คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สวย...เฉียบ! 100%
นัยูโสายำสาวสวยาริน ัารับพี่วินเรียบร้อยเสร็สรรพ และใสุ่แ้อมือเาไว้อย่ารวเร็ว
“นีุ่ ุมาทำร้ายผมทำไม ุใสุ่แมือผมทำไมไม่ทราบ ผมไปทำอะไรุ ผมเป็นนีนะ แ่ไอ้บ้าใบ้นี่่าหาที่เป็นนเลว เื่อผม”
“ุนั่นแหละที่เลว แถมยัป่าเถื่อนมาเินไปอี้วย และไร้มนุษยธรรม นสวยๆ อย่าันทนูไม่ไ้หรอ เิเรียมไปโรพัไ้เลย ันถ่ายลิปไว้เป็นหลัานหมแล้ว”
“แ่ผมะแ้วามับุ”
“ใน้อหาอะไรไม่ทราบ”
“็ุทำร้ายร่าายผมไ”
“ไหนล่ะหลัาน ไหลล่ะพยาน ันเื่อถ้านายใบ้พูไ้ นายใบ้็้อเ้า้านสวยๆ เ่ๆ อย่าันวันยั่ำ ริไหมนายใบ้”
นายใบ้รีบพยัหน้าหึๆ แม้ะเ็บัวสัหน่อย แ่นายใบ้็ยิ้มให้เธอ
“นีุ่ผู้หิ ระวััวไว้ีๆ เถอะ ุถูไอ้บ้าใบ้นี่หลอะแล้ว และแ! ระวััวีๆ ไว้้วยไอ้ใบ้ รั้นี้ันไม่ให้แแน่ อยู!”
วินมอเอร์ไ์ยัไม่ยอมแพ้ พูเ่นอาารอไรฟัน มอไปทาไอ้บ้าใบ้้วยแววาอย่าโรธแ้น
“ันาริน ไม่เยลัวนเลว และันอยืมมอเอร์ไ์่อนแล้วันนะ ันรีบ ถ้าอยาไปเอาืน ็ไปเอาที่บ้านอพ่อหมอบารมีแล้วัน”
แ่ว่า่อนะับมอเอร์ไ์ออไป าริน็เินมาหานายใบ้ มาถามไถ่อาารอเา้วยวามห่วใย
ะมีใรสันรู้บ้าไหม ว่าอีอาริน ือเ็หิอทานนหนึ่ที่พ่อแม่เยเป็นอทานมา่อนและเยเป็นนเ็บยะายมา่อน
แ่เมื่อเธอโึ้นมาหน่อย พ่อแม่ลัวว่าเธอะอายเพื่อนๆ ็เลยหันมาประอบอาีพรับพวมาลัยมาายามท้อถนน เธอึเ้าใวามรู้สึอไอ้ใบ้เป็นอย่าี
“เ็บมาไหมนายใบ้”
นายใบ้พยัหน้า
ารินึทำแผล และทายาให้เา อย่าถามว่าเธอเอายามาาไหน ็ในระเป๋าผ้าอเธอไ มีทุอย่าอยู่ในนั้นรบ เพราะเธอเป็นนที่เรียมพร้อมเสมอ
นายใบ้มอเธอ้วยแววาาบึ้
“ออบอุนอ๊ะ”
“อ๋อ นายะพูว่าอบุนะ ใ่ไหม”
นายใบ้พยัหน้าอี
“แล้วนายิน้าวเ้ามาหรือยั”
นายใบ้ส่ายหน้า
“ั้นึ้นรถไปับัน เี๋ยวพาไปิน้าว”
แล้ววินมอเอร์ไ์็มอหิสาวที่สวยมาๆ ับมอเอร์ไ์อเาไปพร้อมับเอาไอ้บ้าใบ้้อนท้ายไป้วยอย่าไม่อยาะเื่อสายา
“ผู้หินนี้้อบ้าไปแล้วแน่ๆ มีภัยมาถึัวยัไม่รู้ัวอี เี๋ยว็รู้สึ ฮ่าๆ ๆ ๆ ...”
วินมอเอร์ไ์นั่หัวเราะเหมือนนบ้า มอามหลัสอหนุ่มสาวไปนลับา
ารินพาอทานใบ้มานั่ิน้าวที่ร้านอาหารามสั่้าทาแห่หนึ่ ทุนในร้านมอเธอับนายใบ้ราวับมอมนุษย์่าาวที่เพิ่หลุมาานอโล แ่าริน็หาสนใไม่ เธอ้มหน้า้มาิน้าวอย่าเอร็อร่อย
“ินให้อิ่มๆ นะ ะไ้มีแรไปสู้ับนเลวๆ ที่อบัสินนแ่เพียภายนอ”
อทานใบ้ิน้าวไป ็ลอบมอนาฟ้าแสนสวยอเาไป้วยเป็นพัๆ วาู่มเริ่มทอประายแวววาวมาึ้น แ่็รีบลบเลื่อนเมินมอไปทาอื่น เมื่อเธอเยหน้าึ้นมามอเา
“อิ่มยั เอาอีไหม”
นายอทานใบ้ส่ายหน้า
“นี่นายใบ้ ันมีวามรู้สึนะ ว่านายอาไม่ใ่อทานใบ้ริๆ นายเป็นำรวปลอมัวมาหรือเปล่า”
นายใบ้รีบส่ายหน้าแล้วหลบาทันที
แ่เพราะ้อรีบไปทำธุระส่วนัว ารินึไม่มีเวลามาับผิใรมา
“เ็บั์้วย่ะ”
“เี๋ยวผม่ายให้เอ”
พออทานใบ้หันไปเห็นว่าใรที่เอ่ยปา่าย่าับ้าวให้ ใบหน้าอมัน็ีเผือลทันที
เ้าอร่าสูให่ำยำ มีรอยสัรึ่ีัว้าน้าย เป็นรอยสัประหลาๆ ที่ารินหันมาเห็นแล้ว้ออึ้
‘รอยสัอะไรอะ สวยมา’
พอเธอยืนึ้น ยัไม่ทันะเอ่ยำใ็เหมือนะอยู่ในห้วพิศวาส เมื่อสบาเ้าับเ้าอวาสีำทมิฬ เ้าอเบ้าหน้าที่หล่อแบบนิวัววายายล้ม
อทานใบ้รีบถอยหลัแล้ววิ่หนีราวับเห็นผีลาวันแสๆ
ะที่ารินใเ้นระส่ำ อย่าไม่เยเป็นมา่อน ไม่เยมีผู้ายนไหน สั่นลอนหัวใอเธอไ้ ไม่มีผู้ายนไหน ทำให้หัวใอเธอเ้นแรนานี้มา่อน
‘เาเป็นใรัน’
“ไม่ำเป็น้อรู้อนนี้หรอ ว่าผมเป็นใร แ่อนนีุ้้อรีบไปับผม”
มีำถามมามายอยู่ในแววาู่สวย แ่ยัไม่ทันที่เธอะเอ่ยปาถามอะไรออไป เา็อุ้มเธอพาบ่าแล้วพาึ้นรถับหายลับไปับสายลม
ความคิดเห็น