คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter4
......ดูอาการปุ้ยตื่นเต้นเกินไปออยจัดการรินไวน์แดงให้สองแก้วติด..
"คงต้องมีตัวช่วยสินะแกตื่นเกิน..บีมมันจะจับอาการได้..แย่แน่" ออยบอกขณะรินแก้วที่สองส่งให้...ปุ้ยหน้าแดงมึนๆตึงๆ..สักครู่ทั้งคู่จึงกลับเข้ามา..บีมกลับไปนั่งที่โต๊ะหน้าหงิกหน้างอ.เพื่อนกลับมารวมกันเอ่ยแซว
"อารายกันใครทำให้ลมบ่จอยรึเปล่านั่นวิสกี้นะไม่ใช่โค้ก.." น้ำชาเอ่ยถามปนขำเมื่อดูสีหน้าเพื่อน
"เปล่านี่.." บีมตอบเลี่ยงๆ..ยกแก้ววิสกี้ออนเดอะร๊อคขึ้นดื่มรวดเดียว.หน้าตาไม่สบอารมณ์..
"ใจเย็นเฮีย..เมาก่อนก็ไม่ต้องได้แซะสาวพอดี..คนนี้เปล่าทำเสียอารมณ์" เนทเอ่ยปลอบชี้ออยที่เดินมาร่วมโต๊ะ....
"เปล่านี่.." บีมยังตอบคำเดิมตายังมองหา..เพราะมีแต่ออยที่เดินมาคนเดียวปุ้ยหายไป..
"คนนี้เค้าเพื่อนกันเฉยๆเนทรับรอง..เดี๋ยวคนนี้น้องเคลียร์ให้เอง..ว่าแต่เฮียมองหาคนนู้นอยู่รึเปล่า..คนนู้น..น.." เนทชี้ให้ดูสาวร่างเล็กชุดสีเทาที่นั่งคนเดียวอยู่หน้าบาร์..บีมยิ้มอย่างลืมตัว
รีบลุกเดินสวนออยออกไปยังบุคคลเป้าหมายทันที..ยิ่งเดินเข้าใกล้ใจสั่นอย่างไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหน..
"เมารึเปล่าว่ะทำไมใจสั่นเป็นเด็กมัธยมริจีบหญิงยังงี้บีมเอ๊ย.." บีมยืนนิ่งสูดลมเข้าปอดเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง...ก่อนทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างๆ...กลิ่นหอมอ่อนโชยเข้าจมูกบีมจำกลิ่นนี้ได้ดี...เผลอตัวสูดเข้าเต็มที่อย่างพึงใจเคลิ้มไป...
"นี่แอบเป็นใจให้พี่บีมเธอละสิ.กั๊กเค้าไว้เนี่ย" ออยหันมาทำหน้าเอาจริงกับเนทหลังถูกดึงตัวมานั่งร่วมโต๊ะเนทกอดเอวลอคไว้ไม่ให้ไปไหน
"ที่กั๊กหนะตัวเองต่างหากเล่าพี่ออย..นู้นเปิดช่องให้เค้าได้เข้าพระเข้านางกันสักนิดสักหน่อยเหอะ" เนทกระซิบแซวทำหน้าล้อเลียน.หยอกเย้า..
"พวกนี้นี่..เข้าข้างกันดีนักนะ..ถ้าเพื่อนชั้นเป็นอะไรหละน่าดู" ออยทำหน้าแยกเขี้ยวใส่..
"จะเป็นอะไรได้..อย่างมากก็กลับสถานภาพเดิม.." เนทตอบแล้วยิ้มร่า..
"กลับหนะใช่..แต่ยังไม่ต้องรีบ..ถ้าเป็นซะวันนี้พรุ่งนี้คนอย่างบีมคงเห็นค่าไอ้ปุ้ยให้ป็นได้แค่คู่นอน....อย่าลืมสิบีมมันเหมือนเดิม.." ...ออยให้เหตุผลที่กังวลอยู่แก่เนท...ทั้งคู่มองตากัน
"แต่สำหรับเนท..ไม่ว่ายังไง..คนที่พี่บีมจะรักมีแต่พี่ปุ้ยคนเดียวเท่านั้น..เชื่อเนทสิ" เนทสบตามั่นใจ
"ขอโอกาสเลี้ยงเครื่องดื่มสักแก้วจะรังเกียจไหม.." บีมเอ่ยคำทักทายอย่างเคยชิน..
"คุณคงชินกับการเลี้ยงเหล้าในการสร้างสัมพันธภาพกับสาวๆบ่อยๆสินะ..แต่ลืมไปรึเปล่าว่าเรามาปาร์ตี้ที่มีเจ้าภาพเลี้ยงแล้ว" ปุ้ยตอบเสียงเรียบยิ้มจางๆไม่ได้หันมามองคู่สนทนาบีมหน้าเจื่อนนึกได้ว่าตัวเองพลาดเสียแล้ว..
"งั้นขอเป็นคนสั่งเครื่องดื่มมาบริการคุณก็แล้วกัน..ให้ทายสาวหวานอย่างคุณเบาๆก็น้ำส้มเอาจริงจังหน่อยก็น่าจะไวน์แดงสักแก้ว.." บีมเฉไฉทู่ซี้หาเรื่องคุยต่อ
"ถ้าชั้นบอกว่าชั้นดื่มเตกีล่าอยู่คุณจะว่าไง" ปุ้ยตอบหน้าตาเฉยบีม..ทำหน้าฉงน
"เอาสิในเมื่อคุณต้องการ..เรามาลองกันสักตั้งไม่มีปัญหา.." บีมยกมือเรียกบาร์เทนเดอร์มาหา..
"น้องเตกีล่าขวดนึง.." สักพักเมื่อของที่ต้องการมาครบ..ทั้งคู่ก็เริ่มต้นมิตรภาพกันด้วยการดวลเหล้าแทนการสนทนา
"เอ้า..นี่คุยกันยังไงโงหัวกันไม่ขึ้นทั้งคู่" ...เนทเห็นท่าไม่ดีต้องมาห้ามทัพไว้ก่อนออยจะเห็นแล้วโวยไปใหญ่......ปุ้ยได้โอกาสลุกจากเก้าอี้เดินรี่เข้าห้องน้ำทันที..บีมหันมายิ้มให้เนทตบแก้มเบาๆ
"ขอบใจที่เข้ามาช่วยพี่ไว้น้องรัก..พี่ขอตัวแป๊บนึง..แป๊บนึงนะ.อย่าให้เสียของ." บีมบอกแล้วเดินรี่ตามร่างบางไป...เดินเซออกอาการไม่น้อย...
"เดินซะเสียอาการอย่างนั้น..คงไม่เมาหลับในห้องน้ำนะเฮีย"...เนทที่มองตามหลังส่ายหน้าออกอาการขำ......ปุ้ยประคองร่างพาตัวเองถึงห้องน้ำดีกรีที่เต็มปรี่ในกระแสเลือดทำเอาแทบทรงตัวไม่อยู่ก้มลงล้างหน้าล้างตาให้สร่าง..ก่อนจะหลับตายืนพิงกำแพงตั้งสติ..รู้สึกตัวอีกทีลมหายใจอุ่นๆปนกลิ่นแอลกอฮอล์ของใครบางคนราดรดใบหน้า.สัญชาตญาณเอาตัวรอดจึงรีบลืมตา......
"ถ้าปล่อยให้หลุดมือไป..ก็ไม่ใช่บีมสิ..หึ" มุ่งมาดในใจก่อนตามมาถึงห้องน้ำ..ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางอาจดูซีดไปแต่ความสวยนั้นดึงดูดให้ใจสั่นยิ่งกว่าเดิมในห้องน้ำไร้ผู้คน..บีมยิ้มกระหยิ่มใจดังเสือร้ายย่างเข้าหาเหยื่อ..ร่างบางที่มึนอยู่ยังยืนหลับตานิ่ง..งดงามราวรูปปั้นร่างสูงเขยิบเข้าใกล้แขนข้างนึงเท้ากับผนังคล่อมร่างบางพยุงตัวไว้..ขยับเข้าใกล้ ปลายจมูกแทบชิดกันลมหายใจแทบจะเป็นลมหายใจเดียวกัน..เลื่อนปากเข้าอดใจไม่ไหวกับริมฝีปากชมพูระเรื่อจนอยากลิ้มรส..วินาทีนั้นภาพบางอย่างผุดในสมองอาการปวดหัวรุนแรงจู่โจมฉับพลัน..จนบีมชะงักราวมีใครมากระชากออก..คนตรงหน้าเองรู้สึกตัวเมื่อลมหายใจราดรดกันลืมตาขึ้น..สะดุ้งสุดตัว..เบือนหน้าหนี ..บีมยิ้มแก้เก้อเอ่ยถาม...
"เป็นไรไหม..เอ่อ..." หน้าเสียอยู่บ้างที่โจรขโมยจูบถูกจับได้เสียก่อน...คนถูกคุกคามรู้ตัวว่าสถานการณ์เป็นรองเมื่อมีใช้ท่อนแขนดันร่างสูงออกเดินเบียดหนีไป..
...บีมเดินตามมองตามหลังอาการโซซัดโซเซแล้วส่ายหัวอดขำไม่ได้...เข้าช่วยประคองแม้ตัวเองจะเมาแต่ดูท่าทางคู่ดวลเตกีล่าจะออกอาการเอาตัวไม่รอด..
"ไหวไหม..เดี๋ยวช่วย.." แม้จะพยายามขัดขืนอยู่แต่สุดท้ายก็ต้องยอม...บีมคล้องแขนกอดกระชับเอวขอดไว้ประคองร่างบางพาเดินออกมา...ปาร์ตี้ยังดำเนินอยู่อย่างสนุกสนานตั้งใจจะพากลับไปที่โต๊ะพลันสายตาบีมเห็นใครบางคนยืนอยู่ไม่ไกล..ลัญลลินกลับมาคงมีใครสักคนส่งข่าวว่าบีมอยู่ที่นี่...
"เวรละเอาไงดี..ว่าแล้วเชียว" บีมคิดในใจด้วยให้ความสำคัญว่าคนในอ้อมแขนหากลัญลลินพบเข้าจะมีปัญหา..รู้ดีลินนั้นมักมีวิธีเขี่ยสาวๆของเขาได้ทุกที..แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้บีมไม่ต้องการให้ลินได้พบและแอบทำแบบนั้นลับหลัง..จึงไม่ต้องการให้รับรู้ดีที่สุดสำหรับบีม..จำต้องเปลี่ยนใจประคองร่างบางออกไปอีกทางทันที
...เป็นจังหวะลินนั้นหันมาเห็นพอดีแม้จะเพียงเห็นหลังไวไว..ลินมีสัญชาตญาณที่ดีเสมอเร่งตามทันที..คนเมาเริ่มอ่อนแรงกว่าจะพาไปได้แต่ละก้าวก็ชักช้าเอาการ..บีมหาทางหลบ..ดึงร่างบางเข้าไปช่องเก็บของริมทางเดิน...ที่แคบเอาการปุ้ยเริ่มดิ้นขัดขืนเมื่อรู้ว่าไม่ได้ถูกพากลับโต๊ะ..บีมรั้งร่างบางมากอดแนบตัวกระซิบบอกเบาๆ
"นิ่งๆอย่าส่งเสียงไม่ต้องกลัวนะ...ถ้าไม่อยากให้ต้องถูกปิดปากด้วยวิธีอื่น" น้ำเสียงเบาอบอุ่นแถมแอบมีขู่ทำเอาคนโดนกอดถึงกับยืนหลับตานิ่ง...ลินที่ตามมาหงุดหงิดใจตามไม่ทัน..เริ่มโวยวายถามหากับพนักงานที่ผ่านมา..
"คนตั้งสองคน..ล่องหนได้รึไงนะคุณเล็กนะคุณเล็กไหนบอกรีบกลับอยากตื่นเช้าไปทำงาน.นี่ใช่ไหมงานหิ้วอีตัวที่ไหนไปก็ไม่รู้ฮึ้ย..."... บีมได้ยินชัดเจน .. ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายพฤติกรรมชอบทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ...ก่อนเสียงฝีเท้าเดินห่างไปไกลยามอยู่ใกล้ชิดกันสองคนกลิ่นหอมอ่อนพาให้ลืมตัว..
"ชั้นหายใจไม่ออก" เสียงอ้อแอ้เรียกสติบีมคืนมา..คลายอ้อมกอดประคองร่างบางออกมาดูท่าจะอ่อนแรงกว่าเดิมจนต้องกอดประคองไว้ช่างทุลักทุเลเต็มที..แต่ที่ทำเอาบีมตกใจกว่าเดิมคือเสียงเบาที่บอกว่า..
"อยากอ้วก" แล้วไม่ทันจะฟังชัดก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆกลิ่นชวนเหียน..จากหน้าอกเสื้อ
"เฮ้ย.." ได้แต่โวยแล้วส่ายหัวอย่างเซ็ง..กัปตันที่ผ่านมาต้องเดินมาถาม
"มีอะไรรึเปล่าคลับ.." บีมตัดสินใจยื่นบัตรพีเมี่ยมการ์ดแสดงตัวฐานะผู้บริหารและหุ้นส่วนโรงแรมแล้วให้พนักงานเปิดห้องให้
"เอากุญแจมาก่อนเดี๋ยวเอกสารให้พนักงานตามไปเคลียร์ทีหลังเพื่อนชั้นเมามากคงต้องให้พักก่อน..แล้วใครมาถามห้ามบอกไม่ว่าใคร.." บีมสั่งจริงจังเมื่อรับกุญแจมาพาคนเมาขึ้นลิฟท์ไปทันที..เมื่อเห็นว่าไม่ไหวบีมอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมแขนพา..วางร่างบางลงบนเตียง..ปาดเหงื่อเหนื่อยแทบจะสร่างเมา..เซนต์เอกสารให้พนักงานที่ตามมา..ควักธนบัตรสีเทาย้ำชัดไม่ให้เขียนชื่อจริงในเอกสารเช็คอิน... เท้าสะเอวยืนมอง..ก้มดูตัวเสื้อเปื้อนน้ำย่อยปนเตกีล่ากลิ่นได้ที่..ถอดเสื้อผ้าออกมากองไว้ล้างหน้าล้างตาสวมเสื้อคลุม..หยิบผ้าขนหนูชุ่มน้ำมายอมลงนั่งมองคนเมาที่นอนไม่รู้เรื่องบนเตียง
ค่อยๆพลิกตัวเช็ดหน้าเช็ดตัวอย่างเบามือ..เผลอยิ้มจางๆ
"นึกว่าจะแน่..เก่งแต่ปาก" บีมถอดชุดออกแล้วสวมเสื้อคลุมเปลี่ยนให้กว่าจะเรียบร้อยก็เหงื่อตก..ล้มตัวลงนอนข้างๆนอนตะแคงยันตัวขึ้นมองหน้าสวยหวานหลับตาพริ้ม..
"เธอนี่โชคดีนะที่คนอย่างชั้นดูแลขนาดนี้..แถมยังไม่ได้อะไรเลย...ขาดทุนเห็นๆถือว่าติดค้างชั้นไว้ก่อน..ละกันคนสวย" บีมพูดกับตัวเองและคนข้างๆเผลอยื่นมือลูบเรือนผมดำยาวสลวยอย่างลืมตัว..เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ..บีมหยิบมาดูสีหน้าหงุดหงิดปิดเครื่องแล้ววางไว้..ก่อนล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลียปนเมาหลับไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตีสองผ่านไปปาร์ตี้เลิก..เพื่อนๆที่สนุกกันอยู่เริ่มรู้ตัวปุ้ยหายไป..ออยโวยเนทว่าสมรู้ร่วมคิดกับบีม..ที่หายไปพร้อมกัน..เนทโทรหาบีมพบว่าปิดเครื่องหน้าเสียรู้ดีว่าทั้งคู่ไปด้วยกันจริงๆ..
"เฮียบีมปิดเครื่อง.." เนทบอกเสียงเบา..
"ลากไอ้ปุ้ยไปถึงไหนไม่รู้แล้วเนี่ยถ้ามีอะไรเค้าจะเอาเรื่องตัวเอง.." ออยหันมาคาดโทษ.เอากับเนทแล้วกดโทรศัพท์หาเพื่อนด้วยความเป็นห่วงส่วนตัวเองออยก็รู้สึกผิดที่สนุกเพลินจนลืมเพื่อน..
ออยไม่ยอมกลับบ้าน..ยังนั่งที่ลอบบี้โรงแรมเพียรพยายามโทรตามปุ้ย...
"ชั้นว่าแล้วเชียว..ไม่น่าปล่อยขี้ผึ้งอย่างแกไว้ใกล้ไฟอย่างบีม..ปุ้ยเอ๊ย.." ออยพ้อคนเดียว.........สะดุ้งลืมตาตื่น..เห็นคนนอนข้างๆแล้วปุ้ยค่อยๆลุกอย่างเงียบเชียบที่สุดสำรวจและมั่นใจตัวเองที่สุดว่าไม่มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้นแม้จะอยู่ในชุดที่หมิ่นแหม่นัก.ตัวโตนอนหลับลึกนิ่งมากปุ้ยค่อยๆย่องออกห้องมาทิ้งเขาไว้ในห้องเพียงคนเดียว..มองดูโทรศัพท์แล้วร้อนใจตีสามแล้วออยโทรมาเกือบสี่สิบสายไม่ได้รับ..และล่าสุดเมื่อห้านาทีก่อน..
"ออยเอาตายแน่..งานนี้.." บอกตัวเองให้ทำใจก่อนกดโทรศัพท์หาออย.....
"ปุ้ยแกอยู่ไหน..บอกมาเดี๋ยวนี้" เสียงออยโหวกเหวกมาตามสาย..
".คือชั้นไม่เป็นไรแกใจเย็นนะ..ชั้นจะไปหาที่คอนโดละกันให้แกตรวจสภาพให้สบายใจ" ปุ้ยคุยเสียงเบา..ยังเพลียอยู่..
"ชั้นยังอยู่ที่โรงแรม..ตามหาแกอยู่เนี่ย" ออยบอกเสียงเครียด..ปุ้ยดีใจรีบบอก
"ชั้นก็อยู่ที่โรงแรมเดี๋ยวชั้นไปหา..แกอยู่ตรงไหน" ...
"หายัยปุ้ย..แกมาหาชั้นที่ลอบบี้ด่วนเลย.." ออยตกใจรีบเร่งเริ่มโมโห.....ปุ้ยลงลิฟท์มาถึงออยปรี่เข้าหาหน้าแดง...เนทรีบตามกลัวมีเรื่อง
"มานี่เลยเพื่อนบ้า..ไอ้ตัวดีไปไหนแกบอกมาเดี๋ยวชั้นต้องเฉ่งให้รู้เรื่องกันไป" ..ออยของขึ้นน่าดู..
"ใจเย็นสิตัวทำเป็นคุณแม่ไปได้...ฟังพี่ปุ้ยก่อน" เนทเตือน...
"ไม่ยงไม่เย็นหละ..ดูสิชั้นเป็นห่วงแกแค่ไหน.." ออยเสียงดัง..เนทกับปุ้ยดูท่าไม่ดีรีบดึงออยพากันไปที่รถก่อน..พอขึ้นรถออยยังไม่หยุดโวย..
"บีมอยู่ข้างบนยังไม่ตื่น" ปุ้ยค่อยบอก..
"อะไรนะ..นี่ๆนี่แก..อย่าบอกนะ" ออยเริ่มพูดติดขัดนึกคำไม่ออก
"ใจเย็นไม่มีอะไรหรอก..ต่างคนต่างเมา..ชั้นอ้วกใส่เสื้อบีมเละเทะ..เค้าแค่พาชั้นไปพักผ่อน..ไม่ได้ทำอะไรชั้น" ปุ้ยเล่า..ออยกับเนทหัวเราะดังลั่น...
"อะไรนะ..ขำหว่ะ..นี่แกเล่าเรื่องจริงใช่ไหมนี่..โถว่เอ๊ย..สงสารใครดีนะนี่" ออยน้ำหูน้ำตาไหล..เมื่อคดีพลิก
.
.
.
.
.
.
.
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้าในห้องบีมที่นอนอยู่งัวเงียขัดใจ...พลิกตัวควานหาคนคนข้างๆไม่เจอ..ดีดตัวลุกอย่างไว..มองหาจนทั่ว..เดินหาก็ไร้วี่แวว..
"แสบจริงๆ...ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าแค่นี้เอง..ไม่ลากันสักคำ..อย่าให้เจอตัวอีกเชียวนะ" บีมหยิบต่างหูข้างเดียวกับเส้นผมสีดำสนิทยาวสลวยที่ตกอยู่บนหมอนขึ้นมอง..บ่นในใจ..หงุดหงิดเป็นที่สุดมองนาฬิกาก็สายน่าดูรีบเข้าไปอาบน้ำโทรเรียกพนักงานไปหยิบเสื้อผ้าสำรองหลังรถมาเปลี่ยนแล้วรีบเข้าสำนักงานด่วนที่สุด..
"ซวยแล้วบีมเอ๊ย..วันแรกก็ได้เรื่องเจ้เอาตายแน่.." บีมบ่นกับตัวเองโทรเข้าบ้านทันที
"นั่นใครรับสายนี่ชั้นเองนะ..คุณปริมออกไปรึยัง.." เมื่อได้คำตอบประเมินสถานการณ์แล้วบีมทำใจ
แล้วสักครู่สิ่งที่คิดก็เป็นจริง..ปริมพิชชาโทรมาตามหา..และเริ่มสวด..
"ลางานวันนี้ก่อนก็ได้นะไอ้ตัวดี..นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ..ทำงานวันแรก..จะให้ชั้นแนะนำ รอง ผอ.กับพนักงานยังไงห๊า..นี่ยังจะยัยลินอีกมานั่งรอแกแต่เช้าหน้าหงิกออกไปแระ..แล้วผู้ช่วยกับเลขาแกเนี่ยรอเจ้านายจนแห้งละมัง..ประเสริฐจริงน้องชั้น..มะคืนลากสาวที่ไหนไปอีกทำไมหมดแรงขนาดนั้นเชียวอยู่โน้นไม่เคยเป็น..สาวไทยนี่ท่าจะทำแกเสียคนนะบีมแกกำลังจะทำให้เจ้รู้สึกแย่ว่าคิดผิดใช่ไหมที่ลากแกกลับมาที่นี่ด้วย..." เสียงปริมพิชชาร่ายยาวมากบีมได้แต่..ยิ้มแห้งๆให้ตัวเองไม่คิดเถียงใดๆจะเล่าก็อายแถมต่อความยาวสาวความยืดให้พี่สาวบ่นจนพอใจดีกว่า...
"เหนื่อยยังอ่ะเจ้...เอาน่าเดี๋ยวบีมพาคุณเลขากับผู้ช่วยดินเนอร์ปลอบขวัญต้อนรับเจ้านาย..เลี้ยงเจ้กับเลขาด้วยเอ้า..น่าบีมก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้อยากเป็นน้องที่ดีเจ้านายที่น่ารัดน่านับถือเหมือนกัน..เรื่องสาวนี่ขอแก้ตัวก่อนเลยละกันว่าเมื่อคืนนอนคนเดียวเลย..." บีมแก้ตัวยาวพอกันรู้ดีว่าพี่สาวบ่นแค่ไหนก็ไม่มีทางเชื่อใครมากกว่าตน..นึกเคืองลินอยู่ที่เก็บเรื่องมาฟ้องแต่เช้า........บีมเข้าไปพบปริมพิชชาราวเที่ยงกว่า.ด้วยกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดก่อน..ขณะเดินจอดรถหน้าตึก..มองจากกระจกหลัง..ก็เห็นใครบางคนที่คุ้นและสะดุดตา..บีมยิ้มร่าจะรีบลงรถไปทักทายแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นว่าปุ้ยออกมาเดินคุยกันออกมากับออย ...อารมณ์เปลี่ยนหงุดหงิดทันที..
"ที่แท้รีบแจ้นหนีมาอ้อนแฟนอยู่นี่เอง..แสบชะมัด..ทำงานในตึกนี้ต้องมีวันได้เจอกัน..คราวหน้าไม่มีทางปล่อยหลุดมือ" บีมแววตาวาวไฟริษยาลุกวาบ.....
"มาช้าไปแล้วหย่ะชั้นให้สองคนนั้นไปพักขืนให้มารอเจ้านายไร้ความรับิดชอบอย่างแกคงไส้กิ่วตาย..รึไม่ก็ลาออกกันหมด.." ปริมพิชชาแขวะน้องที่พึ่งมาถึง..
"โหย..ป่ะป้าเดี๋ยวพาไปหาไรกินสงสัยจะหิวนะนี่เล่นซะน้องแหวะเลย..ใจเย็นน่านะ" บีมหยอกคืนกอดพี่สาวอ้อนเป็นเด็ก
"นี่เรียกป้างี้เลี้ยงด้วย..โทรสั่งมาแล้วขี้เกียจออกไปไหน..ถ้าหิวกว่านี้จะเป็นเรื่อง..ไอ้เด็กแสบเอ๊ย..โทรฟ้องป๊าท่าจะดี.." พี่สาวสวนคืน.........หลังทานอาหารแล้วบีมอยู่ที่ห้องทำงาน..เปิดแฟ้มที่กองอยู่หลายแฟ้มจริงจังกับงาน..มือไปปัดแฟ้มบางๆที่อยู่ในกองหล่นพอก้มเก็บ.รูปที่อยู่ด้านในตกลงมาดึงความสนใจบีมอย่างมากจนต้องรีบเปิดอ่านทันที...
"ที่แท้ก็บัทเลอร์เรานี่เอง..อะฮึ..คนไม่ใกล้ไม่ไกล..เธอรู้อยู่แล้วสินะชั้นเป็นใครสาวไทยนี่ร้ายกว่าที่คิด...ปรียาลภัส..หึหึ" บีมหัวเราะเบาๆหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อมามองในความคิดย้อนไปถึงตอนที่ลืมตาตื่นแล้วควานหาใครไม่เจอจนแทบคิดว่าฝันไป.หมอนใบข้างมีรอยบุ๋มกลิ่นหอมอ่อนเย็นยวนใจยังมีตกค้างอยู่กับเส้นผมยาวสลวยแต่ที่เหลือไว้ต่างหน้าคือสิ่งนี้เป็นต่างหูข้างเดียวเหมือนเกิดความคิดบางอย่าง.........
.....ปุ้ยกลับจากทานข้าวกลางวันเมื่อมาถึงพบโต๊ะทำงานหายไปเหลือเพียงโต๊ะทำงานของลาวัลย์เลขานุการเท่านั้น..
"พี่วัลย์คะ..คือโต๊ะทำงานปุ้ยหายไปไหน.." ปุ้ยเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานที่ทำความรู้จักกันแล้วตั้งแต่ช่วงเช้า..
"พี่ก็ไม่รู้นี่พึ่งมาเหมือนกัน" ขณะที่เกิดความสับสนขึ้นบริเวณห้องทำงานก็มีเสียงทัก..
"เจ้านายเธอสองคนนี่คงสร้างปัญหาให้อีกแล้วสินะ.." ปริมพิชชาเอ่ยทัก..ทั้งหมดหันไปมอง...นอกจากปริมพิชชาและน้ำชาที่เป็นเลขาแล้วยังมีคนตัวสูงที่ทำหน้าอมยิ้มเดินมาด้วยอีกคน..ปุ้ยหน้าถอดสีรู้ดีว่าจะต้องเจอจนได้แต่อดตื่นเต้นใจสั่นไม่ได้ออยยื่นมือไปแตะทางด้านหลังให้กำลังใจ...
"นี่คุณบารนี หรือบีมเป็นรองกรรมการผู้จัดการใหญ่ gtl กรุ๊ป..เจ้านายของเธอ ส่วนนี้ลาวัลย์เป็นเลขาส่วนนี่ปรียาลภัสบัทเลอร์ของเธอไงบีม.." ทั้งสามทักทายกัน..
"นี่หาโต๊ะอยู่ใช่ไหมปุ้ย" น้ำชาเอ่ยถามหน้ายิ้มๆ..ปุ้ยพยัหน้ารับ..
"ห้องนี้มันแคบนะเลขาคนเดียวก็น่าจะพอดี.แล้วห้องรอง ผอ.ของชั้นมันก็กว้างก็มากเลยชั้นเลยบอกท่าน ผอ.รับทราบให้เค้ายกโต๊ะผู้ช่วยเข้าไปไว้ข้างใน..บัทเลอร์ก็น่าจะอยู่ใกล้ชิดหน่อยจะได้ดูแลทำงานช่วยงานได้ถนัดไงเล่า" บีมตอบตีหน้าตายปุ้ย ออย มองหน้ากัน เข้าใจสถานการณ์ทันที...อย่างไรเสียออยต้องลากลับรับปากจะมารับในตอนเย็น...
เริ่มงานชั่วโมงแรก
"ลาวัลย์ช่วยค้นหาข้อมูลคู่ค้าเดิมของเราในไทยทั้งหมดให้ชั้นด้วย..ส่วนเธอตามเข้ามาชั้นมีงานให้เธอช่วยเยอะมาก.." ลาวัลย์ต้องนั่งจมกับการหาข้อมูลอยู่หน้าคอม....ตลอดทั้งวันนั้น
ส่วนปุ้ย.....
"คุณชอบโต๊ะคุณไม๊นั่งสิ..." บีมบอกหันมายิ้มผายมือ..ปุ้ยทำหน้างง..
"ไหนคุณบอกว่ามีงานเยอะ" ปุ้ยหันมาถาม..
"ใช่..หลังจากนี้ไง..." บีมเดินมานั่งที่โต๊ะบ้าง...นั่งกอดอกมองผู้ช่วยอย่างพินิจพิเคาระห์..พอคนโดนมองจ้องกลับบ้างก็อึกอักนิดนึง..
"คือกะลังนึกอะไรเพลินหนะ..คือเธอจดตามที่พูดแล้วกัน.แล้วร่างออกมาเป็นจดหมายถึงลูกค้า..แปลเป็นภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส จีน เยรมัน..แล้วเอาไปให้เลขาพิมพ์..ทำได้ใช่ไหม.." บีมทำเป็นลองเชิงแกล้งหาเรื่องด้วยอยากรู้ว่าทำได้จริงอย่างที่เขียนในโปรไฟน์จริงรึไม่...แล้วเริ่มพูดเรื่อยๆ...มองคนนั่งจดเพลินๆแอบอมยิ้มขณะนั่งร่างจดหมายอยู่ก็ถูกมองจนแทบจะทะลุทีเดียว.
"ชั้นอยากรู้นักจะจริงสักแค่ไหน...." บีมนึกในใจ...ส่วนคนปุ้ยก็แอบคิดขณะนั่งทำงานอยู่..
"ไม่มีอะไรจะทำใช่ไหมลูกค้าอเมริกันแต่ร่างจดหมายสี่ภาษา...นี่ไม่ได้แกล้งกันใช่ไหมบีม"....ก่อนที่จะมองจนเพลินไปใหญ่เสียงโทรศัพท์ดังปริมพิชชาเรียกบีมเข้าพบ...
"เดี๋ยวชั้นกลับมา....แล้วเอาแฟ้มนี่ไปให้ลาวัลย์.." บีมหันมาบอกก่อนออกห้องไป.........หลังกลับมาถึงห้องพบว่าปุ้ยหายไป..บีมรีบเดินมาถามหา..ลาวัลย์ชี้ไปตามทางด้วยความตกใจบีมเดินลิ่วตามไปทันที...ไม่ทันฟัง
"คือจะบอกว่าแค่ไปถ่ายเอกสาร.." พูดเบาปนงง..กับอาการบีมเดินตามทาง..ผ่านหน้าห้องน้าได้ยินเสียงหัวเราะจำได้ทันทีเลี้ยวตาม..ยืนเท้าสะเอวหน้าห้องปุ้ยก้มหน้าล้างมือกำลังรับโทรศัพท์หัวเราะแซวออยที่เป็นห่วงโทรมาถาม..บีมหน้าหงิกพอปุ้ยหันมาเจอ..แล้วเดินผ่านไปด้วยไม่ได้ทำอะไรผิด..บีมตามมาที่ห้องทำงาน...
"งานที่สั่งให้ทำมันเสร็จแล้วใช่ไหมคุณถึงเอาเวลาไปคุยโทรศัพท์กับใครๆได้" บีมหาเรื่อง..ปุ้ยเดินยื่นแฟ้มงานให้บีมเปิดดูสังเกตเห็นมือมีรอยเปื้อนจึงดึงมือถาม..
"อืมดีนี่สมราคา แล้วนี่เปื้อนอะไร.." (ไม่ยอมปล่อยอีกนะ..ยุ่งอะไรกับเค้า)
"พอดีตอนถ่ายเอกสาร..ดิชั้นยังไม่คุ้นคงตั้งค่าผิดหมึกมันเลอะนิดหน่อย..เลยต้องล้างมือ" บีมเข้าใจสถานารณ์ทันที....หันมอง
"ทีหลังให้คุณลาวัลย์ทำคงดีกว่าใช่ไหม..ชั้นไม่ได้ใช้คนผิดงานนะแต่เธอคงอยากทำงานเลขาด้วยสินะชั้นจะได้ให้ลาวัลย์ออกจ้างเธอคนเดียวพอ..." พอดีเสียงเคาะประตูดังบีมยังไม่ทันปล่อยมือปุ้ยต้องรีบชักกลับ..ลาวัลย์เดินเข้ามาส่งเอกสาร
"พี่บอกไม่ทันค่ะคุณปุ้ยเครื่องถ่ายเอกสารรวมมันเสียเมื่อเช้าต้องไปใช้ห้องงานบริหารก่อนค่ะเดี๋ยวช่างคงมาซ่อม" ลาวัลย์หันมาบอกปุ้ย.....ยิ้มแห้งๆ...บีมได้ยินด้วย.
ชั่วโมงที่สอง
บีมเรียกหาแฟ้มนู้นนี่นั่นมากมาย..ให้ปุ้ยเดินมาหาที่โต๊ะบ่อยๆ..จนที่สุด
"เอ้างี้เธอช่วยชั้นยกแฟ้มทั้งหมดนี่ไปที่โต๊ะรับแขกนั่น..ละกัน.." ปุ้ยต้องยกแฟ้มไปกองตามที่บีมสั่ง..บีมยังนั่งที่เดิมเท้าคางมอง..ปุ้ยหันมามองเชิงถามว่าถูกใจรึยัง...
"อืม..เธอชงกาแฟได้ไหม..อยากได้กาแฟสักถ้วย.."...บีมถาม..
"ได้ค่ะ...สักครู่" ปุ้ยตอบแล้วเดินหายไปกลับมาพร้อมกาแฟ..เมื่อบีมรับแก้วมา..ยื่นกลับพร้อมตอบว่า..
"มันเข้มไป..ไปชงมาใหม่" ปุ้ยยกแก้วกาแฟออกไปแล้วกลับมาพร้อมแก้วใหม่...
"มันหวานไปเธอเติมน้ำตาลไปกี่ก้อนเนี่ย" บีมโวยปุ้ยทำหน้างง..เพราะไม่ได้มีอะไรเพิ่มนอกจากลดแค่ปริมาณกาแฟ...แต่ก็เก็บแก้วออกไปใหม่แก้วที่สามที่ปุ้ยยกเข้ามา..ก็ได้คำติชมคือ...
"ชอบแบบใส่นมเยอะๆ..คุณใช้นมสดรึครีมเทียม" ปุ้ยชักแน่ใจว่าถูกบีมแกล้งแน่ๆ..
"ดิชั้นใช้นมสดค่ะ..ทราบว่าคุณไม่ชอบครีมเทียม" ปุ้ยตอบเสียงเรียบ....
"อืมทำการบ้านดี..แต่แก้วนี้เอาไปเติมนมมาอีก" บีมจริงจัง...ปุ้ยทำตามเก็บแก้วออกไปกลับมาอีกครั้ง...
"มันเย็นไป..ไปชงมาใหม่ละกัน.." ปุ้ยรับแก้วออกไป...เริ่มหงุดหงิด
"แกล้งดีนักใช่ไหม...กินเกลือละกัน" ปุ้ยไม่คิดว่าบีมจะกินเพราะไม่แคล้วจะต้องชงใหม่แต่ผิดคาด
...แก้วนี้หลังยกดื่ม..บีมสำลักคายแทบไม่ทันมองหน้าปุ้ยรู้ว่าถูกเอาคืน..
"อร่อยถูกใจขึ้นไหมค่ะ" ยังเก็บอาการ..ทำหน้าเฉย
"ชั้นเปลี่ยนใจ..ท่าทางเธอจะชงจนเหนื่อยแล้วสินะ..ชั้นอยากกินกาแฟเย็น..." บีมจ้องหน้าปุ้ยที่แอบขำรีบหุบยิ้มตีหน้าเรียบ..
"ค่ะ..กาแฟเย็น..ได้ค่ะ" ขณะที่ปุ้ยเดินมาเก็บแก้ว...
"ชั้นอยากกิน..ลาเต้เย็นทริปเปิ้ลชอต..เพิ่มวนิลาไซรัป..ที่สตาร์บัค" บีมตอบเสียงเข้มเน้นคำ..ปุ้ยหันควับ.....
"จะได้ไม่รบกวนเธอชงหลายแก้วอีก..ตามนี้ทุกๆวัน.." บีมยื่นเครดิตการ์ดวางไว้แล้วหันเก้าอี้หันหลังให้.......ปุ้ยยืนอึ้ง..
"เร็วๆสิ...ชั้นไม่ชอบรอนาน..".....ปุ้ยเดินออกมา..ขึ้นแท๊กซี่ออกไป....บีมยืนมองจากบนตึกผ่านกระจกลงมายืนกอดอกยิ้มสะใจสักพักปุ้ยจึงกลับเข้ามาพร้อมกาแฟ....บีมรับกาแฟยกดื่ม.. "อื้อนี่สิเค้าเรียกได้มาตรฐานเป็นมืออาชีพ..ไม่ใช่พวกชงกาแฟใส่เกลือ.." ...ปุ้ยหันมองหน้าไม่แสดงอาการใดๆยื่นบัตรเครดิตคืนให้...
"เก็บไว้สิ...ชั้นยังมีอะไรให้เธอคงต้องใช้มันอีกแน่....".....
"ค่ะ.." รับคำแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานบีมนั่งจิบกาแฟต่อไปอย่างอารมณ์ดี.เปิดแฟ้มอ่าน..ตาแหล่มอง....
"ช่วยมาดูตรงนี้ให้หน่อยได้รึเปล่าชั้นไม่ถนัดภาษาเยรมันนัก.." บีมเรียก..
"ได้ค่ะ" .ในใจก็แอบคิดว่า.. "หึ..จะหาเรื่องแกล้งอะไรอีกนะพ่อเจ้านายตัวดี.." ใจก็หวั่นคิดถึงคำพูดออย
"หมาป่ากับลูกแกะชัดๆระวังทั้งตัวทั้งใจไว้นะแก..ชั้นเตือนไว้ก่อน..บีมมันเปิดเกมรุกใส่แกแล้ว..อย่าอ่อนเป็นขี้ผึ้งละกันไม่งั้นเกมโอเวอร์ง่ายๆชั้นไม่รู้ด้วยเน้อ..".......ปุ้ยเดินเข้าไปหาที่โต๊ะ..
"ขอดูเอกสารค่ะ.." บีมเงยหน้ามอง..
"มันอยู่ในนี้.." บีมชี้ลงที่แทปเลตในบนโต๊ะ..
"ส่งมาสิคะ..แล้วดิฉันจะดูให้" ปุ้ยบอก..บีมตีหน้ามึน"แล้วถ้าชั้นสงสัยจะถามยังไง,...มาตรงนี้สิ..จะได้ดูไปด้วยถามไปด้วย..
"บีมชี้ที่ข้างๆหน้าจริงจังปุ้ยสูดลมหายใจมองตาบีมที่พยายามปั้นหน้าซื่อแต่แววตา..พาใจสั่นจำต้องเดินไปยืนข้างเก้าอี้ก้มตัวลงดูข้อความก็เห็นว่าเป็นเพียงบทความ..แล้วจำเป็นอะไรที่ต้องเดี๋ยวนี้..
"ข้ออ้างแน่นอน.." ปุ้ยนึกในใจ...อีกฝ่ายไม่ยอมขยับแทบเลตมาใกล้ทำให้ต้องก้มเข้าไปใกล้หน้าแทบจะชิดกันให้ได้...กลิ่นหอมอ่อนเหมือนเดิม..คนนั่งอยู่ได้กลิ่นถนัดจำได้แม่น..เผลอหลับตาสูดเต็มปอด..
"ตรงไหนค่ะ.." บีมสะดุ้งลืมตายิ้มจางๆ
"ตรงนี้.." บีมชี้ไปเรื่อย.ปุ้ยแปลให้ฟังไปเรื่อยๆ..แต่คนฟังไม่ยักจะสนใจเท่าไร..เอาแต่จะคอยหันมาถามเธอแทบเรียกได้ว่ากำลังถูกขโมยหอมแก้มแบบไม่ตั้งใจ(จริงป่าว..?)พออีกฝ่ายทำท่าจะถอยหนีแขนยาวก็สอดไปตวัดรอบเอวขอดแล้วดึงเข้ามาชิดนั่งบนพนักวางแขน..
"เมื่อยไหม.." ถามห้วนๆทื่อถือวิสาสะอย่างลองเชิง..ปุ้ยดีดตัวถอยออกไปยืนห่างอย่างหวงตัวบีมหันไปมองหน้า
"เดี๋ยวดิชั้นไปเลื่อนเก้าอี้มาเองค่ะ..ไม่รบกวนเจ้านายขนาดนั้นขอบคุณ.." บีมมองตามแอบยิ้มตามหลัง...ปุ้ยกลับมาพร้อมเก้าอี้และแทบเลตในมือ..นั่งข้างๆหันมาบอก..
"เดี๋ยวลิงค์ข้อมูลมาเครื่องนี้แล้วเราดูพร้อมกันจะดีกวานะคะ.."....
"งั้นเดี๋ยวเธอแปลมาพรุ่งนี้ละกัน..ตอนนี้เอาแค่นี้ก่อน..ขอบใจ"....บีมเปลี่ยนใจดื้อๆปุ้ยเก็บของกลับไป.
"เมื่อคืนเธอไม่เห็นจะกลัวชั้นขนาดนี้เลยนี่นา.." บีมเอ่ยตามหลังปุ้ยหันมามอง..
"ตอนนี้ชั้นก็ไม่ได้กลัวอะไรคุณนี่"..
"ไม่คิดจะบอกลารึขอบคุณกันสักคำ..รู้ใช่ไหมว่าวันนี้ชั้นมาทำงานสายเพราะอะไร..หนีไปดื้อจะให้ตีความอย่างไรดีนะ" บีมจ้องตาคูสวยหาคำตอบ...
"ถ้าคุณตื่นมาในสภาพที่ไม่ปกติ..ดิชั้นคิดว่าเค้าคงไม่ได้คิดช่วยด้วยเจตนาที่บริสุทธิ์แล้วคุณยังจะอยู่เพื่อบอกลารึขอบคุณเค้าอีกเหรอค่ะ..น่าตลกที่คุณต้องตื่นสายดิฉันว่ามันก็สมควรแก่สภาพไม่น่าแปลกใจอะไร.." ปุ้ยหันมาตอบเสียงเรียบอย่างสุภาพ..
"เธอนี่มัน.." บีมกำลังจะพูดอะไรออกไปปริมพิชชาเปิดประตูเข้ามาพร้อมน้ำชาพอดี...
"เดี๋ยวมีคอนเฟอเรนซ์กับมิสเตอร์หยางลูกค้านะพี่ลืมบอกไปพร้อมกันตอนนี้เลยที่ห้องประชุม.." วาทะกรรมจึงต้องยุติเพียงชั่วคราว....
บีม
ปุ้ย
...................................................................................
เกือบไปแระนะปุ้ย อาจจะขัดใจรีดที่ทำไมไม่ให้เค้าได้กันไว ๆ หึหึหึ รอไปก่อนนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พาทนี้ได้ไม่ง่ายเหมือนพาทที่แล้วนะ ยาว ๆ กันไปน๊ากับตอนนี้ อิอิ เม้นให้กำลังใจกันหน่อยน๊าาาา รู้นะว่าติดตามถึงได้อยากได้กำลังใจไง เริ่มมีรีดเก่า ๆ กลับมาแล้วดีใจไม่ทิ้งไรท์ไปไหน
ความคิดเห็น