คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP.2 CUPID สื่อรักชักจะวุ่น (แฟน)
ตอนที่ 1 แฟน
“วันนี้เซ็งสุดไปเดินสยามกันดีป่ะพวกเรา”
ไอ้นัทเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของเราพูดขึ้น เหตุผลที่มันจะไปมีอย่างเดียวแค่นั้นแหละหลีสาว
ความจริงชีวิตมันก็มีอยู่อย่างเดียวนั่นแหละเรื่องเที่ยวผู้หญิง
“เออ... ดีเหมือนกันนายล่ะว่าไงมิคหรือว่าต้องขออนุญาตจากยัยแว่นก่อน”
ยัยแว่นที่ไอ้มาร์คมันพูดถึงก็คือยัยริน ผู้หญิงที่ในชีวิตนี้มีแต่ความจืดชืด
เธอเป็นเพื่อนของผมตั้งแต่เกิด ก็ผมน่ะเกิดก่อนยัยนี่แค่วันเดียวเอง
แล้วเราก็อยู่บ้านติดกันด้วย ไปโรงเรียนก็ไปพร้อมกันกลับก็กลับพร้อมกัน
จนเพื่อนๆแซวว่าเราเป็นแฟนกัน
“รินวันนี้เธอกลับบ้านคนเดียวนะฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อน”
ผมหันไปบอกรินที่นั่งโต๊ะอยู่ข้างหลัง ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธใดๆก็ยัยบ้านี่น่ะ
ไม่ยอมเงยหน้าจากกองหนังสือเสียด้วยซ้ำ
“ไม่พายัยแว่นไปด้วยล่ะ”
“หรือกลัวจะไม่ได้แจกขนมจีบสาวๆ”
“เดี๋ยวเถอะพวกนายเมื่อไหร่จะหยุดแซวเรื่องฉันกับยัยรินซะที”
ผมบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ก็มันน่ามั๊ยล่ะ มีอย่างที่ไหนที่หนุ่มหล่ออย่างผมจะเป็นแฟนกับยัยบ้าที่แสนจะเชยเฉิ่มใส่แว่นหนาเตอะ การแต่งตัวอยู่ห่างไกลคำว่าสวยไปล้านไมล์ ให้ตายเถอะถ้าไม่ติดตรงที่ว่าเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนะ คนอย่างผมไม่มีวันไปคบกับยัยเสร่อนี่ได้หรอก ซุ่มซ่ามก็เท่านั้น เปิ่นก็เท่านี้ ไม่รู้ว่าในชีวิตนี้
ยัยนี่จะหาคำว่ามีเสน่ห์ หรือน่ารักเจอหรือเปล่า
“ไปกันดีกว่าอย่าเสียเวลารำคาญ” ไอ้มาร์คพูดขึ้นก่อนจะเดินนำพวกเราออกจากห้องเรียน จากนั้นผมก็ไม่ได้สนใจอะไรยัยรินอีกเลย
MMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
“อ้าว! มิคกลับแล้วเหรอลูกวันนี้กลับบ้านซะดึกเลย หาข้อมูลทำรายงานกับรินได้เยอะไหมลูก”
“รินอยู่ทำรายงานเหรอฮะแม่”
“ใช่จ๊ะแล้วมิคไม่ได้ทำรายงานกันรินเหรอลูก”
พอแม่พูดจบผมก็รีบวิ่งออกมานอกบ้านและตะโกนหาป้าพร แม่ของยัยรินทันที
“ป้าพรฮะป้าพร รินกลับมารึยังฮะ”
“ยังนี่จ๊ะ ไม่ได้กลับมาพร้อมมิคเหรอลูก”
“แม่ฮะเดี๋ยวมิคกลับมานะฮะ”
ผมตะโกนบอกแม่ก่อนจะวิ่งอกจากบ้านทันทีแบบว่าเร็วกว่าปีแสง ผมต้องรีบกลับไปที่โรงเรียนด่วนเลย ยัยรินบ้านี่ สวยก็ไม่สวยแล้วยังทำอะไรไม่เข้าเรื่องอีก
ผมไม่ได้เป็นห่วงยัยนั่นหรอกนะ (น่าเชื้อ.....น่าเชื่อเนอะ)
“ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องอยู่ที่นี่” ผมกระหืดกระหอบวิ่งมาหายัยรินที่ห้องสมุด
ผมไม่จำเป็นต้องหาหรอกว่าเธออยู่ส่วนไหนของโรงเรียน แค่ผมเดินเข้าห้องสมุด
ก็เจอเธอแล้ว ผมคงลืมบอกไปว่ายัยรินเป็นบรรณารักษ์ แถมยังถือกุญแจองห้องสมุด
อีกด้วย เพราะงั้นจะเปิดปิดห้องสมุดตอนไหนก็ได้ไง
“มิคไปเที่ยวไม่ใช่เหรอกลับมาอีกทำไม” รินเงยหน้าจากกองหนังสือถามผม
“เธอยังไม่กลับบ้านก็เลยมาดู” ถ้ายัยรินมีเพื่อสักคนผมก็คงไม่ต้องรีบมาหาหรอก
บ้าชะมัด (เหนื่อยนะเนี่ย)
“ทำไมเธอไม่ยืมหนังสือกลับบ้านก่อนมานั่งหาแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จ”
“ก็รินขนกลับไม่ไหวนี่นา”
“ขนกลับไม่ได้ก็ไปหาเอาในเน็ตดิ มัวมานั่งเปิดหนังสืออยู่ทำไม”
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อยข้อมูลบางอย่างใช่ว่าจะหาได้จากอินเตอร์เน็ตได้นะ”
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างเซ็งๆที่เธอพูดก็ถูก ข้อมูลบางอย่างมันหาจากในเน็ตไม่ได้จริงๆแหละ
ส่วนยัยรินก็ดันเป็นประเภทที่ไม่ยอมคบใคร แล้วก็ไม่มีใครคบซะด้วยสิ
(อย่างหลังมากกว่ามั้ง)
“เธอไปทำเรื่องยืมปะเดี๋ยวฉันขนกลับเอง”
ความจริงผมทำรายงานคู่กับเธอน่ะ รู้สึกผิดนิดๆที่ปล่อยให้ยัยนี่มานั่งอยู่ที่ห้องสมุด
คนเดียวค่ำๆมืดๆ
ส่วนตัวเองออกไปเที่ยว
MMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
“เธอใช่ไหมที่ชื่อไอวริน” ไอ้นี่ชื่อเนคไท ผมก็อรู้จักมันอยู่หรอกมันเรียนอยู่ห้อง 5
ปกติมันไม่มาแถวห้อง 2 หรอกแต่ทำวันนี้มันถึงได้มาหายัยรินได้ก็ไม่รู้
“อืม ทำไมเหรอ” ยัยรินตอบทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ
คนปกติถ้ามีทักเราเราก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาดูว่าเขาเป็นใครป่าววะ
แต่ยัยนี่กลับไม่สนใจอะไรเลยนอกจากกองหนังสือของตัวเอง
ถึงว่าทำไมไม่มีใครคบ แฟรนลี่แบบนี้นี่เอง
“เธอมาคบกับฉันไหมละ”
O_O!!
ยัยรินเงยหน้าขึ้นมามองเนคไทโดยอัตโนมัติ
“นายไปพนันหรือบนอะไรกับใครไว้
กลับไปขอยกเลิกได้เลย” ยัยรินพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
ฉลาดเหมือนกันแฮะ ปรบมือ-ปรบมือ
“คิดได้เนอะ ฉันไม่ได้พนันอะไรกับใครไว้ทั้งนั้นแหละ ก็เห็นว่าเธอยังไม่มีแฟน
ก็เลยอยากคบด้วย”
“พูดง่ายเนอะ ผู้หญิงในโรงเรียนมีเป็นร้อยทำไมนายถึงไม่เลือก บ้าป่าว”
“มีเป็นร้อย แต่แบบเธอมีแค่คนเดียว เอาสั้นๆง่ายๆเลยนะ
ฉันอยากได้เธอน่ะ”
โครม!!!
ผมเตะเก้าอี้ที่อยู่ขวามือล้มลง ทำให้เก้าอี้ที่อยู่ข้างๆล้มตามไปด้วย
แค่ได้ยินไอ้บ้านั่นพูดผมก็อยากชกหน้ามันแล้ว อยากได้เธอ
เฮอะตลกเป็นบ้า คนสติดีดีที่ไหนจะมาอยากได้ยัยเฉิ่มรินกัน
หงุดหงิดโว้ยยยยย!!!!
“นายหึงรึไง ไม่ได้เป็นไรกันไม่ใช่เหรอ งั้นฉันขอนะ”
มันหันมาพูดกับผมพร้อมทั้งยักคิ้วให้
“แล้วที่นายมายืนพูด ฉอดๆๆๆๆ นี่ไม่มีชื่อหรือไง”
“ฉันว่าเธอไม่ได้เฉิ่มอย่างที่ใครๆ คิดแล้วล่ะ อยากรู้จักชื่อฉันใช่ไหม
บอกให้ก็ได้ฉันชื่อเนคไท ชื่อเท่ห์ใช่ปะ”
“เท่ห์ตายละ” ยัยรินเบ้หน้า
“รู้ชื่อแล้วตกลงเธอจะคบกับฉันแล้วใช่ปะ”
“นายนี่บ้าจริงๆด้วยแฮะ เพิ่งคุยกับผู้หญิงได้ไม่ถึง 5 นาที แล้วขอเป็นแฟน
แล้วใครเขาจะรับบ้างถามหน่อยเถอะ”
“ก็ไม่เคยมีนะ” ดูมันตอบได้หน้าตาเฉย หน้าด้านชะมัด
“งั้นก็ถือว่าฉันเป็นคนแรกละกัน”
โครม!!!
ผมหล่นจากเก้าอี้ทันทีหลังจากที่ยัยรินพูดจบ มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ยัยเฉิ่มรินนี่นะจะมีแฟน ผมคงฝันไป
แต่นั่นแหละผมไม่ได้ฝันไป เพราะหลังจากวันนั้นมายัยรินก็ไม่เคยสนใจผมอีกเลย
กลับบ้านก็กลับกับมัน อะไร อะไร ก็เนคไท เธอเปลี่ยนไปสนใจมันแทนผม
ทุกทีผมเคยเป็นที่ 1
แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลยด้วยซ้ำ
มิค : หงุดหงิดยัยรินไม่สนใจผมเลยอะ
ขอบคุณรูปภาพจากอากู๋กูเกิลนะคะ
ความคิดเห็น