คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP.1 Sai&Mein ปาฏิหาริย์รักครั้งสุดท้าย (การกลับมา)
ตอนที่ 5 การกลับมา
วันนี้เป็นวันเกิดของมีอินครับ ทุกปีเราจะฉลองวันเกิดของเธอด้วยกันแต่ปีนี้
เธอไปต่างประเทศแล้วเพื่อผ่าตัดเนื้องอก ซึ่งวันผ่าตัดก็ตรงกับวันนี้อีกเหมือนกัน
ผมนั่งมองล็อคเกตรูปหัวใจที่ตัวเองสั่งทำขึ้น หลังจากที่มีอินไปต่างประเทศแล้ว
คุณเชื่อไหมว่าแม้แต่สนามบินเธอยังไม่ยอมให้ผมไปส่ง เธอบอกว่าจะไปทำไมเดี๋ยวเธอก็กลับมา
“รีบกลับมานะมีอิน ฉันมีของขวัญวันเกิดจะให้เธอด้วยละ”
ผมมองล็อคเกตรูปหัวใจด้วยความภาคภูมิใจ ผมใส่รูปของผมกับมีอินไว้ข้างใน
ส่วนด้านหลังสลักคำว่า SAI & MEIN
“ทีเธอยังซื้อสร้อยให้ฉันได้เลย”
ผมหยิบสร้อยที่ห้อยคอขึ้นมาดูมันเป็นของขวัญวันเกิดที่มีอินสั่งทำให้ผม
มันเป็นรูปเด็กผู้ชายที่คอสลักเป็นรูปโซ่คล้องไว้ แสดงว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว นอกจากของขวัญจากมีอินแล้วก็มีรถสปอร์ตเป็นของขวัญจากคุณพ่อ
แล้วก็บ้านพักตากอากาศอีกครึ่งหลังจากคุณปู่คุณย่า ทำไมถึงได้แค่ครึ่งหลังนะเหรอ
ก็อีกครึ่งหลังเป็นของมีอินไง นัยหนึ่งก็คือเราเป็นเจ้าของร่วมกันนั่นเอง
“กริ๊งๆๆๆๆๆ”
โทรศัพท์บ้านดังขึ้น สิ่งที่ผมรอมาถึงแล้ว ผลการผ่าตัดของมีอินไงละ
“สวัสดีครับพ่อผลการผ่าตัดเป็นไงบ้างครับ”
“ฟังพ่อนะซาอิผลการผ่าตัดเรียบร้อยดีแต่....”
“แต่อะไรครับ” ผมรีบถามพ่ออย่าร้อนรน
“แต่มีอินหัวใจหยุดเต้นชั่วขณะ” เพียงเท่านั้นโทรศัพท์ก็หลุดมือผมไปทันที
“ซาอิฟังพ่ออยู่หรือเปล่า ซาอิ”
ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ถ้ารู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้
ผมคงไปกับเธอตั้งแต่แรก ไม่น่าเลย ผมไม่น่าปล่อยเธอไปคนเดียวเลยจริงๆ
“ฉันไม่ให้นายไปกับฉันหรอก ถ้านายไปแล้วเรื่องเรียนละ นายอยู่ที่นี่ดีแล้ว
จะได้อยู่เคลียร์งานให้ฉันด้วยไง
ถ้าฉันกลับมา แล้วรู้ว่านายไม่ได้ทำการบ้านให้ฉันละก็ฉันเล่นงานนายแน่”
นี่เป็นคำพูดที่มีอินพูดกับผมก่อนที่เธอจะเดินออกจากบ้านไป เธอเดินจากผมไปช้าๆ
ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ที่ผมจะไม่มีวันลืม ถ้าผมรู้ว่านี่จะเป็นคำพูดประโยคสุดท้าย
ที่เธอจะพูดกับผมละก็ผมคงไม่ปล่อยให้เธอเดินจากไป
“เธอสัญญาแล้วไงมีอินว่าเธอจะกลับมาเธอโกหกฉันทำไม .....ทำ ทำไม....”
มือของผมกำสร้อยไว้แน่นเท่าที่จะแน่นได้
“ฉันอยากให้เรื่องคืนนี้เป็นแค่ฝันแล้วพรุ่งนี้เธอจะไปปลุกฉันให้ตื่น”
ผมทำใจไม่ได้นี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้หนักที่สุด
“เสียใจด้วยนะครับเธออาจจะอยู่กับเราได้ไม่เกินหกเดือน....ไม่เกินหกเดือน....
หกเดือน...”
หมอโกหกไหนว่าหกเดือนไง แต่นี่ยังไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำ ยมบาลใจร้าย
เธอเพิ่งครบรอบ 18 วันนี้ทำไมถึงรีบพาเธอไปด้วย ทำไม...ทำไมมมมมมมมม
ผมยังคงมาเรียนตามปกติ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองทำในสิ่งที่มันงี่เง่าที่สุด
คือเชื่อฟังคำขอสุดท้ายของมีอินที่ว่าผมต้องมาเรียนและทำการบ้านให้เธอ
ทำอยู่แบบนั้นทั้งๆที่รู้ว่าเธอจะไม่กลับมา
แต่ผมก็ยังทำถึงแม้ว่ามันอาจไม่มีค่าอะไรเลย
แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามีอินยังอยู่กับผม
เรายังอยู่ด้วยกันในห้องเรียนกับโต๊ะเรียนที่นั่งติดกันนี้
“พี่มีอินยังไม่หายป่วยอีกเหรอคะ หรือว่าพี่มีอินไม่อยู่แล้ว”
“อย่ามาพูดพล่อยๆนะ”
ผมตวาดใส่ยัยมิ้น ยัยผู้หญิงที่ทำให้ผมตบมีอิน ทั้งๆที่ผมนั่งสงบอยู่ในโรงยิมแล้วนะเนี่ย
ยัยี่ยังมารนหาที่ กวนอารมณ์ผมอยู่ได้
“ทำไมพี่ซาอิพูดกับมิ้นแบบนี้ละคะ”
“ก็เธอไม่ใช่เหรอที่ทำให้ฉันทะเลาะกับมีอินน่ะ”
“ทำไมพี่ซาอิพูดแบบนี้ละคะ พี่มีอินเป็นคนตบมิ้นนะ”
“ไปซะ” ผมบอกเธอ ก่อนที่ผมจะหมดความอดทนและลุกไปบีบขอขาวๆนั่น
“พี่ซาอิว่าไงนะคะ”
“ฉันบอกให้เธอออกไปจากตรงนี้ซะ” ผมเริ่มตวาดใส่เธอ
“พี่ซาอิ....”
“ไปสิ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนและบีบคอเธอ”
ผมตวาดเธอดังขึ้นอีก
มิ้นถึงได้วิ่งออกจากโรงยิมไป
ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
โป๊กกก!!!!!
“โอ๊ย!!!”
ไอ้บ้าที่ไหนมันเขวี้ยงลูกบาสใส่ผมวะ ไอ้วินกับไอ้เก่งแน่ๆ
แบบนี้คงไม่มีใครกล้าอีกแล้วนอกจากมันสองคน
“มีอิน...” ผมพูดเหมือนคนกำลังละเมอ หรือผมละเมออยู่จริงๆกันแน่
ทำไมผมเห็นมีอิน ทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้ได้
“เย็นแล้วทำไมไม่กลับบ้าน” เธอยิ้มให้ผม ผมว่าผมคงไม่ได้ตาฝาดแล้วละ
“ของขวัญฉันละ”
เธอทวงหลังจากนั่งลงข้างๆผม เสี้ยวนาทีผมดึงเธอเข้ามากอด
ผมไม่ได้ฝันไปนะ
“ฉันหายใจไม่ออก” เธอพยายามดันผมออก แต่ผมไม่ยอมหรอก
ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ตรงนี้กับผม
“ใช่เธอจริงๆด้วย”
“นายไม่อยากให้ใช่หรือไง”
ผมก้มลงจูบเธอทันทีหมั่นเขี้ยวดีนัก
“คิดถึงเธอจัง” ผมพูดก่อนจะจูบเธออีกรอบ
“ปล่อยได้แล้วฉันนั่งไม่ถนัด”
เธอพยายามลงจากตักของผม
และแน่นอนว่าผมไม่ยอมอยู่แล้ว
“มาได้ไง” ผมถามพลางเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าเธอไปด้วย
“ก็ง่ายๆบินมาไง ฉันไปที่บ้านเห็นว่ามันเย็นแล้ว แต่นายก็ยังไม่กลับไปสักที
ก็เลยมาที่นี่ไง”
“ทำไมไม่โทรหาฉันละ”
“ก็นายคิดว่าฉันตายแล้วไม่ใช่ไง”
“ก็คุณพ่อ....”
“คุณลุงบอกว่ายังพูดไม่จบ สายก็ตัดไปเลยทุกคนเป็นห่วงนายนะ
พยายามโทรหานายโทรศัพท์ก็ไม่เปิด โทรเข้าบ้านก็ไม่ได้ นายทำอะไรกับโทรศัพท์บ้านกันแน่เนี่ย”
“ก็ฉันไม่อยากได้ยินใครโทรมาบอกว่าเธอตายแล้วนี่นาก็เลยปิดโทรศัพท์แล้วก็ดึงสายโทรศัพท์บ้านออกด้วย”
“นายนี่มันบ้าจริงๆ”
“อืม นั่นสินะ แต่ว่าตอนนั้นฉันกลัวจริงๆนะ”
“ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไง แล้วไหนของขวัญของฉันละ
เลยวันเกิดฉันมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย”
“อ่ะ เอาไป" ผมพูดพลางถอดสร้อยที่คอให้เธอ
“อี๋ย์....ตัวเองใส่แล้ว”
เธอพูดพลางเอาล็อคเกตขึ้นมาดู
“ฉันสั่งทำพิเศษเลยนะเนี่ย”
“อะไรอะ SAI
& MEIN ฉันบอกเหรอว่าจะแต่งงานกับนาย”
“ถ้าไม่แต่งฉันจะปล้ำเธอ”
“นายกล้าเหรอ" แทนคำตอบผมก้มลงไปจูบเธออีกรอบ
คราวนี้ผมจะจูบเธอให้นานที่สุด โคตรมีความสุขอะ
PS.ผมไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เราจะต้องไปเจอสังคมแบบไหน
ในวันข้างหน้า สิ่งที่ผมรู้ตอนนี้คือผู้หญิงคนนี้จะอยู่กับผมตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม และผมเองก็จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องผิดพลาดเหมือนในอดีตเด็ดขาด
แค่เชื่อใจคนที่เรารัก เราจะสามารถก้าวผ่านทุกอย่างได้ เชื่อผม.....(...SAI...)
ซาอิ : รัก สิ่งนี้ฉันอยากให้เธอคนเดียว
มีอิน : รักสิ่งนี้ฉันมอบให้นายตลอดไป
THE END
ความคิดเห็น