หนึ่งคำล้นใจ

ลำดับตอนที่ #5 : chapter : 5 กอดตัวเอง

แต่เหมือนโชคชะตากำลังเล่นตลกกับผู้หญิงร่างสูงคนนี้ จู่ ๆ ความรู้สึกเมื่อสักครู่ก็ต้องหยุดชะงักลง

ความรู้สึก  หม่นหมองในหัวใจกลับเข้ามาหาเค้าอีกครั้ง วินาทีนี้ทั้งสับสน  ไม่เข้าใจตัวเอง  สิ่งที่เค้าพยายามที่จะลืมและเข้าใจเพื่อไม่ทำให้ทุก ๆ คนที่รักเค้าต้องเป็นห่วง  กลับเป็นสิ่งที่ยากที่สุด เพราะผู้หญิงที่มาใหม่ตรงหน้า  กลายเป็นสิ่งตอกย้ำบาดแผลในหัวใจให้พุพองขึ้นมาอีก  หรือนี่คือสิ่งที่ปุ้ยต้องการให้กอล์ฟเป็น  ตอกย้ำถึงความผิดที่กอล์ฟเป็นสาเหตุให้ปุ้ยต้องจากไป......

“กอล์ฟกลับหอก่อนนะชา....”

“อ้าว...เป็นอะไรหรือป่าวกอล์ฟ...เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย  ไม่สบายหรอ...”  น้ำชาถามเพราะเห็นสีหน้าร่างสูงที่เปลี่ยนไป  พร้อมยกมือบางแตะหน้าผากคนตัวสูงเพื่อวัดอุณหภูมิ

“รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ  กลับก่อนนะ” 

“เออ ๆ ....ไงก็ไปพักเหอะ เสร็จแล้วเด๋วฉันแวะไปหา” 

“ไม่ต้องหรอก  พักแปปเดียวก็หาย  พุ่งนี้เจอกันทีเดียวเลยดีกว่า.......”  กอล์ฟตัดบท

“ได้ ๆ ฉันเป็นห่วงแกนะ...” 

“ขอบคุณนะชา....^^”  ร่างสูงพลางยิ้มตาหยีกลับไปเพื่อให้เพื่อนสาวสบายใจ

.

.

.

.

.

.

.

.

“เอาล่ะครับน้อง ๆ พรุ่งนี้มาเจอกันที่นี่เวลา  9  โมงตรงนะ  มาให้ตรงเวลาด้วย  ห้ามเลทห้ามสาย  ใครมาสายไม่รอนะครับ”

ชินประกาศเมื่อกิจกรรมสำหรับวันนี้สิ้นสุดลง  เรียบร้อยเป็นไปได้ด้วยดี

“สำหรับวันนี้ขอบคุณน้อง ๆ ทุกคนที่ให้ความร่วมมือด้วยนะคะ  แยกย้ายกันได้แล้วจร้า  กลับบ้านกันดี ๆ น๊า”  น้ำชาเอ่ยเลิกกิจกรรมโดยไวด้วยความเหนื่อยล้าจากกิจกรรม  ที่ทั้งร้อนและเหนื่อยมาทั้งวัน

“เฮ้ย!!...น้ำชา  แล้วไอ้กอล์ฟล่ะ  หายไปไหนอ่ะ  อู้หรอ??”  ณอร์ณถามเมื่อสังเกตุว่ากอล์ฟหายตัวไปตั้งแต่กิจกรรมยังไม่ทันจะเริ่ม

“กอล์ฟมันไม่ค่อยสบายน่ะ  เลยกลับหอไปสักพักใหญ่ ๆ และล่ะ..แต่มันบอกพุ่งนี้เจอกัน  คงไม่เป็นไรมากหรอก” 

“หรอ  เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลย  แต่ช่างเหอะ”  ณอร์ณอดสงสัยไม่ได้  แต่ก็ไม่ได้ถามไรต่อ

“กลับกันได้ยังครับเพื่อน ๆ กูอยากล้างหน้าแระ  บอกให้ไปยำน้อง ๆ เสือกล่อซะหน้ากูไม่เว้นที่ให้หายใจเลย”  น๊อตบอกพร้อมชี้ที่หน้าตัวเองที่ตอนนี้  ไม่มีที่ให้ได้หายใจจิง ๆ

“ 55555555 “  ณอร์ณ  ชิน  น้ำชา  เมื่อเห็นสภาพเพื่อนก็กลั่นขำไม่อยู่

“ขำเชี่ยะ!!!!...ไร เร็ว ๆ กูคันหน้า  มึงแหละตัวดี  เชี่ยะณอร์ณ  เล่นหน้ากูหนักกว่าคนอื่นเลย”

“เออๆๆๆๆๆๆ  ไป ๆ ๆ ๆ เด๋วกูพาไปล้างหน้า......กลับก่อนนะชิน  น้ำชา  พุ่งนี้เจอกัน”  ณอร์ณลาเพื่อนซี้แล้วกอดคอน๊อตลากกันออกไป

.

.
.
.
.
.
.

“มองหาใครหรอฐา”  เจนถามเพื่อนสาวเมื่อเห็นว่าร่างเล็ก  เหมือนกำลังมองหาใครอยู่

“อ่อ.....ปะ..เปล่าน่ะ  กะ....ก็...มองหาห้องน้ำไง  ดูสิหน้าเละหมดแล้ว  เด๋วสิวขึ้นไม่รู้ด้วยนะ”

ฐาพูดจบก็รีบเดินออกไป  แต่ก็ยังไม่วายสอดส่องสายตามองหาใครบางคน

“รอฉันด้วยสิ!!!!!!”  เจนรีบวิ่งตามฐาที่เดินนำลิ้วไม่รอ

กอล์ฟ

ร่างสูงเดินเข้ามาให้ห้องของตัวเองด้วยท่าทีเหนื่อยล้า  ทรุดลงนอนบนเตียง  ภายในห้องถูกปิดไฟจนมืดสนิท  จะเห็นก็เพียงแค่เงาราง ๆ จากแสงไฟด้านนอกเท่านั้น  ถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนใจของร่างสูงตอนนี้ที่มืดพอ ๆ กับห้องนี้ถึงจะมีแสงสว่างลอดมานิด ๆ แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้มองเห็นอะไรได้อย่างชัดเจน  หยดน้ำใส ๆ หยดลงจากเรียวตาเล็ก ๆ พร้อมกับอ้อมกอดที่ ณ ตอนี้ทำได้ดีที่สุดก็คือกอดตัวเองอีกครั้ง 

“ปุ้ย........กอล์ฟคิดถึงปุ้ยนะ....” 

.....................................................................

 

 จบไปอีกหนึ่งตอน  หายไปหลายวันเพราะติดงาน โน้น นี่ นั่น คิดเรื่องไม่ออกต่อไม่ได้  ตอนนี้เลยยังไปไม่ถึงไหน  เรียบ ๆ ธรรมดามาก ๆ  แถมยังเดินสายถ่ายรูปดารา 5555  ต้องขอโทษรีดเดอร์ที่น่ารักด้วยนะคะ  ที่สัญญาไว้จะมาต่อฟิน ๆ อดใจรอหน่อยนะมีแน่ ๆ แต่ตอนนี้เรื่องยังคงดำเนินไปไม่ถึงจุด ๆ นั้น  ต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปน๊า  กอล์ฟกลับมาเศร้าอีกแล้ว  นึกว่าจะดีขึ้นแล้วซะอีก  แล้วงี้จะรักกับฐาได้ยังไงในเมื่อใจยังมีแต่ปุ้ยนะ  เฮ้ออออ คนหล่อมักมีปมในใจเสมอ  ขอบคุณที่ติดตามไรท์นะคะ  ขอบคุณที่คอมเม้น  ทุก ๆ คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ได้มีตอนต่อไปน๊าๆๆๆๆๆๆๆ  รักรีดเดอร์ทุกคน  จุ๊ฟเหม่งที  ม๊วฟฟฟฟฟ