คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP.1 Sai&Mein ปาฏิหาริย์รักครั้งสุดท้าย (ล้างปาก)
ตอนที่ 2 ล้างปาก
“มีอินตั้งแต่คบกันมา เราไม่เคยจับมือกันเลยนะ เวลาไปเที่ยวด้วยกันทีไร
ก็ไม่เคยได้จู๋จี๋อย่างคู่อื่นเขาเลย พอไปเดินห้างด้วยกันเจอซาอิทีไร
เธอต้องลากมันกลับบ้านทุกที”
“โชคพูดมาหมายความว่าไง”
ยัยมีอินกับโชคมายืนทะเลาะอะไรกันตรงนี้เนี่ย ผมเปล่าแอบดูนะอย่าใส่ร้าย
ผมชอบหลบพวกสาวๆ (ก็คนมันหล่อ) มาอยู่แถวนี้ประจำ (มันเงียบดี)
“เธอแทบไม่มีเวลาให้ฉันเลยนะ”
“อยากพูดอะไรก็พูดมาไม่ต้องอ้อมค้อม”
“ฉันขออะไรเธอไม่เคยให้ฉันเลย”
“นายขอเป็นแฟนฉันก็เป็นให้แล้วไงจะเอาอะไรอีก”
“ฉันขอจูบเธอได้ไหมล่ะ”
“ฉันไม่.....”
ไอ้บ้านั่นจูบยัยมีอินอ่ะ ทำได้ไงฉันอยากจะฆ่า แกชะมัดไม่เกิน 5 วินาที
ยัยมีอินก็ผลักอกมันออกแล้วตบอย่างแรง
“กล้าดียังไง”
ผมเดินเข้าไปหาเธอและชกหน้ามันพลางดึงยัยมีอินไปไว้ข้างหลัง
“ฉันแตะต้องเธอไม่ไดเลยใช่มั๊ย เนี่ยเหรอที่เธอบอกว่ามันแค่เพื่อนน่ะ
เพื่อนแบบไหนเขาอยู่ด้วยกันบ้าง เธอกับมันมีอะไรกันแล้วใช่มั๊ยล่ะ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
ผมชกหน้ามันเต็มแรงเลือดกลบปาก ถ้ายัยมีอินไม่ดึงผมไว้มันเละแน่
“มีอินเราเลิกกัน”
มันพูดอย่างหน้าด้านๆก่อนจะลากสังขารของตัวเองเดินจากไป
“ไม่ต้องมาให้เราเห็นหน้าเลยนะโว้ย”
ผมตะโกนไล่หลังมันก่อนจะหันมาหายัยมีอินแล้วจับบ่าเธอไว้
“นายจะสมนำหน้าฉันเหรอ”
“ฉันจะล้างปากเธอ”
ผมพูดก่อนจะก้มลงไปจูบเธอ หัวใจของมีอินเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
จนผมกลัวว่ามันจะทะลุหน้าอกของเธออกมาผมเลยถอนจูบออก (เสียดายชะมัด)
ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด
“เธอเสียใจไหมที่เลิกกับมัน” ผมถามพลางลูบผมมีอินเบาๆ
“ฉันเสียใจที่นายจูบฉันมากกว่า”
“ไอ้โชคมันก็จูบธอจูบแรกซะด้วย”
“มันไม่ได้จูบฉันเหมือนที่นายทำนี่มันแค่แตะริมฝีปากแต่นาย.....”
กรุณาอย่าคิดต่อนะครับ
“งั้นถือว่าฉันเป็นจูบแรกของเธอล่ะกัน อย่าไปจำไอ้ผู้ชายคนนั้นเลย”
ผมจับบ่าเธอให้มาเผชิญหน้ากับผมอีกครั้ง
“แค่ผู้ชายคนเดียวเดี๋ยวฉันหาให้ใหม่ก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ
เรื่องแค่นี้สบายมาก”
“เพื่อนที่ไหนเขาจูบกันล่ะ”
“ฉันล้างปากให้เธอต่างหากไม่เห็นขอบคุณสักคำเลย” ผมแกล้งพูด
“ขอบคุณ” มีอินบ้าจี้ตามผมซะด้วย
“เปลี่ยนจากขอบคุณช่วยทำการบ้านเคมีได้ป่ะ”
“หน็อย....”
มีอินวิ่งไล่ตีผม
“แค่กๆๆ”
“.....”
“แค่กๆๆ”
“.....”
“แค่กๆๆ”
“เป็นไรมากป่ะเนี้ย”
ผมหยุดวิ่งเป็นรอบที่สามก่อนจะหันมามองมีอิน เธอยิ้มให้ผมก่อนจะส่ายหัว
แล้วใช้มือที่ปิดปากเช็ดกระโปรง ผมสังเกตเห็นน้ำอะไรสักอย่างเปื้อนกระโปรงเธอด้วยล่ะคงเป็นน้ำลายมั้ง
“เฮ้ย!”
มีอินล้มลงกับพื้นผมรีบวิ่งไปดูเธอ ที่ผมเห็นเมื่อกี้เป็นเลือดอ่ะผมรีบอุ้มมีอิน
ส่งโรงพยาบาลทันที
“เนื้องอกในสมองขั้นที่ 4 หมายความว่าไงครับหมอ”
ผมถามหลังจากที่หมอบอกผมว่ามีอินเป็นเนื้องอกในสมองขั้นที่4
“คุณคงเคยได้ยินคำว่ามะเร็งขั้นที่ 4 มาแล้วมันก็เหมือนกันล่ะครับ”
“มะเร็งขั้นที่ 4 มะเร็งระยะสุดท้ายเนื้องอกในสมองขั้นที่
4 เนื่องอกในสมองระยะสุดท้ายหมายความว่าเพื่อนผมเป็นเนื้องอกในสมองระยะสุดท้ายเหรอครับหมอ”
“เสียใจด้วยนะครับเธออาจจะอยู่กับเราได้ไม่เกิน 6 เดือน”
ผมเดินออกมาจากห้องนั้นอย่างคนไร้วิญญาณตรงไปหายัยมีอินที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ
“โรคอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมเธอไม่เป็น”
“.....”
พยาบาลที่อยู่แถวนั้นหันมามองหน้าผมเธอคงคิดว่าผมบ้าล่ะมั้ง
“ทำไมต้องเป็นเนื้องอกห่ะ...ทำไมต้องเป็นเนื้องอกในสมอง...ทำไม...ทำไม...”
ผมยืนพิงอยู่หน้าประตูห้องของมีอินยังไม่กล้าเข้าไปตอนนี้ผมอยู่ในช่วงทำใจ
ว่าแต่โรคมันเลือกเป็นกันได้ด้วยเหรอเนี่ย
“ห้ามโทรบอกพ่อนะ”
มีอินพูดขณะที่ผมกำลังเก็บของจะกลับบ้าน
“เรื่องอะไร”
ผมแกล้งถามเผื่อเธอยังไม่รู้
“นายอย่าไก๋”
มีอินรู้จริงๆด้วย
“นะซาอิฉันขอร้อง”
เธอจับมือผมเขย่า
“นายสัญญาแล้วนะ”
มีอินยิ้มให้ผมนำ้ตาเธอไหลอาบแก้มให้ตายสิผมสงสารเธอจัง
ซาอิ : ฉันล้างปากให้เธอนะเนี่ย
ขอบคุณรูปภาพสวยๆจากอากู๋กูเกิลนะคะ
ความคิดเห็น