สาวสุดเปิ่น อลวลรักหนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #5 : คบกันแล้วก็ดี

“อ่อ ป่าว”ไมค์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ แถมยังหลบสายตาฉันอีก ไมค์เป็นอะไรกันนะ

“หรอ อืมๆ”ฉันพูดจบ แล้วเดินไปในสวน

            ฉันนั่งของฉันไปเพลินๆ  แล้วนานๆไป ฉันเริ่มเบื่อแล้ว  ฉันก้อเลยไปเดินเล่น แล้วสักพักไมค์ก้อมาตามฉัน ไปกินข้าว

“ข้าวฟ่างไปกินข้าวได้แล้ว”

“อ่อ หรอ”ฉันพูดแล้วกำลังจะเดินไป

“เดี๋ยวสิ ข้าวฟ่าง ฉันมีอะไรจะถามเทอ”ไมค์บอกกับฉันที่กำลังจะเดินไป ฉันลเยต้องหยุด แล้วหันมาด้วยความงุนงง

“ว่าไงหรอ”

“เทออยากให้ฉํนคบกับฮานะรึป่าวน่ะ”ไมค์ถามฉันด้วยน้ำเสียงจิงจัง

“นายถามฉันทำไม นายไม่ถามใจตัวเองดูล่ะ”ฉันถาม

“ฉันอยากรู้คำตอบจากเทอ เพราะเทอเป็นเพื่อนของฉัน”ไมค์บอกกับฉัน โดยที่เค้าไม่รู้ว่าฉันเจ็บปวดกับคำว่าเพื่อนของเค้ามากแค่ไหน

“นายชอบเค้า นายก้อคบกับเค้าสิ”ฉันบอกไป แม้ว่าในใจฉันจะเจ็บก้อตาม  ฉันไม่สามารถรั้งเค้าไว้ได้ ถ้าฉันบอกกับเค้าไม่ให้คบ ฉันก้อดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป  ฉันคงทำได้แค่ปล่อยให้เค้าไปกับคนที่เค้ารัก ทำได้แค่นี้จิงๆ

“แต่ฉัน.........”ไมค์พยายามจะพูดออกมา แต่ฉันไม่ฟังอะไรจากไมค์ เลยเดินเข้าบ้านไมค์ไปทันที

“พี่ข้าวฟ่าง แล้วพี่ไมค์ล่ะ”หญิงถามฉันอย่างสงสัย

“อ๋อ อยู่ข้างนอกน่ะจ้ะ”ฉันบอก

“เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะจ้ะ”ฉันบอกกับหญิง แล้วเดินไปลาพ่อแม่ของเค้า

“สวัสดีค่ะ ข้าวฟ่างขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”ฉันเดินไปลาพ่อแม่ของไมค์ จากนั้นฉันก้อตรงกับบ้านทันที

“กลับมาแล้วค่า”

“ทำไมเพิ่งกลับ นี่มันเย็นมากแล้วนะ”แม่ถามฉัน

“ก้อๆ ข้าวฟ่างไปบ้านเพื่อนมา”ฉันบอกแม่ไปตามความจริง

“แล้วทำไมไม่โทรบอก”แม่ถามฉัน

“ขอโทดค่ะ แม่ ทีหลังข้าวฟ่างจะโทรบอกค่ะ”ฉันบอกอย่างรู้สึกผิด แล้วฉันก้อเดินขึ้นห้องไป ทั้งที่แม่ฉันจะเรียกไปกินข้าวก้อตาม

“ทำไม นายไม่คิดถึงความรู้สึกฉันบ้างนะ”ฉันพึมพำกับตัวเอง แล้วน้ำตาก้อเริ่มไหลออกมา  ฉันนั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง

            วันนี้ฉันทำอะไรช้ามากมาก  จนถึงโรงเรียนที่ฉันเรียกอยู่  เฮ้อ คิดแล้ว ฉันไม่อยากเข้าโรงเรียนเลย  ฉันคงทนดูไม่ได้หรอกนะ ถ้าไมค์จะคบกับฮานะอย่างจิงจัง

“อ้าว เทอมาแล้วหรอ”ไมค์ถามฉัน ขณะที่เค้าอยู่กับฮานะ เค้าคงทำตามที่ฉันบอกจิงๆสินะ

“อืม”ฉันตอบไปแค่นั้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน

“เป็นอะไรน่ะ”ไมค์ถามฉันด้วยท่าทางเป็นห่วง

“นายอย่ามายุ่งกับฉันได้มั๊ย!!!!”ฉันตวาดใส่ไมค์

“เทอเป็นอะไร”ไมค์ถามฉันซ้ำ

“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”ฉันพูด แล้ววิ่งออกไปนอกห้องด้วยสีหน้าเส้าๆ

            ฉันไม่อยากกลับห้องเลย ไม่อยากไปดูไมค์กับฮานะอยู่ด้วยกัน ทำไมกันนะ ทำไมไม่สนใจฉันบ้างล่ะ และฉันก้อเดินมาเรื่อยๆ แล้วฉันก้อได้ยินเสียงใครคนนึงตะโกนบอกกับฉันว่า

“เฮ้ย หลบหน่อยๆ”เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น แลบะวิ่งมาทางฉันด้วยความเร็ว จนชนกับฉันอย่างจัง

“นี่นาย!!!”ฉันกำลังจะด่าเค้า แต่ว่าพอเค้าเงยหน้าขึ้นมา ฉันไม่กล้าแม้แต่สบตา เพราะเค้าหน้าตาคล้ายไมค์มาก

“ฉันบอกเทอให้หลบๆ ทำไมเทอถึงขวางฉัน!!!”เค้าตวาดใส่ฉัน แล้วลุกขึ้นปัดกางเกง

“แล้วนายวิ่งยังไงไม่ทราบ  ถึงได้มาชนฉัน นายเป็นคนชนฉันแล้วยังจะมาว่าฉันอีกเหรอ!!!”ฉันตวาดใส่เค้ากลับ และลุกขึ้น

“โอ๊ะ! แย่แล้ว”เขาอุทานออกมา เมื่อมองไปด้านหลังฉัน

            ฉันเลยมองตามเขาไป แม้จะระยะไกลพอสมควร แต่ฉันก้อเห็นคนสองคนกำลังเดินตรงมาทางที่ฉันและเค้ายืนอยู่

“นี่เทอ!!! หลบเร็ว!!!”คนที่หน้าตาเหมือนไมค์ไม่พูดเปล่า ดึงมือฉันให้หลบข้างหลังเสากะทันหัน ทำให้ฉันเกือบหกล้ม เพราะตั้งตัวไม่ทัน