หนึ่งคำล้นใจ

ลำดับตอนที่ #9 : chapter : 9 ไม่ยอม

“อะไรนะ!!! .....................กอล์ฟหายไป  และ แล้วทำไมพวกแกไม่ไปตาม”  ออยสาวร่างบางโวยวายลั่นเมื่อรู้ว่ากอล์ฟหายตัวไป

“ตามสิ  ตามแล้วแต่ไม่เจอ  นี่ก็กำลังจะเอาเรือออกไปตามหา  เห็นว่ากอล์ฟพารุ่นน้องพายเรือออกไปตรงเกาะด้านโน้น”  ณอร์ณเอ่ย  แต่หารู้ไม่ว่าได้หลุดคำบางคำออกไปแทนที่จะสงบลง  กลับเพิ่มอุณภูมิความร้อนใจให้ออยหนักขึ้น

“รุ่นน้อง ?????  รุ่นน้องไหน  แล้วพาไปทำไม  นี่มันอะไรกันเนี่ย”

“เอออออออ........คืออออออออออออ.”  ซวยล่ะณอร์ณหลุดปาก

“ใจเย็น ๆ ออย  เด๋วพวกเราไปตามหากอล์ฟกันก่อน  เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากันทีหลัง”  น้ำชาตัดบท

“ไปเหอะ  ป่านนี้ไม่รู้สองคนนั้นเป็นยังไงบ้าง” 

“ชา ๆ  ออยไปด้วย” 

“ออยรออยู่ที่นี่แหละ  หายไปกันหมดเผื่อกอล์ฟมันกลับมาแล้วไม่เจอใคร”  ชินห้ามเพราะไม่อยากให้มีภาระเพิ่มอีก

เช้าวันใหม่

พายุฝนสงบลง  เสียงคลื่นซัดฝั่งดังเป็นระยะ ๆ แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดมาทางปากถ้ำ  บ่งบอกให้รู้ว่าเวลานี้เช้าแล้ว 

“พี่กอล์ฟคะ   พี่กอล์ฟ   ตื่นเถอะ  เช้าแล้ว”  ร่างเล็กปลุกร่างสูงที่ตอนนี้ยังคงนอนกอดร่างเล็กไว้แน่นแนบอก 

“หืออออ........ตื่นแล้วหรอ”  กอล์ฟที่กำลังสะลึมสะลือ  ถามร่างเล็กทั้งที่ตาก็ยังคงปิดอยู่  พอได้สติตาตี่ ๆ เปิดเต็มที่ก็ยกมือเรียวสัมผัสใบหน้าแล้วลำคอขาว  เพื่อเช็คว่าไข้ลดหรือยัง

“ตัวไม่ร้อนแล้วนิ  ดีจัง”  ปากพูดไปแต่ก็ยังกอดไม่ยอมปล่อย

“พี่กอล์ฟ  นอนกอดฐาทั้งคืนเลยหรอ???”  ร่างเล็กเอ่ยถาม  ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“ค่ะ......ก็เราตัวร้อนจี้เลย  ไข้ขึ้นเพ้อว่าหนาวพี่ก็เลย”  พูดหน้าตาเฉย  ลืมอะไรหรือป่าวว่ากอดยังไม่ปล่อย

“แล้วพี่กอล์ฟ  จะปล่อยฐาได้ยังคะ  หรือจะกอดแบบนี้จนกลับถึงบ้านเลย” 

“.......................................................”

ได้สติ  สะดุ้งโหยงสุดตัวราวกับขั้วแม่เหล็กขั้วเดียวกันเจอกัน  แล้วผลักออกอย่างแรงก็ไม่ปาน

“พะ....พี่ขอโทดค่ะ”  ปากบอกพลางหลุบสายตามองร่างเล็กที่ตอนนี้เหลือเพียงเสื้อกล้ามตัวบาง 

สายตาเผลอจับจ้อง  เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้  นั่นมันอะไรไปขนมาจากไหนตั้งเยอะตั้งแยะเนี่ย  ไม่หนักอกหนักใจบ้างหรอ!!  สลัดหัวรีบเดินไปหยิบเสื้อที่ตากอยู่สวมให้ร่างเล็กทันที

“ขอบคุณนะคะ....”  ร่างเล็กยิ้มให้

.................................................................................

“เฮ้ยยยยยย!!!  นั่นอะไรวะ  ใช่เรือหรือป่าว”  น็อตที่สังเกตเห็นเรือที่ลอยอยู่ใกล้ ๆ ริมฝั่งของเกาะตะโกนบอกเพื่อน ๆ

“เรือไอ้กอล์ฟแน่ ๆ เลย  พี่ครับ พี่ครับ  ลองขับไปดูที่เกาะนั้นหน่อยได้มั้ยครับ”  ณอร์ณสั่งน้ำเสียงตื่นเต้น  อย่างน้อย ๆ ความหวังก็ยังไม่หมดซะทีเดียว

“หิวอะไรมั้ยคะ”  กอล์ฟกลัวฐาจะหิว  เพิ่งฟื้นจากไข้แล้วยังไม่ได้กินอะไรกลัวว่าร่างเล็กจะเป็นอะไรอีก

“ก็...........................ไม่ค่อยหิวค่ะ”  จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!  เสียท้องร้องดังลั่น  ถึงจะโกหกว่าไม่ค่อยหิวเท่าไร  แต่ตั้งแต่มาถึงจนมาติดเกาะก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

ยิ้มตาหยี  “งั้นเด๋วพี่ออกไปหาอะไรมาให้รองท้องก่อนนะ  ไม่รู้ว่าจะมีอะไรให้เรากินบ้าง”

“พี่กอล์ฟ!!!!!! ...........”  ฐาเรียกกอล์ฟ  ทำให้ร่างสูงต้องหันกลับมามอง

“คะ??? “  ร่างสูงนั่งลงข้าง ๆ  ด้วยท่าทีฉงนสงสัย

“ขอบคุณนะคะ”  ร่างบางส่งสายตาหวานเยิ้ม  เพื่อเป็นการขอบคุณ   

“ไม่เป็นไรค่ะ  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยังไงพี่ก็จะไม่มีวันทิ้งฐา.................เอิ่มมมมมม  พี่หมายถึง  ไม่ทิ้งให้ต้องเจออันตรายน่ะ”    ทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง  สายตาประสานกัน  เสียงหัวใจเต้น  ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ใบหน้าเลื่อนเข้าหากันช้า ๆ ตอนนี้ลมหายใจรดกัน  ปลายจมูกค่อย ๆ แตะเบาๆ  ริมฝีปากห่างกันไม่ถึงนิ้ว

“เจอแล้ว!!!!!!  กอล์ฟอยู่นี่เอง”  เสียงเจื้อแจ่วของน้ำชาบ่งบอกว่าดีใจสุด ๆ ที่เจอเพื่อนรักยังมีชีวิตอยู่

ทั้งคู่รีบผละจากกันทันที 

“ไอ้กอล์ฟ  มึงนี่ตายยากเชี่ยะ ๆ ๆ อ่ะ”  ชินตื่นเต้นโอบไหล่ร่างสูง

“กูนึกว่ามึงตายแล้วซะอีก”  น็อตเอ่ย

“ไอ้น็อต  กูจะคิดว่านั้นคือคำปลอบใจกูแล้วกัน”  กอล์ฟยิ้มดีใจแต่สายตาก็ยังเหล่มองร่างเล็กที่ตอนนี้เขินจนหน้าแดง

“น้องฐาเป็นไงบ้าง  ปลอดภัย  OK  นะ”  น้ำชารีบผละไปสำรวจร่างเล็กด้วยความเป็นห่วง

“ฐาเค้าไม่ค่อยสบายนิดหน่อยน่ะ”  ร่างสูงตอบแทน

“อ้าวหรอ........................”  น้ำชาหันมามองหน้าฐา

“ฐาดีขึ้นแล้วค่ะ  พอดีได้พี่กอล์ฟช่วยไว้”  ร่างเล็กไม่กล้าสบตาน้ำชา

“อ่อออออ  ดี ๆ  ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”  น้ำชาอมยิ้มนิด ๆ อย่างรู้ทัน

“เจอก็ดีแล้ว  ไป ๆ เรากลับกันดีกว่า  ไอ้กอล์ฟกับน้องฐาคงจะเพลียมากจะได้กลับไปพักผ่อน”  ณอร์ณเอ่ยออกไปอย่างไม่คิดอะไร  แต่หารู้ไม่คำพูดคำว่าเพลีย  มันทำให้ทั้งคู่หน้าแดงกำจนน็อตอดถามไม่ได้

“กอล์ฟมึงไม่สบายป่าววะ  ทำไมหน้ามึงแดงแบบนี้อ่ะ”

“ป่ะ............ป่าววว..............เออออออ  รีบ ๆ กลับเหอะกูอยากกลับแระ”

“กอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ...............”   ออยเมื่อเห็นกอล์ฟก็รีบวิ่งเข้าไปกอดด้วยความดีใจ  เป็นห่วงจนกระวนกระวายอยู่ไม่สุขเป็นชั่วโมงตั้งแต่มาถึงและรู้ว่ากอล์ฟหายตัวไป

“ออยมาได้ไงอ่ะ  มาตั้งแต่เมื่อไร”

“มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว  พอพวกนี้บอกว่ากอล์ฟหายไป  ออยเป็นห่วงแทบแย่เลย”  พูดจบสายตาก็เหลือบไปเห็นสาวน้อยร่างเล็ก  ทันทีที่เห็นทำให้ออยสายตาเบิกกว้าง  ตกใจ  สีหน้าบ่งบอกได้ชัด  อุทานชื่อนั้นออกมา  ชื่อที่ทำให้ร่างเล็กเองแปลกใจ 

“ปุ้ย!!!!!!!! “  ออยตกใจสุดขีด  ทำไมปุ้ยถึงมาอยู่ที่นี่  ทำไมถึงอยู่กับกอล์ฟ  นี่มันอะไรกัน

“น้องเค้าชื่อฐา  ไม่ใช่ปุ้ยหรอกออย”  กอล์ฟสีหน้าสลด

“ไม่จิงอ่ะนี่มันปุ้ยชัด ๆ “  ออยยังไม่เชื่อเดินดุ่ม ๆ ตรงไปยังร่างเล็กทันทีกระชากแขนเขย่าอย่างแรงจนใบหน้าร่างเล็กบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บ

“ฐะ.......ฐาเจ็บ”  ฐาร้องออกมาเพราะออยบีบแขนแน่นจนเก็บอาการไม่อยู่

“ออยพอเถอะ  นี่ไม่ใช่ปุ้ยจิง ๆ ปล่อย!!!!  น้องเจ็บ”  กอล์ฟเกะมือออยออกพร้อมคว้าแขนร่างเล็กขึ้นห้องทันที

“นี่มันอะไรกัน ??????”  ออยสงสัย

“เอาแล้วมึง  งานเข้าไอ้กอล์ฟ  ชิ้นเบ้อเร้อเลย”  ทั้งน็อต ชิน  ณอร์ณ  สุมหัวกันเหมือนเดิม  หวั่น ๆ ว่างานนี้อุปสรรคเพียบแน่เมื่อเจอเจ้ออย  กว่าออยจะยอมเปิดใจทำใจให้กอล์ฟปุ้ยคบกันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เมื่อปุ้ยจากไป  ออยก็หวังว่าจะสามารถทำให้กอล์ฟหันมารักเธอได้บ้างแต่นี้กลับมีผุ้หญิงอีกคนโผล่มา  มิหนำซ้ำหน้าตาไม่ผิดเพี้ยนจากปุ้ยเลย  ศึกนี้  ศึกชิงนางคงไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ซะแล้ว

“ปล่อยให้กอล์ฟมันไปพักก่อนเถอะออย”  น้ำชาปราม

“งั้นออยจะขึ้นห้อง  ออยนอนห้องเดียวกับกอล์ฟใช่มั้ย??? “  พูดจบเตรียมยกกระเป๋าทันที

“เธออ่ะต้องนอนกับฉัน  ห้องกอล์ฟเต็มแล้ว”

“อะไรนะ!!!!  บ้ากันใหญ่และ  เต็มได้ไง  กอล์ฟนอนห้องเดียวกับใคร........................นี่อย่าบอกนะ.....................นี่เธอคิดจะทำอะไรห๊ะน้ำชา”  ออยขึ้นเสียง  ไม่พอใจกับสิ่งที่น้ำชาทำ  แววตาเกรี้ยวกราดราวกับพายุลูกใหญ่กำลังจะมาอีกครั้ง

“ป่าวฉันไม่ได้ทำอะไร”

“เธอแน่ใจหรอ????”

“ทำไม      ถ้าฉันทำแล้วเธอจะทำไม  ในเมื่อสิ่งที่ฉันทำมันคือสิ่งที่จะทำให้ไอ้กอล์ฟมีความสุขแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ...............................ถ้าเธอรักกอล์ฟ  เธอจะยอมเห็นแก่ตัวไม่อยากให้กอล์ฟมีความสุขงั้นหรอออย?????????”  น้ำชาเหลืออด  ไม่ยอมแพ้สายตาของออยแต่ตอกกลับด้วยคำพูดจี๊ดสุดใจที่ทำให้ออยแทบเนื้อเต้น

“ฉันยอมเป็นคนเห็นแก่ตัว  ถ้าสิ่งที่เธอคิดว่าดีมันกลับมาทำร้ายกอล์ฟอีก  ฉันไม่ยอมเด็ดขาด  แล้วคอยดูว่าฉันจะขัดขวางอะไรได้บ้าง!!!!”  สองสาวจ้องตากันประหนึ่งรังสีมาคุลูกใหญ่กำลังจะถล่มเกาะนี้ทั้งเกาะ

 








...................................................
มาอัพให้อีกตอน  คราวนี้ไรท์ไม่ได้อัพให้หลายวันจริง ๆ แล้วนะ
ขอคิดเรื่องก่อน  หัวไม่แร่นแล้ว  
อุปสรรคมาแล้วจริง ๆ นี่แค่เริ่มต้นก็วุ่นวายขนาดนี้  ต่อไปจะเยอะขนาดไหน  ติดตามเอาใจช่วยกอล์ฟฐา
ให้ผ่านไปได้ด้วยดีด้วยนะคะ 

รักรีดทุกคนเลยยยยย  รู้สึกว่าจะฟินฉากป้อนน้ำซะเหลือเกิน  ดีใจจัง
เม้นกันเยอะ ๆ น๊าาาาาา ไรท์จะได้มีกำลังใจ