คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
".ชีวิตนี้บีมจะขอรักปุ้ยคนเดียว..จะไม่ขอรักใครอีก..จนตาย....อยู่บีมก็รักปุ้ยตายบีมก็จะรักปุ้ย..อยู่ไหนต่อให้ลำบากยังไงความรักก็จะพาบีมกลับมาหาปุ้ย จะอยู่กับปุ้ยตลอดไปบีมรักปุ้ยคนเดียว" คำสัญญาที่บีมเคยพร่ำบอกไว้เป็นพันธนาการและสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจปุ้ยเพื่อรอจะได้ทำตามสัญญาของตัววเองบ้าง..
"ปุ้ยก็จะรักบีมคนเดียวตลอดชีวิต..ต่อจากนี้ปุ้ยสัญญาเหมือนกันจะไม่โกรธบีมอีกแล้วตลอดไป" ......ลมหายใจปุ้ยจึงมีไว้เพื่อคำสัญญา....หลังประสบอุบัติเหตุหมวยเล็กของตระกูลสิริเมธาอดุลย์ไม่เคยได้กลับเมืองไทยตลอด 5 ปี ความทรงจำและตัวตนเก่าถูกลบหายไปจนสิ้น
ด้วยแพทย์ลงความเห็นว่าการทบทวนความทรงจำเก่านั้นจะทำให้การฟื้นตัวของสมองและเริ่มใช้ชีวิตใหม่นั้นทำให้เป็นไปได้เร็วและดีกว่าส่วนของความทรงจำเก่านั้นจะกลับคืนรึสามารถจดจำได้เพียงไหนกลายเป็นสิ่งไม่สำคัญ...นิวยอร์กไม่มีใครรู้จักบีมรึบารนีอีกเลยมีเพียงหมวยเล็ก คุณเล็ก หรือ อเล็กซิส ที่เป็นตัวตนใหม่หมวยเล็กคือชื่อที่คนในครอบครัวเรียกบีมจะแทนเรียกแทนตัวเฉพาะกับคนในครอบครัวเท่านั้นซึ่งที่อเมริกาก็มีเพียง ปริมพิชชา ปริม รึหมวยใหญ่ คือผู้ดูแลเสมือนมารดาตลอด 5 ปีที่ใช้ชีวิตกับความทรงจำใหม่ที่นิวยอร์ก คุณเล็กคือนามเรียกขานติดปากเฉพาะเพื่อแสดงความ ใกล้ชิดและเป็นเจ้าของที่ลัญลลินสาวสวยผู้เป็นญาติของสมศักดิ์คนสนิทของบิดามาดูแลพยาบาลเมื่อครั้งพักฟื้นจาการเจ็บป่วยอเล็กซิส คือชื่อที่ใช้ให้เพื่อนและคนทั่วไปใช้....
บีมหรือบารนีจึงเป็นชื่อที่เกือบถูกใช้น้อยครั้งจนแทบจะลืมเลือน..เหมือนดังความทรงจำครั้งเก่า..ทิ้งให้คนไกลเฝ้ารออย่างไร้ข่าวคราวและวี่แววว่าจะกลับไป....
.....โปรไฟน์ที่เพียบพร้อม...หน้าตา ฐานะ และสมองระดับจีเนียส ไม่ว่าจะต้องการสิ่งใดจึงไม่เคยเป็นเรื่องยากเย็น การไม่รู้จักคำว่าแพ้ สร้างความทนงตัว เย่อหยิ่ง เอาแต่ใจ ยิ่งการใช้ชีวิตเสเพลในต่างแดนจนได้ชื่อว่าใช้ผู้หญิงที่เข้ามาให้เลือกมีความสัมพันธ์อย่างไม่รู้จักเบื่อทำให้บีมไม่เคยรู้จักความว่ารักและไม่เคยรักใครแม้แต่ลินที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นดังคนพิเศษกว่าสาวอื่นใด...
..หรือหัวใจนี้เก็บไว้เพื่อรอที่จะรักใครบางคนเท่านั้น....????
...หลังเรียนจบน้ำชาทำธุรกิจบัตเลอร์ร่วมกับปุ้ยที่ครอบครัวทำธุรกิจโรงแรมที่เชียงใหม่ นอตและฌอร์นร่วมเปิดบริษัทตามสายงานที่เรียนมา..เนทเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งส่วนออยเป็นแอร์โฮสเตสสายการบินดังน้องใหม่.กลุ่มเพื่อนยังติดต่อสานสัมพันธ์กันเหนียวแน่น...ตลอดหลายปีปุ้ยแม้จะใช้ชีวิตได้ตามปกติแต่ยังคงมั่นคงกับการรอคอยใครบางคนแม้จะรับรู้ข่าวคราวเพียงน้อยนิดบ้างและมีใครต่อใครพยายามแวะเวียนเข้ามาในชีวิตแต่เธอยังครองตัวครองใจเป็นโสดเสมอมา.และเมื่อเบื่อหน่ายชีวิตที่ต้องพบปะผู้คนปุ้ยตัดสินใจแยกตัวไปใช้ชีวิตเงียบๆเป็นครูในโรงเรียนเล็กๆในจังหวัดเชียงใหม่ในช่วงครึ่งปีหลัง..เหมือนปิดตัวเองไว้กับความหลังเงียบหลังสามสี่ปีที่ข่าวคราวคนไกลเงียบหายไปราวไม่มีตัวตน...ของบีม
ทุกปีปุ้ยจะเดินทางไปสถานที่เดิมเสมอ....ตั๋วเครื่องบินใบเก่าที่นอตนำมามอบให้หลังบีมจากไปปุ้ยเก็บไว้ตลอด..และเดินทางมาปลายทางของตั๋วนั้น..ตั๋วที่คนรักตั้งใจทำงานพิเศษให้ได้เงินก้อนใหญ่เพื่อจะเซอร์ไพรท์แต่ไม่มีโอกาสนั้น.ปุ้ยมาปารีสทุกปีเพื่อรำลึกถึงบีมและหวังว่า..อาจจะเจอ.....
"มันฝากเราไว้ไม่กี่วันก่อน..มันคงตั้งใจทำโปรเจ็คเพื่อสิ่งนี้..ปุ้ยเก็บไว้เถอะ.." วันนั้นที่รับมาปุ้ยยังจำได้ว่าร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ...สิ่งเดียวที่เหลือไว้แทนตัวคือความปรารถนาของบีมที่จะพาปุ้ยไปในดินแดนในฝัน..ได้มีเวลาแสนงดงามร่วมกัน..แต่ยังไม่มีวันเวลานั้นมีเพียงปุ้ยฝ่ายเดียวที่มาสถานที่แห่งความฝันอย่างเดียวดาย..
"แกไปรำลึกความหลังกับเจ้าป้าโมนาลิซ่าจนหนำใจแล้วจะไปไว้อาลัยบนหอไอเฟลต่อก็ตามใจเลยนะชั้นจะไปช๊อปปิ้งกับออยรอก่อน..ไม่ไหวปีสองปีก็พอไหวให้ไปยืนจ้องหน้าป้าแกทุกปีเหมือนแกปีนี้ขอบาย.." น้ำชาที่มาเป็นเพื่อนขอแยกตัวไปตามอัธยาศรัยด้วยรู้ดีว่าปุ้ยเองก็ต้องการความเป็นส่วนตัว...ด้วยรู้เพื่อนสาวเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาทุกปียังทำกิจกรรมเช่นเดิมเสียจนคนมาเป็นเพื่อนเริ่มเบื่อจนปีหลังๆเริ่มแยกตัวไป
.
.
.
.
.
เริ่มเย็นใกล้เวลาปิดเดินวนเวียนอยู่นานปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยๆชื่นชมกับงานศิลปะของสุดยอดศิลปินแต่สุดท้ายแม้จะเวียนมายืนอยู่หลายเที่ยวก่อนหมดเวลาจุดสุดท้ายที่ปุ้ยมาเยือนคือภาพสาวสวยกับยิ้มปริศนา โมนาลิซ่า ปุ้ยยืนนิ่งดวงหน้าหวานในตาเศร้าไม่แพ้ใบหน้าของรูปวาดที่เธอจ้องอยู่ถ้าบีมอยู่ตรงนี้..หากมีบีมอยู่เคียงข้างคงดีที่สุดในชีวิต..ปุ้ยหลับตาลงรำลึกถึงใบหน้าคนรักแจ่มชัด..จนไม่ทันรู้สึกถึงร่างสูงของใครบางคนที่มายืนอยู่ด้านหลัง.........ตลอดหลายปีบีมมาที่นี่ทุกปี..ลึกๆเป็นความรู้สึกที่เรียกร้องโดยไม่มีสาเหตุ..เดินทางที่เดิมๆ..ครั้งนี้ก็เช่นกัน..แต่ด้วยวัยและหน้าที่การงานที่มากขึ้นบีมมาถึงที่นี่ก่อนเวลาปิดพิพิธภัณฑ์เพียงไม่นานอย่างเร่งรีบ..ด้วยรสนิยมที่ชื่นชมในสตรีเพศนี่กระมังถึงพาให้มายลหน้าโมนาลิซ่าเสียไม่ได้ขาดทุกที
ร่างสูงหยุดยืน.อดลอบมองร่างเล็กผมดำยาวสลวยที่ยืนนิ่งก่อนหน้ามองเพียงด้านหลังก้ดึงดูดแล้วไหนจะกลิ่นหอมจางที่กระทบปลายจมูกชวนให้เสือร้ายอดมองตาเป็นมันไม่ได้ด้วยความเคยชิน..พอร่างบางขยับตัวโตแสร้งก้มลงผูกเชือกรองเท้าแก้เก้อแล้วลอบมองตามสาวเอเชียผู้นั้นเดินจากไป...
นึกอยากจะวิ่งตามไปขอได้เห็นหน้า..หากต้องใจแล้วค่อยหาทางชักชวนได้มีเพื่อนร่วมดื่มแก้เหงาในราตรีนี้..แต่ก่อนจะเดินตามไปอย่างใจคิดก็ต้องชะงัก...
"อเล็กซิส.." เสียงเรียกชื่อให้หันมา..เพื่อนชาวฝรั่งเศสที่มาคอยเทคแคร์คงคอยนานจนเดินมาตาม..คนถูกเรียกหันไปยิ้มให้ยกมือขึ้นทักตอบยังไม่เลิกความตั้งใจจะตามไปทัก ขอเบอร์สาวปริศนาที่เดินจากไป..พอจะหันไปวิ่งตามร่างที่เดินไปไกลโข..เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะขึ้นอีก
จนต้องหยุดความตั้งใจจริงๆ..คงชวดแล้วหละไม่มีจังหวะเลย.บีมบ่นในใจ..
"หมวยเล็กนี่เจ้นะ.." เสียงทักจากมารดาคนที่สองดังมาจากปลายสายฉุดรั้งบีมไว้ให้พูดคุยตอบโต้ด้วยความเคารพรัก..แล้วบีมก็ออกมาพร้อมเพื่อน..แม้จะถึงหน้าพิพิธภัณฑ์บีมอดไม่ได้จะชะเง้อมองหาเผื่อจะยังมีโอกาส...
"ชะเง้อหาอะไรอเล็กซิส..สาวอีกหละสิคุณนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ" เพื่อนที่มาด้วยเอ่ยแซวอย่างรู้ทัน..
"ก็เผื่อได้เพื่อนแก้เหงากับราตรีที่แสนสวยของปารีสก็ไม่เลวนี่นา" บีมเอ่ยตอบ...
"เพื่อนเหรอเห็นมีไม่ซ้ำหน้าไหนจะมิสลลินอีกรับรองคนอย่างคุณไม่มีคืนไหนที่ต้องเหงาหรอกอเล็กซิส" เพื่อนเย้าตามจริงตลอดหลายปีที่เคยพบเจอรู้จักตัวตนของอเล็กซิส..สาวเอเชียผู้มากด้วยคุณสมบัติเพียบพร้อมเกินที่แม้ชาวยุโรปหรือเอมริกาที่เคยทรนงว่าเป็นชาติพันธุ์ที่เหนือกว่าก็ไม่อาจดูถูกหรือทำมองข้ามอเล็กซิสผู้นี้ได้เลย...ทายาทเศรษฐี เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติทรัพย์สมบัติแต่ที่ทำให้ใครต้องยอมสยบให้คือความสามารถและมันสมองที่ใครต่างยอมรับในเพื่อนคนนี้..ไทยแลนด์บิสซิเนสจีเนียสผู้คว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งและรับปริญญาสองใบพร้อมกันจากสองสาขา..ทั้งปริญญาตรีและโท..ทำให้อเล็กซิสเป็นที่ชื่นชมของเพื่อนมากมายเสมอมารวมถึงสาวๆที่มีเข้ามาในชีวิตมากหน้าหลายตายิ่งกว่าหนุ่มอกสามศอกทั่วไปจนเป็นที่อิจฉา
.
.
.
.
.
ในคอฟฟี่ช๊อปปุ้ยมาถึงก่อนเวลานัดกับสองสาวนั่งอ่านหนังสือรออย่างใจเย็นคาดว่าทั้งคู่คงติดภารกิจ..แว่วได้ยินเสียงคู่รักสนทนาแม้ไม่อยากรับรู้กระดากหูคำพูดจี้จ๋าจึงก้มหน้าทำไม่สนใจ..
ให้คิดว่าเป็นคนต่างชาติฟังภาษาฝรั่งเศสไม่รู้ความ...เอะใจเล็กน้อยวันนี้เป็นอะไรนะไปไหนเจอแต่คนชื่ออเล็กซิส ดวงสมพงษ์เสียจริงกับคนชื่อนี้ปุ้ยนึกในใจ..ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป...
สาวคนก่อนหน้าบอกลาออกไปปุ้ยโล่งใจไม่ตองทนฟังคำพรอดรักต่อแล้ว..
"อยากได้ยินที่ไหน" แอบบ่นในใจคนเดียว..ชั่วอึดใจเดียวก็ต้องถูกรบกวนสมาธิอีกจนได้...
"คุณเล็กขาคิดถึงใจจะขาด..ว่าแต่คืนนี้ดินเนอร์กันนะคะลินจะได้จองคิวไว้ก่อน.." เสียงสาวอีกคนที่เข้ามาตามหลังออดอ้อนเป็นภาษาไทยชัดเจนยิ่งสร้างความรู้สึกเคืองปนกระดากแทน...
"อายปากแทนจริงๆคนไทยมีน้อยซะที่ไหนในปารีสช่างกล้าจริงแม่คนนี้แล้วอเล็กซิสนี่ที่แท้คนไทยชื่อฝรั่งนี่เองยัยคุณเล็ก..ฮึนี่ก็เจ้าชู้จริงยัยนี่มันจะรู้มะเมื่อกี้พึ่งเฟิร์สกะสาวฝรั่งเศสไปชั้นละเอือม"
ปุ้ยบ่นในใจก้มหน้าอ่านหนังสือแม้สมาธิจะไร้การจดจ่อกับตัวหนังสือเสียแล้ว...
"แกรอนานไหม..คือชั้นช๊อบเพลินไปหน่อย" เสียงน้ำชาถามขณะยอบนั่งวางถุงในมือที่พะรุงพะรังลง..ปุ้ยเงยหน้ายิ้มรับดีใจที่มีเพื่อนมาร่วมโต๊ะคลานอาการอึดอัดจากโต๊ะข้างๆไปได้เยอะ..แต่เงยหน้ามามองน้ำชากลับทำหน้าเหวออยู่...
"อะไร..แกพึ่งมาเหวอขนาดนี้เชียว..ชั้นนั่งอยู่สักพักแล้วแกเอ๊ย" ปุ้ยนึกขำอาการเพื่อนหลังมองเห็นคู่รักโต๊ะด้านหลัง...แม้ไม่หันไปมองแค่ได้ยินเสียงเพราะนั่งหันหลังชนกันอยู่ก็เข้าใจดี...
"แก..คือ" น้ำชาพูดตะกุกตะกักอธิบายภาพตรงหน้าไม่ถูก..ยิ่งโต๊ะข้างๆเช็คบิลลุกยืนแล้วเดินออกไป..น้ำชาเห็นชัดเจนคู่รักนี้เป็นใคร..ตกใจมากกว่าหากเพื่อนสาวหันไปเจอจะเป็นอย่างไร..ได้แต่อึ้ง..มองตามเค้าเดินไป..แล้วทำตาปริบๆ..มองเห็นออยที่เดินเข้ามาก็ยืนอึ้งมองคู่รักคนไทยที่เดินสวนไปแล้วออกอาการเหวอพอกัน....??????????
.
.
.
.
.
.
.
ออยที่มีไฟท์บินมาปารีสนัดหมายกับน้ำชาและปุ้ยเช่นนี้ทุกปี..มองหาเพื่อนสาวทั้งสองที่ร้านอีกฝั่งถนนพอก้าวข้ามถนนมาเงยหน้าจากฟุตบาทแทบก้าวขาไม่ออกราวถูกผีหลอหกลางวันแสกๆกลางกรุงปารีส..คู่รักชาวเอเชียที่เดินออกจากโต๊ะติดกับน้ำชาและปุ้ย..ยิ่งใกล้เข้ามาจนเดินสวนกันออยเห็นคนทั้งคู่ชัดเจนตะลึงมองตาไม่กระพริบจนทั้งคู่สวนมาแล้วส่งยิ้มให้..เป็นบีมแน่นอน.. ออยยิ่งตกใจคิดไปถึงเพื่อนรักจะเห็นเหมือนกันรึไม่..เพียงรอยยิ้มที่ส่งมาแววตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มที่ร่างสูงมีให้..นั่นทำให้ออยหันไปมองตามหลังด้วยความฉงน..รูปร่างหน้าตานั้นใช่ชัดเจนแต่แววตานั้น..มันไม่ใช่..?????????? แล้วยัยปุ้ยมัน....มันจะเห็นแล้วรับได้ไหม..? ออยคิดในใจ....กับเหตุการณ์สุดแสนประหลาดนี้.....ออยเดินอึ้งๆมาที่โต๊ะ.มองน้
"
"แกเห็นชั
"อื้อ..แล้วๆ..เออ.ปุ้ยมั
"
...........................................................................................................
มาแว้ว มาแว้ว กลับมาแว้ววววว คิดถึงกันมั้ยเอ่ย ไรท์ก็คิดถึงเหมือนกัน หายไปเลยช่วงนี้ไปติ่มคิมแทยอนมา เลยไม่ได้มีเวลามาอัพฟิคต้องขอโทดน๊า แต่มาช้าก็ดีกว่าไม่มาใช่มั้ย อิอิ เป็นไง อ่านบทนำแล้วก็ตอนที่ 1 ไปแล้วเป็นไง เซอร์ไพรส์เล็ก ๆ มั้ยที่มีตัวละครเพิ่มประชันฝีปากอีก 2 คน อิอิ ก็ไม่ใช่ไรหรอกที่เอายูริมาส่วนตัวเลยคือชอบ 555555555 "เมนฟานี่ รักแทยอน แต่อยากได้ยูริ" นี่แหละคือเรื่องจริง ไงเมล์ใครที่ขอมาแล้วยังไม่ได้เด๋วไรท์จะส่งให้น๊าาา เม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์และก็คนแต่เหมือนเดิม เนื่องจากหายไปนาน รีดก็หดหาย ขอคอมเม้นแบบยาว ๆ ให้ชื่นใจหน่อยสิ อิอิ
ความคิดเห็น