รักใสใสของฉันเเละเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : การพบเจอของเทพบุตรสุดหล่อกะยัยเฉิ่มสุดต๊อง

ยัยเฉิ่ม:ในที่สุดก็มาถึงซะที
เเซนต้า:เกือบสายนะพี่
ยัยเฉิ่ม:เกือบบ้าเกือบบอไรกันเพิ่ง 7โมง35 เเกดูนาฬิกาเป็นรึเปล่าหะไอโง่
เเซนต้า:ผมจะไปฟ้องเเม่ เเม่จะได้หักค่าขนมพี่มาให้ผม หุหุ สบายใจจัง
ยัยเฉิ่ม:นายมันขี้ฟ้อง ไอตุ๊ด
ยัยเฉิ่ม:หวัดดียัยเชอร์รี่สุดหวานช่ำ หวานขนาดน้ำเเดงเฮลบลูบอยยังสู้ไม่ได้
หวัดดียัยเเพรรสขม ขมขื่นขนาดมะละกอขมก็สู้ไม่ได้
เชอร์รี่+เเพร:ยัยเว่อร์
เเซนต้า:ผมปเเล้วนะ ไม่อยากเสวนากะคนปัญญาอ่อนอย่างพี่เเละพวกพี่
เชอร์รี่:เธอจองที่นั่งยังอะ
ยัยเฉิ่ม:เเกจะบ้าหรอฉันกะพวกเเกยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนนะเว้ยจะจองได้ไง พวกเเกนี่มันโง่จริงๆ 555+
เเพร:นี่เชอร์รี่เกทำให้ฉันโดนยัยเเซนวิชเน่าว่า
เชอร์รี่:นี่ยัยบ้า เธอจะหัวเราะอีกนานมั้ย ถ้านาน ฉันกะยัยเเพรจะได้ไปที่ห้องก่อน
ปะเเพร
( ว่าเเล้วเชอร์รี่กะเเพรก็วิ่งหนียัยเเซนตี้ไป )
ยัยเฉิ่ม:รอฉันด้วยสิพวกบ้า
เชอร์รี่:เเน่จริงก็ตามมาให้ทันที 5555555555555555555555+
( ว่าเเล้วยัยเฉิ่มก็วิ่งไปอย่างจรวด )
          ,,ยัยเฉิ่มวิ่งชนใครต่อใครมากมาย จนกระทั่งมาชนพีช ซึ่งพีชมีดีกรีเป็นถึงประธานนักเรียน เเล้วเจ้าของฉายาเทพบุตรสุดหล่อ เเต่ไม่ว่ายัยเฉิ่มจะชนใครก็ตามก็ไม่มีใครได้ยินคำว่าขอโทษหลุดออกจากปากเธอ ซึ่งทำให้นายพีชของเรานั้นอารมณ์เสียไม่น้อย**
พีช:ยัยนี่มันเป็นใครหวะ ชนคนอื่นเเล้วไม่ขอโทษเนี่ย เเม่งเอ๊ยรมณ์เสียหมด
ไปเถอะบอล เเชมป์ ก่อนที่ฉันจะวิ่งไปลากยัยเฉิ่มนั่นมาอัด
บอล:ไปสิ ไป
เเชมป์:ไปเร็วๆสิ ไปลากยัยเฉิ่มนั่นมา ฉันยิ่งคันไม้คันมืออยู่
บอล:ไอบ้าเเชมป์!!! พีชเป็นถึงประธานนักเรียนจะทำอย่างนั้นได้ยังไง
เเชมป์:ทำไมจะทำไม่ได้ ทำเเล้วจะตายรึไง
พีช:พวกเเกจะเลิกเถียงกันรึยัง ฉันต้องไปที่หน้าเสาธงเเล้วนะเว้ย!!!

       ( เป็นไงคะสนุกมั้ย มันอาจจะเป็นการพบกันที่น่าหมั่นไส้ไปสักหน่อยเเต่เรื่องราวของเขาเเละเธอยังมีต่ออีกนะคะ รบกวนอ่านตอนต่อไปด้วยค่ะ )