love Stop รักนี้หยุดที่เธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

สายลมที่พัดมาเอื่อยๆ ทำให้ผมยาวดัดลอนสีน้ำตาลของหญิงสาวคนหนึ่งปลิวไสวท่ามกลางสายลม 
''นายเรียกฉันมามีอะไรเหรอ''หญิงสาวพี่แบบเขินอาย
''ฉันมีเรื่องอยากจะบอกเธอหนะ'' 
''เรื่องอะไรเหรอ''หญิงสาวพูดอย่างตื่นเต้น หญิงสาวคิดว่าที่เขาเรียกมาก็เพราะจะให้ของขวัญครบรอบของเธอ
''เราเลิกกันเถอะ'' 
''ทำไมหละ ฉันไม่ดีตรงไหน''เสียงสั่นๆของหญิงสาวเอ่ยขึ้น
''เธอมันน่าเบื่อ '' ชายหนุ่มพูดอย่างรำคาญ
''อ้อ!  แล้วฉันก็มีคนใหม่แล้ว'' ชายหนุ่มพูดต่อ  แล้วชายหนุ่มก็หันหลังเดินจากไปอย่างช้าๆจนลับสายตาของหญิงสาวนั่งก้มหน้าแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา เธอคิดว่าเขาจะให้ของขวัญการที่คบรอบ1เดือน ของเธอกลับเขา
''เธอไม่เคยรักฉันเลยหรอ''แล้วคิดในใจว่าผู้ชายทุกคนเห็นผู้หญงเป็นของเล่นหมดเลยเหรอ
เธอเชื่อใจเขาตลอด1เดือนที่คบกันมา.. แต่ทำไมเขาต้องทำกับเธออย่างนี้
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
''ยัยเอแคลลลล''อะไรใครมันมาตะโกนอยู่ข้างฉันเนี่ย- -''
''ฮะ!! อะไรแกนี่ยแอล อยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำไม'' ฉันชื่อว่าเอแคล เรียนองยู่ระดับชั้นม.5โรงเรียนฉันจะมีหอให้สำหรับเด็กที่บ้านอยู่ไกลซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีฉันส่วนรูมเมทฉันก็คือยัยแอลเนี่ยแหละ ส่วนที่ฉันพูดอยู่ด้วยก็คือเพื่อนฉันชื่อว่าแอล เป็นเพื่อนที่ฉันสนิทด้วยตั้งแต่เด็กๆเลย 
''ก็ฉันเรียกตั้งหลายรอบจนนกแถวนี้ยังรำคาญแล้วบินหนีเลย'' อย่ามาเวอร์ -0-
''เออๆชั่งมัน คาบต่อไปเรียนอะไรนะ'' ฉันหยุดเถียงแล้วหันไปถามยัยแอล
''อีก10 นาที เรียนพละ'' 
''เราโดดกันมั้ย ฉันไม่อยากเรียนอะTT''
''ไม่!! เธอโดดมาหลายครั้งแล้วนะ ถ้าเธอสอบไมผ่านฉันจะไม่ช่วยแกร์แก้น้ะเอแคล'' หึ แกร์มันก็เพื่อนใจร้าย --''
''ก็ได้ ฉันไปเรียนก็ได้TT''
''ทำหน้าให้มันดีใจหน่อยสิ''แอลเอามือมาจับที่แก้มฉัน
''พวกเราไปเรียนกัน'' เสียงเพื่อนในห้องตะโกนมา ดูเหมือนยัยนี่อยากจะเรียนมากเลยนะ
''ปะ! เอแคลไปเรียนกัน'' 
''อ้าว! เอแคลวันนี้ลมอะไรหอบให้เธอมาเรียนได้หละ ปกติเห็นว่าคาบนี้ทีไรโดดทุกทีหนิ'' ยัยเกนนี่พูดด้วยน้ำเสียงดูถูกตามด้วยสมุนของยัยนี่อีก2คน ยัยนี่เป็นคนที่ฉันไม่ถูกด้วยที่สุดในห้องแล้ว
''สงสัยลมความเสือก!! ของคนแถวนี้หละมั้ง'' --* ฉันพูดกระแทกเสียง
''พวกเราครูบอกว่าไปประชุม30นาทีเดี๋ยวมา ให้ทุกคนซ้อมวอลเลย์บอล ครูมาถึงก็จะสอบเลย''หัวหน้าห้องฉันตะโกนบอก แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปหยิบลูกวอลเลย์บอลมาซ้อม
''ไปเถอะเอแคล เราไปซ้อมกัน'' แอลชวนฉันไปซ้อมบอล 
''30นาทีจะซ้อมทันมั้ยน้ะ ยิ่งโดดเรียนบ่อยอยู่'' เกนนี่เอ่ยขึ้นขณะที่ฉํนกำลังจะหันหลังเดิน นี่มันยั่วโมโหฉํนชัดๆ-..-
''ทำไมหละอย่างกับเธอเก่งมากเรยสินะ''
''เก่งกว่าเธอก็แล้วกัน'' เกนนี่พูด
''เธอมันก็ไม่ต่างจากฉันหรอก''ฉันพูดด้วยสายตาเหยียดหยามปนดูถูก^^'
''งั้นสอบวันนี้เราลองดูกันมั้ยละว่าใครจะทำได้ดีกว่า'' เกนนี่พูดอย่างมั่นใจ
''ได้!!'' ฉันที่ไม่เคยยอมให้ใครมาดูถูกจึงรับคำท้าแบบส่งเดช ทำไงดีนะก็ฉันไม่เคยเรียนวอลเลย์บอลเลย(คือโดดบ่อย)
''แอลเธอช่วยสอนฉันหน่อยได้มั้ย?'' หลังจากที่รับคำท้าบ้าๆนั้นแล้วฉันก็รีบวิ่งมาอ้อนให้ยัยแอลช่วยนะสิ
''ไม่ แกร์ก็น่าจะรู้ว่ายังไงแพ้อยู่แล้ว''หืมมม!!! คำพูดให้กำลังใจฉํนเหลือเกิน-.-
''ก็ยัยนั่นมันดูถูกฉันอ้ะ น้ะ น้ะ^^ ก็ยังดีกว่าเล่นไม่เป็นหนะ''
''ก็ได้ แต่วันหลังแกร์ไม่ควรคิดให้ดีก่อนละกัน''สุดท้ายแกร์ก็ช่วยฉัน
''โอ๊ยยย! เล่นไม่เป็น ปวดหัวรู้งี้น่าจะโดดเรียนดีกว่า'' อะไรก็ไม่รู้บอลไม่ค้างบนต้นไม้ ก็โดนหัวเพื่อน
''สมแล้วแหละ นี่คือบทเรียนสำหรับคนอวดเก่ง'' ยังจะซ้ำเติมฉันอีก แกร์อยู่ข้างใครกันแน่เนี่ยTT
''อ้าว!! นักเรียนมาเข้าแถวเตรียมได้แล้วคลับ''เนี่ยน้ะครู!! -0- ที่ฉันตกใจคือหน้าตาที่หล่อเกินมนุษย์เอ้ย!! หล่อเกินหน้าเกินตาไปแล้ว ฉํนคิดว่าสที่ยัยเกนนี่อยากเรียนวิชานี้ก็เพราะหน้าตาครูเขาเนี่ยแหละ --
''มาเลยคลับเลขที่แรก'' 
''เลขที่25'' เลขที่นี้มันคุ้นๆน้ะ   เอ้ย!!นี่มันเลขที่ฉันนี่
''เราไปกินนข้าวดีกันดีกว่าเดี๋ยวโรงอาหารจะคนเยอะ''ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากที่เลิกเรียนพละ  คงไม่ต้องพูดถึงตอนสอบแพ้ราบคาบจ้ะ คะแนนเต็ม20 ฉันได้10 ครึ่งต่อครึ่งเรยไม่ต้องได้ทำรายงานส่งครู ส่วนเกนนี่ 20เต็ม
''เอแคลวันหยุดแกร์จะกลับบ้านมั้ย''แอลถาม
''ก็น่าจะกลับอ่ะ ว่าจะไปหาพี่จีน่ากับพี่ไทจิอ่ะ ไม่ได้ไปหามาหลายอาทิตย์ละ''อ้อ!! ฉันลืมบอกนะค่ะว่ามีพี่ชายกับพี่สาว ส่วนฉันคือน้องคนสุดท้อง พี่สุดคือพี่ชาย ที่ฉันมีกันอยู่แค่นี้เพราะว่าพ่อแม่ของฉันเกิดอุบัติเหตุตั้งแวต่ฉันอายุ 6 ขวบ พี่ฉันก็ต้องเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่บ้านฉันมีฐานะไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีกิน-*-
''ฉันไปด้วยนะเอแคล ฉันอยู่หอคนเดียวฉันกลัวผี TT''
''ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านมีเหรอที่ฉันไม่ให้เธอไปหนะ'' กลับบ้านทีไรมียัยนี่ติดไปด้วยทุกที ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา --*
''ฉันรักแกร์จัง^^//'' ฉันก็เห็นพูดงี้ทุกทีอ่ะ
''ไปห้องสมุุดกันมั้ยเอแคล?''
''อย่าถาม เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบที่สงบ'' สำหรับฉันต้องเดินห้าง เข้าผับ งานสังสรรค์ ^^' ถ้าไม่จำเป็นจริงๆฉันจะไม่เข้าห้องสมุดเด็ดขาด
''งั้นฉันไปละนะ'' แอลเอ่ย
''อีก5นาทีหมดเวลาแล้วน้ะ'' ฉันหรอกมันหนะ ความจิงเหลือตั้ง20นาที 
''มุขนี้มันเล่นไม่ได้แล้วนะเอแคล'' แอลยื่นข้อมือให้ดูนาฬิกา
''อีก20นาทีเองไม่ต้องไปหรอก''ฉันตื้อไม่อยากให้มันไปนะสิ เดี๋ยวไม่มีเพื่อน
''ไม่ได้ วังนงนี้ฉันต้องไปดูหัวข้อรายงานที่จะเขียน''
''เดี๋ยวดูวันอื่นก็ได้'' ฉันพูด
''ฉันไม่ชอบหมักหมมงานแบบแกร์'' ความจริงไม่ทำให้เดือดร้อนซะเท่าไหร่^^
''น้ะ น้ะ!'' ฉันอ้อนทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แอลเป็นคนที่มั่นคงในคำพูดมาก
''ไม่เป็นไรน่าเดี๋ยวฉันดูหัวข้อมาให้เธอด้วย บ้าย บาย เพื่อนรัก'' แอลหันมาโบกมือ แล้วรีบวิ่งไป