หนึ่งคำล้นใจ

ลำดับตอนที่ #8 : chapter : 8 ตกหลุมรัก

“เป็นไงวะ  เจอป่ะ”  ณอร์ณถามน็อต  ที่วิ่งมาสมทบพร้อมหน้ากัน

“ไม่เจอว่ะ  หาจนทั่วบ้าน  ทั่วบริเวณนี้แระ  ให้พวกพี่ ๆ คนเฝ้าตระเวนหาก็ไม่เจอ”  น็อตพูดไปพลางหอบไปด้วยความเหนื่อย

“กอล์ฟมันพาฐาไปไหนน่ะ  พายุแบบนี้ด้วย  จริง ๆ เลย”  น้ำชาฉุนกับการหายตัวไปของทั้งคู่  แต่ก็แอบเป็นห่วงเพื่อน  กลัวเพื่อนและน้องจะเป็นอะไรไป

“คุณณอร์ณครับ  คุณณอร์ณ!!!! “  เสียงลุงคนดูแลบ้านพักกุลีกุจอน วิ่งกระหืดกระหอบมาทางกลุ่มของนักศึกษา

“มีไรครับลุง”  ณอร์ณเลิกคิ้วสงสัย

“มีคนเห็น ผู้หญิงสองคนเอาเรือออกไปทางทะเล  ทางด้านโน้นน่ะครับ  คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของคุณณอร์ณ” 

“งั้นลุงเอาเรือออกได้มั้ยครับ  พวกผมจะไปตามหาเพื่อน” 

“เกรงว่าจะไม่ได้นะครับ  พายุแรงขนาดนี้  ออกไปมีหวังตามหาไม่เจอ  แถมยังจะได้รับอันตรายด้วยนะครับ”

“แต่นั้นเพื่อนผมนะลุง  ถ้าลุงกลัวก็เอาเรือมาผมจะไปตามเอง”  ณอร์ณที่อารมณ์ขึ้นสูงสุด  เป็นห่วงเพื่อนตวาดขึ้นเสียงดัง

“เฮ้ยยยย!!! ใจเย็น ๆ ณอร์ณ  ถูกที่ลุงเค้าพูดนั่นแหละ  พายุแรงขนาดนี้  กูว่ารอให้มันเบา ๆ ลงก่อนแล้วค่อยออกไปตามหากันก็ไม่สายหรอกนะ”  ชินพยายามหว่านล้อมให้เพื่อนเย็นลงที่สุด

ณ  เวลานี้  ทุกคนต่างก็ร้อนใจ  เป็นกังวลกลัวว่าทั้งคู่จะได้รับอันตราย  เพราะสภาพอากาศข้างนอกไม่ว่าใครที่ออกไปอยู่กลางพายุนั่นมีหวังไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต  ณอร์ณ น็อต ชิน น้ำชา  ต่างภาวนาขออย่าให้ทั้งคู่เป็นอะไร

.
.
.
.

.

.
.
.
.
.
.
.
“ฐา!!!!!  อย่าเป็นอะไรนะ”  ร่างสูงแบกคนตัวเล็กขึ้นจากน้ำ  ร่างเล็กบนหลังกอล์ฟสลบหลับไหลไม่ได้สติ  กอล์ฟยังคงวิ่งหาที่หลบฝนอย่างไม่รู้จักเหน็จเหนื่อย  วิ่งทีปากก็พลางเรียกชื่อฐาตลอดเวลา

“ฐา.................ฐา.......................ฐา...................”    วิ่งมาจนเกือบหมดแรงก็เจอถ้ำเล็ก ๆ ร่างสูงเผยยิ้ม  ใบหน้ามีความหวังขึ้นมาเล็ก ๆ   ร่างสูงวางร่างฐาลงอย่างเบามือ  เนื้อตัวเปียกปอนแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น

 “ทำไงดี อย่าเป็นอะไรนะ ตื่นสิฐา  ตื่นสิ”  กอล์ฟปั้มหัวใจ  ปั้มไป  ฟังเสียงลมหายใจไป  ทำอยู่แบบนี้แต่ก็ไม่เป็นผล  มีทางเดียวสินะ!!!!!! 

ไม่รอช้าใบหน้าค่อย ๆ เลื่อนลงไปที่หน้าสวย  เพียงแค่เท่านี้หน้ากอล์ฟก็ร้อนวูบขึ้นมาทันที  ริมฝีปากประสานกัน  มือหนึ่งบีบจมูกเป่าลมเข้าปาก  ปั้มหัวใจ  ทำอยู่อย่างนี้หลายครั้ง 

“ทำไมไม่ฟื้นล่ะ  ฐา.......ฐา.......”  ร่างสูงตบแก้มนวลเบา ๆ พลางเรียกให้ได้สติ 

“แค๊กกกกกกกกๆๆๆๆๆ!!!”  ร่างเล็กรู้สึกตัวพ่นน้ำที่กินเข้าไปหลายอึกออกมา

“ฐา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เป็นไงบ้าง  พี่อยู่นี่  ฐา....”  กอล์ฟดีใจเบิงตากว้าง  โผล่เข้ากอดร่างเล็กที่กำลังตั้งสติ

“พะ.....พี่......กอล์ฟ” 

“พี่ดีใจนะที่ฐาไม่เป็นอะไร  ตกใจแทบแย่...............ขอโทดนะ”  ร่างสูงน้ำตาคลออย่างรู้สึกผิดอีกเช่นเดิม  เพราะกลัวจะทำให้ใครต้องเป็นอันตรายอีก 

“ไม่เป็นไรค่ะ  พี่กอล์ฟอย่าโทดตัวเองเลย  ฐาไม่เป็นอะไรแล้ว”  ร่างเล็กยิ้มน้อย ๆ  เพราะอ่อนแรงจากการตะเกียดตะกายขึ้นจากน้ำ

“แล้วที่นี่ที่ไหนหรอคะ????”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ  สงสัยเราจะติดเกาะ  เพราะกว่าพี่จะหาถ้ำนี้เจอ  ตลอดทางก็ไม่มีบ้านคนอยู่เลย”

“แล้วเราจะกลับกันยังไงอ่ะคะ”  ร่างเล็กถาม  มือทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองจนตัวสั่นเป็นลูกนก

“ก็คงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนน่ะ  แล้วก็รอให้พวกนั้นออกตามหาเรา........................หนาวหรอคะ”  ถามคนที่สั่นอยู่ตอนนี้  ร่างบางพยักหน้ารับ  สายตาสอดส่ายมองหาเศษไม้ใบหญ้าที่พอจะนำมาก่อไฟได้

“เด๋วพี่ก่อไฟให้นะ  ...................................  ไม่ต้องห่วงวิชาลูกเสือเนตรนารี  พี่ได้เกรดสี่  แค่เรื่องติดไฟก่อไฟจิ๊บ ๆ

เวลาผ่านไป  วิชาที่กอล์ฟได้เรียนมาก็ใช้ได้ผล  ไฟได้ถูกก่อขึ้นสว่างไสวทั่วทั้งถ้ำ  แต่พอหันไปก็ต้องตกใจเมื่อร่างเล็กที่นอนอยู่เนื้อตัวสั่นเทา  หน้าซีดปากสั่น  จับแขน  ลูกตามคอและใบหน้าก็ต้องตกใจเข้าไปอีกเพราะตอนนี้เนื้อตัวร่างเล็กร้อนเป็นไฟ  ไข้ขึ้นสูง  บวกกับเสื้อผ้าที่เปียกชุ่ม  ขืนปล่อยไว้แบบนี้ปอดบวมตายแน่ ๆ  ร่างสูงค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่คลุมร่างบางออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามตัวบางจ๋อยที่ห่อทับบราตัวจิ๋วไว้เท่านั้น  (นี่ขนาดปอดยังไม่ทันจะบวมนะเนี่ย!!!!  เอิ่มมมม ไรท์หื่นแระ)

“หนะ    หนาวววววว”  ฐาครางออกมาจากพิษไข้  กับตัวที่สั่นเทา  ร่างสูงกอดร่างเล็กเอาไว้ลูบเนื้อตัวให้ได้รับไออุ่นผ่านร่างกายของกันและกัน

“พี่อยู่นี่นะคะคนดี พี่จะไม่ยอมให้ฐาเป็นอะไรเด็ดขาด”

“น้ำ.......................ขอน้ำ.........................หิวน้ำ.......................”

ร่างสูงได้ยินจึงผละจากร่างบางรีบหาน้ำให้ทันที  ‘ ทำไงดีในนี้ก็ไม่มีน้ำ  ...........  ฝน  ................น้ำฝน ‘

วิ่งพลางเอามือรองน้ำฝน  พยายามป้อนให้คนตัวเล็ก  แต่ด้วยพิษไข้ทำให้ฐาเพ้อจนมือไม้ปัดป้องสะเปะสะปะจนน้ำที่กอล์ฟรองมาหกหมด   กอล์ฟวิ่งไปรองน้ำฝนอีกรอบกรอกใส่ปากตัวเองแล้วป้อนให้ร่างเล็ก......................................(’ คุณพระ!!!!!! โคตรพระเอกสุด ๆ ‘)

อาการเพ้อไข้สงบลง  กอล์ฟพยุงร่างเล็กขึ้นมากอดให้ความอบอุ่นต่อ 

“ทำไมใจเต้นแรงอีกแล้ว  ความรู้สึกนี้มันคืออะไร  คุ้นเคยกับความรู้สึกนี้จัง”  จังหวะหัวใจเต้นระส่ำ  เป็นห่วง  รู้สึกดี  หวั่นไหว  ผุดขึ้นมาในใจของคนร่างสูง  ที่ครั้งนึงเคยมอบความรู้สึกนี้ให้ผู้หญิงคนนึงไป  แล้วก็แน่ใจว่าจะไม่สามารถมอบให้ใครได้อีกแล้ว  แต่วันนี้  ตอนนี้  ครั้งนี้  มันคืออะไร

“หรือว่า  ฉันจะรักเธอซะแล้ว.......................................’ ฐา ‘.........”



.....................................................
วันนี้อัพให้สองตอนเลย  จะไม่ได้มาอัพให้อีกหลายวันนะคะ
เอ๊ะอ่ะ ก็ผายปอด  เอ๊ะอ่ะก็ป้อนน้ำ  ปากเปื่อยสมใจรีดเดอร์ยัง  
ไรท์ไม่ได้หื่นนะ  ถึงหน้าตาจะออกแนวนั้น 555555  ขอบคุณที่มาอ่านแล้วเม้นให้กำลังใจไรท์นะคะ
จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ  เหม่งรีดเดอร์เรียงตัวเลย