คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กร
หลัาลับมาาร้านเหล้าว่าะถึบ้าน็เือบี 3 แล้ว ผมเลยัสินใว่าะไม่นอนีว่า ผมื่อ ร เ็นัเรียนม.ปลาย เป็นัวอบสร้าวามวุ่นวายให้ับโรเรียน ผมอยู่บ้านนเียว ที่ริอาศัยอยู่ับุพ่อที่เป็นำรว ืนนี้ผมเาว่าพ่อเ้าเวรึเลยไม่อยู่บ้าน ผมูหนัาอมพิวเอร์เพื่อรอเวลาที่ะไปโรเรียน ไหนๆ็ไม่ไ้นอนแล้ว อลอไปโรเรียนในวันเปิเทอมวันแรหน่อยเถอะ
เวลาผ่านไปเร็วอย่าาไม่ถึ ผมูนาฬิาอีที็หโมเ้าแล้ว ผมอาบน้ำแ่ัวให้เรียบร้อย่อนะทัแทไปหา พลอย แฟนสาวที่แสนะน่ารัอผม ว่าผมำลัะไปรับเธอที่บ้าน ึ่เธอ็อบมาว่า โอเ ส่วนอีนหนึ่ที่ผม้อไปรับ็ือเพื่อนสนิทัวีอผม ผมโทรหาเธอเพราะเธอไม่เล่นแท
‘ว่าไ’ น้ำรับสาย
“ให้ไปรับมั้ย รอหน่อยนะ เี๋ยวันไปรับพลอย่อน”
‘ไม่เอาอ่ะ เี๋ยวไปเอ็ไ้ ไปรับพลอยเหอะ ะไ้ไม่้ออ้อมโล’ นี่มันแวะผมใ่มั้ยเนี่ย
“เฮ้ย เอาีๆ แ่ัวเสร็ยั ะไ้ไปรับ”
’บอว่าไม่้อมา ันออาอนโแล้ว แ่นี้นะ’ น้ำวาสายไปอย่าทันทีที่พูบ ผมล่ะหมั่นไส้เธอริๆเลย แ่็นะ่วยไม่ไ้ น้ำไม่่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ ผมเอ็แทบะไม่มีเพื่อนที่สนิทริๆ ือแ่เยมี แ่็ยัีที่มีน้ำอยู่
ผมแวะไปรับพลอยที่หน้าหมู่บ้านที่พลอยอยู่ แล้วพลอย็เินมาหาผม รอยยิ้มแสนน่ารัที่สะผมทุรั้เวลาที่เห็น พลอยเป็นนีมา เป็นแฟนที่ีและน่ารัมาๆ ถ้าเทียบับสิ่ที่ผมทำับเธอ ผมนี่สุๆอนเลว...
“รอนานมั้ย” พลอยถาม
“ไม่หรอ ไปเหอะ” ผมเอื้อมมือไปุมมือพลอยเอาไว้ ุมไว้หลวมๆ พลอยเยหน้ามามอผมแล้วแอบอมยิ้มเล็น้อย นอะไรน่ารัเป็นบ้า ผมิในใ เราทัู้่นั่รถเมย์ประำทามาลที่หน้าโรเรียนเป็นประำ น้อๆในโรเรียนหันมามอผมับพลอยันเือบหม ลืมบอไปว่าผมับพลอยเป็นู่วัประำโรเรียน็ว่าไ้ เอาอะไรมาวัันเนี่ย
“ธนาร” อาารย์ที่ยืนอยู่หน้าโรเรียนเรียผม
“รับ อาารย์”
“ปล่อยมือันบ้า็ไ้ อยู่ในโรเรียนแล้วพลอยใสเาไม่หายไปไหนหรอ” พอผมไ้ยินที่อาารย์บอ็หันมอหน้าพลอยแล้วรีบปล่อยมือออทันที
“แหม อาารย์็ พูเินไปรับ” ผมหยอล้อับอาารย์ึ่ท่าน็ยิ้มให้ผม อาารย์นนี้เป็นอาารย์ที่ปรึษาอห้อผมเมื่อปีที่แล้ว ็เลยสนิทันนิหน่อยอย่าที่เห็น
ผมพาพลอยเินไปที่โรอาหาร แล้ว็เห็นน้ำนั่ิน้าวอยู่เลยเ้าไปหา
“เห้ย ไอน้ำ ิน้าวไม่รอเลยนะ”
“็หิวนี่หว่า ใระทนรอ” โนสวนลับอีแล้ว
“โหย รอเลยๆ เี๋ยวไปื้อมานั่ิน้วย พลอยิน้าวมายั”
“ินแล้ว รินเลยนะ เี๋ยวพลอยะึ้นห้อ่อน” พลอยพู
“โอเๆ แล้วเอันนะ” ผมพูแล้วรีบเินมาื้อ้าว วันนี้ผมินโ้ร้อนๆ ผมลัวว่าินอะไรหนัๆแล้วะอาเียนออมา เพราะเมื่อืนผม็ื่มไปเยอะเหมือนัน ยัีที่พาพลอยมาโรเรียนไ้นะเนี่ย
“บอว่าะไปรับ็ไม่เื่อ” ผมินแล้ว็บ่นน้ำไป้วย
“ันมาเอไ้ย่ะ รีบินเถอะ เี๋ยว็เ้าแถวแล้ว” ผมพยัหน้าไป เสียโทรศัพท์อผมัหลายรั้มา ะมีใรทัแทมาแน่เลย ผม็พอะเาไ้นะว่าใร ็เลยยัไม่อยาเปิอ่าน
“เปิูสัทีเถอะร ันรำาเสียโทรศัพท์แ” น้ำบอผม ผม็เลยัสินใเอาโทรศัพท์อระเป๋าเสื้อออมาเพื่อะอ่าน้อวาม เพราะเี๋ยวะโนน้ำบ่นอี
‘พี่ร ิน้าวเสร็แล้วมาหาิวหน่อยนะะ’
‘เี๋ยว็เ้าแถวแล้วนะ ไว้วันอื่นเหอะ’
‘ไม่เอาอ่า มาหาิวหน่อยนะ นะๆๆๆ’
‘ิว พี่บอว่าวันอื่นไ อย่าื้อสิ’
‘โถ่ พี่ร มาเถอะนะะ อย่าลืมสิว่าิวเ็บวามลับอเราไว้อยู่นะ’ ผมหนัใับำพูอิวมา แ่็้อยอมเธออยู่ี
‘็ไ้ๆ ิน้าวเสร็พี่ะไปหา ที่ไหนล่ะ’
‘ที่เิมอเราเลย่ะพี่ร รีบมานะ ิวมีราวัละให้’
ผมอ่านบ็รีบปิโทรศัพท์ทันที ิว เป็นเ็นัเรียนั้นม.5
เธอเป็นผู้หิที่สวย น่าึูมา ที่พูว่าน่าึูนี่ผมหมายถึเธอมีเสน่ห์
และผู้ายส่วนให่็อบเธอ ผมับิวมีวามสัมพันธ์ันลึึ้และอย่าลับๆมาประมา
5 เือนแล้ว แน่นอนว่าพลอยไม่รู้ ผมปิเอาไว้เพราะไม่อยาให้พลอยิมา
และผม็พยายามะีัวออห่าาิวไว้อยู่แล้ว แ่็ยัไม่มีโอาส
เสียออัึ้น ถึเวลา้อไปเ้าแถวแล้ว
“ไอน้ำ แไป่อนเลย เี๋ยวันเ้าห้อน้ำ่อน” ผมแล้บอน้ำเพื่อะไปหาิว
“อืมๆ รีบมาและัน” น้ำพูแล้วเินออาโรอาหารไป ผมรีบนำานไปเ็บ แล้วรไปยัที่นัหมาย
โรเ็บอุปร์ภารโรเป็นที่ที่ผมับิวอบแอบมาเอัน แ่่อนผมแ่ิสนุอยาลอแอบมีิ๊บ้า แ่พอพลอยีับผมมา ผมรัพลอยมาึ้น ยิ่รัมาผม็ยิ่รู้สึผิมา ผมบอัวเอไว้แล้วว่ารั้นี้ผมะัิวออาีวิ แล้วะมีพลอยเพียนเียวเท่านั้น ผมเ้ามาในโรเ็บอุปร์แล้ว ิวยืนรอผมอยู่ ยิ้มให้ผมอย่าที่เยทำ
“ว่าไะพี่ร เมื่อืนรีบลับหรอ ยัไม่ไ้สนุันเลย”
“ิว้อารอะไร” ผมถามรๆ
“แหม็ไม่มีอะไรมาหรอ่ะ ิว็แ่ิถึพี่รเท่านั้นเอ” ิวพูแล้วเริ่มเินเ้ามาหาผม มือนิ่มๆเริ่มลุมาับที่แ้มอผม
“พอเหอะิว ที่เราทำมันผินะ” ผมับ้อมือิวไว้ เพื่อไม่ให้เธอับส่วนอื่นอผม
“แหมๆ เพิ่ะมาเป็นนีเอาอนนี้ ลัวโลแหรือไ” ิวสลัมือออ แล้วเริ่มใ้แนโอบรอบออผม
“ิว อย่า” ผมุเธอ แู่เธอะไม่สนเลย
“เอาหน่า ไหนๆพี่ร็มาหาิวแล้ว เรามาทำอะไรสนุๆันีว่าเนอะ” ิวพูบ็เริ่มเอาใบหน้าอเธอมาุไ้ลำออผม ผมพยายามะผลัเธอออ แ่เธอ็อผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย สิ่ที่เธอทำเริ่มเร้าร้อนึ้น มืออิวเริ่มอยู่ไม่สุ อารม์อผมเริ่มะหยุไม่ไหว ในใิไ้แ่ อโทษนะพลอย อโทษริๆ
“ธาิและเพลาิไทย เป็นสัลัษ์อวามเป็นไทย
เราร่วมใยืนรเารพธาิ ้วยวามภาภูมิใในเอรา
และวามเสียสละอบรรพบุรุษไทย” เสียะรรมารนัเรียนพูใส่ไมโรโฟนัมา
แ่็ไม่อาะหยุอารม์ปรารถนาอผมับิวไ้ ผมึเสื้ออิวออาระโปร
ถระโปรอเธอึ้น
“ประเทศไทย...”
“อ๊ายยยยยยยยย!!!” เสียนรีร้อนั้นทำให้ผมะั ผมผละออมาาร่าายิว เริ่มสสัยว่าเิอะไรึ้น แ่เหมือนิวะไม่สนอะไรทั้นั้น เธอยัเ้ามาอผมา้าหลั มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นอ
แ่เสียที่ามมาหลัานั้นเริ่มทำให้ิวหยุารระทำทุอย่า เสียปืน ทำไม้อยิปืน้วยล่ะ ผมิ และัสินใเปิประูออไปู้านอ ิวยืนอึ้อยู่้าหลัอผม ภาพที่ผมเห็นือนัเรียนทั้โรเรียนวิ่ไปนละทา ูุลมุนไปหม ูเหมือนทุนะวิ่หนีอะไรบาอย่า
“พี่รเ้ามาเหอะ” ิวะโนบอผม เสียรีร้ออทุนทำให้เสียิวเบามา ผมมอไปที่หน้าโรเรียนแล้วเห็นนำลัพัประูโรเรียน มันไม่ใ่น ผมิ ัวอะไร็ไม่รู้บอไม่ถู แ่น่าเลียน่าลัวมาๆ ผมลับเ้าไปในโรเ็บอุปร์แล้วล็อประู นั่ลับพื้นมือุมศีรษะอย่าสับสน
“มีใรอยู่้าในมั้ย เปิประูให้เราหน่อย” เสียพลอยนี่
ผมำไ้ว่าเป็นเสียพลอย ผมลุึ้นยืนเปิประูอออย่าไม่ลัเล
ผมเห็นพลอยยืนอยู่้านอับน้ำ ผมรีบึัวพลอยเ้ามาอ
น้ำามเ้ามาแล้วล็อประู พลอยเริ่มร้อไห้ แน่นอนแหล่ะ
สิ่ที่เิึ้น้านอมันน่าลัวเินไปสำหรับพลอย
“มันเิบ้าอะไรึ้น้านอ” ผมถามน้ำ เพราะิว่าเธอเห็นอะไรไ้เยอะว่าผม “ันไ้ยินเสียนร้อัไปหม พอเปิประูออไปู ็...”
“ัน็หาำอธิบายยัไม่ไ้หรอว่าเิอะไรึ้น
แ่ที่รู้ือไม่ใ่เรื่อีแน่ๆ” น้ำอบมา
“เฮ้ย ใรอยู่้าในวะ เปิให้หน่อย” มีใรบาน้านอะโนให้เปิประู น้ำหันมามอหน้าผม ผมิแ่อย่าเียวว่าไม่วรเปิ ผมส่ายหน้าให้น้ำ แ่น้ำ็ยัะเปิประู นที่อยู่้านอือ ิ อีเพื่อนรัอผม
“รีบเ้ามาสิ” ผมไ้ยินน้ำบอิ ิรีบเ้ามาแล้วน้ำ็ล็อประูเหมือนเิม
อนนี้เรามีัน 5 น ผมหวัแ่ว่าเราะรอ อแ่ให้เรารอเถอะ
ความคิดเห็น