บันทึกคราบน้ำตา

" ยัยนี่น่าสมเพชชะมัด อย่ามองหน้าฉันอย่างนี้นะ! "   เพล้ง! เสียงแตกของกระจกดังขึ้น พร้อมกับเลือดที่ไหลลินออกมาจากหมัดที่ตอนนี้หยุดค้างเอาไว้ที่กระจกบานหนึ่งซึ่งแหลกละเอียดไปด้วยน้ำมือของเจ้าของหมัดนี้                                                             " หยุดมองฉันได้แล้ว! อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้นะ! นังบ้า! แกมันก็แค่เศษเกินของที่นี่! หยุด! หยุด..ฮ.ฮึก...หยุด.พอซักที..ฮึก.ฮืออ...."  เสียงร้องไห้ที่คร่ำครวญนั้นดังลั่นจนคนในบ้านได้ยิน แต่ไม่ว่าเสียงนั้นจะดังเท่าใดก็ไม่สามารถดังไปถึง ใจ ของพวกเขาได้เลยสักคน