คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP.2 CUPID สื่อรักชักจะวุ่น (ความรู้สึกนี้คืออะไร)
ตอนที่ 2 ความรู้สึกนี้คืออะไร
“เอาแว่นฉันคืนมานะ”
ยัยรินตะโกนลั่นหลังจากที่เนคไทฉกแว่นของเธอไป
“ไม่ให้!!
ฉันว่าเธอเลิกใส่แว่นเถอะ
ถอดแว่นแล้วเธอน่ารักขึ้นเป็นกองเลย”
“จะบ้าไง ฉันมองเห็นไม่ชัด”
ยัยรินเหวกลับทันที
แต่ผมว่าเวลาเธอถอดแว่นก็น่ารักดีนะ แอบเห็นด้วยกับเนคไท
“เอาแว่นฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”
รินลุกจากเก้าอี้และพยายามจะเข้าไปแย่งแว่นคืน แต่แล้ว....
โครม!!!!
เธอสะดุดขาเก้าอี้ล้มลงซะงั้นผมรีบไปพยุงเธอขึ้นมา พร้อมกับที่เนคไทวิ่งกลับมาหาเธอทันทีเช่นกัน
“เป็นไงบ้าง ซุ่มซ่ามจริง เจ็บตรงไหนรึเปล่า ลุกขึ้นสิ”
ผมพยุงให้เธอลุก พร้อมกับสำรวจไปด้วยว่าเธอมีแผลตรงไหนหรือเปล่า
“โอ๊ย!!!” ยัยแว่นนั่งลงกับที่อีกรอบ สงสัยจะไม่ไหวจริงจริงด้วย
“ไหนดูสิ”
ผมดูที่ข้อเท้าของเธอ
ก็ไม่บวมนี่นา
แต่มีอะไรเปียกๆอยู่ใต้กระโปรง
เลือดนี่นา มาได้ไงวะ แล้วผมก็เหลือบไปเห็นแผลถูกของมีคมบาดเป็นทางยาวที่หลังขาของเธอ ถูกอะไรบาดตอนไหนวะ
“ใครเอากรรไกรมาวางไว้แถวนี้เนี่ย”
ผมสบถขึ้นเมื่อเห็นว่ามีกรรไกรที่ขาถูกอ้าอยู่ตกใกล้ๆกันนั้น
“ไปห้องพยาบาลกันเถอะ”
เนคไทพูดและกำลังทำท่าทางจะเข้ามาอุ้มยัยริน
“ไม่ต้อง!!!” ผมปัดมือมันออก
“แต่ฉันเป็นแฟนเธอนะ”
มันแย้งขึ้น
“ยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก ที่ยัยนี่เจ็บตัวก็เพราะนายไม่ใช่หรือไง”
พูดจบผมก็อุ้มยัยรินออกมาทันที โดยไม่สนใจท่าทางไม่พอใจของเนคไทอีก
ก็ช่างมันสิใครใช้ให้มันมาทำให้เพื่อนผมเจ็บตัวละ
หลังจากวันนั้นผมก็หงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆที่เห็นเนคไทอยู่กับยัยริน
ยัยแว่นเจ็บแล้วไม่จำเลยจริงๆ
“นายเป็นอะไรมากปะ พักนี้ดูหงุดหงิดตลอดเลยนะ”
ไอ้นัทเพื่อนคนหนึ่ง ในกลุ่มถามผม
“เปล่า...ไม่มีไร”
ก็คนมันไม่รู้จริงๆนี่นา
ว่าไอ้ความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร
“วันนี้ไปเที่ยวกันไหม”
ไอ้มาร์คเอ่ยชวน
“ก็ดี คลายเคลียด ว่าแต่จะไปไหนดีละ” ไอ้ปัคถามขึ้น
“ฉันมีที่เจ๊งๆจะนำเสนอพวกนาย" ไอ้มาร์คทำท่าทางเจ้าเล่ห์
“ที่ไหนล่ะ” ผมถามอย่าเนือยๆ
“พวกนายรู้จัก ผับที่ชื่อ WEZA ไหม”
ไอ้มาร์คยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะชี้หน้าพวกเราทีละคน
เป็นเชิงถามว่ามีใครรู้บ้าง
“ผับที่เปิดไหมนั่นใช่ไหม เห็นเขาว่ากันว่า เด็กเสิร์ฟ อย่างอึ๋มเลยนี่หว่า “
ไอ้ปัคท่าทางตื่นเต้นที่ได้พูดถึงสาวๆสวยๆ
“ถูกต้องแล้วครับท่าน”
“ถ้าไปผับ ฉันขอผ่านนะ”
ไอ้นัทพูดขึ้น
O_O!!!
สตั๊นไป 10 วิ
“เฮ้ย! นี่นายเลิกแล้วจริงๆเหรอ” ไอ้มาร์คถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ไม่ใช่แค่มันไม่เชื่อผมก็ไม่เชื่อเหมือนกัน
“ฉันเลิกแล้วจริงๆ ตอนนี้ฉันมีแค่ปราย ไม่อยากทำอะไรให้เธอเสียใจ
ที่ผ่านมาฉันก็เที่ยวเล่น จีบสาวมามากพอแล้ว”
“นี่นายจริงจังเหรอวะ ตอนแรกที่นายบอกว่าจะคบกับเธอ ฉันยังนึกอยู่เลยนะ
ว่านายแค่อำเล่น” ไอ้ปัคถามอย่างสงสัย
“ในบรรดาผู้หญิงที่นายควงมา ฉันว่ายัยปรายนี่จืดที่สุดแล้วนะเว้ย”
พอไอ้มาร์คมันพูดออกมาแบบนั้น ไอ้นัทก็เลยสวนขึ้นทันที
“จืดแล้วไงละ พวกนายอยากให้ฉันเอาแรดมาเป็นแฟนหรือไง พวกนายเองก็เถอะ
หาผู้หญิงดีดีซะบ้าง ที่ควงกันอยู่นี่แรดทั้งนั้น”
ที่มันพูดมาก็ถูกนะ ผู้หญิงที่เราควงแต่ละคน ถ้าไม่แต่งตัวเปรี้ยวจนเข็ดฟัน
ก็เป็นประเภทประสบการณ์โชคโชน
“อ้าว! เป็นงั้นไป แล้วอะไรในตัวยัยปรายที่ทำให้นายเป็นได้ขนาดนี้วะ”
ไอ้ปัคถามขึ้น
“ความรักไง"
คำตอบที่ได้เลี่ยนอย่างไม่น่าเชื่อ คำตอบนี้ไม่ค่อยสมกับเป็นไอ้นัทเลยนะผมว่า
“ขอตัวอ้วกแป๊บ” ไอ้มาร์คทำท่าทางอยากจะอ้วก
กับคำตอบของไอ้นัทซะเหลือเกิน
“เอาจริงๆนะ ปรายเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับฉันเว้ย คนที่ใช่อะรู้จักป่าว”
“แล้วไอ้คนที่ใช่นี่ต้องเป็นแบบไหนวะ มันถึงจะเรียกว่าใช่ได้”
ไอ้ปัคถามขึ้นอีกครั้ง ดูมันจะสนใจกับความรักครั้งนี้ของไอ้นัทมากเลยนะ
มันคงจะไม่คิดที่จะมีแฟนแบบจริงๆจังๆขึ้นมาอีกคนหรอกนะ
“คนที่ใช่สำหรับฉันเหรอ ก็ประมาณนี้ละมั้ง
หนึ่งความรู้สึกที่เราอยากปกป้องผู้หญิงสักคน สองความรู้สึกที่เราไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นพิเศษ สามความรู้สึกที่เราเกลียดที่จะต้องอยู่ห่างจากใครสักคน สี่ ความรู้สึกที่เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆกับใครสักคน และห้าความรู้สึกกลัวที่จะต้องสูญเสียใครคนหนึ่งไป และทั้งหมดนี้เรารู้สึกได้กับคนแค่คนเดียว
พวกนายมีใครอยู่ในใจหรือยังที่ตรงกับความรู้สึกทั้งห้าข้อนี้”
“ไม่อ่ะ” พวกเราตอบพร้อมกัน
“ความรู้สึกของนายมันเยอะเกิน
ไร้สาระวะ” ไอ้มาร์คทำท่าส่ายหัว
ไม่เข้าใจ
“เออ...พวกนายจะพูดแบบนี้ก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ”
ไอ้นัทพูดอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินหนีพวกเราไป
“อะไรของมันวะ” ผมเกาหัวกับท่าทางของมันอย่าง งงงง
ความรู้สึกของมันมากเกินไปอย่างที่ไอ้มาร์คว่าจริงๆนะแหละ ผมไม่เข้าใจคนมีความรักต้องรู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้เลยเหรอ
“ไอ้นัทไปคนหนึ่งละ พวกนายที่เหลือจะไปกับฉันป่าว”
จู่ๆไอ้มาร์คก็วกกลับมาเรื่องผับ
“ฉันก็ขอผ่านอีกคนละกัน ขอตัวก่อนนะ”
ผมบอกปัดมันไป ก่อนจะลุกออกมาจากที่นั่ง เพื่อไปดูยัยรินที่ห้องสมุด
มันค่ำแล้วน่ะ กลัวยัยนั่นจะอยู่คนเดียว
“อ้าว! แล้วนั่นนายจะไปไหนละมิค” ไอ้ปัคตะโกนถามผม
“ไปดูยัยรินที่ห้องสมุด”
ผมตะโกนตอบกลับมันไป แล้วรีบเดินไปที่ห้องสมุดอย่างเร็ว ป่านนี้ยัยรินจะกลับบ้านหรือยังก็ไม่รู้ ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ให้เธอกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย
แต่พอผมไปถึงที่ห้องสมุดปรากฏว่ามันถูกปิดไปเรียบร้อยแล้ว ยัยรินคงกลับไปแล้ว นั่นสินะผมลืมไปได้ยังไงว่าเธอมีแฟนแล้ว
ไม่ต้องนั่งรอผมอยู่ที่นี่คนเดียวเหมือนเคย ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกใจหายก็ไม่รู้สินะ....
มิค : ผมลืมไปได้ยังไงนะว่าตัวเอง ไม่ได้สำคัญขนาดที่ยัยรินจะต้องรอเหมือนเดิมแล้ว
ขอบคุณรูปภาพจากอากู๋กูเกิลนะคะ
ความคิดเห็น