คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6 จุดเริ่มต้นของหัวใจ
ตอนที่ 6
จุดเริ่มตอนของหัวใจ
(Part ยัง โยซอบ)
กลับมากับผม รูมเมดที่ซวยที่สุดใน 3 โลก ที่จะต้องมาอยู่กับคนที่มีปากห้อย (แต่ก็หน้าจูบจริงป่ะล่ะ) และ บลาๆๆ ไม่อยากจะพูดอะไรมากนะครับ ให้ไปจินตนาการเอาเองนะ
ตอนนี้ผมเดินกลับมาที่ห้อง 13780 เดินมากับคุณชายห้อย เดินมาจนถึงห้องแล้วยังไม่ได้พูดอะไรกันเลย ตอนแรกก็ว่าจะถามว่า จะไปไหน กลับกี่โมง แต่ก็กลัว เฮ้อ! ขอทำใจแปปนะ
แล้วก็ทำใจได้แล้ว ตอนนี้ผมอยู่ในห้องแล้ว คุณชายกำลังอาบน้ำอยู่ จะไปรอดักถามเลยดีไหมเนี้ย ไปรอดักถามดีกว่า หน้าห้องน้ำเลย เดินออกมาจะได้ถามและโดนด่าไปเลยทีเดียว
หน้าประตูห้องน้ำ
เสียงน้ำหายไปแล้ว อ่า...สงสัยคงจะออกมาแล้ว ฮึ่บ!!! สู้เว้ยยังโย
“เห้ย!!!”
“นายจะไปไหนหรอ ห้อ... เอ้ย!!! ไม่ใช่...” ถ้าหลุดพูดห้อยออกไปจะ ตายเมื่อไหร่ก็ไปงานศพด้วยแล้วกันนะ
“อะไรของนายว่ะ!!!” พูดเสร็จเจ้าตัวก็เดินไปเต้นตัวแล้ว ลืมบอกเลย ตอนนี้คุณชายห้อยมันเปลือยท่อนบนอยู่ มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวปิดบังช่วงล่างเอาไว้
“จะถามว่านายจะไปไหน!” ถามไปแล้ว จะตายไหมเนี้ย
“สะเออะ!!!” อ่อ...ไปสะเออะ ไม่ใช่นิ มันด่าผมอ่า...ด่าจริงๆด้วย ใช่สิจะแหกกฎไม่ได้เลยรึ
“แล้วกลับกี่โมง!” ถามทำไมว่ะเนี้ย!!! ย้ำ!มันหลุดออกไปเองนะ
“เห้ย!!!บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าสะเออะ ไม่เข้าใจที่พูดรึไงว่ะ!!!” ไอ่ห้อยไมได้พูดอย่างเดียว มันยังดันผมมาติดกับตู้แล้วเอามือกันทางมาให้ผมหนี นี้มันอะไรเนี้ย!
“เอ่อ...ปล่อยได้แล้ว ก็รีบไปแต่งตัวซะสิ จะได้ไปไวๆ ที่ถามเพราะจะไล่ตั้งหากล่ะ ชิ!!!” อ้าว! เห้ย...ทำไมต้องดึงแขนแรงขนาดนี้ว่ะเนี้ย!!!
“ไล่นักใช่ไหม!!!”
“ก็รีบๆไปซะสิ เบื่อจะอยู่กับนาย ไปนานเท่าไหร่ก็ดีเลยนะ!!!”
“หึ!!!แล้วอย่าให้เห็นว่ามานั่งรอล่ะ” รู้ได้ไงเนี้ย ก็ว่าจะนั่งรออ่า... รู้ดีจริงๆ
“ไม่รอหรอก!!!ไปแต่งตัวเหอะ” แล้วผมก็สลัดแขนออก แล้วไปนั่งทำเนียนเอาโทรศัพท์ตัวเองมานั่งกฎเล่นบนชั้นที่ผมนอน
แล้วไอ่ห้อยก็แต่งตัวเสร็จ คนอะไรแต่งตัวเก่งๆ ปรบมือ!!! (บิวตี้ขอแรงๆนะ)
ก่อนที่ไอ่ห้อยจะเดินออกไป มันยังหันหน้ามามอง แล้วเดินทำปากห้อยออกไป แหมๆ จะรอคำชมล่ะซิ ชิ!!!ไม่ชมหรอก (แต่ปรบมือในใจไปแล้ว)
Fiction in fiction in fiction! Fiction in fiction in fiction!
มันคือเสียงโทรศัพท์ผมเอง ผมตัดเอาแต่ตอนคำว่า Fiction นะ มันเพราะดี ฮี่ๆๆ
*คุณพ่อ*
อ้าว! พ่อโทรมาหรอเนี้ย
“ครับพ่อ”
“(เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมแกนะ?)”
“ก็ดีมั่งครับ”
“(หรอ! แล้วรูมเมดแกเป็นยังไงล่ะ?)”
“ก็ดีมั่งครับ”
“(แล้วหอน่าอยู่ดีไหม?)”
“ก็ดีมั่งครับ”
“(ก็ดีของแกมา 3 รอบแล้วนะ)”
“ก็ดีมั่งครับ เอ้ย!!!..ครับ พ่อพูดว่าอะไรนะครับ” ผมเอาแต่นั่งเหม่ออยู่นะสิ จะเรื่องใครล่ะ ก็เรื่องไอ่ห้อยนั้นแหละ
“(ชังเหอะ! แกโอเคใช่ไหมนะ)”
“ดีครับ ก็อยู่ได้ครับ” ความจริงมันไม่ดีเลยนะพ่อ มันซวยตั้งแต่ผมบินมาทั้งเกาหลีเลย
“(แกโอเคก็ดีแล้ว เอ่อ...โทรมาแค่นี้แหละเอาไว้คุยกันใหม่)” โทรมาแค่เนี้ย มันเปลืองเงินโทรข้ามประเทศนะพ่อ
“ครับพ่อ แค่นี้นะครับสวัสดีครับ”
ติ้ด! ผมกดวางโทรศัพท์
เฮ้อ!!! ไอ่ห้อยมันจะไปมีความสุขถึงไหนแล้วนะ (ยังโย นายชอบจุนฮยองแล้วแหละ)
(Part ยง จุนฮยอง)
ผมเดินออกมาจากห้องพักของผมแล้ว ความจริงไม่อยากจะไปไหนหรอก อยากอยู่ที่ห้องนั้นแหละ แต่ให้ทำไงได้ล่ะ ผมต้องออกไปกินข้าวกับ เฮร่า
ความจริงผมไม่อยากทิ้งตัวเล็กเอาไว้คนเดียวหรอกนะ (นายเรียกซอบว่าตัวเล็ก ครั้งแรกนะเนี้ย) เป็นห่วงนะ ยิ่งมาอยู่ที่นี้ได้ไม่นานยังคงไม่รู้จักอะไรในโรงเรียนชินวา
จะให้ผมสารภาพว่าผมชอบตัวเล็กก็ไม่ใช่ แล้วก็ใช่ ในเวลาเดียวกัน คือ...ยังไงดีล่ะ ผมยังทั้งชอบพี่ฮยอนซึง กับเจ้าตัวเล็ก แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะเอียงๆไปทางเจ้าตัวเล็กนะ
ใช่ว่าผมจะคิดไปเองหรืออะไรนะ เวลาที่ตัวเล็กถามว่าผมไปไหน มันทำให้ผมหวั่นไหว ไม่มีใครเคยทำแบบนี้กับผม ถึงมี แต่มันก็แตกต่างกันอย่างมาก ผมชอบที่จะให้ใครมาค่อยเป็นห่วงผม เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่า ผมมีตัวตนอยู่จริง
แต่สำหรับตัวเล็กแล้ว เรื่องที่ผมจะชอบนะ รอให้ผมไม่ชอบพี่ฮยอนซึงก่อน หรือไม่ก็มีแฟนไปแล้ว ตอนนั้นแหละผมจะจริงจังกับตัวเล็กแบบจริงๆจังๆ
ตอนนี้ผมเดินมาถึงที่นัดหมายแล้ว ถามว่าทำไมผมถึงไม่ขับรถมานะหรอ ขี้เกียจนะ อีกอย่าง เฮร่า จะต้องบอกให้ผมไปส่งบ้านแน่ๆ ไม่เอาดีกว่า รถจะสกปรกเอา
มาถึงจนได้ แล้ว เฮร่าก็ยังไม่มาตามเคย ผมต้องรออีกแล้วใช่ไหมเนี้ย!
“พี่จุนฮยองงงงงงงงงงง” นั้นไงเสียงดังมาแต่ไกล ไม่อายบ้างหรือไง
“มาแล้วหรอ!”
“โอป้ารอนานไหม เฮร่า เลือกเสื้อผ้านานไปหน่อย”นี้เลือกแล้วใช่ไหม
เฮร่า เธอใส่เสื้อผ้าแบบว่า...ยั่วผมตลอด ไม่ว่าจะเจอกันครั้งไหน เฮร่าจะใส่ เสื้อโชว์แขนตลอด มาวันนี้ ใส่เสื้อเดรสแบบเสื้อกล้ามยาว กับกางเกงขาสั้น มากกกกกกกกกก...ย้ำว่าสั้นมากกก และใส่ร้องเท้าบูท ไม่คิดจะอายบ้างรึไง ขอแบบไม่ต้องอะไรมาก แบบว่าไม่ต้องยั่วนะ เอาแฟชั่นมาก่อน เพราะการแต่งตัวของเธอ สุดจะห่วยมาก
“อ่อ...ไม่เป็นไร”
“เข้าไปกันเถอะค่ะ เฮร่าหิวแล้ว”เธอเอาแขนมาควงผม แล้วเดินเข้าร้านกันไป
“นั่งไหนดีล่ะ?”เธอถาม
“นั่งไหนก็ได้ เหมือนกันหมด”
“งั้นนั่งตรงใกล้ๆหน้าต่างนะค่ะ”เธอพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ตรงที่นั่ง
“ตามสบาย”
แล้วเราก็มานั่งตรงที่ๆเรียกว่าดีมาก ผมอยากนั่งกับใครก็ได้ ที่ไม่ใช่ เฮร่า นะ
“รับอะไรดีค่ะ”พนักงานสาว(สวย)นำเมนูมาให้
พนังงานสาวคนนี้ ส่งยิ้มให้ผม แถมยังทำตายั่วยวนอีก อะไรกันเนี้ยไม่ทันไร ผมก็มีคนยั่วแล้ว หล่อใช้ได้เลยนะเนี้ย (คนกรุ๊ป O จะเป็นพวกชอบหลงตัวเองนะ)
“โอป้าจะทานอะไรค่ะ?”
“อืม...เอาโจ๊กเห็ดแล้วกันนะ”
“งั้นเฮร่าเอาด้วย เอาโจ๊กเห็ด 2 ที่ค่ะ^^”
“เดี๋ยว!เอาซุปข้าวโพดด้วย ใส่ถุงเอาไว้นะ”
“อ้าว!โอป้าจะเอาไปให้ใครหรอ?”
“เอ่อ...คือ...จะเอาไปกินตอนดึกนะ”ถามจริงเลย ไม่สงสัยจะได้ไหมเนี้ย เฮร่า
“อ๋อ...ค่ะ งั้นเอาตามนี้นะค่ะ”
“ค่ะ!รอสักครู่นะค่ะ”
ปิ๊ง!!!
พนังงานคนนั้นกระพริบตาให้ผมด้วย เฮ้อ!จะเอาไปนอนด้วยดีไหมนะ ไม่ดีกว่าเธฮคงจะสวยเกินไปแล้ว
“โอป้า...เรื่องรูมเมดเป็นไรบ้างค่ะ”
“รูมเมดนะหรอ...ดีนะ”ดีมากกกกกกดีกว่า
“ดีจังค่ะ...ของเฮร่า ได้แบบว่าเด็กเรียนเลยนะ วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ เบื่อๆสุดยอด”
แค่พี่เบื่อเธอมากกว่านะตอนนี้ พูดทำไม ไม่ได้ถามเลยสักนิดนึง เนอะ!นักอ่านที่น่ารักของผม
“หรอ...”
“ค่ะ!โจ๊กมาแล้วทานเถอะค่ะ”
“โอเค...ทานเลยนะ”
หลังกินโจ๊กเห็ดเรียบร้อยแล้ว
“ทั้งหมด 136 บาทค่ะ”พนักงานบอกจำนวนเงินที่จ่าย
“โอป้าจ่ายให้หน่อยนะ”จ่ายอีกแหละ เฮร่า เธองกจริงๆ ถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่เธอเป็นอะไรกับผม ทำไมผมต้องจ่ายล่ะ
“พี่หรอ!...ก็ได้ อ่ะครับไม่ต้องทอน”ในที่สุดผมก็ยอมจ่าย ให้ทิปพนังงานไปด้วย เพื่อจะเอาไปกินขนมนะ
“นี้ค่ะซุปข้าวโพด ขอบคุณสำหรับการอุดหนุนนะค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”พนักงานเดินยิ้มแบบเขินๆไป
ซุปข้าวโพดคงจะช่วยให้ตัวเล็กพอกินอิ่มนะ ไม่รู้ว่าชอบกินอะไร กินๆไปก่อนแล้วกัน
“โอป้า!ให้ทิปไปทำไมค่ะ”
“เรื่องของพี่นะ เฮร่าไม่ได้จ่าย ไม่ต้องเดือดร้อน”
“ก็ได้ค่ะ!”ผมคิดว่าตอนนี้เธอคงจะคุมอารมณ์อยู่ล่ะสิ กลัวผมจะรู้ด้านมืดรึไง ไม่ต้องกลัวผมรู้ไปแล้วล่ะเฮร่า
“พี่กลับก่อนนะ บาย”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ...*จุ๊บ*”
เธอบอกให้ผมหยุดแล้วเดินมาหอมแก้ม จากนั้นก็วิ่งหายไป อะไรว่ะ!ผู้หญิงสมัยนี้รุกชายก่อนแล้วรึไง (ใช่! แล้วถ้าชายไม่รุกหญิงจะรุกเอง)
ผมเอามือเช็ดที่แก้มออก มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ผมไม่ชอบเลย
(Part ยัง โยซอบ)
ตอนนี้ก็เวลาประมาณ 4 ทุ่มแล้วสินะ คุณชายห้อยออกไปตั้งแต่ 2 ทุ่มเกือบครึ่ง ไปไหนนานจังนะ เป็นห่วงนะรู้ไหม ในสถานะรูมเมดนะ
ผมนั่งรออยู่ตรงโซฟานะ นั่งฟังเพลงก็แล้ว ดูทีวีก็แล้ว ทำความสะอาดห้องก็แล้ว ไม่รู้จะทำอะไรต่อแล้วเนี้ย! ง่วงก็ง่วง
หาว!! ง่วงแล้วนะ 4 ทุ่มแล้วด้วย รู้ไหมว่าผมนะ เป็นเด็กอนามัย นอนตั้งแต่ 3 ทุ่มนะ ต้องมานั่งรอกอีก เซ็ง! (แล้วใครใช้ให้นายรอล่ะนั้น)
4 ทุ่ม 30 นาที
ผมขอนอนรอสักพักตรงนี้แหละเนอะ อีกไม่นานก็คงมาแหละ
คร๊อก...ZZzz ในที่สุดก็หลับจนได้
(Part ยง จุนฮยอง)
ตอนนี้ 4 ทุ่มจะ 5 ทุ่มแล้ว สงสัยคงนอนไปแล้วล่ะ
ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเจ้าตัวเล็กนอนตัวขดอยู่ที่โซฟา ตอนนายหลับนี้น่ารักเป็นบ้าเลย น่าใสๆ บวกกับปากที่อมชมพูแบบนี้ เฮ้อ!ชักจะชอบนายแล้วสิ
ผมเอาซุปข้าวโพดไปใส่ถ้วยเอาไว้ให้ อีกสักพักจะปลุกให้เจ้าตัวเล็กไปอาบน้ำ และกินซุปซะ คนอะไรยังใส่ชุดเดิมอยู่อีก
ผมนั่งคุกเข่าข้างๆกับโซฟาที่เจ้าตัวเล็กกำลังหลับสนิท ปากอมชมพู แก้มแดงที่นะจูบประทับลงไป หน้าเนียน ใส่ๆ ที่ทำผมใจจะละลาย ผมค่อยๆเอาหน้าไปใกล้กับเจ้าตัวเล็ก จนปลายจมูกเราชนกัน เจ้าตัวเล็กคงยังไม่รู้สึกตัว ริมฝีปากของผมได้ประกบกับริมฝีปากเจ้าตัวเล็ก จนผมออกห่างจากริมฝีปาก เจ้าตัวเล็กก็ยังหลับอยู่ดี
ผมยังไม่เคยขโมยจูบใครเลย นอกจากเจ้าตัวเล็ก ผมรู้ว่าเขาคงไม่เต็มใจ แต่ให้ทำไงผมขโมยไปเรียบร้อยแล้ว
“นายจะรู้ไหมว่าฉันขโมยจูบนายไปแล้ว”
ผมค่อยๆเอามือไปตีที่แขนของตัวเล็ก ให้ทำไงก็ผมไม่รู้จะปลุกยังไงนิ
(Part ยัง โยซอบ)
“ตื่นได้แล้ว ซอบตื่นได้แล้วโว้ย!”
เหมือนใครจะมาปลุกผมนะ เสียงคุ้นๆนะ
เห้ย!นั้นมันเสียงคุณชายห้อยนิ ผมเด็งตัวอย่างรวดเร็วจากโซฟา ผมหลับสนิทจนไม่รู้ว่าคุณชายกลับมาแล้วเลยหรอเนี้ย
ความจริงผมฝันหวานไปหน่อยนะ รู้ไหมผมฝันว่า ผมได้จูบกับชายคนนึง ไม่เห็นหน้านะ แล้วเขาก็จากไป แหมๆมาขโมยจูบแรกของผมแล้วหายไป แบบนี้ต้องหาเวลาฝันต่อหน่อยจะได้ไปเอาคืน ก๊าก!
“กลับมาแล้วหรอ ไม่ทันรู้ตัว”
“เหอะ!ไหนบอกจะไม่รอไง”
“ใครรอกันล่ะ ผมนอนดูทีวีแล้วเผลอหลับไปหรอ”
“หรอ!หึ! เอาไปกินซะ หิวตายเลยใช่ไหม ถ้านายไม่ชอบก็ทิ้งได้ ฉันเห็นมันเหลือจากที่ร้านก็เลยใส่ถุงมาให้นะ”
ทำไมทำร้ายซอบแบบนี้นะ แค่นี้ก็ซื้อให้ไม่ได้ ยังจะเหลือเก็บมาอีก ชิ! แต่มันเป็นของโปรดผมนี้นะ ซุปข้าวโพด ว้าว! น่ากิน
“ถึงมันจะเป็นของเหลือก็ขอบคุณนะครับ”
“อืม...ไม่เป็นไร” ผมเห็นคุณชายห้อยแอบยิ้มด้วยแหละ
“นายกินเสร็จแล้วไปอาบน้ำด้วยล่ะ”
“ไม่อาบไม่ได้หรอ ง่วงนะครับ กินเสร็จนอนเลย”
“ไม่ได้! สกปรกพอดี อย่าลืมนะ ถ้าไม่อาบเจอดีแน่!”
“ครับ ครับ รับทราบครับ”
คนอะไรนะ สั่งอยู่ได้ แบร่ๆ กินต่อดีกว่า
ผมลืมบอกไปนะครับ ว่าที่หอเนี้ย ตอนกลางคืนนักเรียนทุกคนจะไปซื้ออาหารได้ที่โรงอาหารแบบทุกมื้อ แต่ร้านอาหารจะปิดตอน 3 ทุ่ม แล้วผมก็ไม่ได้ไปไง ถึงหิวมากแบบนี้
“ค่อยๆกินไม่เป็นรึไง ถ้ามันหกใส่ห้องนะ นายตาย!”
“ไม่หกหรอกครับ”เหอะ!ไม่ทำหกหรอก เสียดายตายเลย
คุณชายเดินมานั่งข้างๆผม แล้วนั่งดูทีวี ผมนั่งข้างๆ พร้อมกับกินแล้วก็กินนะ ไม่สนใจว่าคนข้างๆ จะทำอะไร
ผมแอบมองคนข้างๆผม แล้วคิดว่า เขาชังหล่อได้ทุกมุมจริงๆ ไม่ว่าจะ ข้างๆ ข้างหน้า หรือแม้แต่ข้างหลัง มันทำให้ผมหวั่นไหวมากจริงๆ ไม่เอา!กินต่อดีกว่า อ่ำๆ!
“ถ้ารู้ตัวว่าจะหลับทำไมไม่ขึ้นไปนอน”
“ก็ตอนนั้นผมนั่งดูทีวีอยู่นิ”
“อืม...”
เงียบ! เงียบ! เงียบ!
มันอยู่ในความเงียบจริงๆ ผมตั้งหน้าตั้งตากิน และคุณชายห้อยก็ตั้งหน้าตั้งตาดู ผมกินเสร็จแล้วล่ะ เอาถ้วยไปเก็บดีกว่า ล้างด้วยเนอะ เพื่อคุณชายด่าขึ้นมาจะเป็นเรื่อง
“กินเสร็จแล้วใช่ไหม ไปอาบน้ำซะ จะได้นอน”
“คร้าบ...อาบน้ำแล้วคร้าบ” แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ลั้นล้า ลั้นลา ลั้นล้า
อ่า...เสร็จแล้วสดชื้นจัง
“อ้าว!หลับแล้วหรอนั้น โห้! แอบขึ้นไปหลับบนที่นอนเลยนะ เร็วจริงๆ น้ำก็ไม่อาบ หึ! ว่าแต่คนอื่นะเนอะ”
ในที่สุดคุณชายก็หลับไปแล้ว ผมแต่งตัวเสร็จแล้วขึ้นไปนอนบ้างดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ครับพี่นักอ่าน
6.30 น. ตอนเช้า
ตอนเช้าที่แสนจะสดใส่ อากาศหน้านอน มีแดดอ่อนๆส่องผ่านหน้าต่างในยามเช้า เฮ้อ!นอนต่อดีกว่า บรรยากาศมันชั่งน่านอน
“ซอบ! ตื่นได้แล้ว”ยังไม่ตอนหรอก นอนต่อดีกว่า
“ซอบเว้ย!!อย่าขี้เกียจ ตื่น!!!”หึ!ปลุกไปเหอะคุณชายห้อย ผมไม่ตื่นหรอก
“ไอ่ซอบ!!!!ไม่เรียนรึไงว่ะ!ตื่น” โห้!!!คุณชายมันเอาเท้าแตะเลยหรอ หาววว...ZZzz ตื่นก็ได้
“ตื่นแล้วโว้ย!!!” ตะโกนบ้าง ชิ!
“เอ่อ...!ต้องให้ปลุก!โตแล้วนะ” ก็คนมันขี้เกียจอ่ะ จะให้ทำไง
“ก็ตื่นแล้วไง!”
“ดี!!!งั้นไปอาบน้ำ...จะได้ไปหาอะไรกิน”
“จะผมไปหาอะไรกินหรอ?”
“เอ่อ...!หน้าที่รุ่นพี่รูมเมดนะโว้ย!!!อย่าคิดไปไกล เอ่อ...ชุดนักเรียนอยู่นั้นนะ” คุณชายบอกพร้อมชี้นิ้วไปที่ตู้
“ครับผม!!^^”
“เอ่อ...จะรอ!!!อาบเร็วๆ” สั่งอีกแหละ
“ไปอาบแล้วคร้าบ!...” ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ต้องรีบน้ำนะ คุณชายจะได้ไม่บ่น หิๆ
(Part ยง จุนฮยอง)
ผมนั่งมองเจ้าตัวเล็กวิ่งไปในห้องน้ำ หึ! เจ้านี้มันกลัวผมจริงๆด้วย ตอนแรกเห็นต่อปากต่อคำ พักหลังคงยอมแล้วละมั่ง
เมื่อคืนผมไม่ได้หลับจริงหรอก ผมแกล่งหลับไปงั้นแหละ ผมกะจะให้ตัวเล็กหลับไปก่อน แล้วค่อยทำอะไรเล่นๆ เพราะผมยังไม่ง่วง กว่าจะนอนก็ ตี 2 แหละ
เมื่อตอนกลางคืน
ผมลืมตาขึ้นมาดูว่าตัวเล็กหลับไปแล้วรึยัง แน่ใจแล้วว่าตัวเล็กคงหลับไป ผมถึงได้ลุกขึ้นมานั่ง ไม่รู้จะทำอะไรดี นั่งดูทีวีก็กลัวตัวเล็กจะตื่น เอ่อ...!ใช่ ผมเก็บกล้องกับหนังสือของเจ้านั้นได้ มานั่งดูหน่อยดีกว่า
ผมเปิดกล้องถ่ายรูปของเจ้าตัวเล็ก มีแต่รูปของตัวเล็กทั้งนั้นเลย แล้วนั้นใครผู้ชายแก่ๆ อ่อ...คงจะเป็นพ่อแหละมั่ง โอ๊ะ!มีรูปที่ถ่ายกับผู้หญิงด้วย ใครกันน่ารักเชี่ยว แต่ดูหน้าเจ้าสิ ไม่เต็มใจเท่าไหร่นะ
มาดูที่หนังสือดีกว่า โรมิโอ&จูเลียต หึ! นิยายน้ำเน่ายังเห็นเงาจันทร์แน่เลย มันหนุกตรงไหนกันว่ะ! สุดท้ายก็ตายกันหมดอยู่ดีแหละ (แล้วรู้ไงว่าตายกันหมด ยังเหลือพ่อแม่ญาติพี่น้องของตัวละครอีกเยอะนะ)
(หุปปากไปเลย!!!...แต่งต่อไป ชิ้วๆ!)
นั้นไงไรเตอร์โดนด่า T^T
เก็บก่อนดีกว่า ยังไม่คืนให้หรอก รอไปก่อนนะถึงเวลาจะคืนให้ หึ! แล้วจะทำไรต่อดีล่ะ เอ่อ...!!!แมนชั่นคุยกับไอ่ดูจุนดีกว่า
กลับสู่โหมดปัจจุบัน
ความจริงผมก็อยากจะคืนกล้องให้เจ้าตัวเล็กนะ แต่มันยังไม่อยากคืนนะ อยากเก็บเอาไว้ก่อนเพื่อจะต้องใช้งาน หึๆ!!!
ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
ขอกำลังใจให้ไรเตอร์อายุ 14 คนนี้ด้วยค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามา ถึงจะกดออกไปก็ตามนะ
ความคิดเห็น