{ 2PM } This time for short fic ♡ .

ลำดับตอนที่ #7 : KHUNWOO : JUST THE FIRST TIME ( 1/1 )

 

อ้อมกอด …ในทุกคืนที่มอบความอบอุ่นให้แก่ผม แต่ผมไม่เคยได้สัมผัสร่างกายของเขาเมื่อตื่นเช้าขึ้นมา
ทุกเช้า ...ผมตื่นขึ้นมาพร้อมดวงตาพร่ามัวที่เลอะคราบน้ำตา ...ทุกอย่างมันกำลังทำให้ผม ทนกับมันแทบไม่ไหว

 

    มีแค่เพียงเหตุผลเดียวที่ผมยังทนอยู่ตอนนี้ ...คือ รักจนไม่สามารถจดจำอะไรได้เมื่อได้รับอ้อมกอด

 

 

 

 

 

อูยองค่อยๆเปิดดวงตาหลังจากปิดมันมาได้สักพักเพื่อเป็นการคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างและพักผ่อนร่างกายที่อ่อนล้าของเขา เหนื่อยเหลือเกิน ...เหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่และสิ่งที่ต้องมองเห็นตรงหน้า

 

 

 

คนที่อูยองรัก ...และคนที่พร่ำบอกว่ารักเขามากกว่าใครๆ กอดเอวกับคนอื่นอย่างไม่แคร์สายตาใครและไม่แคร์สายตาอูยองด้วยเช่นกัน ...ซึ่งอูยองก็รู้ดีว่านิชคุณรู้ว่าอูยองอยู่ตรงนั้น แต่สิ่งที่อูยองทำได้มีแค่เพียงแกล้งทำเป็นไม่เห็นรีบจ่ายตังและออกไปจากร้านกาแฟนี่ซะ

 

 

 

 

 

ผู้หญิงคนนั้น ...ใจร้ายจริงๆ

 

 

 

 

ไม่มีทางหรอกที่อูยองจะเข้าใจผิด ไม่มีทางเลยจริงๆที่เพื่อนสาวที่เขาสนิทจะต้องมาวุ่นวายและคล้องแขนกับแฟนหนุ่มของเขาอย่างงั้นแถมยังไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยยิ่งกว่าไปกับอูยองเสียอีก ถ้ามันไม่ใช่อาการของ คน – นอก – ใจ

 

 

 

เมื่อเดินออกจากร้านอูยองก็ยืนดูหนุ่มสาวผ่านทางกระจกสักพัก และต้องสะดุ้งเมื่อนิชคุณหันมาสบตากับอูยองพอดี อูยองส่งยิ้มให้นิชคุณเล็กน้อยก่อนน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวและเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดก่อนหยุดพักที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านของอูยอง

 

 

นิชคุณคงไม่คิดว่าอูยองเห็นพวกเขาหรอกมั้ง ...แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง อูยองกำลังทำอะไรอยู่ จะหลอกตัวเองอย่างนี้ทุกวันเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา คำถามมากมายแล่นอยู่ในหัวอูยองและเขาไม่สามารถไล่มันออกไปจากหัวเขาได้ แม้แต่ตอนนอนหลับอะไรพวกนี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในสมองเขาอยู่ดี

 

 

 

และมันจะไม่เจ็บปวดขนาดนี้หากคำถามพวกนี้ไม่ซึมซับจากสมอง ...เข้าสู่หัวใจ

 

 

ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดอูยองจึงลุกขึ้นจากตรงนั้น ดึงตัวเองออกจากภวังค์แห่งความคิดที่ชวนปวดหัวได้ไม่น้อยและพาร่างกายที่เหนื่อยและอ่อนแรงจากการใช้ความคิดกลับบ้านและทิ้งร่างกายที่หนักหน่วงและเต็มไปด้วยความเมื่อยล้าลงบนที่นอนและหลับไปอย่างไม่ต้องการคิดอะไรแล้วทั้งนั้น

 

 

พักผ่อนร่างกาย ...เพื่อรับความเจ็บปวดใหม่อีกครั้งในตอนเช้า

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

“อูยอง …”กระซิบกระซิบคนน้องอย่างแผ่วเบาก่อนค่อยๆนอนลงข้างๆและใช้แขนแกร่งโอบกอดร่างบางเพื่อให้ความอบอุ่น อูยองคงหลับไปนานแล้ว และคงไม่ตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้แน่ๆ เพราะอูยองค่อนข้างขี้เซาอยู่เหมือนกัน

 

 

เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดต่ออูยอง และเขาไม่สามารถหาสิ่งใดมาเป็นข้ออ้างได้หากอูยองถามเรื่องเขากับเพื่อนสาวคนสนิทของอูยอง และเข้าอยู่ไม่ได้แน่ๆหากขาดอูยองไป และเขาเองก็คงเหงาไม่น้อยเช่นกันถ้าขาดผู้หญิงคนนั้นไป

 

 

 

 

...แล้วเขาต้องทำยังไงต่อไปล่ะ?

 

 

 

 

“พี่คุณ ...ทำไมถึงได้กลับดึกนักล่ะครับ”อูยองลืมตาขึ้นสบตานิชคุณและพยายามมองหน้าคนพี่ให้เป็นธรรมชาติที่สุด ...แต่จะทำได้ยังไงน้ำตาที่อูยองพยายามกลั้นมันมาตั้งแต่ตอนที่เพื่อนสาวของเขาคบหากับนิชคุณในฐานะ ชู้สาว ตอนนี้เขาไม่สามารถอดกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว

 

 

 

 

“อูยอง ...”อีกแล้วหรอนิชคุณทำให้อูยองร้องไห้อีกแล้วหรอ คนตัวเล็กที่เคยสดใสร่าเริงถึงแม้ว่าต้องเจอเรื่องร้ายต้องมาร้องไห้ เพราะคนแย่ๆอย่างนิชคุณอีกแล้วหรอ?  เลว นิชคุณเลวที่สุด และไม่สมควรจะอยู่ร่วมกับอูยองแล้วจริงๆ

 

 

 

 

“ทำไม ...พี่ถึงได้กลับดึกทุกวันเลยล่ะครับ ผมคิดถึงพี่แทบแย่พี่รู้บ้างไหม”อูยองทุบอกคนพี่ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่หากยังไม่อยากออกจากอ้อมกอดนี้สักนิด อูยองจะทำยังไงดี ควรทำยังไงดี?

 

 

 

 

“อะ ...พี่ก็ไป”...หาผู้หญิงคนอื่น โอบกอดผู้หญิงคนอื่น บอกรักผู้หญิงคนอื่น

 

 

 

“ไปทำงานไงครับ อูยองเห็นเพื่อนร่วมงานของพี่ใช่มั้ยล่ะที่ร้านกาแฟน่ะ”

 

 

โกหก ...นิชคุณโกหก อูยองรู้อยู่แล้วว่านิชคุณโกหกแต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆเพื่อให้คนพี่รับรู้ว่าเขาเชื่อเพื่อให้คนพี่สบายใจ เพื่อให้คนพี่ไม่ต้องมาคิดมากเรื่องของเขา

 

 

“อย่าหักโหมนะครับ ...ผมเป็นห่วง”

 

 

 

...อูยองหมายถึงอย่าหักโหมกับผู้หญิงคนนั้นต่างหาก

 

 

 

“โอเคครับ ...นอนต่อเถอะอูยอง วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่”นิชคุณก้มลงจูบที่หน้าผากคนน้องก่อนส่งยิ้มให้บางๆและลูบผมร่างบางอย่างเบามือ

 

 

“พี่คุณ ...รักผมแค่คนเดียวได้ไหม?”

 

 

ไม่ได้ ...นิชคุณทำไม่ได้

 

 

 

“ได้สิครับ ...พี่จะรักอูยองแค่คนเดียว”

 

 

อูยองส่งยิ้มให้คนพี่บางๆก่อนหลับตาลงและเข้าสู่ภวังค์แห่งความฝันอีกครั้งถึงแม้เรื่องราวเจ็บปวดมากมายจะตามอูยองเข้าไปในฝัน แต่การนอนหลับมันก็ทำให้อูยองสบายใจมากกว่าตอนตื่น เพราะมีอ้อมกอดของคนที่เขารักกำลังกอดเขาอยู่ ...ไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่นหรือใครทั้งนั้น

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

“อูยอง”กระซิบข้างหูเบาๆก่อนกดจมูกลงบนแก้มอูมฟอดใหญ่ อูยองเอียงแก้มเล็กน้อยและก้มหน้าด้วยความเขินอาย ...นานแล้วที่นิชคุณไม่ทำแบบนี้กับอูยองนี่นา

 

 

 

วันนี้นิชคุณมารับอูยองที่โรงเรียน และที่เซอไพร์กว่าคือมารับถึงห้องสมุดของโรงเรียนเลย ซึ่งมันก็นานแล้วอีกแล้วที่นิชคุณไม่ทำแบบนี้อูยองจึงรู้สึกดีมากกว่าวันอื่นๆ

 

 

อูยองเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก่อนยิ้มให้คนพี่ที่ถือหนังสือทั้งหมดของอูยองไว้ในมือของตัวเองเรียบร้อยแล้วและกำลังจะเอื้อมมือมาถือเป้ของอูยองให้

 

 

“ไม่เป็นไรครับพี่คุณ เดี๋ยวผมถือเอง”ส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้จัดเสื้อให้เข้าทรงและสะพายกระเป๋าเป้ของเขาก่อนเดินออกจากห้องสมุดโดยมีคนพี่เดินกุมมืออยู่ข้างๆและคอยส่งรอยยิ้มมาให้เป็นระยะ นี่มันเป็นหนึ่งวันที่มีความสุขของอูยองในรอบหลายๆเดือนที่ผ่านมาเชียวนะ

 

 

 

 

เมื่อขึ้นมาบนรถบรรยากาศบนรถมันเงียบมากกว่าที่ควรเป็น มีเพียงทั้งคู่ที่คอยส่งสายตาให้กันและยิ้มให้กันเป็นระยะระยะ สำหรับอูยองจะว่ากดดันก็คงไม่ใช่พวกเขาไม่ใช่คู่รักใหม่ที่เพิ่งเคยมารับมาส่งกันสักหน่อย มันคงเป็นอารมณ์ที่มีความสุขมากจนไม่อยากจะพูดอะไรทำนองนั้นล่ะมั้ง

 

 

 

“พี่คุณครับ”เมื่อเห็นบรรยากาศบนรถมันเงียบกว่าที่ควรเป็นอูยองจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนเพื่อทำลายบรรยากาศเงียบนี่ไปซะ

 

 

 

“ว่าไงครับคนดี”

 

 

 

 

 

 

 

“จูบ ...ได้มั้ย”พูดเสียงเบาและก้มหน้าต่ำด้วยความเขินอาย ...มันไม่ใช่ครั้งแรกที่อูยองขอจูบนิชคุณหรอก แต่มันก็นานมาแล้วนี่ที่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้อย่างที่บอกพวกเขาแทบไม่เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ

 

 

 

“หือ? ทำไมถึงได้อยากจูบตอนนี้ล่ะครับ”มองคนน้องข้างๆก่อนหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นกริยาของอีกคนที่กำลังก้มหน้าด้วยความเขินอาย เพราะเป็นอย่างงี้ไงนิชคุณถึงได้รักอูยองมากถึงขนาดนี้ ...ไม่ต่างจากเด็กเลยจริงๆ

 

 

 

“ผ...ผมก็แค่อยาก...”

 

 

 

 

Put your hand up! Put your hand up!

 

 

 

บรรยากาศเงียบลงทันทีเมื่อโทรศัพท์ของนิชคุณดังขึ้น เป็นใครก็คงพอจะเดาได้มันมีไม่กี่คนอยู่แล้วล่ะที่โทรหานิชคุณนอกเวลางานแบบนี้นอกจากเพื่อนสาวคนสนิทของอูยอง

 

 

 

“อยากจูบพี่เหมือนยัยนั่นบ้าง”พูดเบาๆคนเดียวก่อนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง คนพี่คงไม่ได้สนใจหรอกว่าอูยองร้องไห้ออกมาอีกแล้ว คงไม่ได้หันหน้ามาแลตามองสักนิดเมื่อยัยนั่นโทรมาตอนนี้อูยองคงไม่มีค่าแล้วสินะ

 

 

 

 

“อืมม ...ครับ ผมขอไปส่งอูยองที่บ้านก่อนแล้วจะออกไปครับ ...ครับ ...โอเคครับ ...แล้วจะรีบไปครับ”

 

 

 

อูยองรีบปาดน้ำตาและหันมายิ้มกว้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันทีที่นิชคุณวางโทรศัพท์ คนพี่คงไม่ได้สงเกตจริงๆ แม้แต่คราบน้ำตาบนใบหน้าตอนนี้พี่ก็ไม่เห็นงั้นใช่ไหม?

 

 

 

“พี่ขอโทษนะ อูยองพี่คง ....”

 

 

 

 

“อยู่กับผมไม่ได้แล้วใช่ไหมครับ ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจว่างานของพี่มันสำคัญกว่าผมมาก ผมน่ะมันเมื่อไหร่ก็ได้จริงไหมผมลงตรงนี้ก็ได้ครับแล้วจะเดินกลับไปที่บ้านเอง”

 

 

“...พี่ขอโทษนะ แต่พี่จะไปส่งอูยองที่บ้าน”

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกครับพี่คุณ เดี๋ยวงานของพี่เธอจะรอพี่นานเกินไป”

 

 

 

““อะไรกันอูยองไม่ได้จะหนีไปหาสาวที่ไหนซักหน่อย ...พี่ขอโทษนะ”

 

อูยองเดินออกจากรถก่อนก้มลงโบกมือลานิชคุณและเดินกลับบ้านเองคนเดียว ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องทนกลั้นน้ำตานานๆไม่ต้องทนฟังคนพี่พูดพร่ำโกหกว่ารักเขา ทั้งที่จริงๆแล้วหมดรักไปตั้งนาน ไม่ต้องทนฟังข้ออ้างของคนนี้อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

 

เมื่อมาถึงห้องอูยองปล่อยตัวเองลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าปล่อยให้น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาไหลซึมออกมาพร้อมความเจ็บปวดมากมายที่สะสมมานานและไม่สามารถพูดกับใครได้ ทำได้เพียงเสียน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และนี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่อูยองจะต้องเสียน้ำตากับคนๆนี้

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

“อูยอง ...พี่กลับมาแล้วนะ”กระซิบข้างหูร่างบางเบาๆก่อนประทับริมฝีปากที่แก้มอูมเบาๆก่อนนอนลงข้างๆและเอื้อมมือมากอดอีกครั้ง และพบว่าคนน้องกำลังนอนสะอื้นอยู่

 

 

 

“ฮึก ...ฮึก”เสียงสะอื้นเหล่านั้นราวกับกรีดเข้าไปกลางใจนิชคุณและมันทำให้เขาเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาเองก็รู้ตัวว่าเขาเองที่เป็นคนทำให้อูยองต้องกลายเป็นแบบนี้นิชคุณกอดอูยองไว้แน่นก่อนกดจูบลงบนหน้าผากเบาๆเพื่อปลอบโยนและขอโทษ

 

 

 

 

“พี่ขอโทษนะที่พี่ทำงานจนดึกดื่นอย่างงี้ทุกวัน พี่ระ ...”

 

 

 

“พี่รักอูยองนะ พี่รักอูยองนะ พี่รักอูยองนะ!!! มันกี่ครั้งแล้วที่พี่พูดแบบนี้กับผมแล้วพี่ก็ไปหายัยนั่น!!! ผมจะไม่เจ็บปวดเลยนิชคุณ ผมจะไม่เสียใจเลยถ้าเธอคนนั้นไม่ใช่เพื่อนสนิทของผม!!! เห็นหัวผมบ้างเถอะนิชคุณ!!!”

 

 

“อูยอง ...พี่ขะ ขอ”

 

 

 

“เลิกขอโทษผมเถอะครับ ในเมื่อพี่รักเขามากกว่าผม ผมก็จะพยายามเข้าใจ ซึ่งผมพยายามเข้าใจมานานมากจนเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วล่ะครับ”

 

 

 

 

ผมจะไปเอง ...

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

- นิชคุณมาเจอผมที่สวนสาธารณะได้ไหม

 

                                          อูยอง -

 

 

 

- ยองอามาเจอผมที่สวนสาธารณะได้ไหม

                                         อูยอง -       

 

 

อูยองส่งข้อความหาบุคคลทั้งสองขณะอยู่บนรถแท็กซี่แน่นอนเขาเองก็จะไปเจอคนทั้งสองด้วย ...เพื่อบอกลาและกอดคนทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย สองคน ...ที่เขารักมากที่สุดในชีวิต และหักหลังเขาได้เจ็บปวดที่สุดในชีวิต หลังจากนั้นก็จะกลับไปใช้ชีวิตสงบสุขอย่างเดิมที่ปูซานกับแม่และครอบครัว

 

 

 

 

เมื่อมาถึงที่สวนสาธารณะอูยองก็นั่งรอทั้งคู่สักพักก็เห็นแล้วว่านิชคุณเองเดินมาแล้วแต่ไกล ยองอาก็เช่นกันและแน่นอน เมื่อทั้งคู่เจอกันคนแรกที่ทั้งสองทักไม่ใช่อูยองอยู่แล้ว

 

 

 

“พี่คุณ! / ยองอา!”

 

 

 

 

 

“อูยอง! / อูยอง!”อูยองส่งยิ้มให้ทั้งคู่บางๆอย่างเต็มใจและลุกขึ้นมากอดนิชคุณแน่นและหันหลังกลับมากอดยองอาแน่นเช่นกัน และจับมือของทั้งคู่ให้กุมกันไว้แน่นชายหญิงทั้งสองทำได้เพียงมองดูการกระทำของอูยองไม่เอ่ยปากอะไร ยองอาส่งยิ้มให้นิชคุณเล็กน้อยแต่นิชคุณกลับจ้องมองเพียงแต่ใบหน้าของอูยองที่ถึงแม้จะมีรอยยิ้ม แต่มันก็ไม่เหมือนอูยองมีความสุขอยู่ดี

 

 

“รักกันนานๆนะครับ ฮ่าๆ”อูยองหัวเราะดังลั่น แน่นอนเสียงหัวเราะนั้นมันเต็มไปด้วยความฝืนและเจ็บปวด อูยองตบบ่าของทั้งคู่เบาๆก่อนเดินหันหลังกลับมาบนแท็กซี่พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

 

 

 

....ทั้งคู่คงรักกันได้มากกว่านี้หากไม่มีอูยอง

 

 

....และอูยองจะไม่มีวันลืมความรักที่เขาเคยมีให้นิชคุณ และจะไม่มีวันลืมว่าเขาเคยมีวันที่สวยงามและได้รับบทเรียนอะไรมากมายจากผู้ชายที่ชื่อ นิชคุณ หรเวชกุล

 

 

 

 

เศร้าอะอะไรจะเศร้าขนาดนี้ - -.

ยองอานี่คือเพื่อนสนิทของอูยองที่ได้รับการสมมติขึ้นมานะคะนะคะ : D

 

ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ไม่ค่อยได้แตะคอมแหะแหะ

ช่วงนี้ฝนตกดูแลตัวเองด้วยนะคะ ขอตัวไปนอนก่อนดีกว่าง่วงแล้ว ฮ้าวววว ~