนนี่ ยังไม่ได้ว่า อะไรเลย  ร้อนตัวนะเราเนี้ย ㅋㅋㅋㅋ

Hayoung : หนูป่าวร้อนตัวนะ  งอนแล้วด้วย

Yulyulk : ไม่งอนนะ เด็กน้อยดีกันๆ


ตอนนี้ฉันเดินขึ้นมาถึงห้องแล้วค่ะ  ไม่รู้พวกอนนี่ กลับกันมารึยัง  ถ้าโชรง อนนี่ รู้ ว่าฉันออกไปข้างนอกคนเดียว แล้วกลับมาดึกขนาดนี้  โชรง อนนี่ ดุฉันตายแน่เลย
ฉันค่อยเปิดประตูเข้ามาเบาๆ  เฮ้อ !!
"ค่อยยังชั่วหน่อย  พวกอนนี่ ยังไม่กลับมา"

พรึบ  จู่ๆ ไฟก็สว่างขึ้นทั่วทั้งห้อง  ปรากฏร่างของ อนนี่ ทั้ง 5 คน นั่งมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว  แย่แน่ฉัน

"โอ ฮายอง เธอ ออก ไป ไหน มา ?" ตายแน่ฉัน  เรียกชื่อเต็มขนาดนี้  โชรง อนนี่ ร่าง ฮิตเลอร์ เข้าสิงแล้ว
"เอ่อออออ........," ฉันตอบไงดีล่ะ
"อนนี่  ถาม ว่าไปไหนมา แล้วทำไมถึงเพิ่งกลับมาปานนี้"  โชรง อนนี่ ยังคง​จ้องมองมาที่ฉันอย่างจับผิด
"คือว่า  หนูออกไปทานข้าวข้างนอกมาค่ะ อนนี่ ขอโทษค่ะที่ หนูกลับดึก"  ฉันก้มหน้ารับสารภาพผิด
"แล้วออกไปตั้งแต่กี่โมง แล้วทำไมเพิ่งกลับ  และอีกอย่างนึก ทำไมไม่โทรบอก อนนี่ รู้ไหม พวกอนนี่เป็นห่วงเธอกันแทบแย่" โบมี อนนี่ เดินเข้ามากอดฉันหลวมๆ
"ต่อไปนี้  ถ้าหนูจะไปไหน หนูจะโทรบอกอนนี่ก่อนนะค่ะ" ฉันวิ่งเข้าไปกอด อนนี่ทุกคน อย่างอ้อนๆ  ฉันทำผิดนี่หน้า  แต่ถึงจะโดนดุ  สำหรับฉันถือว่าคุ้มนะ  แลกกับการได้เดินเล่น กินข้าว และยูริ อนนี่ ก็ขับรถ มาส่งฉันด้วย  ยิ่งคิดยิ่งมีความสุข


ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว  เตรียมจะเข้านอน........ ติ๊ด ~ ~

Yulyulk : นอนรึยัง ? เด็กน้อย ฮายอง

Hayoung : เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ  กำลังจะเข้านอนค่ะ  แล้ว ยูล อนนี่ ล่ะค่ะ

Yulyulk : อนนี่ ก็กำลังจะนอนจ๊ะ

Yulyulk : งั้น ฮายอง นอนเถอะ อนนี่ไม่กวนแระ  

Yulyulk : ฝันดีนะ

Hayoung : อนนี่ ก็ฝันดีเหมือนกันนะค่ะ  ^_^


ไม่อยากจะเชื่อ  นี่ฉันได้คุย เป็นการส่วนตัว กับไอดอล ในดวงใจ
ฟินค่ะ  โอฮายอง ฟินมากค่ะ

"ฮายองอ่า เป็นอะไร อนนี่จะนอน เลิกเล่นได้แล้ว"  นาอึน อนนี่ ดุเข้าให้แล้ว  ก็ฉันดันดิ้นๆ ดีใจ  ฉันยังไม่บอกใช่ไหมว่า ที่นอนเราเป็นเตียง สองชั้น  และชั้นก็นอนชั้นบน  ทำให้ไปสะเทือนด้านล่าง
"ค่ะ อนนี่  หนูขอโทษค่ะ  ฝันดีนะค่ะ นาอึน อนนี่"
"อารมณ์ ของเธอเนี้ย มาบอกฝันดี  เคๆ  ฝันดี ก็ฝันดี"


ส่วนฉันไม่ต้องบอกก็รู้ว่า จะฝันดีหรือว่าร้าย    อิอิ


  ฮานิ      ฮายอง