คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : chapter 12
" เดี๋ยวไปห้องสมุดกัน....เราว่างจะได้ทำงานให้เสร็จๆ" ปุ้ยเอ่ยหน้าเรียบ แต่คนฟังสิเหมือนปลาได้น้ำหน้าสดชื่นขึ้นทันที นอตกับน้ำชาลอบยิ้มอย่างสมใจ ตลอดเวลาเปนชั่วโมงที่บีมเดินตามร่างบางต้อยๆในห้องสมุดคอยหอบหนังสือไม่มีบ่น สีหน้าเริ่มมีรอยยิ้มที่แห้งเหือดไปหลายวัน
"เห็นงี้บางที่กูก็หมั่นไส้มันนะ แต่อดสงสารไม่ได้จำเป็นต้องช่วย บีมมันค่อนข้างซื่อบื้อเรื่องคนที่มันรัก ดูมันสิเป็นศพเป็นซากอยู่ดีๆเป็นผู้เปนคนขึ้นมาเลย" นอตพูดขำกับกลุ่มเพื่อนหลังชี้ชวนกันดูบีมกับปุ้ย
"ราศีคนกลัวเมียจับหัวจรดตีนเลยบีมเอ๊ย" นอตบ่นกับเพื่อนแบบขำๆแล้วส่ายหัวเมื่อมองไปทางเพื่อนรัก ออยที่นั่งอยู่ด้วยเจ็บจี๊ดก้มหน้าแล้วแอบเหลือบมองทั้งคู่โดยไม่รู้ว่าจริงแล้วนอตตั้งใจแกล้งพูดให้ได้ยิน
บรรยากาศทำรายงานที่คอนโดปุ้ยดูอึดอัด เพราะมีออยที่ปุ้ยลากมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย จนผ่านไปหลายชั่วโมงออยขอตัวไปนอนในห้องเพราะง่วงจนทนไม่ไหว....บรรยากาศจึงอึดอัดน้อยลงเมื่ออยู่สอง
"โกรธไรบีมนักหนาอ่ะปุ้ย" บีมเอ่ยถามขึ้นมาเฉยๆ
"ป่่าวนี่" ปุ้ยตอบเสียงเรียบ จนอีกฝ่ายไม่กล้าถามต่อ จนบทสนทนาเป็นสุญญากาศอีกครั้ง พอปุ้ยจะลุกขึ้นยืนขยับตัวเพาะขาที่เป็นเหน็บก็ทำคนตัวเล็กต้องเซจนจะล้มบีมรีบเอาตัวเองเข้าไปรับปุ้ยไว้อย่างห่วงใย จนล้มไปกองรวมกันที่พื้นห้อง หน้าชนหน้าอย่างไม่ตั้งใจ
"เจ็บตรงไหนไหม" บีมถามอย่างห่วงใย สายตาที่ส่งมามันทำปุ้ยใจอ่อนยวบ
"ม๊ะๆไม่เป็นไร” พาตัวเองลุกแล้วร้องเสียงหลง "โอ็ย" บีมประคองปุ้ยมาที่โซฟา ก้มลงนวดคลึงขาให้
"นั่งนานตะคริวคงจับนะ บีมนวดให้นะ" ปุ้ยได้แต่ก้มหน้านิ่งใจสั่น รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกบีมดีกับเธอเสมอแล้วก็ไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้กับใครให้เธอเห็น แต่เธอยังสับสนไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกตัวเองนักเจ็บปวดที่ต้องปิดกั้นตัวเองไว้ด้วยเกรงเสียเพื่อนไป
"ทำรายงานต่อเถอะ เราดีขึ้นแล้ว " ปุ้ยตัดบท แล้วลุกนะไปนั่งทำรายงานต่อ ทำรายงายเสร็จปุ้ยหันมาเอ่ยบอก "เสร็จแล้ว...เสร็จซะที" บีมฟุบหลับกับโต๊ะอย่งเหนื่อยออ่น ช่างแสนสั้นจังเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน ไปอดนอนอะไรนักหนานะปุ้ยคิดก้มมองคนตงหน้าอย่างเอ็นดู
พลันบีมลืมตาขึ้นมาเฉยสบตาปุ้ยจนเธอสะดุ้งเพราะกลัวอีกฝ่ายรู้ว่าแอบมองอยู่
"เราคิดถึงเธอนะปุ้ย เหมือนใจจะขาดเลย เจ็บปวดที่ใจนี่ จะฆ่าเรารึไงจะทรมานกันถึงไหน " สิ้นเสียงบีมก็ฟุบหลับต่อ
"อ่าวละเมอหรอกเหรอ” ปุ้ยยิ้มขำละเมอได้น่าสงสารมาก
“เราก็เจ็บเหมือนกัน" ปุ้ยนึกในใจสายตาเศร้าเอามือขึ้นลูบปัดผมที่ปกหน้าบีมอย่างเอ็นดูก้มลงหอมแก้มใส น้ำตาไหลอย่างอดไม่ได้ ปลุกบีมตื่นแต่ก้องัวเงียเหลือเกินจนมาล้มตัวลงนอนบนโซฟา ด้วยเห็นว่าดึกมากเลยไม่ปลุกให้บีมกลับไป ปุ้ยห่มผ้าให้บีมเผลอก้มลงจูบเบาที่หน้าผาก
พูดกับคนตัวโตบนโซฟาเบา
"อย่าพึ่งถอดใจหนีเราไปไหนนะ เราแค่ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี" ปุ้ยบอกแล้วเดินไปปิดไฟเข้านอนในห้องกับเพื่อนสาว บีมลืมตาในความมืด ได้ยินไม่ชัดนักว่าปุ้ยพูดอะไรแต่ที่แน่ๆปุ้ยไม่ได้โกรธเกลียดบีม
เสียงน้ำไหลในห้องน้ำ บีมรับรู้ว่าปุ้ยอาบน้ำอยู่ ก่อนถือวิสาสะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มแล้วหลับต่ออย่างสบายอารมณ์
ปุ้ยออกห้องน้ำเห็นผู้บุกรุกบนเตียงแล้วนึกโมโหตัวเองไม่ยอมล็อคห้องก่อนเข้าไปอาบน้ำ
"อย่าบอกว่าละเมอเดินเข้ามา"
"บีม" ยืนเรียกอยู่ข้างเตียง บีมยังไม่ไหวติง สาวหน้าสวยโน้มตัวมาตบบ่าตัวโตเบาๆแล้วเรียก
"บีมค่ะตื่นค่ะ" ไม่ตอบรับ
"นี่หลับรึตายไปแล้วเนี่ย" ชักมีน้ำโห ใช่สองมือออกแรงฉุดคนตัวโตกว่า บีมได้ทีดึงร่างปุ้ยให้ล้มลงแล้วรวบตัวมากอดไว้ฝังจมูกลงข้างแก้ม
"อื้อ แกล้งปุ้ยเหรอ ปล่อยนะ" ตัวเล็กโวยวายออกแรงดิ้น ยิ่งดิ้นบีมยิ่งกอดไว้แน่น จนสาวสวยหมดแรงดิ้นนอนนิ่ง ลองใช้ไม้อ่อน "บีมค่ะปล่อยปุ้ยเถอะนะ นะ " บีมส่งยิ้มแทนคำตอบ
"ใจร้ายนักจะกอดซะให้เข็ด กอดนานๆทบต้นทบดอก" บีมเล่นบทเจ้าชู้
"บีมปล่อยเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงเริ่มเข้ม บีมนิ่งเงียบจ้องหน้าสวย แล้วส่งสายตาเว้าวอน ซะปุ้ยเริ่มอ่อนลงก้มหน้าซุกกชอนไชซอกคอขาว คนถูกกระทำดิ้นขัดขืนก้มใช้ปากกัดไหล่บีมสุดแรงหวังบีมจะยอมปล่อย แต่ไม่เปนอย่างคิด แม้จะเจ็บแต่หลายวันมานี้บีมเจ็บทรมานกว่าหลายเท่า เมื่อการกระทำไร้ผลปุ้ยเรื่มนิ่งและโอนอ่อนกับรสสัมผัสคุ้นเคยหายใจเริ่มติดขัดหอบเหนื่อย
บีมเลื่อนหน้ามาประกบจูบแสนหวาน ปุ้ยอ่อนวาบ ลืมตัวจูบตอบบีมไป จูบนี้เนิ่นนาน เติมเต็มความโหยหาของทั้งคู่
.......................................................
แปะเมล์ค่ะ แปะเมล์ กุ๊กกิ๊กกันอีกแล้ว เผลอเป็นไม่ได้เลยบีม
เม้นให้กำลังใจคนแต่งด้วยนะคะรีดที่น่ารักทุกคน
ความคิดเห็น