หากเราจะรัก......กัน

ลำดับตอนที่ #11 : chapter 10

กีฬามหาลัยวันนี้สนามแข่งบาสครึกครื้นแม้จะเปนการแข่งประเภททีมหญิง นัดนี้สำคัญสำหรับบีมเพราะบริหารแข่งกับบัญชีสามหนุ่มลงไปลุ้นถึงเก้าอี้นักกีฬาข้างสนาม. เสียงแซววีีดว้ายโค้ชมากกว่านักกีฬาแอบตะโกนจากรุ่นพี่สาวๆ

"น้องบีมค่ะลำเอียงแบบนี้... งี้สาวบัญชีก็เสียใจแย่สิค่ะ" ....ออยที่ลงแข่งทีมคณะบัญชีหน้าเสีย เธอแอบรู้สึกพิเศษกับบีมอยู่  รู้สึกเจ็บจี๊ดที่เห็นบีมนั่งข้างสนามฝั่งสาวๆบริหาร..นึกถึงคำปลอบใจเพื่อนซี้หน้าสวยที่เล่นทีมนู้นว่า

"พวกนั้นเค้าสนิทน้ำชาเป็นเพื่อนกันมานาน เคยเล่นทีมเดียวกันด้วย ไหนจะฌอร์นอีก ตอนซ้อมก็ยังมาช่วยเลย"

สาวบริหารเปนฝ่ายนำเห็นได้ชัด  "มีไอ้ชาคนเดียวก็ชนะแล้ว  แล้วมึงจะห่วงอะไร คณะเราแข่งมึงจะลุ้นขนาดนี้ไหมบีม"  นอตถาม

เสียงนกหวีดหมดเวลานักกีฬาเดินมาที่พัก บีมไม่ละสายตาจากคนตัวเล็กที่เดินเข้ามา บีมหน้าเรียบพยายามไม่แสดงอาการจนเป็นที่สงสัยของใครยื่นขวดน้ำในมือให้ ขณะปุ้ยก้มผูกเชือกรองเท้า สาวสวยเงยหน้าส่งยิ้มหวานรับ

"ขอบใจ"  แค่คำพูดสั้นๆบีมก้อใจโลด

"เจ็บตรงไหนไม๊ เห็นโดนชนล้ม"  ถามอย่างห่วงใย

"ไม่เป็นไร ปุ้ยไม่ได้อ่อนซะขนาดนั้นหรอก"  แม้จะดูเหมือนพูดคุยกันธรรมดาแต่ใจคุ๋สนทนาสิแอบเต้นแรงทีเดียว

"ก้อคนมันห่วง"  บีมพูดลอยๆทำเอาคนฟังหัวใจพองโต  "พรุ่งนี้เราแข่งมาเชียร์เราหน่อยนะ" 

บีมกระซิบ

"อืม เดี๋ยวจะชวนออยมานะ"  ปุ้ยทำเฉไฉ

"เกี่ยวไร"  บีมรีบแก้ตัว  .......ทั้งหมดอยู่ในสายตาออยที่มองออยที่มองจากอีกฟากสนามอย่างกังขา

.

.

.

.

.

..........."ชั้นดูดียังปุ้ย"  เพื่อนสาวถามไม่รู้กี่หน

"อะไรนักหนา สวยมากค่ะเพื่อน แค่มาเชียร์บาสตื่นเต้นจัง"   ปุ้ยแอบบ่น

“นั่นๆบีมมาแล้ว...........บีมๆๆสู้นะ"  ออยลุกขึ้นยืนโบกไม้โบกมือ ตะโกนส่งเสียงให้คนตัวสูงอย่างตื่นเต้น ผิดกับปุ้ยที่นั่งเงียบบีมส่งยิ้มหวานโบกมือมา

"แหวะไม่ต้องมาโปรยเสน่ห์"   ปุ้ยแอบคิดอย่างหมั่นไส้

"เห็นไหมบีมโบกมืทักเราด้วย"  ออยปลื้ม

“เดี๋ยวโดนสาวคณะโน้นดักตบ ชั้นไม่ช่วยนะยะคุณเพื่อน เกินหน้าเกินตาไปไหม"  ปุ้ยประชด

"ใครจะสนใครดีใครได้"  ออยตอบ

จนแข่งจบทีมบีมชนะอย่างที่คาด

"รอแปบนะไปหาบีมก่อน"  ปุ้ยมองตามเพื่อนสาว ส่งยิ้มให้กำลังใจคนในสนามที่มองสบตามาอย่างเข้าใจกัน แต่ก็อดหนักใจในความรู้สึกของเพื่อนสนิทไม่ได้เลยเดินเลี่ยงไปห้องน้ำ แล้วก็ไปสะดุดตากับคนตัวสูงที่เห็นไกล

"พี่รัฐ เซ็งชะมัด"  แล้วรีบเดินเลี่ยงไปบอกเพื่อนสาวที่ริมสนามบาส   "ออยพี่รัฐมา แกไปรับหน้าให้ชั้นหน่อย ชั้นจะหลบไปทางด้านหลัง ไปนะ"

ออยพยักหน้ารับแล้วเดินไปอีกทางเพื่อทำหน้าที่ที่ได้รับไหว้วานมา บีมมองตามร่างเล็กที่เดินเลี่ยงไปแล้วหันมาบอกนอต

"กูไปนะ"   นอตพยักหน้ารับทราบ

"เฮ้ยยยย....ไอ้บีมจะรีบไปไหน"  ฌอร์นตะโกนเรียก

"เอ่อน่าฌอร์น วันนี้มันตั้งใจเอาสิงห์แดงมามึงไม่เข้าใจอีกเหรอ"  นอตอธิบายให้เพื่อนกระจ่าง

" เค กูรู้ละ"  ฌอรืนตอบ

คนหน้าสวยรีบเดินจ้ำก้มหน้าไม่มองทาง

"เราไปส่งรีบไม่ใช่เหรอ"  บีมจอดรถดักหน้า

"เอ่อ"  ปุ้ยลังเล

"เร็วสิเดี๋ยวหนีไม่ทันนะ "  บีมแซวส่งหมวกกันน็อคให้ปุ้ยรับหมวกแล้วขึ้นซ้อนบีม พาปุ้ยออกไป   "เกาะแน่นๆนะ กลับคอนโดเลยไหม"  บีมถามคนข้างหลัง

"ยังไม่อยากกลับพาเราออกไปจากนี่ก่อน "  ปุ้ยบอกคนตัวสูงพยักหน้ารับทราบเลี้ยวรถออกไปด้วยความเร็ว

บีมจอดรถริมน้ำพาปุ้ยมาแวะหย่อนอารมณ์ริมสะพานพระรามแปด ช่วยปลดหมวกกันนอคให้คนตัวเลกอย่างใส่ใจแล้วเอ่ยถาม

"อยากไปไหน"

"ไม่รู้สิเบื่อๆอ่ะ"  ปุ้ยบอก

 "ชอบอาหารทะเลไหม"  บีมส่งยิ้มเอ่ยถามอย่างนึกอะไรขึ้นได้

"อืมก้อดีนะ"

"งั้นป๊ะ “  บีมรีบสวมหมวกกันน็อคขึ้นคล่อมเจ้าสิงห์แดงแล้วเอ่ยชวน ปุ้ยทำหน้าสงสัย  "น่ามาเหอะ"  บีมบอกก่อนจะสวมหมวกกันนอคให้ปุ้ยถอดเสื้อแจคเกตตัวเองมาสวมให้สาวหน้าหวาน  "ใส่นี่ด้วย"  ใส่ให้เค้าเสร็จสรรพแล้วพาขับรถออกไป..โชคดีนะวันนี้ปุ้ยใส่กางเกงมาถึงไม่ลำบากที่จะซ้อนมอเตอร์ไซด์ไปไหนไกลได้

ตลอดทางที่บีมขี่รถไปไม่มีบทสนทนา แต่หัวใจคนทั้งคู่เต้นแรงแอบชุ่มฉ่ำพองโต แล้วลอบยิ้มกันเป็นระยะ

“ถึงแล้ว”  บีมบอกหลังจอดรถที่ท่าเรือแห่งหนึ่งชานกรุง “เดี๋ยวไปกินไรกันมาทันก่อนพระอาทิตย์ตกดินพอดี”  บีมบอกสาวตัวเล็กแล้วส่งยิ้มบาดใจให้อย่างเปิดเผย แล้วจูงมือคนที่แอบมีใจให้ไปขึ้นเรือ ที่พาออกไป

ลมเยนกระทบหน้าอากาศสดชื่น

“รู้สึกดีจัง”  ปุ้ยหลับตาแล้วยิ้มบางอย่างมีความสุข บีมมองหน้าสวยอย่างแสนหลงใหลสุขใจที่ได้ทำให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข  สักพักเรือจอดที่ร้านอาหารกลางทะเล บริกรนำทั้งสองคนไปยังโต๊ะในซุ้มที่สร้างคล้ายเพิงพักกลางทะเล อาหารเริ่มจัดวางตามที่สั่ง

บีมตักอาหารบริการสาวหน้าหวานอย่างเอาใจ บทสนทนาในมื้ออาหารหอมหวานมีอัถรสไม่แพ้อาหารแสนอร่อย บีมเจริญอาหารเป็นพิเศษ

“กินฉลองชัยชนะรึไง “  ปุ้ยเอ่ยแซว ยิ้มขำท่าทางแสนน่ารักเหมือนเด็กของบีมเวลากินอาหาร ยื่นมือไปเช็ดหน้าที่เลอะให้บีม เวลาหยุดไปชั่วครู่ตาทั้งสองสบกันพอดี กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรไปปุ้ยก็หน้าแดงซ่านอายม้วน

”ขอบใจนะ”  บีมพูดแล้วส่งสายตาหวานซึ้งจนสาวเจ้าต้องก้มหน้าอายหลบสายตาเจ้าชู้ 

“อิ่มจัง”  บีมเอนหลังพิงหมอนข้างๆปุ้ยอ้าปากหาวแสดงอาการง่วง  ”โฮยเมื่อย”  บีมบ่นบิดตัวไปมา   “พระอาทิตย์ตกที่นี่สวยที่สุดในกรุงเทพนะ”  บีมบอกปุ้ย หันไปส่งยิ้มให้

”พาใครมาดูพระอาทิตย์ตกดินบ่อยเหรอ”  ปุ้ยเอ่ยแซวแล้วแอบใจเต้นลุ้นกับคำตอบ บีมหันมาส่งยิ้มตาหยีหวานเจี๊ยบน่าเอ็นดู

”ป่าวไม่มี เคยมาแต่กับไอ้นอต ขอนอนหน่อยนะปวดหลังจัง”  ไม่พูดพล่ามไม่ถามความสมัครใจบีมล้มตัวนอนหนุนตักหน้าตาเฉย สาวเจ้าไม่ได้ว่าอะไรบีมได้ใจเอามือตัวเองไปจับมือคนตัวเล็กมาวางแนบแก้มตัวเอง

“ทำอย่างนี้กับใครบ่อยไหม”   ปุ้ยลองถาม

”ไม่เคยหรอก มีปุ้ยคนเดียว”   บีมตอบอย่างมีนัยเงยหน้าสบตาเจ้าของตักนุ่ม  ปุ้ยหันหน้าหลบตาแล้วยิ้มอาย........ผ่านไปจนพระอาทิตย์ตกดินร้านเริ่มเปิดไฟ

“กลับรึยังมืดแล้ว เดี๋ยวฝนตกด้วยจะแย่”   ปุ้ยชักกังวลเมื่อเห็นฟ้าเริ่มมืดเลยปลุกคนตัวสูงให้ตื่น

”อืมหลับไปเฉยเลย เมื่อยไหมปุ้ย”  บีมถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยจากใจ แล้วช่วยประคองปุ้ยที่ขาเริ่มเหน็บกิน

ขากลับขี่มอเตอร์ออกมาได้สักพักฝนเริ่มลงเม็ดอย่างทีปุ้ยกลัว

” หาที่หลบฝนก่อนนะ”  บีมหันมาบอกแล้วเลี้ยวก่อนถามปุ้ยให้แน่ใจ

” ไหวไหมพาปุ้ยมาลำบากซะละ” บีมพูดเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด

”ไม่เป็นไรหรอกไหวอยู่ “ปุ้ยปลอบ 

” แปบนึงนะเดี๋ยวหาที่หลบฝนไม่ไกลแล้ว”  บีมบอกก่อนเร่งเครื่องให้เร็วขึ้น

 “บ้านใคร”  ปุ้ยเดินตามเข้ามานั่งในบ้านแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

“บ้านตากับยายเราเองแต่ตอนนี้คุณตาเสียแล้ว ยายไปอยู่ดูแลเจ้เราที่อเมริกา เลยปิดไว้แต่มีคนดูแลให้อยู่ นั่งก่อนสิ  ”   บีมเดินไปหยิบผ้าห่มมาส่งให้ปุ้ยพร้อมเดินไปมองนอกหน้าต่างอย่างกังวล   “คงไม่หยุดง่ายๆ คงต้องค้างที่นี่ก่อน”  บีมส่งสายตาสำนึกผิด

.

.

.

.

.

.

หลังอาบน้ำสระผมแล้ว บีมลงนั่งข้างๆปุ้ย

“ดีนะเสื้อผ้าเจ้  ปุ้ยใส่ได้พอดี หนาวไหม”  พุดแล้วบีมกางผ้าห่มคลุมให้คนตัวเล็กที่นั่งเช็ดผมอย่างไม่ทันนึก กลายป็นว่าบีมกำลังโอบปุ้ยอยู่อย่างไม่ตั้งใจ บีมสบตาปุ้ยอึงนิ่ง

อดใจไม่ได้บีมโน้มหน้าเข้าใกล้คนสวยหน้าหวานริมฝีปากแนบชิดประกบกันปุ้ยนิ่งไม่มีท่าทีขัดขืนทำบีมยิ่งลืมตัว ต่างคนต่างเคลิบเคลิ้มในรสจูบ พลันเสียงโทรศัพท์ปุ้ยก็ดังขึ้นขัดจังหวะแสนดูดดื่มนั้น  ปุ้ยผละไปรับโทรศัพท์อย่างรู้ว่าใคร

 “ออย ว่าไง”  ปุ้ยถาม

“นี่แกอยู่ไหนหายเงียบเลยฉันมีเรื่องจะระบาย”  เสียงปลายสายดูหงุดหงิดกังวล

”มีไร”   ปุ้ยถามตัดบทด้วยเกรงเพื่อนสาวจะครดคั้นว่าอยู่ไหน  กับใคร??????ด้วยลำบากใจจะบอก

”มีคนเห็นบีมพาสาวที่ไหนไม่รู้ซ้อนรถออกมหาลัยไป ฉันนอยด์เลยอ่ะแก”  เสียงออยดูเศร้า

“ใจเยนนะอาจเปนเพื่อนก็ได้นะ”  ยังไม่ทันจะคุยดีแบตก้อหมด  ” ไม่ได้เอาที่ชาร์ทมาด้วยสิ”  ปุ้ยรำพึง

“มีอะไรรึเปล่า ใช้โทรศัพท์บีมก็ได้นะ “  บีมส่งยิ้มกว้างยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้

”เอ่อไม่เป็นไร”  ปุ้ยตัดบทสีหน้ากังวลด้วยรู้สึกผิดกับเพื่อนก่อนหย่อนตัวลงนั่งริมเตียงนอน บีมกอดปุ้ยไว้จากด้านหลังกระซิบข้างหูอย่างห่วงใย

”อย่าห่วงเลยนะ ออยโตแล้ว ดึกแล้วนอนพักดีกว่านะ พรุ่งนี้บีมจะรีบพากลับกลับแต่เช้าเลย”แล้วโน้มตัวดึงปุ้ยลงนอนโดยไม่ยอมคลายอ้อมกอด กระซิบข้างหูปุ้ยเบาๆ

“ขอรางวัลที่วันนี้แข่งชนะเป็นนอนกอดปุ้ยไว้ทั้งคืนได้ไหม”  ปุ้ยไม่ตอบแต่ยอมให้บีมนอนกอดแต่โดยดี

“กอดอย่างเดียวนะ”  รีบพูดก่อนจะหลับตานอนหลับไป

”จ๊ะกอด”

“ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ “  ปุ้ยคิดอย่างกังวลถึงเพื่อนแต่ก็ไม่อาจฝืนความรู้สึกตัวเองได้อีกต่อไปเมื่ออยู่กับบีม

 ....................................................................

ไม่มีNCนะจ๊ะอยากฟินไปมโนเอาเอง อิอิหาที่โรแมนติคบรรยากาศเป็นใจให้แล้ว ใจของสองนี่คนก็จูนมาตรงกันแล้วอุปสรรคนี่สิ ตัวใหญ่เท่าออยเลย ใครจะมาช่วยบีม ตอนนี้ขอดราม่าโรแมนติคเล็กๆ  ทำไงดีละบีมปุ้ย นี่ก็คนที่รักกับเพื่อนรัก เป็นปุ้ยคงลำบากใจ บีมก็คงถูกหางเลขไปด้วยเป็นแน่แท้ ลุ้นกันต่อนะ กับมาม่าสองถ้วย....