ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2
หลังจากที่พวกคานิวัลของเราเดินทางอันแสนเหนื่อย...เมื่อย...แถมเจ็บตัวอีก (โดยเฉพาะคานิวัลเจ็บหนักกว่าชาวบ้านเลย) มาแล้ว ในที่สุดก็มาถึงที่หมายได้ซะที
เอ...แล้วสาวๆของเราหายไปไหนกันหมดแล้วล่ะเนี่ย...
“นี่ มาถึงแล้วนะครับ รีบๆลงมาซะทีซิครับ”ช๊อกโก้ตะโกน
“อย่าเสียงดังนักจะได้ไหม...อุ๊บ”คานิวัลของเราดูท่าจะไม่สบายซักเท่าไหร่ (เมาค้าง) นะ ดูสิ ผมยุ่ง หน้าโทรม แถมมาพร้อมกับอาเจียนอีก
“ถ้านายว่างนักก็ช่วยขนของบ้างเด้”เนียงเนียงก็โทรมพอกันกับคานิวัลเลย (แต่สาเหตุต่างกัน อันนี้น่าจะอยู่เฝ้ายามไม่ได้หลับไม่ได้นอนมากกว่านะ)
“ไหงทั้งสองคนโทรมอย่างนั้ล่ะครับ”ช๊อกโก้ถาม (เพราะนอนอย่างสบายไม่ได้ไปไหน)
“เมาค้างน่ะ เมื่อคืนดันดื่มหนักไปหน่อย ยังกับโลกมันหมุนติ้วเลยตอนนี้...อุ๊”คานิวัลค่อยๆเดินลงมา แต่ลักษณะการเดินยังกับคนเมาเลยแฮะ (ถ้าไม่อยากเป็นแบบคานิวัลก็อย่าดื่มเหล้าเชียวนะคะ ไม่งั้นมันไม่จบแค่เมาค้างแน่ค่ะ)
“เฝ้ายามทั้งคืน แถมยัยอกแผ่นกระดานดันไปก๊งเหล้ากับพวกลูกเรือ ชั้นก็เลยต้องเฝ้าสองกะเลย ไม่โทรมก็บ้าแล้ว”เนียงเนียงแสดงอาการหงุดหงิด (อันนี้คนเขียนเข้าใจดีเพราะเคยนอนดึกค่ะ)
หลังจากที่ขนของลงมาหมดแล้ว สถานที่ต่อไปที่จะเดินทางคือเมืองโรซ่าที่ห่างจากท่าเรือไม่มากนักแต่ปัญหามันก็มีมาไม่เลิกค่ะ เพราะว่าเส้นทางไปเมืองโรซ่าต้องนั่งรถไฟไปสถานเดียวค่ะแถมยัง...
“ต้องรอกว่ารถไฟจะมาก็ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ชั้นว่าไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่านะ ชักหิวแล้ว”คานิวัลพูด มือก็กุมท้องไว้
“ม่าย~อ๊าว~”เนียงเนียงโวย
“ไม่หิวเรอะไง ถึงไม่กินข้าวน่ะ”คานิวัลถามส่วนเนียงเนียงก็ทำหน้ายังกับคนโรคจิตแน่ะ (ก็ตาโตยังกับเห็นผีน่ะ)
“หิว”คำตอบของเนียงเนียงทำเอาทุกคนถึงกับทรุด
“แต่ลองคิดดูสิ ว่าที่ร้านแถวนี้จะมีอะไรบ้างน่ะ”เนียงเนียงถามทุกคน
“ไม่น่าถาม ก็ต้องเป็นพวกปลา หรือไม่ก็อาหารทะเลนี่แหละ”
“นั่นล่ะที่ไม่ชอบ...ที่เรือทุกวันก็กินแต่ปลาๆๆๆและก็ปลาๆๆๆ ขืนกินปลาอีกคำชั้นคงเป็นบ้าแน่ๆเลย”ไหนว่าแมวชอบปลาไม่ใช่เหรอ แล้วไหงเป็นอย่างนี้ได้ล่ะ (อาการง่วงนอนจัด+ทานปลามากไป...แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย)
“แล้วคิดจะรอไปกินที่โรซ่ามันไม่นานไปหน่อยเรอะ ไม่สนล่ะชั้นจะกินที่นี่”
กริ๊ง...กริ๊ง...เนียงเนียงหยิบถุงเงินออกมาจากกระเป๋า
“ลืมสนิทเลย...ว่ายัยนั่นเก็บเงินทั้งหมดไว้นี่นา”คานิวัลเห็นถุงเงินก็ถึงกับหน้าซีด
“เพราะฉะนั้น พวกเราก็ต้องไปกินข้าวที่โรซ่าด้วยกันนะจ๊ะ”เนียงเนียงยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“รู้งี้...ไม่น่าฝากเงินกับยัยนี่เลย ปีศาจชัดๆ”คานิวัลนั่งจ๋อยสนิทเลยค่ะ หรือว่าจะเพราะหิวข้าวกันนะ
เอาล่ะค่ะหลังจากที่พวกคานิวัลทนหิวกันไปที่เมืองโรซ่าเพื่อที่จะได้ไปทานข้าวซะทีก็ได้กินกันสมใจหมาย แต่คนที่น่าจะทานมากที่สุดอย่างคานิวัลกลับทานได้น้อยกว่า...
“งั่มๆๆๆๆๆ”เนียง...เนียงเนียงงั้นเหรอ ไหนว่าไม่ค่อยหิวไง นี่ปาไปจานที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย
“งั่มๆๆๆๆๆ”จานที่ 10.....ไม่สิจานที่11เข้าไปแล้วค่ะ อะไรจะกินเก่งได้ขนาดนี้กันนะ
“นี่ๆ ค่อยๆกินก็ได้ อาหารมันไม่หนีไปไหนหรอกน่า”ขนาดคานิวัลที่ว่ากินจุเมื่อเห็นเนียงเนียงกินก็ถึงกับอึ้ง (ก็ที่คานิวัลกินก็เพิ่งจะ 5 จานเองนะ)
“งั่มๆๆๆๆๆ”แต่สำหรับเนียงเนียงของเราในตอนนี้คำพูดของคานิวัลเป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น (เพราะต่อให้คานิวัลพูดเป็นร้อยรอบก็เถอะ เนียงเนียงก็จะกินอยู่อย่างนั้นอย่างไม่แยแสเลย)
20 จานผ่านไป
เนียงเนียงของเราก็ยังกินเอ้ากินเอาอยู่นั่นล่ะค่ะจนดูสิ ตัวพองเป็นลูกโป่งเลยค่ะ
“เอาล่ะหลังจากทานนี่เสร็จก็...”
“จะไปที่อื่นกันใช่ไหม”
“ใครว่า ทานของคาวมันก็ต้องตามด้วยของหวานสิ”คำตอบของเนียงเนียงทำเอาคานิวัลถึงกับค้าง ฟาดไปตั้ง 20 จานยังไม่อิ่มอีกเหรอเนี่ย
หลังจากที่เนียงเนียงทานของหวานซะเกือบเกลื้ยงร้านแล้วก็เดินนอกร้าน โดยไม่มีแม้แต่ส่วนเกินที่หน้าท้องเลย (หรือที่บ้านเราเรียกพุงกางนั่นล่ะค่ะ)
“นี่เธอ ไปกินพยาธิกี่มาตัวกันยะ (1)”คานิวัลแซว
“ก็คงพอๆกับที่เธอซดเหล้านั่นล่ะนะ (2)”เนียงเนียงตอบกลับ
“แล้วที่ชั้นไปกินเหล้าแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบยะ (3)”
“แล้วใครกันยะที่เอาเงินชั้นไปซดเหล้าเกือบหมดจนต้องไปทำงานพิเศษเพื่อแลกกับการขึ้นเรือน่ะ หา (4)”เอาแล้วค่ะ แค่ 4 ประโยดก็มีเรื่องแล้วค่ะ
“อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ”แล้วช็อกโก้ก็มาห้ามรอบสอง
“เพราะเห็นว่าเจ้าโฮ่งขอร้องหรอกนะ จะยกให้ซักครั้งนึง”
“ใครขอให้ยอมแพ้กันล่ะ ยัยผมแฉก (1)”เนียงเนียงได้ยินก็เริ่มฉุนแล้วค่ะ
“งั้นเหรอ นี่เพราะว่าเจ้าโฮ่งขอนะ จึงไม่อยากมีเรื่อง เข้าใจไหม ยัยอกแผ่นกระดาน (2)”คำพูดของเนียงเนียงก็แทงใจดำคานิวัลเหมือนกันค่ะ แค่สองประโยคก็รังสีอัมมหิตก็พุ่งออกมาแล้วค่ะ
“นี่...”ช็อกโก้ก็ต้องไปห้ามรอบสอง (แล้วมันจะไปต่อได้ไหมเนี่ย)
หลังจากที่ช็อกโก้ของเราห้ามสาวๆจนอยู่หมัดแล้ว (แต่ถึงกระนั้นอย่างที่รู้ๆกันดีอยู่นะคะว่า ถึงทั้งสองคนจะสงบศึกกันได้ แต่ยังไงก็ยังไม่สมานฉันท์กันอยู่ดี) ทุกคนก็ไปที่ร้านเสื้อผ้าเพื่อจะดูเสื้อผ้า (แล้วจะพูดซ้ำทำไมฟะ)เรามาดูกันว่าสาวๆของเราจะเลือกชุดใหม่ๆกันอย่างไรบ้าง
“ไม่ได้เลือกให้ตัวเองใส่ซะหน่อย”อ้าว แล้วให้ใครล่ะ
“ให้เจ้าโฮ่ง/ช็อกโก้ใส่ต่างหาก”ทีอย่างนี้ล่ะสามัคคีกันเชียวน้า~
“อย่าพูดเหมือนกันจะได้ไม๊ยายผมแฉก/ยายอกแผ่นกระดาน”แล้วก็ไม่วายต้องตีกันอย่างนี้ล่ะค่ะ
..........
“อืม~ อย่างนี้มันก็เด็กไปนะยายผมแฉก ทั้งรองเท้ารูปแมว ทั้งชุดจรเข้น้อยอีก”คานิวัลวิจารณ์ชุดที่เนียงเนียงเลือกให้ ซึ่งมันก็...ฮิ...
“ก๊ากๆๆๆๆ นี่เธอจะไปงานแฟนซีรึไงฟะ ถึงได้ให้ใส่ชุดนี้น่ะ”
“ก็ชั้นชอบแบบนี้แล้วมันผิดเรอะไง...”
“มันไม่ผิดหรอกนะ แต่ชั้นว่าหาชุดอื่นที่มันเข้าท่ากว่านี้จะดีกว่านะ... แต่ก่อนอื่น...”คานิวัลยิ้ม
“อะไรเหรอครับ”
“ช่วยถอดไอ้ชุดนั่นก่อนได้ไม๊ มันอดขำไม่ได้แล้ว ตลกสุดๆเลยรู้ไหม ฮ่าๆๆ”คานิวัลหัวเราะร่วน แต่มันก็ดูตลกจริงๆนะ ฮิ...
“นี่มันไม่ตลกเลยนะครับ”ช็อกโก้พูดด้วยความอาย
..................
“อืม~นี่จะให้เค้าไปรบรึไงยายอกแผ่นกระดาน เล่นใส่ชุดเกราะทั้งชุดอย่างนี้น่ะ ชั่นว่าแค่ขยับมันก็ยังไม่ได้เลยล่ะมั้ง”เนียงเนียงวิจารณ์บ้างกับชุดที่คานิวัลเลือกให้ ซึ่งมันก็…เอ่อ...ก็...
“จะอีกกี่ก็กันหา~ มันเป็นยังไงก็บรรยายกันบ้างสิ”เอ่อ...คือ...มันไม่อยากพูดง่ะ
“จะพูดหรือไม่พูดห๊า~ ถ้าไม่บรรยายล่ะก็เรื่องนี้ก็เตรียมใจอวสานตั้งแต่บรรทัดนี้ได้เลยนะ”แอ๊~ เล่นขู่กันงี้เลยเหรอ งั้นสัญญาก่อนได้ไหมว่าถ้าพูดไปแล้วจะไม่อาละวาดนะ เพราะเรื่องนี้คนอ่านกันเยอะนะ
“อืม” และก็ห้ามใช้คำไม่สุภาพนะ ขี้เกียจเซ็นเซอร์
“อืม” และก็ถ้าพูดไปแล้วห้ามมาโวยใส่คนเล่านะ
“เออ พูดพอรึยัง ถ้าไม่บรรยายอีกเดี๋ยวแม่ก็จบซะตรงนี้ซะเลยนี่”เดี๋ยวๆ บอกแล้วๆ ใจร้อนจริง
“งั้นก็พูดมาสิ”ก็ได้ๆ คือมันไม่เข้ากับช็อกโก้เลยซักนิดน่ะ
“หา...ว่าอีกทีซิ”จะพูดอีกทีนะฟังให้ดีๆล่ะ คือมันไม่เข้ากับช็อกโก้เลยซักนิดนิดนิด... (แอคโค่)
“ว่าไงนะไอ้...”อ๊ะๆ อย่านะ สัญญาแล้วไงว่าจะไม่โวยและไม่พูดคำหยาบด้วยน่ะ รึจะให้เล่าว่าคานิวัลเป็นคนไม่รักษาสัญญาล่ะ หืม~
“แบบนี้มันเล่นสกปรกกันนี่นา”โฮะ โฮ่ๆๆๆ ก็นี่ล่ะข้อดีของคนเล่าเรื่องล่ะ
“อย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนเล่าเรื่องแล้วจะเล่าอะไรก็ได้นะเฟ้ย ที่ชั้นแต่งให้ช็อกโก้มันไม่เข้ากันตรงไหนไม่ทราบยะ” ถ้าอยากรู้ก็จัดให้ ช็อกโก้เค้าเป็นเด็กนะยะ ยังเป็นแค่เด็กแต่ที่เธอแต่งให้น่ะมันขัดกับอิมเมจรู้ไหมยะ คำว่าอิมเมจน่ะ
“แต่แบบนี้มันก็ยังดีกว่ายัยผมแฉกล่ะน่า จริงไหมช็อกโก้”
“หนักจัง...ขอถอดออกก่อนได้ไหมครับ...จะยืนไม่ไหวแล้ว...”สงสารช็อกโก้จริงๆ คงจะหนักน่าดูเลยนะน่ะ
……….
“งั้นเอาเป็นว่าให้ผมเลือกเองละกันนะครับ”เนื่องจากว่าทั้งสองสาวก็เลือกชุดให้ช็อกโก้ไม่ได้ซักที (ก็ทั้งปัญญานิ่มไปกับเข้มเกินไปหาความพอดีไม่ได้นี่แหละ) ช็อกโก้ก็เลยตัดสินใจเลือกเองซะเลย
ซึ่งมันก็...
“น่ารักจังเลย ช็อกโก้/เจ้าโฮ่ง” น่ารักม๊ากมากเลยค่ะ ใส่เสื้อคลุมมีผ้าคลุมหัวหูจิ้งจอกด้วย แถมด้วยกางเกงขาสั้นอีก แหมช็อกโก้นี่เลือกเสื้อผ้าเก่งจริงๆเลยนะ
“ก็ผมเลือกชุดที่ว่าดูดีที่สุดสำหรับผมนี่ครับ”ช็อกโก้ยิ้ม
“อา...”ทั้งสองสาวเมื่อเห็นรอยยิ้มของช็อกโก้ก็พากันเคลิ้มไปเลยล่ะค่ะ
“คุณครับๆ”แต่ฝันก็พลันสลายเมื่อเจ้าของร้านยื่นบิลมาให้
“อ๋า....คะ”
“จ่ายเงินค่าชุดด้วยครับ”
“ได้ค่ะ...อึ๋ย”พอเนียงเนียงเห็นบิลแค่นั้นล่ะค่ะ ถึงกับทรุดเลยค่ะ
“หงะ...ไหงมันถึงได้แพงขนาดนี้อ่ะ ตั้งหมื่นเลยเหรอคะ”
“ครับ”
“อย่ามาตลกนะเฟ้ยตาแก่ แค่ชุดคลุมกับกางเกงและก็รองเท้าเท่านั้นเองนะ ทำไมมันแพงได้ขนาดนี้กัน อธิบายมาให้เคลียร์เดี๋ยวนี้นะไม่งั้นมีเจ็บแน่”เนียงเนียงโมโห
“ก็ของที่เจ้าหนูใส่น่ะมันเป็นของที่ดีที่สุดในร้านนี่นา มันถึงได้แพงไง”
“แค่เหตุผลงี่เง่าแค่นั้นอ่ะนะ”
“ถ้าไม่จ่ายก็เชิญออกไปได้เลยครับ”
“...”เนียงเนียงมองไปที่ช็อกโก้ก่อนตัดสินใจว่า... (เดาได้เลยว่าไม่มีทางซื้อแน่นอนค่ะ ดูจากนิสัยอันแสนเค้มเค็มหาใครมาเทียบไม่ได้ของเนียงเนียงนี่แหละค่ะ)
“ซื้อก็ซื้อ”อ้าว ไหงเป็นงี้ได้ล่ะ ตั้งหมื่นเลยนะ
“ก็เห็นรอยยิ้มของช็อกโก้ที่ได้ชุดใหม่แล้วมันอดซื้อไม่ได้น่ะ” ฮั่นแน่~ ชอบเค้าล่ะสิ
“ใช่ซะที่ไหนกันล่ะ”เนียงเนียงเถียงทันควันเลยค่ะ แถมหน้าแดงด้วย
หลังจากที่เนียงเนียจ่ายเงินด้วยความอาลัยอาวรณ์กับเงินอย่างสุดซึ้งแล้ว…(สุดๆ ของความเค็มที่แม้แต่สลึงเดียวก็ไม่อยากจะเอาออกมาจากกระเป๋าเลยค่ะ)
“โอกาสหน้าเชิญมาใหม่นะครับ”เจ้าของร้านโบกมือที่ถือเงินที่ได้จากเนียงเนียงไปด้วยสีหน้าระรื่น
“เป็นตายร้ายดียังไงก็จะไม่มาเหยียบที่นี่เป็นครั้งที่ 2 แน่นอนย่ะ”ตรงข้ามกับเนียงเนียงที่พูดด้วยอาการเสียดายเงินอย่างมากกับโมโหเจ้าของร้านจอมกวนโอ้ย ประมาณว่าถ้าเจออีกเป็นครั้งที่สองล่ะก็จะซัดไม่เลี้ยงไม่เกี่ยงอายุเลยล่ะค่ะ
“!!!”คานิวัลรู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่
“...”
“มีอะไรเหรอ”เนียงเนียงสังเกตว่าคานิวัลกำลังมองอะไรอยู่
“ไม่มีอะไรหรอก...คงคิดไปเองน่ะ”คานิวัลตอบ
“เดี๋ยวเนียงเนียงไปกินข้าวกับช็อกโก้ก่อนเลยละกัน เดี๋ยวชั้นตามไปทีหลัง”
“เข้าใจแล้ว รีบๆตามมาล่ะ”เนียงเนียงก็ไปกับช็อกโก้ ส่วนคานิวัลก็แยกออกไป
หลังจากที่คานิวัลแยกกับเนียงเนียง หล่อนก็เดินเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่ไม่มีใครเข้าไป
“เมื่อไหร่จะเลิกไอ้นิสัยเสียที่ชอบสะกดรอยคนอื่นซักทีล่ะ”คานิวัลเอามือจับที่ดาบ
แก๊ง...คานิวัลใช้ดาบปัดขนนกที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ก็เพราะจะได้แยกออกไงว่าใครเป็นมิตรกับเราบ้าง”มีหญิงสาวใส่หน้ากากและชุดคลุมสีดำ ยืนอยู่บนกำแพงที่อยู่เบื้องหน้าคานิวัล
“แล้วเธอก็ถามคนๆนั้นด้วยการซัดอาวุธใส่เนี่ยนะ มิกะ”คานิวัลเก็บดาบ
“ขอโทษที แต่กับเธอเนี่ยมันอดประเมินฝีมือไม่ได้จริงๆนี่นา คานิวัล”
“3 ปีแล้วสินะที่ไม่ได้เจอกัน”
“ตั้งแต่ตอนที่หนีออกมาก็ไม่ได้เจอกันเลยนี่นา”มิกะกระโดดลงมาจากกำแพง
“ที่มาหาชั้นก็คงจะมีข่าวมาบอกสินะ”คานิวัลยิ้ม
“สมกับที่เป็นเธอจริงๆ ใช่ ชั้นมีข่าวจะมาบอกถึงได้มา ที่หมายต่อไปจากโรซ่าวางแผนรึยังว่าจะไปไหน”
“ยังเลย ว่าจะค้างซัก 2 วันค่อยหาที่ไปต่อน่ะ”
“งั้นก็ดี”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ”คานิวัลถาม
“โครโนยังมีชีวิตอยู่”
“...!”เมื่อคานิวัลได้ยินชื่อนั้นก็ถึงกับค้างนิ่ง คนๆนั้นคงมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับคานิวัลแน่ๆ
“มีคนเห็นเค้าครั้งสุดท้ายที่ ป่าทางทิศเหนือของที่นี่”
“ข่าวนี้เชื่อได้แน่นะ”คานิวัลถามเพื่อความชัวร์
“ฟังดูก็น่าเชื่อถือ แต่ชั้นฟันธงไม่ได้หรอกเพราะมันก็นานแล้ว”
“แค่รู้ว่าเค้ายังมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว ขอบใจนะมิกะ”คานิวัลยิ้ม
“ทางผ่านจากที่นี่ไปป่านั่นก็คงต้องผ่านเมืองเรเซียสินะ งั้นชั้นขอฝากจดหมายนี่ให้ฟูกะด้วย”มิกะยื่นซองจดหมายให้
“ทำไมไม่ไปพบเจ้าตัวเองเลยล่ะ”คานิวัลรับซองจดหมายมา
“ชั้นคิดว่า การที่เราสองพี่น้องไม่เจอกัน มันจะช่วยให้ฟูกะปลอดภัยมากกว่าน่ะ”มิกะเดินออกไป
“เฮ้อ กล่อมไม่สำเร็จจนได้”คานิวัลถอนหายใจ
“ก็ได้ เพื่อตอบแทนที่อุตส่าห์หาข่าวมาให้ ชั้นจะเอาจดหมายนี่ไปส่งให้ถึงมือเลย วางใจเถอะ”
“ขอบใจนะ”ถึงแม้ว่ามิกะจะใส่หน้ากากอยู่ก็ตาม แต่เท่าที่ดูจากสายตาก็รู้สึกถึงความดีใจของมิกะได้เป็นอย่างดี
“แต่ชั้นขอพูดอะไรซักอย่างเถอะนะ สำหรับน้องสาวที่ไม่ได้เห็นหน้าพี่สาวฝาแฝดมาหลายปีแล้วอย่างฟูกะน่ะ เค้าคงอยากเจอพี่สาวตัวเป็นๆ มากกว่าจดหมายนะ”คานิวัลหันไปหามิกะที่กำลังเดินออกไป
“ถ้าชั้นมีธุระแถวนั้น ชั้นจะไปหา ฝากบอกฟูกะอย่างนั้นด้วย”
“อืม แล้วค่อยเจอกันนะ”
“อาจมีโอกาสได้เจอกันล่ะก็นะ”มิกะเดินออกไป เมื่อคานิวัลตามออกมาก็ไม่พบมิกะเสียแล้ว
“ให้ตายสิเป็นคนที่เร็วจริงๆ”คานิวัลกวาดสายตามองหามิกะ แต่เพราะคนเยอะทำให้หาไม่เจอ
......
“งั้นที่หมายต่อไปก็คือเมืองเรเซียสินะ แหม พอดีเลยอุปกรณ์ขาดพอดี ไปหาซื้อที่นั่นเลยดีกว่า”เนียงเนียงเห็นด้วยกับคานิวัลที่เสนอว่าให้ไปที่เรเซียต่อ
“ดีล่ะ เดินทางกันเลย”คานิวัลพูดกับทุกคน
“นี่ ถามหน่อย ใจคอเดินทางมาเหนื่อยๆจะไม่ให้พักกันเลยรึไง”เนียงเนียงจ้องไปที่คานิวัลที่ไฟลุกเต็มที่
“ก็...มันอยากรีบๆไปง่ะ”คานิวัลหัวเราะกลบเกลื่อน
“เหอ เหอ อยากรีบๆไปเรอะ ก็ไปเลยสิ แต่ไปคนเดียวนะเพราะพวกเราจะไม่ไปด้วย”เนียงเนียงยื่นคำขาด
“ว่าไงนะ ถึงเธอจะไม่อยากไปแต่ชั้นสั่งให้ไปกันคืนนี้เลย”คานิวัลยืนทุบโต๊ะยื่นคำขาดเหมือนกัน
กรื๊ง...กริ๊ง...เนียงเนียงหยิบถุงเงินขึ้นมาแล้วเขย่า
“คานิวัลจ๋า จำได้ไม๊ว่าคนที่เก็บถุงเงินคือใคร”เนียงเนียงยิ้ม
“เธอ”คานิวัลตอบเสียงสั่น
“เพราะว่าชั้นเป็นคนเก็บเงินไว้ ฉะนั้นเราจะไปเรเซียตอนเช้าวันพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ”เนียงเนียงหัวเราะ
“โธ่ว้อย~”คานิวัลรับไม่ได้ที่แพ้เนียงเนียงเรื่องเวลาเดินทาง (แค่นี้เนี่ยนะ) ก็ได้รีบไปนอนที่เตียงด้วยความหงุดหงิด
ที่หมายต่อไปของพวกคานิวัลคือเมืองเรเซียที่เป็นเมืองแห่งแสง จากนั้นก็เป็นป่าทางเหนือของเกาะ จะเกิดอะไรขึ้น สู้ต่อไปนะทุกคน (เพื่อเพิ่มเวลาเล่าของคนเล่าเรื่องด้วย)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น