หากเราจะรัก......กัน

ลำดับตอนที่ #8 : chapter 8

"มึงอยากเดินไปหาแฟนแถวคณะนู้นไหมว่ะเดี๋ยวกูไปส่ง"  นอตถามเชิงแหย่พร้อมเอามือตบบ่าเพื่อนให้ตื่นจากพะวัง

"กูเห็นเหม่อ เอ๋อๆยิ้มคนเดียวมาเป็นอาทิตย์ ละ"  นอตบอกฌอร์นพร้อมบุ้ยใบ้   "เอ่อน้ำชาก็ถามหาแล้วเป็นไรไม่ยอมไปทางนู้นเลย"

"แฟนเฟินไร วันนั้นเค้าแค่แกล้งพูดให้พี่คนนั้นเลิกตอแยเฉย"  บีมแก้ตัว

"แฟนปลอมแต่จูบจริงนะมึงไม่ชอบก็บอกจะได้เปนสตั้นให้"  นอตแซว

"มึงหยุดพูดเลย กูถึงไม่อยากไปแถวนั้น รอเรื่องมันซาก่อน เดี๋ยวมันจะไม่ดีกับเค้า"  บีมบอก

"เค้าอาจไม่คิดไรก้อได้ชิวๆมึง  อีกอย่างไม่มีใครทันเห็นหรอกฉากจูบมึง....เค้ามัวแต่ลุ้นประกาศผลมีแต่พวกกูเห็น เต็มตาหวานดีไหมวะปากสาวบริหาร 5555"  ฌอร์นบอกติดตลก

"ไอ้บ้า หวานเหวินไร กูกลับละไปจัดของก่อนย้ายมาคอนโดหลายวัน ยังไม่ได้เก็บของเป็นเรื่องเป็นราวเลย"  บีมบอกแล้วทำท่าลุกหนี

"เดี๋ยว...กูสองคนว่างไปช่วยมึงด้วยดีป่าว ไปฌอร์น"  นอตบอก 

"ไปเดี๋ยวกูรับน้ำชาไปช่วยอีกแรง" แล้ววิ่งตามเพื่อนไป 

.

.

.

.

.

.

"อันนี้ไว้ไหนดีครับ"  นอตถามบีม ไม่ตอบ  "บีมครับคุณบีมกูหนักกลับเข้าร่างด่วน ตอบกูด่วน"นอตตะโกนใส่เพื่อนให้ตื่นจากอาการนั่งฝันยิมค้าง

"ชาเราวานไปบอกเพื่อนเธอมาถอนคำสาปคลายมนต์สะกดรสจูบจากมันที สุดจะทนละ"  นอตแซวซะคนฟังจุก

"กรอบรูปนี่ไว้หัวเตียงใช่ไหม บีม ฮื่อรูปสมัยไหนแล้วเนี่ย"  น้ำชาก้มลงดูรูปแวบนึงแล้ววางไว้อย่างที่บอก........(รูปนั้นแหละ)

"คืนนี้กูค้างกะมึงได้ป่าว....อยากแฮ้งเอ้าแต่ขี้เกียจเข้าบ้านดึก..ให้แม่บ่น"  นอตถาม 

"ไม่ได้กูจะอ่านหนังสือสอบ วันนี้กูเลี้ยงแต่ข้าวนะเว้ยจะรีบนอนกูเหนื่อย อยากพัก มึงไปแฮ้งไปนอนกับไอ้ฌอรนเลย"   บีมรีบบอกปัด

"แล้วมึงจะไปไหน เอาความจริงเลยอย่ามาทำพูดดี"  นอตบ่น

"เรื่องของกู"  บีมตอบหน้าเฉยแล้วเดินไปกอดคอเพื่อนออกไปหาอะไรกินอย่างที่พูดกันไว้

.

.

.

.

“สวัสดีค่ะพระราชวังพญาไทยินดีต้อนรับเดี๋ยวเราจะเปิดวีดีโอประวัติโดยสังเขปให้ท่านรับชมก่อน หลังจากนั้นเราถึงจะพาทุกท่านเดินเยี่ยมชมสถานที่ ท่านที่มาทีหลังเชิญหาที่นั่งได้เลยค่ะ”    เสียงมัคคุเทศน์กล่าวต้อนรับ  บีมหย่อนตัวลงนั่งวันนี้วันหยุดอยากมาพักผ่อนเที่ยวคนเดียวเงียบเห็นเป็นคนรุ่นใหม่แต่บีมเป็นนักชมวังตัวยง...โดยเฉพาะที่นี่เธอมาหลายหนเพราะติดใจร้านกาแฟนรสิงห์  พลันความรู้สึกก็สัมผัสถึงใครสักคน บีมก้มหัวแค่ให้พอแลเห็นให้แน่ใจ  สาวหน้าสวยคุ้นตานั่งอยู่อีกมุมห้อง

"มาได้ไงอ่ะโลกแคบแฮะ"

พอรู้สึกว่ามีใครมองอยู่ปุ้ยก้มหน้าลอบยิ้ม 

"ฮึดันชอบของเก่า มาชมวังเหมือนเราอีก ตาบ้า" บ่นเบาๆคนเดียว ใจเจ้ากรรมนี่สิเต้นตุบไงไม่รู้ยังกับมีใครมากระตุก  " เป็นอะไรนะปุ้ย แค่คนเจ้าชู้มักง่ายเค้าแกล้งจูบยั่วเธอเท่านั้นเอง เก็บมาคิดอยู่ได้ แถมไม่รับผิดชอบหายหน้าหายตาไปอีก แคร์อะไรกับคนแบบนี้ ชิ "  ปุ้ยคิดในใจเพื่อระงับความตื่นเต้นที่บังเอิญมาเจอใครบางคน

" ชอบเหมือนกันเหรอ"  บีมกระซิบถาม หลังทำใจอยู่นานกว่าจะพาตัวมายืนข้างได้ใจสั่นจนจะวายตาย คนถูกถามไม่ตอบ เพียงแค่หันมาส่งยิ้มบางๆละลายใจให้เป็นคำตอบ  เลยไม่มีคำพูดอะไรอีกเลยตลอดเวลาที่เยี่ยมชมสถานที่

"ฝนตกกลับไงเนี้ยลืมพกร่มมาด้วยสิ"  ปุ้ยบ่นหลังชมสถานที่เสร็จฝนเทลงมาอย่างแรงเธอได้แต่ยืนอยู่หน้าวังมองสายฝนอย่างจนใจขณะคนเริ่มทยอยกางร่มเดินจากไปหมดจนเหลือเธอคนเดียว เพราะมัวคุยกับเจ้าหน้าที่แล้วก็แวะสั่งกาแฟบีมเลยออกมาช้า ทันเห็นคนสวยร่างเล็กยืนบ่นอยู่ บีมเดินมายืนข้างๆ ส่งยิ้มให้ยื่นแก้วกาแฟให้

"ปุ้ย ฝากหน่อย"  แล้วก้อวิ่งฝ่าฝนหายไป

"อ่าวไรเนี้ย  เราไม่ กิน กาแฟ"  เธอรับแก้วมาถือแล้วบ่นตามหลังอย่าง งงๆ  สักครู่ปุ้ยลืมตัวจนหุบยิ้มไม่ทันเมื่อเห็นคนตัวสูงเดินกางร่มตัวเปียกมารับเธอ

"ป๊ะไปกันเถอะ"  บีมส่งยิ้มกว้าง ตาหยี ขยี้ใจให้สาวสวย ปุ้ยเดินเข้ามาในร่มอย่างว่าง่ายก้มหน้า

ลอบยิ้มอย่างรู้สึกปริมๆกับการกระทำของตัวสูง

"ร่มพกมาได้ใช้สักที่ซีนะบีม"  บีมคิดในใจยิ้มหัวใจพองโต

 เดินมาได้สักพักปุ้ยนึกขึ้นได้เลยเอ่ยถาม (ก็มัวแต่เขินที่เค้าทำซึ้้งเลยลืมถามเค้าจะพาไปไหน)

"เอ่อ แล้วเราจะไปไหนอ่ะ"  ปุ้ยทำหน้างง คนตัวสูงบอก

"ก็ไปส่งเธอไง ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เราไม่พาเธอซ้อนมอเตอร์ไซด์ตากฝนหรอก วันนี้เราขับรถมา ไปสิ"  ว่าแล้วก้อพาปุ้ยมาหยุดข้าง เบนซ์S250สีขาว พร้อมเปิดประตูแล้วดันร่างเล็กที่ยัง งง เข้าไปนั่งในรถ

"บอกทางเราด้วยละกันนะ"  ตัวสูงบอกก่อนออกรถ ออกรถไปสักครู่ในรถก้อยังมีแต่ความเงียบ

“ อึ๋ย!!!  "    น้ำหยดจากผมที่เปียกย้อยซะบีมรำคาญส่งเสียงครางเชิงบ่นจะยกมือขึ้นเช็ดก็ขับรถจนมือไมว่าง

“เราช่วย”  มือนุ่มขาวของสาวเจ้ายื่นมาใช้ผ้าเช็ดหน้าสีหวานซับน้ำที่หยดจะเข้าตาบีม

บีมยิ้มอย่างสมใจอยากน่าหมั่นไส้ เอ่ยปากขออย่างได้ใจได้คืบเอาศอก

"ช่วยหยิบกาแฟให้หน่อยสิ"  ปุ้ยยื่นให้  "ป้อนหน่อยสิมือไม่ว่าง"

"หนอยแน่เอาใหญ่นะ"  สาวหน้าหวานคิดในใจก่อนวางค้อนใส่บีมจังๆ

"อ่า..ชื่นใจจังเนอะกาแฟร้านนี้"  บีมยังมีทำทะเล้นแหย่ไม่เลิก  "รีบไหม"  บีมถาม

"มะ ไม่อ่ะ"  สาวร่างเล็กเผลอตอบไม่รู้ตัว

"งั้นบีมขอแวะทำธุระแป๊บนะคะ"  พูดพลางเลี้ยวรถขึ้นทางด่วนไปเฉย

"ฟังเพลงม่ะ ดูเงียบนะ"  บีมเอ่ยทำลายความเงียบ เอื้อมมาเปิดเครื่องเสียง

"ทีงี้ละมือว่างนะ"  ปุ้ยแอบนินทาในใจ

--......เขยิบเข้ามาได้ไหม เขยิบมาใกล้ กัน เขยิบความสัมพันธ์มารักกับฉันนะเธอ .....—

น่านเพลงก้อทำเอาคนในรถอึ้งเงียบกันกว่าเก่า...ทั้งบีมทั้งปุ้ยทำหน้าไม่ถูกได้แต่ต่างคนหน้าแดงแล้วแอบอมยิ้ม....

"มีเพลงเก่าร้องใหม่ประกอบหนัง yes or noมาให้ฟังในวันฝนฟ้าเป็นใจสำหรับใครที่แอบมองใครก็รีบเฉลย...กับเค้าซะนะ  สบตา กันเลยณ  บัดนาว"  เสียงDJ ในวิทยุกล่าว

"เธอเคยรู้ไหมว่าใครเฝ้ามองตามแต่เธอไปทุกแห่ง.....  "  (ไรค์รรักDJคลื่นนี้จริงๆ สารภาพ แหมๆ)  .......เงียบกันเข้าไปใหญ่...ก่อนบีมจะจอดรถหน้าศูนย์ประดับยนต์แห่งหนึ่งสักพักมีชายแต่งตัวดีวิ่งมาที่รถ  บีมลดกระจกรถลงยื่นของที่เบาะหลังส่งให้

 "สวัสดีค่ะพี่เสก ป๊าให้บีมเอามาให้"  รับของแล้วชายคนดังกล่าวก้มหน้าเข้ามาใกล้บีม พูดพอได้ยิน

"แฟนสวยนะคับคุณบีม"    บีมปุ้ยหน้าแดงตกใจทำหน้าไม่ถูก

"มะ มะม่าย.."  จะอธิบายก้อไม่ทันคนพูดเดินลิ่วไปนู้นได้แต่หันมายิ้มแห้งๆเขินกับคนนั่งข้าง...เป็นเชิงขอโทษ....

"ไปกันเถอะเนอะ"   พูดจบบีมออกรถแล้วก้อหัวเราะคนเดียวเบา จนคนข้างๆหันมามองหน้า

"ยังจะขำอีก...ได้ทีซีนะ น่าหยิกให้พุงเขียวนักเชียว "   ปุ้ยแอบคิดในใจ  

--ถ้ามันคือวามคิดถึงฉันเองก้อคงคิดถึง ถ้ามันคือความลึกซึ้งก็ลึกสุดๆหัวใจ....--

เสียงเพลงรักมาถูกจังหวะเป็นระยะ...ทำเอาสองคนในรถใจเต้น พองโตเงียบๆ  เป็นระลอกๆ....บีมยิ้มบางๆอย่างถูกใจเพลง   พลันรถก็เลี้ยวจอดอีกรอบ...ปุ้ยทำหน้า งง.. หันมองคนขับอย่างสงสัยมากมาย....

"คือเราหิวข้าว..กินข้าวกัน ป๊ะ...นะนะ"   บีมวิ่งมาเปิดประตูรถด้านที่สาวหวานนั่งอยู่

"มัดมือชก กันเห็นๆ"  ปุ้ยคิดในใจแต่ก็เดินไปกับร่างสูงโดยดี  ก่อนเดินนำเข้าห้องอย่างคุ้นเคย พนักงานต้อนรับมารับบริการ ยิ้มน้อยให้บีมกับปุ้ยอย่างมีนัยจนรู้สึกเขิน

"คือปกติเรามากินคนเดียวอ่ะ เค้าคงแปลกใจ"  บีมรีบแก้ต่าง  --"ไม่อยากกลับเลยขออยู่นานๆได้ไหม เราไม่ได้มีโอกาสบ่อยๆนี่นา  ขอโทษทีนะปุ้ย "--  บีมคิดในใจ..............

มื้ออาหารผ่านไปนานพอควรจากเริ่มแรกที่ดูเกรงๆกระอักกระอ่วน กลายเป็นการสนทนาหยอกล้ออย่างลืมเวลา...

  " อิ่มยัง "   ปุ้ยตัดบทถามให้คนตัวสูงสะอึกเอาดื้อๆก่อนจะบอกให้บริกรมาเก็บของ

ทั้งสองก้อดูจะเงียบงันอีกครั้งพอกลับมานั่งในรถ

"ได้กลับจริงซะทีเนอะ "  บีมหันมายิ้มใจแป่วเพราะรู้ว่าถ่วงเวลาคนร่างเล็กมานานพอควร

" จอดตรงนี้แหละ"  คนสวยร่างเล็กกล่าว ก่อนรถจะจอดอย่างนุ่มนวล

"ขอบใจนะ..นั่งรถเที่ยวสนุกมาก"  ปุ้ยหันมาบอกพร้อมส่งยิ้มให้ก่อนจะขยับตัวเปิดประตูรถ....

"เดี๋ยว..."  บีมไม่พูดป่าวยื่นมือมาถืมวิสาสะจับปุ้ยไว้   "เราก้อขอบคุณ..แล้วก็เเรื่องวัันนั้น..ไม่โกรธกันนะ เรา ขอโทษ"  บีมส่งสายตาเว้าวอน ไม่มีคำตอบปุ้ยหันมาส่งยิ้มบางๆอย่างเคยก่อนลงรถไป บีมมองตามต้อยๆส่งสายตาแสนหวาน ปุ้ยเดินไปเหมือนนึกอะไรได้ รึรู้ว่ามีคนส่งสายตามองตามจนรู้สึกได้เธอลอบยิ้มก่อนหันหน้ามาส่งยิ้มหวานให้โชเฟอร์ตาตี่สุดหล่อ

โบกมือให้แล้ววิ่งเข้าตึกลับไป  อร้ายยย!!  หัวใจบีมพองโตคับรถคันงามแล้วตอนนี้...  

"เราจะบอกว่าวันนั้นเราขอโทษ เราตั้งใจอ่ะปุ้ย"....


................................................................

และนี่คือรถยนต์คู่ใจของบีม
บ้านบีมรถเยอะ เด๋วนางจะเอาออกมาโชว์ให้ชมอีกหลายตอน
ติดตามเป็นกำลังใจให้ฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ