คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ย้อนยุค 3 : ความวุ่นวายในจวน (Rewrite)
ย้อนยุค 3
ความวุ่นวายในจวน
เสียงน้ำไหลจากหุบเขาจำลองชวนให้จิตใจปลอดโปร่งโล่งสบาย ทว่าในใจของเด็กหนุ่มหน้าเถื่อนเกินอายุกลับร้อนรุ่มดังไฟเผา หนวดเครายาวเฟื้อยแทบกระดิกตามการเคลื่อนไหวของฝ่ามือบนร่างบอบบางนุ่มนิ่มของเด็กน้อย
ไอ้ยมทูตหน้าเหม็นแม่งหาร่างสิงให้ผิดหรือเปล่าเนี่ย! ความจริงแล้วร่างกายของมู่หลี่หลงเป็นของเขารึเปล่า!
“อ๊ะ”
“โอ๊ะ ขอโทษๆ เจ้าเจ็บหรือ” มือสากผละออกจากเนื้อเนียนนุ่มทันที
“ไม่เป็นไร...ขอรับ”
มู่หลี่หลงยังคงเสียงเบาเช่นเดิม ไอร้อนจากน้ำที่เขาไปต้มมาให้อาบลอยอบอวลหยอกล้อกับใบหน้าที่มีเค้าโครงของความงามตั้งเเต่เด็ก เเก้มนิ่มขึ้นสีเเดงระเรื่อไม่รู้ว่าเกิดจากอาการเขินอายหรือน้ำที่นำมาร้อนเกินไป เเต่ถึงอย่างนั้นสือโถวก็เบาเเรงที่กำลังขัดเเผ่นหลังเล็กลง
ถ้าให้บรรยายลักษณะของมู่หลี่หลง คงต้องบอกว่าตรงหลักการของอุเคะน้อยทุกประการ
ไล่ตั้งเเต่ใบหน้าจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาเอ่อคลอเหมือนตากวาง ปากนิดจมูกหน่อยเสริมด้วยแก้มยุ้ยๆ ชวนบีบเป็นที่สุด! ไหนจะเส้นผมสีดำสนิทเงางามสยายเต็มแผ่นหลังนี่อีก แต่ละเส้นเนียนละเอียดราวกับเส้นไหมตัดกับผิวหนังอมชมพูน่าทำรอย
โชคดีที่อาเยี่ยนให้เขาเป็นคนดูแล หากเป็นคนอื่นรับรองได้ว่ามู่หลี่หลงคงโดนลากเข้าห้องไปตั้งแต่สบตาครั้งแรกไปแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งอิจฉาปนเป็นห่วง ที่นี่มีแต่บุรุษเพศหื่นกามจิตใจหยาบช้า เจ้าเด็กนี่จะปลอดภัยมั้ยเนี่ย!
หน็อย อาเยี่ยน ไอ้เด็กหัวหมอ เจ้าโยนงานช้างมาให้ดูแลนี่หว่า คงหวังใช้ประโยชน์จากหน้าตาเขาเต็มที่เลยล่ะสิ!
“เฮ้อ”
“มีอะไรหรือ...ขอรับ?” ตากลมโตดั่งนัยน์ตากว้างช้อนขึ้นมอง
สือโถวยิ้มแห้ง รีบโบกมือปฏิเสธ “เปล่าๆ ว่าแต่เด็กคนอื่นหายไปไหนหมดล่ะ?” ถ้าจำไม่ผิดอาเยี่ยนบอกว่าครั้งนี้มีทาสใหม่ทั้งหมดยี่สิบคนนี่?
มู่หลี่หลงก้มหน้าลงต่ำ “ไม่รู้เหมือนกัน...ขอรับ ตั้งแต่ข้ามาถึงก็ถูกคนเหล่านั้นคุกคาม รู้ตัวอีกที...” ก็โดนเจ้าลากมาขัดหลังอย่างนี้ไงเล่า
เด็กน้อยแอบบ่นต่อในลำคอ
สือโถวพยักหน้าหงึกๆ ไม่ได้สนใจเสียงเเผ่วเบาท้ายประโยคนั่น
“งั้นคืนนี้เจ้านอนกับข้าแล้วกัน” คาดว่าคำไหว้วานทั้งหมดของอาเยี่ยนก็เพื่อให้เขาดูแลทาสน้อยคนนี้โดยเฉพาะ สือโถวยิ้มตาหยี “ถึงเตียงจะแคบไปหน่อย แต่รับรองได้ว่าปลอดภัยกว่าไปนอนกับคนอื่นแน่นอน!”
ขืนทำอะไรเด็กอายุสิบขวบ ท่านพ่อที่รักได้ทะลุมิติมาตบปลิวเป็นลูกปิงปองแน่นอน
ระหว่างทำความสะอาดร่างกายจนกระทั่งสวมเสื้อผ้าเข้านอนด้วยกัน สือโถวไม่ได้สังเกตเลยว่าร่างกายของเด็กน้อยผู้นี้เนียนนุ่มไร้บาดแผลไม่มีซึ่งร่องรอยดั่งทาสที่เคยผ่านการทำงานหนักมาเเม้แต่น้อย
.................
ตั้งแต่วันที่มู่หลี่หลงเข้ามาเป็นทาสที่จวนแห่งนี้ กาลเวลาก็ได้ผ่านพ้นไปเเล้วสามเดือน ทุกวันของเหล่าทาสหนุ่มวัยกลัดมันล้วนเต็มไปด้วยสีสัน
โดยเฉพาะสีแดงดั่งโลหิต
ไม่สิ ก็เลือดนั่นเเหละ
“ไอ้เด็กเวร! กล้าดีอย่างไรมาลูบตูดหลี่หลง ตูดเขาเป็นก้อนเต้าหู้ให้เจ้าขย้ำเล่นเมื่อไหร่หรือไงหา! ถ้าอดอยากมากก็ไปลูบตูดแม่เจ้าไป!!” สือโถวกระชากคอเสื้อทาสหนุ่มคนหนึ่งจนตัวลอย หนวดรกครึ้มแทบกระพือลุกเป็นไฟ ด้านหลังมีมู่หลี่หลงยืนเกาะเสื้อร้องไห้สะอึกสะอื้น
ทาสหนุ่มพูดกระท่อนกระแท่น “มะ แม่ข้าเสียไปแล้-”
“งั้นก็กลับไปลูบกระเจี้ยวของพ่อเจ้าซะ!!!” ตะคอกเสร็จก็เหวี่ยงไอ้เเห้งหื่นกามปลิวออกจากระเบียง เจ้าตัวร้องจ้ากก่อนเสียงโครมครามจะดังตามมา
เหล่าสมุนที่แอบหลังเสาเห็นสหายโดนขว้างลงมาจากระเบียงทางเดินมานอนแอ้งแม้งชักกระแด่วบนพื้นก็รีบพากันหิ้วปีกสับขาวิ่งหนีฝุ่นตลบ ทิ้งให้สือโถวที่กำลังจะกลายร่างเป็นหมีของจริงคำรามด่าไล่หลัง
“ถ้าครั้งหน้ากล้ามาแตะต้องหลี่หลงอีก ข้าจะหักน้องชายใต้หว่างขาของพวกเจ้าแล้วจับยัดปากเรียงตัวแน่!!!”
“พี่สือโถว” มู่หลี่หลงเรียกเสียงเบา สือโถวหอบแฮ่กก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก ทันใดนั้นความเจ็บก็แล่นแปล๊บมาจากสีข้าง เขาเหลือบมองบาดแผลของตัวเองเล็กน้อย หันไปวางมือบนศีรษะทุยนุ่มนิ่ม “เจ้าไม่เป็นไรนะ?”
“ขอรับ ฮึก” น้ำตาของทาสตัวน้อยไหลพราก สือโถวกัดฟันกรอด ความโมโหที่เพิ่งมอดดับเกือบลุกโชนอีกครั้ง
เขาถามบ้าอะไร โดนลวนลามแบบนี้ไม่มีทางไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว!
“ข้าจะไปบอกอาเยี่ยนเปลี่ยนงานให้เจ้า ต่อไปไม่ต้องมาทำความสะอาดลานกว้างแล้ว” แม่งเสี่ยงต่อการโดนลวนลามสูงมาก ให้ตายสิวะ
สือโถวถามความเห็นเด็กน้อย “งานในครัวเป็นอย่างไร?”
“ข้า ข้าทำได้หมดขอรับ”
สือโถวโล่งอก “อืม เจ้าไปพักเถิด”
เด็กน้อยพยักหน้าเดินตัวสั่นออกไป สือโถวมองจนร่างเล็กหายลับสายตาจึงค่อยเดินกุมสีข้างไปยังเรือนกลาง…เรือนที่เป็นที่ทำงานหลักของอาเยี่ยนในตอนนี้
ฮึ่ม เจ้าพวกกุ้งเเห้งพวกนั้นไม่เพียงแต่จะไม่กลัวตาย ยังกล้ามาลอบทำร้ายเพียงเพื่อที่จะถ่วงเวลาหาทางใกล้ชิดกับมู่หลี่หลงสักเพียงเสี้ยววิก็ยังดี
พลังหื่นช่างน่ากลัว
แผลตรงสีข้างก็ได้มาจากตอนที่กำลังแบกโม่หินสำหรับขายหน้าร้าน จู่ๆ ก็มีพวกทาสหนุ่มวัยสิบกว่าปีถือไม้หน้าสามพุ่งเข้ามารุมกระทืบ ด้วยความตกใจ (อดีต) สาวสวยที่ไม่เคยปรานีพวกหน้าเปรตเลยเผลอตบพวกมันเลือดกลบปาก รู้สึกตัวเองทีรอบข้างก็เรียงรายไปด้วยซากศพ (?) เรียบร้อย
ที่เจ้ายมทูตบอกว่า ‘ถูกหมายปองจากเหล่าบุรุษ’ นี่หมายถึงหมายเอาชีวิตสินะ...
เดินไปได้สักพัก เรือนไม้หลังใหญ่ชั้นเดียวที่ตกแต่งอย่างมีภูมิฐานก็สะท้อนบนม่านตา บริเวณระเบียงปลูกดอกกล้วยไม้เรียงรายเพื่อเสริมให้ตัวเรือนมีชีวิตชีวา
ผู้คุมทาสในเรือนเห็นสือโถวเดินกุมสีข้างผ่านหน้าก็ไม่ว่าอะไร หลายเดือนมานี้เด็กหนุ่มหน้าหนวดทำหน้าที่ในจวนเป็นอย่างดีจนนายท่านยังออกปากชื่นชม คาดว่าอีกไม่นานอาจจะได้ออกขบวนไปส่งของต่างเมือง
สือโถวมองซ้ายมองขวาสักครู่ก่อนจะเห็นอาเยี่ยนยืนพิงขอบหน้าต่างอ่านสมุดบัญชีในมืออย่างตั้งใจ
อาเยี่ยนเองก็เริ่มเป็นที่ไว้ใจของนายท่านเช่นกัน บนร่างสวมชุดที่ตัดเย็บด้วยผ้าชั้นดี สภาพมอมแมมในอดีตกลายเป็นเพียงภาพเลือนรางเหมือนฝันหนึ่งตื่น บัดนี้เหลือเพียงเด็กหนุ่มท่าทางมีภูมิฐานหล่อเหลา ทำเอาคนที่เห็นการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่แรกจนจบอย่างสือโถวปลื้มปริ่มมาก
เพียงแต่...
ดวงตาภายใต้กลุ่มผมหยักศกหรี่ลง
ทำไมเจ้าบ้านี่มันถึงไม่มีหนวดเลย มีแค่เขาคนเดียวที่หนวดยาวเอาๆ จนจะถักเปียแข่งกับผมของสาวงามได้อยู่แล้วเนี่ย
ถ้าจำไม่ผิดร่างนี้อายุสิบสี่ไม่ใช่หรือ หนังหน้าไปก่อนวัยขนาดนี้ คงไม่ได้กำลังป่วยอยู่หรอกนะ?
เพราะว่าเอาเเต่ครุ่นคิดนานไปหน่อย เจ้าของห้องจึงรู้สึกตัว อาเยี่ยนลดสมุดในมือลง เดินออกมาทักทายที่หน้าประตู “หายากที่เจ้าจะมาหาข้านะเนี่ยสือโถว”
สือโถวหลุดออกจากภวังค์ โพล่งความต้องการทันที “เปลี่ยนงานให้มู่หลี่หลงไปอยู่ในครัวที”
สีหน้าผ่อนคลายของอาเยี่ยนเปลี่ยนเป็นเย็นชา “อีกแล้วหรือ?”
“เออ” สือโถวจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
อาเยี่ยนถอนหายใจ “เหนื่อยเจ้าหน่อยนะ ว่าแต่วันนี้โดนลอบทำร้ายมากี่ครั้งแล้วล่ะ”
เขาชูสี่นิ้ว "บอกพวกทาสที่เหลือให้ไปเก็บซากเจ้าพวกนั้นด้วย ถ้าไปทันน่าจะรักษาชีวิตไว้ได้อยู่”
“เบามือหน่อย ถึงฝีมือเจ้าจะถูกใจนายท่าน แต่ถ้าทำให้ทาสในจวนบาดเจ็บเยอะเกินไปเดี๋ยวก็โดนโบยอีกหรอก” ...เหมือนหลายเดือนที่แล้ว อาเยี่ยนเสริมต่อในใจ
“งั้นเจ้าก็ไปบอกเจ้าพวกนั้นให้เลิกมาทำร้ายข้าสักทีสิ!” ชีวิตหลังจากรับมู่หลี่หลงมาดูแลเหมือนอยู่ในดินแดนเซอร์ไวเวิลเลยนะโว้ย เเบบเดินพลาดแค่ก้าวเดียวก็พร้อมเกิดใหม่เป็นดาวบนฟ้าอะ ชักสงสัยว่าที่นี่คือจวนเศรษฐีหรือดินแดนแห่งกับดักที่มีเพื่อข้าโดยเฉพาะกันเเน่
พวกผู้คุมทาสเเม่งก็ตีมึนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนแค่เเอบตดยังฟาดกันเลือดสาด!!
คำว่าสองมาตรฐานเขียนไงไม่รู้ รู้เเต่ว่าเเค่มองหน้าคนพวกนี้ก็รู้เลย!
“ถึงได้บอกให้คนอื่นมาดูแลหลี่หลงแทนอย่างไรเล่า” อาเยี่ยนยกมือกอดอกเแนะนำจริงจัง เเต่สหายสนิทกลับสวนกลับทันควัน “เจ้าจะบ้าเรอะ”
ขืนส่งไปให้คนอื่นดูแล คิดว่ามู่หลี่หลงจะเหลือเหรอ? แม้แต่กระดูกคนพวกนั้นยังจะกลืนเข้าท้องเลยมั้ง!
อาเยี่ยนส่ายหัว “เจ้าเป็นห่วงเกินไปแล้ว ตอนแรกข้านึกว่าเจ้าเกลียดเขาเสียอีก ตอนนี้กลับกางปีกปกป้องยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ ข้าขอถามตามตรงเจ้าชอบหลี่หลงหรือ?”
“ไม่” สือโถวตอบทันควัน ถลึงตาด่าใส่อาเยี่ยน เจ้าเสียสติไปแล้วเรอะ ใครจะคิดอะไรกับเด็กสิบเอ็ดขวบ
อาเยี่ยนกระตุกยิ้ม “งั้นก็ดี ขืนเพื่อนข้าบ้าตามบุปผางามไปอีกคนคงวุ่นวายน่าดู” เด็หนุ่มเเอบมองสหายหน้าหนดพลางยกมือลูบคางครุ่นคิด สือโถวผู้นี้สมกับชื่อสือโถวที่แปลว่าก้อนหินเสียจริง
สือโถวมักแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาเสมอ ภายนอกเหมือนเป็นคนน่ากลัว ทว่าแท้จริงแล้วกลับเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วชวนให้อุ่นใจที่สุด สามารถพึ่งพาได้ดั่งหินผาสูงตระหง่านที่ใช้ร่างใหญ่โตของตนปกป้องหมู่ดอกไม้
ด้วยเหตุนี้อาเยี่ยนจึงชอบใจเขาเป็นพิเศษ เเต่ขัดใจอยู่อย่างเดียว “หนวดน่ะ เมื่อไหร่จะโกนทิ้งเสียที”
ความจริงแล้วสือโถวอายุเพียงสิบสี่ น้อยกว่าเขาตั้งสองปี แต่เพราะหนวดเจ้าปัญหาที่เจ้าตัวดึงดันว่าต่อให้ตายก็ไม่โกนทำให้อีกฝ่ายเหมือนคุณลุ่งอายุสามสิบกว่าผู้เหี้ยมโหด
เเละเป็นอย่างที่คาด อีกฝ่ายส่ายหัวจนผมหยักศกแตกกระจาย “ข้าแค่อยากให้มันงอกช้าลงกว่านี้ก็พอ จะได้ไม่เสียเวลาตัดทิ้งเวลามันยาวมากเท่านั้น เจ้าเถอะ เป็นบุรุษซะเปล่าไม่มีหนวดเลยได้อย่างไร”
“ข้าเพิ่งอายุสิบหก เหตุใดต้องทำหน้าตนเองให้เหมือนเจ้าด้วยเล่า”
"..." หมายความว่าไงไม่ทราบ?
ยังไม่ทันจะได้ตบสหายให้เหลือเพียงเเค่ชื่อ ซานอวี้ หนูน้อยที่วิ่งหนีอ้อมกอดแห่งรักของแม่เมื่อหลายเดือนก่อนก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาบนเรือนทำงาน
“พี่สือโถว! พี่สือโถว!"
"ข้าอยู่นี่"
"พี่สือโถววววววววว!”
“เออ ไอ้ยินแล้วโว้ย หูไม่ได้หนวกเหมือนอาเยี่ยนมันซะหน่อย!”
อาเยี่ยนหันขวับ ข้าไปหูหนวกตอนไหนไม่ทราบ?
สือโถวตีหน้าซื่อไม่รู้ไม่ชี้ "เรียกข้าทำไม"
“ตอนนี้ เเฮ่ก ตอนนี้ที่โรงครัวเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” ซานอวี้โค้งตัวจับหัวเข่าหอบแฮ่ก
“พ่อครัวกงทำไฟไม้เรือนครัวหรือ?” อาเยี่ยนถาม
ซานอวี้ส่ายหัวดิก
“พ่อครัวหวงทำเมนูเปิบพิสดาร เอาซากหนูตายมาผสมข้าวอีกแล้ว?” สือโถวถามพลางทำหน้าหวาดผวา
“ไม่ใช่ขอรับ! พี่ซุนกับพี่ซานเปิดศึกตีกันเพื่อแย่งหลี่หลงขอรับ แต่ภายหลังไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ก็สามัคคีกันบอกว่าจะแบ่งมู่หลี่หลงคนละครึ่ง ตอนนี้ไล่กวดกันไปถึงโรงครัวแล้วขอรับ!”
อาเยี่ยนอ้าปากค้าง ผิดกับสือโถวที่คำรามลั่น “ไอ้สุนัขติดสัด!!”
มู่หลงหลี่เป็นไก่อวบยวงตัวอ้วนรอให้พวกแกใช้มีดตัดแบ่งครึ่งกันเหรอ กล้าดียังไงมาแบ่งกันคนละครึ่ง!
“อาเยี่ยนขอไม้เรียว ไม่สิ ขอไม้หน้าสาม!!”
“ได้!" อาเยี่ยนหยุดกึก "เดี๋ยว เจ้าจะเอาไปทำไม?”
สือโถวแสยะยิ้มเหี้ยม “จะเอาไปฟาดหมา คราวนี้ดูสิว่าไอ้หนอนน้อยพวกนั้นจะยังกล้าผงาดอีกมั้ย?!”
................
“โอ้ หลงเอ๋อ อย่าวิ่งหนีพี่สิจ๊ะ มาหาพี่ชายเร็ว”
“อย่าเข้ามานะ!”
ร่างเล็กกระโดดขึ้นโต๊ะในโรงครัว ร่างเหน่งน้อยเฉียดมือของซานอู่ไปเพียงใบไม้กั้น ทางด้านซุนโม่ก็รีบไปวิ่งดักคนงามตัวน้อยอีกด้าน ทาสเด็กคนอื่นได้แต่ยืนดูด้วยความตื่นเต้นระคนหวั่นใจ
มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าหลี่หลงอยู่ในความดูแลของสือโถว บุรุษผู้ฆ่าหมีด้วยมือเปล่า เพียงแค่ตะโกนก็สะเทือนไปทั่วแผ่นดิน (?) แต่ซานอู่กับซุนโม่เป็นทาสวัยหนุ่มของที่นี่ พวกเขาอายุได้ยี่สิบกว่าปีแล้ว ถือว่าเป็นผู้อาวุโสกว่าจึงลงมือไม่ไว้หน้าใคร ครั้นจะให้พวกเขาไปห้ามก็ไม่กล้าเพราะในจวนแห่งนี้ชายหนุ่มทั้งสองก็ถือว่าเป็นบ่าวคนสำคัญไม่อาจล่วงละเมิดได้ ยกเว้นก็เเต่…
“ก้มตัวลง หลี่หลง!!”
ราวกับเสียงกัมนาทผ่าลงผืนดิน เด็กน้อยก้มลงทันที ซานอู่ที่ไม่ทันตั้งตัวโดนไม้หน้าสามฟาดกลางลำตัวจนลอยละลิ่วไปกระแทกกับสิ่งของดังโครม!
ซุนโม่เบิกตากว้างก่อนหันขวับ บริเวณทางเข้าโรงครัวเงาดำบางอย่างกำลังแผ่รังสีอำมหิต ย่างสุขุมเข้ามาพร้อมกับไม้หน้าสามที่เพิ่งฟาดซานอู่จนสลบในทีเดียว
“จะเจ้า! คิดจะทำร้ายข้าอย่างนั้นหรือ กล้าดีอย่างไร ข้าอาวุโสกว่าเจ้านะ!!” ซุนโม่ปากสั่น สองขาที่คิดจะหนีพลันเกี่ยวกันจนล้มคะมำ เปลี่ยนจากผู้ไล่ล่าเป็นเหยื่อผู้หนีตายจากเด็กหนุ่มหน้าหนวดเเทน
“แล้วไง?” สือโถวเหยียดยิ้มสมเพช ดวงตาใต้กลุ่มผมหยักศกคล้ายสะท้อนสีเเดงฉานดั่งโลหิต
อาเยี่ยนกับซานอวี้วิ่งตามมาทีหลัง ทันทีที่เห็นสภาพเละเทะของโรงครัว บนใบหน้าของอาเยี่ยนพลันปรากฏความอึมครึม
“พี่ซุนโม่ พี่เป็นถึงบ่าวอาวุโสที่อยู่มานาน พี่ไม่รู้หรือว่าหากก่อความวุ่นวายในจวนแล้วจะมีโทษเช่นไร”
“หะ หุบปาก! แค่นายท่านชอบเจ้านิดหน่อย อย่ามาทำตัวเหลิงใส่ข้านะ!” ซุนโม่ตวาด
"เหลิง?" อาเยี่ยนหลุดหัวเราะ กดสายตาลงต่ำ "ผู้ใดกันแน่ที่ควรกล่าวคำนั้น"
“อย่าเสียเวลาสนทนากับสุนัขติดสัดเลยอาเยี่ยน เพราะถึงพูดไปมันก็ไม่ฟัง ไม่สู้ให้ข้าตีมันจนไม่กล้ายกหางข่มขู่ใครจะดีกว่า”
“นั่นสินะ” อาเยี่ยนหัวเราะในลำคอ
ซุนโม่หน้าซีด สองขาคลานถอยหลัง ยกมือสั่นเทาขึ้นห้าม “ยะ หยุดนะ ขะ ขะ ข้าแค่หยอกหลี่หลงเล่นเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาอันใดเลย!”
สือโถวครางรับ “งั้นหรือ?”
ซุนโม่ผงกศีรษะประหนึ่งไก่จิกข้าวสาร “ใช่ๆๆ”
สือโถวพาดไม้หน้าสามไว้บนบ่า ก้าวมาหยุดอยู่เบื้องหน้าซุนโม่ ขณะที่ซุนผ่อนลมหายใจกำลังจะโล่งอก ไม้หน้าสามในมืออีกฝ่ายกลับยกขึ้นสูง
สือโถวเผยรอยยิ้มคล้ายมัจจุราชผู้อ่อนโยน “งั้นข้าก็แค่หยอกเจ้าเล่นเช่นกัน”
“เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อน! พวกข้าไม่ผิดนะ! เด็กนั่นมันยั่วข้าก่อนเอง มันบอกให้ข้าไล่จับเขาให้ได้แล้วจะยอม-”
“น่าอดสูจริงๆ พี่ชิงโม่ เห็นทีว่า...ข้าคงต้องรายงานเรื่องนี้ให้นายท่านทราบแล้วสิ?” อาเยี่ยนแสยะยิ้มร้ายเช่นกัน เด็กหนุ่มส่งสัญญาณเป็นเชิงอนุญาตให้สือโถวทุบคน เรียกเลือดชั่วออกจากตัวได้เต็มที่!
ผลัวะ!!
อ้ากกกกกกกกกก!!!
ทาสกลุ่มใหญ่ต่างมามุงดูความวุ่นวายในโรงครัว เสียงไม้กระทบเนื้อดังปะปนกับเสียงกรีดร้องโหยหวนขอความเมตตาของซุนโม่ ทาสที่เฝ้าดูต่างสูดหายใจลึกด้วยความตระหนกมีเพียงอาเยี่ยนเท่านั้นที่ส่งเสียงหัวเราะชอบใจกับการละเลงเลือดในครั้งนี้
ทว่าไม่มีใครสังเกตเลยแม้แต่น้อยว่าเด็กน้อยที่ก้มหน้าตัวสั่นเทาอยู่เบื้องหลัง
แท้จริงแล้วกำลังหัวเราะอยู่
..........................
ความคิดเห็น