หนึ่งคำล้นใจ

ลำดับตอนที่ #2 : chapter : 2 ความจริงที่เจ็บปวด

ทันที่ที่เงยหน้าสบตากับคนที่เพิ่งชนเมื่อครู่ กอล์ฟถึงกับเข่าอ่อน หัวใจแทบหลุดลงมาอยู่ที่ตาตุ่ม

ความรู้สึกจะดีใจก็ไม่ใช่ เสียใจก็ไม่เชิง ร้อนวูบบนใบหน้า  สองมือรีบคว้าข้อมือร่างเล็กตรงหน้าอย่างรวดเร็ว และกระชับแน่นโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรลงไป  ได้แต่เรียกชื่อคนตรงหน้า

“ปุ้ย......ปุ้ยจริง ๆ ด้วย!!  ปุ้ยกลับมาหากอล์ฟแล้วใช่มั้ย”  กอล์ฟพูดพร้อมกับคว้าร่างบางมากอดแนบแน่นดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“ปุ้ยกลับมาหากอล์ฟแล้วจริง ๆ .................................. อย่าทิ้งกอล์ฟไปอีกนะ”  น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาจากตาของร่างสูง

“คุณ!! นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย.....ปล่อยนะ  คุณเป็นใคร  ฉันไม่รู้จักคุณแล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อปุ้ยด้วย”

ร่างบางตอบพร้อมกับพยายามผลักร่างสูงด้วยความตกใจ  แต่ยิ่งแกะก็ยิ่งรัดแน่น

“ปล่อยเด่วนี้นะ!!! ฉันบอกให้ปล่อยไง”  เสียของทั้งคู่ดังลั่นจนคนที่นั่งอยู่หน้าคณะ  แตกตื่นพากันมองการกระทำของทั้งคู่ด้วยความสนใจ  ไม่เว้นแม้แต่  ณอร์ณ  น็อต  และน้ำชา  ต่างพากันรีบวิ่งกันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“ปล่อยเด่วนี้นะ......”  ร่างบางรวบรวมกำลังที่มีผลักคนร่างสูงจนกระเด็น

“ปุ้ย....กอล์ฟขอโทษ  ปุ้ยยังโกรธกอล์ฟอยู่ใช่มั้ย”  พูดพลางพยายามคว้าข้อมือของอีกคนกำไว้แน่น

“คุณเป็นใคร  พูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย  ฉันไม่ได้ชื่อปุ้ย........”ฉันชื่อฐา”.....ปล่อยฉันนะ” 

“เฮ้ย!!! ไอกอล์ฟ  เกิดอะไรขะ..ขึ้น.....”  ณอร์ณถาม  แต่ยังไม่ทันได้ถามจบประโยค 

“เชี่ยยยยยยย!!!!!!.........”  ทั้งณอร์ณและน็อตอุทานพร้อมกันด้วยความตกใจ 

“ปุ้ย!!!”  น้ำชาเองก็ตกใจไม่แพ้กันกับสิ่งที่เห็น  และไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็น 

“คุณคะช่วยฉันด้วย  ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้”  ฐาขอความช่วยเหลือ  ทั้งณอร์ณและน็อตต่างรีบเข้าไปช่วยทั้งคู่แยกออกจากกัน  “ไอกอล์ฟปล่อยเค้า....ปล่อย”  ณอร์ณบอก  “ปุ้ยยยยยยยย”  กอล์ฟยังเพ้อเรียกชื่อไม่หยุด  (กอล์ฟบ้าไปแล้ว)

“เกิดอะไรขึ้นหรอฐา ??   ฉันเห็นคนมุงเลยรีบวิ่งมาดู  แกเป็นอะไรหรือป่าว”  เจนเพื่อนสนิทของฐาถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ 

“ฐาหรอออ..”  กอล์ฟได้ยินถึงกับทวนชื่อนั้นเบา ๆ

“เอออ  ต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ  พอดีเพื่อนฉันทักคนผิดน่ะค่ะ......ต้องขอโทษอีกทีนะคะ”

น้ำชาตัดบทแล้วรีบลากกอล์ฟออกจากตรงนั้น

ฐามองคนทั้งสี่ด้วยความงง  ปนสงสัยกับสิ่งที่เพิ่งเกิดกับตนเมื่อสักครู่

เมื่อเห็นว่าไกลจากตรงนั้นมาได้พอสมควร  น้ำชาก็เริ่มถามร่างสูงทันที  แต่กอล์ฟก็ไม่ได้สนใจกับคำถามของน้ำชากลับยังดึงดันจะไปหาร่างบางเมื่อสักครู่อีกครั้ง

“นั่นไง  ชาเห็นอย่างที่กอล์ฟเห็นมั้ย  ปุ้ยอ่ะ!!  นั่นปุ้ยจริง ๆ ด้วยกอล์ฟไม่ได้ฝันอ่ะชา”  กอล์ฟที่ตอนนี้ทั้งน้ำตาบวกรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้า

“มึงเห็นเหมือนที่กูเห็นมั้ยวะไอณอร์ณ”  น็อตเอ่ยถามณอร์ณกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่

“เต็ม ๆ ตาเลยมึง” 

“ถ้าเป็นตอนกลางคืนกูวิ่งแล้วนะ”  น็อตทำท่าขนลุกซู่

“เหมือนมาก  เหมือนกันจริง ๆ ถ้าบอกว่าเป็นคน ๆ เดียวกันกูคงไม่เถียง”  ณอร์ณทิ้งความสงสัยไว้แค่นั้นแล้วหันมามองสองสาวที่ตอนนี้สัมผัสได้ถึงรังสีอัมหิตที่แผ่มาจากน้ำชา

“กอล์ฟจะไปหาปุ้ย......” 

“กอล์ฟ!!!  ชาบอกให้หยุด”  น้ำชาตวาดลั่น  แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมฟัน  จนน้ำชาทนต่อไปไม่ไหว  ตวัดมือประทับบนหน้าเรียวเต็มแรง  “เพี้ยยยยยย!!!!!!”  หยุดทุกการกระทำของคนทั้งหมดให้หยุดนิ่งโดยอัตโนมัติ  ร่างสูงหน้าชา  อึ้ง 

“พอสักทีเหอะ  ฉันทนไม่ไหวแระ  แกเป็นบ้าอะไรทำแบบนี้ทำไม  รู้ทั้งรู้ว่าปุ้ยยังไงก็ไม่กลับมาแล้ว  ปุ้ยตายไปแล้วไอกอล์ฟ!!!!!!.....................แกได้ยินมั้ย  ปุ้ยตายแล้ว”  น้ำชาพลั่งพลูออกมาแบบสุดจะทน  ทั้งสงสาร  เห็นใจ  เป็นห่วงเพื่อนทุกสิ่งอย่างตีกันอลมานอยู่ในหัวเต็มไปหมด

 

........................................................................................................................
  

   

   “กอล์ฟคะ”  เสียงใส ๆ ของปุ้ยเรียกคนรักที่กำลังเดินจูงมืออยู่

“ว่าไงคะ??”  กอล์ฟเอ่ยถามร่างเล็กพร้อมส่งยิ้มบาง ๆ ให้

“เด๋วปุ้ยขอข้ามไปฝั่งโน้นได้มั้ยอ่ะ  ปุ้ยจะไปซื้อสตอเบอร์รี่ของโปรดของกอล์ฟมาให้   น่ากินดี”

“จะซื้อให้กอล์ฟ  หรือจะกินเองคะเนี่ย  อิอิ  งั้นเด๋วกอล์ฟไปด้วยนะคะรถเยอะ  อันตราย” 

“ไม่เป็นไรค่ะ  กอล์ฟรอตรงนี้แหละ  แค่ฝั่งตรงข้ามเอง  แปปเดียวนะที่รัก”  ปุ้ยบอกพลางรั้งจมูกร่างสูงเล่น ๆ อย่างหมั่นเคี้ยว 

“ระวังตัวด้วยนะคะ..” 

พอได้สตอเบอร์รี่ที่ต้องการแล้ว  ปุ้ยก็เดินกลับมาหาคนรักที่ยืนรออยู่อีกฝั่ง  แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็มาเยือนคนทั้งสอง  ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตของผู้หญิงคนนึงไปตลอดกาล.......

รถยนต์วิ่งด้วยความเร็วสูง  ปาดซ้ายที  ขวาที  พุ่งตรงมาหาร่างเล็กอย่างที่เธอเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!....................โครมมมมมมมมมมมมม!!!!”

ร่างสูงหันกลับมาตามเสียงที่ได้ยิน  ของที่ถืออยู่หลุดมือ  หยดน้ำใส ๆ ไหลแบบไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

“ปุ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!”  ร่างสูงรีบวิ่งไปหาร่างเล็กที่นอนจมกองเลือดที่ไหลท่วมพื้นถนน  ผู้คนต่างกรีดร้องโวยวายกับภาพตรงหน้า  ถุงใส่สตอเบอร์รี่ของโปรดของกอล์ฟตกกระจายผลสตอเบอร์รี่กลิ้งไปคนละทิศคนล่ะทาง   ร่างเล็กหายใจรวยรินเต็มทน  กระอักเลือดออกมาเป็นลิ้ม ๆ ทั้งปากทั้งจมูก 

“ปุ้ยยยยยย  กอล์ฟอยู่นี่   กอล์ฟจะพาปุ้ยไปหาหมอนะ  อดทนไว้นะคนดี.........ใครก็ได้ตามรถพยาบาลที!!!!  ช่วยด้วย.................ช่วยด้วยคร่า................ปุ้ยยยยยยยยย.........ฮืออออออออ!!!!!!”

กอล์ฟกรีดร้องเรียกให้คนช่วยอย่างคนบ้าคลั่งกอดร่างกำมือปุ้ยแน่น

“กะ...กะ...กอล์ฟ....ปุ้ยเจ็บ”  ปุ้ยพยายามรวบกำลังเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“กอล์ฟอยู่นี่  เด๋วหมอมาแล้ว  อดทนนะคะ  อย่าทิ้งกอล์ฟไปนะ”  กอล์ฟเสียงสั่นน้ำตาอาบแก้ม

“กอล์ฟผิดเอง  กอล์ฟขอโทษ  กอล์ฟไม่น่าให้ปุ้ยไปคนเดียวเลย  ฮืออออออออ”

“อย่าโทษตัวเองนะคะ.......แค๊กกกกก”  ปุ้ยไอกระอักออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง

“ปุ้ยระ...ระ....รักกอล์ฟนะ....ปุ้ยขอโทษที่อยู่ดูแลกอล์ฟไม่ได้”  สิ้นประโยคสุดท้ายจากคนที่รักสุดหัวใจ  มือปุ้ยที่กำมือกอล์ฟแน่น  ตกลงทันทีที่สิ้นประโยคนั้น  เป็นสัญญาณบอกว่าปุ้ยได้จากกอล์ฟไปแล้ว

“ปุ้ย.......ปะ  ปะ  ปุ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!  อย่าทิ้งกอล์ฟไป  ปุ้ยตื่นสิ  ปุ้ยยยยยยยยยยยย”    
    
..................................................................................................
เศร้าดีแท้  สนุกมั้ยคะ  อย่าด่าไรท์นะ  ดราม่านิด ๆ หน่อย ๆ เอง
ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าปุ้ยไปไหน  แล้วผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร  แล้วจะยังไงต่อล่ะ
หัวตื้อแระ  เด๋วไปต่อตอนต่อไปอีก  เอาฉากฟิน ๆ บ้างมั้ย อิอิ
ตอนนี้อาจมีประโยคที่ไม่ค่อยสุภาพนิดหน่อย  ยังไงไรท์ต้องต้องอภัยด้วยนะคะ
ติชมได้นะคะ  ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยคร่าาา แนะนำไรมาไรท์จะนำไปปรับปรุงนะคะ