คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 ผมแอบชอบ ลี กีกวัง
ตอนที่ 5
ผมแอบชอบ ลี กีกวัง
(Part ซน ดงอุน)
ในที่สุดมันก็มีตอนของผมสักที นักเขียนคนนี้กว่าใจผมออกมาก็ตอนที่ 5 แล้ว แถมบทยังน้อยอีก เชอะ!!! (อย่าพึงงอนนะ มันก็มีมาเรื่อยๆแหละ ของจุนซอบต้องมาก่อนนะ ^^)
นอกเรื่องแล้ว กลับเข้าเรื่องเลยดีกว่า
ผม ซน ดงอุน นะครับ เป็นนักเรียนปี 1 ของโรงเรียนชินวา มีเพื่อนสนิทคนเดียวในโรงเรียนอย่าง ยัง โยซอบ ผมได้รุ่นพี่รูมเมดคือพี่ จาง ฮยอนซึง พี่เขาเป็นคนน่ารักมาก และถ้าผมขาดพี่ฮยอนซึง ผมจะไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้อีกเลย (โยซอบคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก ทุกวันนี้มันยังให้ผมช่วยอยู่เลย) พี่ฮยอนซึงมีน้องชาย 1 คน ทุกคนคงรู้แล้วสินะว่าเป็นใคร ใช่แล้ว!นาย ลี กีกวัง นั้นเอง และนาย กีกวัง คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ (ไม่ใช่รายการจ้อจี้นะ)
วันหนึ่งผมกำลังเดินกลับบ้านหลังจากไปเรียนพิเศษ ทุกๆวันผมจะเดินผ่านสนามบาส แถวๆซอยบ้านผม ที่สนามบาสทุกคนคงรู้ดีว่าเอาไว้เล่นบาส (นักอ่านเราไม่โง่ขนาดนั้นหรอกนะ) แต่ตอนดึกๆหน่อยจะมีนักเต้นมาซ้อมเต้นกันอยู่กลุ่มนึง ผมจะเลิกเรียนประมาณ 3 ทุ่ม (เรียนดึกจังนะ) และทุกครั้ง ผมจะเห็นคนมาซ้อมเต้นแบบนี้ทุกวัน
จนมาวันนึง หลังที่ผมเลิกเรียน วันนั้นฝนตกหนักมาก ผมไม่มีทั้งร่ม ทั้งเสื้อกันฝน พูดง่ายๆคือ ไม่มีอะไรที่สามรถใช้ป้องกันฝนได้เลย คนในครอบครัวผมก็ไปต่างจังหวัด ให้ผมอยู่บ้านคนเดียวอีก กระเป๋าก็เปียก ไม่รู้ว่ามันจะไปโดนหนังสือด้วยรึป่าว ผมเดินตากฝนมาจนถึงสนามบาส นักเต้นพวกนั้นเต้นกันอย่างสนุกสนาน ตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน ผมเดินไปหลบฝนตรงต้นไม้แถวๆสนามบาส และนั่งมองนักเต้นทุกคนเต้นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย จนผมพึงเห็นชายคนนึง เขาเป็นที่สะดุดตามาก เขาใส่เสื้อกล้ามสีขาวบางจนน้ำฝนซึมซับเนื้อผ่านจนเห็นกล้ามหน้าท้องที่สวยงามของเขา พร้อมทั้งหน้าตาที่หล่อน่ารักเวลายิ้มที่นิ ทำให้ทุกคนนั่งบ้าเพราะภาพของเขาที่ยิ้มแบบเจ้าชาย ไปได้ทั้งวัน ผมนั่งมองชายคนนั้นอยู่นานสองนาน ตอนที่เขาเต้นทำเอาจะละลาย เวลายิ้มก็ทำเอาผมแอบยิ้มอยู่คนเดียว คนอะไรทั้งน่ารักทั้งหล่อในเวลาเดียวกัน
อ๊ะ!!! อิ๊!!! อุ๊!!! เอ๊ะ!!! โอ๊ะ!!! O[]o!!!
ว้าว!!! ขะ ขะ เขาถอดเสื้อด้วยแหละ กล้ามของเขา รูปร่างที่ดูมีกล้ามเนื้อแบบพอดิบพอดี ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป ทำไม่เขายิ่งหล่อขึ้น หล่อขึ้น หล่อขึ้น เรื่อยๆทุกครั้งที่มอง หัวใจก็ยิ่งพองขึ้น พองขึ้น พองขึ้น พร้อมกับเต้นเร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้น จนมันจะระเบิดอยู่แล้ว คนอะไรหล่อจริงๆจังๆแบบนี้
อุ๊ย!เขามองมาทางผมด้วยแหละ ไม่หน้าไปจ้องเขาเลย เห็นไหมดงอุน เขากำลังเดินมาทางนี้ เดินมาแล้ว จะถึงแล้ว แล้วก็ถึงแล้ว T^T
"นายยังไม่กลับบ้านหรอ ฝนตกหนักขนาดนี้" เป็นห่วงกันหรอ ฮี่ๆๆๆ
"เอ่อ...คือ...รอให้ฝนมันเบาลงหน่อยนะครับ" เขินอ่า...
"เอาร่มผมไปก่อนไหม จะได้ไปหยิบมาให้" มีน้ำใจจังเลย
"เอ่อ...อ้าว!!!" ยังไม่ได้พูดอะไรเจ้าตัวก็เดินไปหยิบมาให้ซะแล้ว อะไรเนี้ยเขินนะ
"เอาไปซะ!แล้วเดินกลับดีๆล่ะ"
"ขอบคุณมากนะ ครับ..แล้วร่มจะ อะ อ้าว!" เจ้าตัวเดินไปแล้วอ่ะ แล้วร่มจะคืนยังไงล่ะเนี้ย
เราจะได้เจอกันไหมเนี้ย วันมะรืนนี้ผมต้องเข้าไปอยู่หอที่โรงเรียนชินวาแล้ว จะคืนยังไง ใช่สิ พรุ่งนี้ก็ได้ เขามาซ้อมเต้นทุกวันนิเนอะ
แล้วเหมือนทุกวัน ผมจะต้องเดินผ่านสนามบาสนี้ตลอด แต่ประกฎว่า ไม่มีคนอยู่เลยสักคน ไปไหนกันหมดแล้วล่ะครับเนี้ย ผมมองนาฬิกาก็พบว่าพึง 2 ทุ่มเองพวกเขาอาจจะยังไม่มาก็ได้ นั่งรอไปก่อนก็คงมาแหละมั่ง
3 ทุ่ม แล้ว ยังไม่มีใครมาสักคนเลย รอไปก่อนแล้วกันนะ สงสัยจะมาเต้นกันดึกนะ
คร๊อก!!!ZZzz...
5 ทุ่มแล้วหรอ หลับไปก่อนไหนกันว่ะเรา! แล้วทำไมยังไม่มีใครมาเลยล่ะ นี้มันก็ 5 ทุ่มแล้วนะ สงสัยจะไม่มากันแหละมั่ง แล้วร่มนี้จะทำยังไงล่ะ เฮ้อ! ถ้าเจอเขาอีกค่อยคืนก็ได้มั่ง เขาอยู่โซลนิ ฟ้าคงเมตตาให้เจอกันบ้างแหละ
แล้วฟ้าก็เมตตามากกกกกกกกกก!!!
เมื่อวันที่ผมเขาไปอยู่หอและได้อยู่กับพี่ฮยอนซึง ผมเห็นรูปภาพพี่ฮยอนซึงกับเขาคนนั้น แล้วทำไมพี่เขาถึงได้รูปด้วยกันได้ล่ะ (ในรูปน่า กีกวัง เซ็งมากๆนะ)
"พี่ฮยอนซึง นั้นรูปใครอ่าครับ"
"อ้อ!... นั้นน้องชายพี่เองแหละ"
"น้องชาย!!!"
"ใช่แล้ว!น้องชายพี่เอง ลี กีกวังนะ" ชื่อลี กีกวังหรอ
"แสดงว่า กีกวังก็อยู่ปี 1 หรอครับ"
"ใช่แล้วล่ะ! กีกวัง อยู่ปี 1 พี่นึกว่าเจอกันแล้วซะอีก"
"เจอแล้วนะสิครับ"
"หมายความว่ายังไงหรอ ดงอุ่น" อย่าทำหน้าสงสัยสิ
"ก็ผมเคยเจอ กีกวัง ที่สนามบาสนะครับ"
"อ่อ... เขาจะไปซ้อมเต้นบ่อยๆนะ"
"ใช่แล้วครับ-///-...กีกวังจะไปเต้นบ่อยๆ" ทำไมต้องหน้าแดงด้วย นึกถึงภาพที่ กีกวังเต้นแล้ว ว้าว!
"แล้วทำไมหน้าตาแดงขนาดนั้นล่ะ เอ๊ะ! หรือ...ว่าไปชอบ กีกวังเข้า"
"ก็นิดนึงครับ แหะๆ" เขิน
"ต้องเป็นตอนที่ กีกวัง ซ้อมเต้นแน่เลย ใครเห็นเป็นต้องรัก" ใช่แล้ว ใครเห็นเป็นต้องรัก
"ครับ...เอ่อคือ..." ผมไปหยิบร่มมาให้พี่ฮยอนซึงดู
"นั้นมันร่มที่พี่ซื้อให้ กีกวังนิ มันไปอยู่กับดงอุนได้ไง?"
"คืออย่างนี้นะครับ ตอนนั้นฝนมันตกหนัก ผมไม่มีร่ม แล้ว กีกวัง ก็ให้ยืมครับ" ทำไมย่อเหลือแค่นี้ล่ะ
"ไม่ต้องเล่ารายละเอียดพี่ก็พอเดาออกแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ" เก่งจริงเลยนะ เป็นพี่น้องกันคงรู้ดีล่ะสิ
"ครับ ฮ่าๆๆๆ"
"เอ่อ...ร่มนะ เอาไปคืน กีกวัง เองนะ จะได้เจอกันอีกไง แล้วในเมื่อดงอุนเป็นรูมเมดพี่ พี่จะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ พี่อยากให้น้องพี่ สมหวังกับดงอุน" พูดอะไรเนี้ย เขินนะครับ
"ขอบคุณนะครับ แหะๆ >///<"
แล้วเราก็นั่งคุยกันได้สักพักพี่ฮยอนซึงก็ขอตัวไปหาเพื่อนของเขา พี่ฮยอนซึงเป็นคนน่ารักอะไรอย่างนี้นะ ขอบคุณฟ้าที่เมตตามาก จนทำให้ผมได้โชคดีขนาดนี้ ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
ขอโทษที่ไรเตอร์มาอัพช้านะค่ะ
ยังไงก็ฝากเข้ามาอ่านกันเยอะๆนะค่ะ
อยากได้กำลังใจทำต่อไปนะ ^^
ความคิดเห็น