หนึ่งคำล้นใจ

ลำดับตอนที่ #1 : chapter : 1 ปมในใจ

"เฮ้ยย พวกเรา เลิกเรียนแระ ไปหาไรกระแทกลำไส้กันเหอะ" น็อตเอ่ยปากชวนเพื่อนๆ ในแก๊งค์ 

"มึงนี่!! เรื่องกินนี่เรื่องใหญ่เลยนะ" ณอร์ณหนุ่มมาดเข้มประจำกลุ่มแซวเพื่อนซี้แบบขำๆ เพราะต่างรู้ดีว่าสำหรับน็อตแล้ว เรื่องหลักโภชนานั้นสำคัญที่สุดในชีวิต "อ่ะอ้าว! หรือมึงไม่หิวหรือไงครับ เรียนตั้งแต่เช้า ข้าวยังไม่ตกถึงท้องสักเม็ด ไม่กินก็ตามใจ กูหิว" น็อตบ่น ท่าทีของทั้งคู่เรียกเสียงหัวเราของคนในกลุ่มได้เป็นอย่างดี
"ไปกันเหอะกอล์ฟ ออย หาไรกินกันดีกว่า ชาหิวแระ ปล่อยให้ 2 คนนั้นมันทะเลาะกันไปเหอะ" น้ำชารีบตัดบท
"วันนี้ไปรถกอล์ฟนะ" น้ำชาเสนอแล้วหันมาส่งซิกให้ออย
"ได้สิ" กอล์ฟรับคำยิ้มตาหยี "รถกอล์ฟ กอล์ฟขับนะ อิอิ" ออยรีบบอกแล้วหันไปทำสายตาอ้อนคนร่างสูง
"จร้าาาาาา แหมมมม!! เคยมั้ยเนี่ยที่ชวนไปไหนแล้วจะมาช่วยกันขับเนี่ย" กอล์ฟบ่นกับท่าทีที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของสองสาว
"แต่เอ๊ะ! เมื่อวานตอนเล่นเกมส์ กอล์ฟชนะออยนะ เอาเป็นว่า มื้อนี้ออยเลี้ยงกอล์ฟนะ 555555" กอล์ฟหัวเราะอย่างผู้ชนะ 
"55555 พลาดแล้วแก" น้ำชาหัวเราะ
"เพื่อกอล์ฟ ให้ออยเลี้ยงไปตลอดชีวิต ออยก็ยอม" ออยส่งยิ้มหวานให้ร่างสูง    " เออออ ไม่ทราบว่าหวานกันพอยังครับ คือพวกกระผมหิวแล้วอ่ะ" น็อตแซวกับท่าทีของออยที่หวานใส่กอล์ฟจนเลี่ยน 


ทั้งหมดพากันขึ้นรถ ไปยังร้านอาหารญีุ่ปุ่นร้านนึงย่านทองหล่อ นั่งทานไปได้สักพักน้ำชารู้สึกถึงความผิดปกติที่แสดงออกมาจากแววตาของร่างสูง จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"เฮ้ย!! กอล์ฟ เป็นอะไรป่าว ทำไมอยู่ดีๆ ซึมๆ ไม่พูดไม่จา" 
"อ่อ ไม่มีไรหรอก พอดีนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนิดหน่อยน่ะ" กอล์ฟตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มให้เป็นปกติที่สุด
"ฝันถึงปุ้ยอีกแล้วใช่มั้ย" ประโยคนั้นของน้ำชา ทำให้ทุกคนที่กำลังทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ถึงกับชะงักลงทันที

"มันผ่านมา 3 ปีแล้วนะกอล์ฟทำไมยังไม่เลิกเก็บไปคิดอีก มัวแต่โทดตัวเองอยู่แบบนี้ แล้วชีวิตแกเมื่อไรจะมีความสุขห่ะ" น้ำชาอดเป็นห่วงเพื่อนคนนี้ไม่ได้
บรรยากาศเริ่มอึมครึมหนักกว่าเดิม สีหน้าของแต่ล่ะคนเริ่มไม่สู้ดี จนทำให้ณอร์ณต้องเคลียร์สถานการณ์ก่อนที่จะแย่ไปมากกว่านี้
"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ ชา กอล์ฟมันรักของมันก็เป็นธรรมดาที่จะมีคิดบ้างแหละ ใจเย็นๆ ทั้งคู่นะเว้ย" 
"รักหรอ?? รักแต่คนอื่นแล้วดูสภาพมันตอนนี้ดิ๊ เคยรักตัวเองบ้างป่ะ จากคนร่าเริงกลายเป็นคนอมทุกข์แบบนี้ มันรักแต่คนอื่น มันเคยรู้บ้างป่ะว่าเพื่อนมัน พ่อแม่มัน รักมันเป็นห่วงมันขนาดไหนที่มันเป็นแบบนี้" น้ำชาเริ่มมีอารมณ์แรงขึ้นแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อ สังเกตุได้ว่าคนร่างสูงตรงหน้า ใบหน้าเริ่มมีหยดน้ำใสๆ ไหลออกมา "กอล์ฟ....ชาขอโทษ" 
"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พูดจบกอล์ฟก็เดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว "เด่วออย ไปดูเองนะ" ออยรีบวิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วง
"เป็นไงล่ะ" น็อตบ่่นอุบทันที "หุบปากไปเลยมึงอ่ะ" ณอร์ณรีบปรามน็อตเมื่อเห็นว่าน็อตเริ่มแยกแยะไม่ออกว่าเรื่องไหนควรพูดเล่น หรือซีเรียด
"ฉันแค่เป็นห่วงมัน เตือนสติมันก็เท่านั้นเอง ไม่ได้จะตั้งใจทำร้ายจิตใจมันขนาดนี้"
"ไม่เป็นไรหรอกกอล์ฟมันก็รู้ว่าชาเป็นห่วงมัน" ณอร์ณปลอบใจ


"ฮืออออออออออ" กอล์ฟทรุดลงนั่งอยู่ข้างๆ อ่างล้างมืออย่างหมดเรี้ยวแรง ในใจเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ปลดปล่อยความรู้สึกนั้นนออกมาเป็นหยดน้ำตาใสๆ เพื่อระบายความทุกข์ ออยเห็นภาพนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปกอดร่างสูง "กอล์ฟ อยากร้องร้องออกมาให้เต็มที่เลยนะ ระบายมันออกมาให้หมด ออยจะอยู่ตรงนี้ไม่ทิ้งกอล์ฟไปไหน ออยรักกอล์ฟนะ" 
"สัญญานะ" กอล์ฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอื้น
"สัญญา" ออยตอบออกมาพร้อมกับกระชับอ้อมกอดนั้นไว้แน่น ประหนึ่งใช้กายสัมผัสเพื่อเป็นการยืนยัน
"กลับบ้านกันนะ ลุกไหวมั้ย?? เด่วออยขับรถให้ สภาพนี้กอล์ฟขับไม่ไหวแน่ๆ"
"แต่ออยมารถกอล์ฟไม่ใช่หรอ เด่วกอล์ฟขับเองดีกว่า" กอล์ฟตอบกลับหลังจากที่สติตอนนี้เริ่มเข้าที่แล้ว
"เด่วออยไปนอนเป็นเพื่อนกอล์ฟที่คอนโดไง"
"อย่าเลย ขอกอล์ฟอยู่เงียบๆ คนเดียวสักพักนะคะ" ออยหน้าถอดสีทันที
"อย่างอนนะคะ กอล์ฟไม่เป็นอะไรแล้ว" กอล์ฟตอบพร้อมลูบหัวร่างบาง
"ok ค่ะ"




เช้าวันรุ่งขึ้น......หน้าคณะ

"เอาไงเรื่องรับน้องปีนี้จะจัดกันที่ไหนดี ทะเลดีม่ะ ฉันว่าเวิร์คสุดและสวยด้วย ตอนเย็นๆ ดูพระอาทิตย์ตกดินโรแมสสุดๆ เลยว่ะ" ณอร์ณเสนอความคิดเห็น ในฐานะที่ปีนี้เป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายเลยจะส่งท้ายจัดรับน้องให้เต็มที่ที่สุด
"ก็ดีนะ ฉันเห็นด้วย" น้ำชาตอบ "ฉันก็ไม่ขัดข้อง" น็อตตอบ "แกละ กอล์ฟ" ณอร์ณถามเพื่อนที่นั่งเล่นเกมส์ไอแพดอยู่ 
"เอาเลยได้ทั้งนั้นแหละ" กอล์ฟตอบในขณะที่ตาก็ยังคงจ้องเจ้าจอสี่เหลี่ยมนั่นไม่ละไปไหน
"แล้วนี่ออยไปไหนล่ะ" น้ำชาเอ่ยถามร่างสูง
"ออยไปต่างจังหวัดกับที่บ้านน่ะ ฝากมาบอกว่าถ้าได้สถานที่แล้วก็โทรไปบอกด้วย จะตามไปทีหลัง" กอล์ฟบอกเพื่อนๆ ชนิดที่เรียกว่า ซี โอ พี วาย คำพูดออยมาทุกตัวอักษร

"เด่วฉันไปซื้อขนมก่อนนะ พวกแกจะกินไรป่าว" กอล์ฟบอกพลางหยิบกระเป๋าสตางค์เตรียมจะไปซื้อของ
"อะไรก็ได้ เอามาเยอะๆ นะคะป๋ากอล์ฟ" น็อตเมื่อพูดถึงของกินตาลุกวาว "เออๆๆ ไอ้ตะกระ" พูดเสร็จกอล์ฟก็เดินออกมา แต่แล้วร่างของตัวเองก็ชนเข้ากับร่างเล็กของใครอีกคน

โครมมมม!!!!! (เอิ่มมม เสียงคนชนคนนะคะ ไม่ใช่เสียงรถชนกัน ( ^ω^ ) )

"ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะพอดีไม่ทันได้เห็น" กอล์ฟรีบบอกพร้อมกับก้มหน้าก้มตาเก็บของของอีกฝ่ายให้
"ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันก็ไม่ได้ทันมองเหมือนกัน ขอโทษด้วยเหมือนกันนะคะ" คนตรงหน้าตอบกลับ แต่เอ๊ะ!!! เสียงนี้คุ้นๆ จัง ทำไมคุ้นเคยกับเสียงนี้จังนะ ขอดูหน้าหน่อยแล้วกัน 



 

........................………………………………………
เป็นไงบ้างคะตอนแรกสำหรับฟิคเรื่องนี้ 
ดราม่ามาแต่ไกลเลย แล้วกอล์ฟมีปมอะไรนะ แล้วปุ้ยไปไหน
แล้วกอล์ฟเจอกับใคร อะไร ยังไง ติดตามได้น๊าาาา

ฝากผลงานด้วยนะคะ