หากเราจะรัก......กัน

ลำดับตอนที่ #7 : chapter 7

 "เดี๋ยวๆ ใจเย็น "  บีมบอกแล้วฉุดให้คนตัวเล็กหยุด  "นี่อะไรกัน  ทะเลาะกับแฟนแล้วมาดึงไรมาเกี่ยวด้วยแล้วจะไปไหน"

"พาเราไปพ้นก่อนนะเดี๋ยวเล่าให้ฟังนู้นตามอยู่ได้"  พูดพลางลากแขนคนตัวสูงไปไม่หยุด เอาแรงมาจากไหนนะรึเมาแล้วแรงเยอะ บีมแอบคิด

"งั้นมานี่"  บีมดึงแขนปุ้ยพาเข้าห้องเล็กๆมืดๆซอกตึก ทันพอดีที่รัฐวิ่งตามมาหยุดใกล้ๆแต่คนมีมุมเสาบังอยู่  ยืนอยู่อย่างนิดแนบชิดก็ที่มันแสนแคบมืด  มีแสงลอดมานิดหน่อยจนหายใจรดกัน

"แป๊บนึงนะทนหน่อย"  บีมพูดปลอบพยายามขยับในท่ายืนค้ำเพราะที่แสนแคบ (ก็ยังเข้าไปได้)  

"เค้าไม่ใช่แฟนเราหรอก ไม่ได้ทะเลาะอะไรอย่างที่ว่าด้วย"  บีมหันกลับมาจ้องหน้าสาวเจ้าเหมือนอยากเห็นความจริงจากสายตา ให้ตายเถอะ!!  ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

"แล้วที่บอกเป้นแฟนเราก็ไม่ใช่ด้วยใช่ไหม "  บีมจ้องหน้าสวยเอาเรื่องแต่ใจพองโตปากก็ว่าไปใจแอบลุ้น

"ก้อ....   อื่อ"   ยังพูดไม่ทันจบดีปากบางสวยไดัรูปก็ไม่มีโอกาสได้อธิบายอีกเพราะถูกประกบโดยปากนุ่มของคนตัวสูงส่งมาบดขยี้อย่างนุ่มนวล ใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำอยากปฏฺิเสธ คิดว่าจะกัดปากให้ได้เจ็บ แต่ปากเจ้ากกรรมดันไม่เชื่อ ใจล่องลอยตัวเบาลิ้นนุ่มชุ่มชื้รสอดเข้าโพรงปากนุ่มอย่างรวดเร็วดูดกลืนความหวานอย่างอ่อนโยน สาวสวยสอดลิ้นตอบรับตอบโต้อย่างไม่ยอมกันปากต่อปากเนิ่นนาน จนเริ่มขาดอากาศหายใจ อย่างลืมตัว

"อื่อ อื่อ "  หันหน้าหนีหายใจหอบเหนื่อย   "เราหายใจไม่ออก

บีมเลื่อนจากปากก้มจูบซอกคอแผ่วเบาพรมจูบไปทั่วไล่่ถึงซอกหู คนตัวเล็กหน้าสวยอยากจะผลักมือไม่ก้ดันไม่มีแรง  ที่ก็แคบจนบังคับให้เสียเปรียบ....ระทวยไปหมดแทนที่จะผลักมือก้อดันไปเกาะไหล่กว้างทั้งลูบทั้งขยุ้มคอเสื้อหาที่ไขว่ขว้าเปะปะไปทั่ว........ใจเต้นแรงแทบจะได้ยินเสียงหัวใจกันและกัน....

"ขอค่าตัวแฟนกำมะลอหน่อยนะที่รัก"  กระซิบแผ่วเบาข้างหู....เบาจนแทบไม่ได้ยินเพราะมันผสมลมหายใจหอบถี่  ก่อนจะเลื่อนปากนุ่มมาประกบซ้ำสอดลิ้นอย่างอ่อนหวานเข้าไปอย่างลืมตัวแทบจะกลืนกันเข้าไปให้ได้ สารอรีนาลีนหลั่งต่างคนต่างปล่อยใจไปลืมทุกอย่าง...เลื่อนปากบนมาปากล่างอย่างยั่วเย้า...แล้วผละมาซอกคอเลื่อนอดไม่ได้ที่จะแอบฝากรอยกลีบกุหลาบเล็กๆไว้....

"หายไปไหนว่ะ...เห็นมาทางนี้ไวไว  บีมโว้ย"  เสียงนอตร้องเรียกทำบีมกับปุ้ยตื่นจากภวังค์โลกส่วนตัว..ปุ้ยผลักบีมออกรวดเร็วพอมีสติก็มีแรงสินะ บีมเองตกใจรีบผละออก ปุ้ยจูงมือบีมออกมา...บีมตะโกนตอบเพื่อน

"อยู่นี่"  ยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อน

"ไปซ่อนแอบกันไหนคับเพื่อน ไอ้พี่รัฐมันหาไม่เจอ กลับไปตะกี้" นอตบ่นหน้ายุ่งเพราะเปนห่วง

"ช่างเหอะ หาเจอก็ดีละกลับกันเถอะเพื่อนรออยู่"  น้ำชาตัดบท 

"ปุ้ย  เป็็นไงบ้างไปมุดซอกไหนมานี่เปื้อนไปหมด จะกลัวอะไรนักหนา"  ออยถามด้วยความห่วงใยเพื่อนยกมือเช็ดหน้าเช็ดตาให้ปุ้ย

"ปุ้ยๆเจอแล้ว"  เสียงกลุ่มเพื่อนสาวร่วมคณะตามมาสมทบ  

"ป๊ะเจอแล้วก็กลับเถอะดึกแล้วเดี๋ยวแม่ว่า ........ไปนะน้ำชา"   พลางจูงสองสาวตามไปอย่างว่าง่ายอย่างกับเด็ก

"งั้นเราก็กลับกันขับรถไหวไหมบีม "  ฌอร์นถาม

"ไหวไปเถอะ" แล้วก้อเดินไปอีกทาง ก่อนหันไปมองกลุ่มสาวๆ  ที่เดินแยกไปก่อนอีกทางอย่างอาวรณ์  

"จะโกรธไหมนะ"  บีมคิดในใจ   สาวสวยหันกลับมาแวบ ส่งยิ้มเบาๆ หัวใจบีมบีบแรงพองโต

"ขับรถไปยิ้มไปอะไรว่ะไอ้บีม อย่าละเมอพากูลงข้าทางนะโว้ย"   นอตเอ่ยแซวหลังส่งน้ำชากับชิน แล้วเหลือกันแค่สองคน   บีมไม่ตอบได้แต่ยิ้มบางๆใจโลดแล่นไปถึงอีกคน

 


....................................................................
ซอกตึกใจเย็น ๆ นะรีดที่รัก (บอกตัวเองเถอะไรท์เตอร์ มือสั่นตอนลง)  มันจะไม่มุ๊งมิ๊งเกินไปจนโดนแบนใช่มั้ยอ่าาาาา เอาไปให้อ่านพอเป็นกระสัยก่อนนะ ติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ "รัตติกาล"