{ 2PM } This time for short fic ♡ .

ลำดับตอนที่ #6 : KHUNWOO : After the one night stand (1/2)

AFTERTHEONENIGHTSTAND (1/2)

 

 

อูยองตื่นขึ้นมาเมื่อแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใสส่องเข้ามากระทบกับดวงตาเขาเข้า เขาไม่ยังไม่อยากตื่นเลยนะ อูยองค่อยๆลุกขึ้นบิดขี้เกียจช้าๆ แต่ ...เจ็บ เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย ยิ่งตรงสะโพกนี่ระบมไปหมดแล้วล่ะมั้ง แต่ เอ๊ะ? คนที่อยู่ข้างๆเขาหายไปไหนแล้วล่ะ

 

จางอูยอง อยู่คนเดียว!

 

อยู่คนเดียว

 

อยู่คนเดียว

 

 

อยู่คนเดียว!!!

 

นิชคุณหายไปไหน หายไปไหนแล้ว อูยองอุส่าหวังอย่างเต็มประดาแล้วแท้ๆว่าจะมีใครสักคนที่รักและดูแลเขาทันทีที่คนรักคนเก่าของเขาทิ้งเขาไป แต่ทำไมอีนี่ถึงมาหลอกฟันด้งแล้วหนีไปเนี่ย ฮึ่ย!!!! ทั้งๆที่เลิกกับคนเก่าเพราะไม่ยอมแท้ๆทำไมต้องมาเปลืองร่างกายกับใครก็ไม่รู้ที่พูดไม่เป็นพูดแบบนี้ นิชคุณ!! นิชคุณ!! เขาชื่อนิชคุณ

 

- อะ ...อ๊า นิค..ค คุณ ผมเจ็บ –

 

 

เสียงที่อูยองเรียกชื่อนิชคุณดังขึ้นมาอีกครั้งในโสตประสาท อ้ากก!! ไม่จริง ไม่จริงงงงง ไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้วนึกขึ้นมาทำไมเนี่ย บ้าไปแล้วหรือไงจางอูยอง บ้าไปแล้ว อ้าก!!

 

อูยองกัดผ้าห่มแน่นเพื่อข่มความเจ็บแค้นที่อยู่ในใจ หล่อ หล่อมากๆ แต่เชื่ออะไรไม่ได้เลยสักนิดชิชะ! รู้งี้อูยองไม่เข้าไปหาแต่แรก เห็นสีหน้าไม่ดีเลยเข้าไปปลอบใจเฉยๆหรอก ...แล้วทำไมกลายเป็นแบบนี้เนี่ยยยย!!

 

 

 

“เป็นบ้าอะไรน่ะอูยอง”

 

 

 

อะ ...อ้าวว?

 

 

“อะ...อรุณสวัสดิ์นิคคุณ”

 

คิดไปเอง ...อูยองคิดไปเองว่าอยู่คนเดียว คิดไปเอง ...ว่านิชคุณทิ้งเขาไปแล้ว แต่เขากลับมาแล้วนี่ที่อูยองคลั่งไปเมื่อกี้ลืมๆมันไปแล้วกัน

 

 

“คิดว่าฉันทิ้งหรือไง”นิชคุณส่งยิ้มให้อูยองอย่างอ่อนโยน อูยองมองหน้านิชคุณด้วยความเขินอายก่อนจะเผลอพยักหน้าเบาๆอย่างเคลิบเคลิ้ม

 

 

“นี่ห้องผมนะครับ ...และผมจะไม่ใจร้ายไปหน่อยรึไงถ้าทิ้งนายทั้งแบบนี้น่ะ”นิชคุณหยิกแก้มร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างเบามือก่อนจะยิ้มออกมาบางๆอีกครั้ง

 

 

 

“พี่ใจร้ายมากๆเลยครับที่ออกไปข้างนอกแต่ไม่ซื้อของกินติดมา”

 

 

“ถ้างั้นพี่ก็คงไม่ใจร้ายแล้วล่ะ พี่ซื้อไก่นี่มาให้น่ะ แต่ไม่รู้ว่านายจะกินหรือเปล่าเลยซื้อมาแค่ครึ่งตัว”นิชคุณชูถุงไก่ที่อยู่ในมือเขาตั้งแต่เริ่มให้อูยองได้เห็น ถ้าไม่ติดว่าอูยองเจ็บสะโพกอยู่ล่ะก็เขาคงโผเข้าใส่มันไปแล้ว

 

 

“ผมชอบไก่มากๆเลยล่ะครับ พี่ช่วยรู้อะไรเกี่ยวกับผมบ้างได้มั้ยครับ”

 

 

“หะ...ห๋า? เราเพิ่งเจอกันวันเดียว? ...งั้นนายรู้อะไรเกี่ยวกับพี่บ้าง”นิชคุณเอียงคอถามคนตรงหน้าก่อนจะเอาไก่ไปซ่อนไว้หลังตัวเอง อูยองยู่จมูกเล็กน้อยอย่างไม่พอใจก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าไก่ที่อยู่หลังนิชคุณ

 

 

แต่ ....โอ้ยย!! เจ็บสะโพกโว้ยยยย!!

 

อูยองเซล้มเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดคนพี่เต็มๆ “ตอบพี่มาก่อนสิครับ”

 

 

“ชิชะ! ก็ได้ครับ ...อืมมมมมม พี่เป็นคนเอเชีย พี่ชื่อนิชคุณ พี่ไม่ใช่คนเกาหลี และพี่ ...อายุมากกว่าผม”พูดจบก็เอื้อมไปคว้าไก่มาไว้ในมือทันที แต่ไม่ทันจะคว้าร่างสูงก็ชูมันสูงขึ้นเพื่อให้พ้นจากอูยอง

 

 

“อย่าเยอะครับอูยอง อะไรอย่างงี้น่ะใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้น ส่วนไก่นี่เดี๋ยวพี่เอาใส่จานมาให้ไม่ต้องตะกละขนาดนั้นก็ได้รอที่นี่นะครับ”

 

ลุกขึ้นยืนช้าๆก่อนจะกดจูบลงที่ริมฝีผากร่างบางและเดินหายเข้าไปในครัวเพื่อจัดเตรียมไก่ถุงใหญ่ที่ซื้อมาจากข้างนอก ร่างบางทำได้เพียงรูปหน้าตัวเองด้วยความเขินอายใช่รักรึยังนะ ไอ้ความรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าและหัวใจเต้นแรงแบบนี้ใช่รักหรือเปล่านะ หรือจะเป็นแค่ ...ความหลงใหล?

 

 

 อูยองคนเดียวกับเมื่อคืนหายไปไหนแล้วนะ จากคนที่ยั่วยวนกลับกลายมาเป็นร่างบางที่พูดจากวนประสาทแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เปลี่ยนเร็วขนาดนี้นิชคุณเองก็ปรับตัวด้วยไม่ทันแล้วนะเนี่ย ถ้าจะเปลี่ยนก็ช่วยบอกกันสักนิดไม่ได้หรือไง หรือที่เป็นแบบเมื่อคืนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์หว่า? ไม่รู้แหละ ความคิดนิชคุณตีกันมั่วไปหมดแล้ว จะเป็นแบบไหนก็จางอูยองเหมือนกันนี่นา ยังไงซะเขาก็พูดไปแล้วยังไงซะเขาก็ต้องรักษาสัญญา ถึงเขาจะชอบอูยองแบบเมื่อคืนมากกว่าก็เถอะ ( อ้าวอีเสี่ยหื่น -//////- )

 

 

 

“มาแล้วอูยอง ลุกไหวหรือเปล่าน่ะ?”

 

 

“ไหวสิ”อูยองค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมา เจ็บชะมัดแต่ถ้าเขาล้มลงไปล่ะก็โดนล้อแน่ๆสู้เขาอูยอง สู้เขานายทำได้ แต่ว่ามัน ...เจ็บเกินไปน่ะสิ อูยองหน้าซีดเฝือดเมื่อเขาก้าวขามาได้เพียงสองก้าวเท้านั้นก่อนจะล้มลงเหมือนกับตุ๊กตาหมีที่ถูกทิ้งลงมายังพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันยิ่งทำให้อูยองเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมอีกน่ะสิ!!!

 

 

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”เสียงแผดร้องดังไปทั่วหัวของนิชคุณ เขารีบวิ่งมาดูแลพยูงร่างบางขึ้นทันทีก่อนจะนั่งมองร่างบางและยิ้มออกมาบางๆ

 

“ไม่ไหวก็บอกสิครับ”

 

 

“ผมกลัวพี่จะล้อผม”

 

 

“ล้อทำไมล่ะครับ ผมไม่ใช่คนอย่างงั้นสักหน่อยเอาเถอะ กินกันได้แล้วล่ะ”นิชคุณใช้ซ้อมจิ้มไก่ขึ้นมาจ่อปากอีกคน อูยองงับไก่ที่อยู่ตรงส้อมอย่างสบายใจเฉิบ ว้า ~ รสชาติแบบนี้ ไม่ได้สัมผัสมานานแค่ไหนแล้วนะ

 

 

“ทานไปเลยแล้วกันนะครับ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมอย่างอื่นมาให้”อย่างอื่นที่ว่า เสื้อผ้าและอะไรต่างๆของอูยองไง ตอนนี้อูยองยังห่อผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอยู่เลย นึกเรื่องเมื่อคืนแล้วเขินชะมัดเขินเขินเขินเขินเขินนนน

 

อูยองนั่งบิดไปบิดมาบนโต๊ะจนลืมตัวไปว่าเขาเจ็บสะโพกอยู่ หน้าอูยองซีดเผือดอีกครั้ง

 

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อะไรจะเจ็บขนาดนี้วะเนี่ยยยยยย" อูยองโวยวายขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะตามมาด้วยเสื้อผ้าวางอยู่ข้างหน้าเขา

 

“โวยวายไรวะ ไม่ไหวจะฟังแล้วนะเนี่ยอยู่เฉยๆบ้างดิ”นิชคุณบ่นเบาๆกับอูยอง หน้าอูยองเจื่อนไปทันทีเมื่อร่างสูงพูดแบบนั้น

 

 

“ทำไมล่ะ? มีปัญหาไง๊!”ปรับสีหน้าให้กลับมาปกติก่อนจะยักคิ้วยียวนคนตรงหน้าอย่างอารมณ์ดีและก้มหน้าก้มตากินไก่ต่ออย่างไม่สนใจโลก

 

 

“ตั้งแต่เช้านี่พูดอะไรดีๆกับพี่สักคำหรือยังห้ะ!!”นิชคุณทุบโต๊ะหนึ่งครั้งเพื่อพยายามทำให้อีกคน แต่กลับมีเพียงเสียงหัวเราะของอีกคนเล็ดลอดออกมาเท่านั้น

 

“พี่ทำอะไรของพี่น่ะครับ ...ฮ่าๆๆ ชอบผมแบบเมื่อคืนมากกว่าอะดิ ...พี่น่ะ หื่นมากๆเลยรู้ซะบ้างเถอะ”นิชคุณมองอูยองด้วยใบหน้าที่คิ้วแทบจะพันกันเป็นจุกๆก่อนจะยกมือขึ้นบีบจมูกคนตรงหน้าแรงๆ

 

 

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย”อูยองไม่ยอมแพ้ดันหน้าคนตรงหน้า มืออีกข้างหยิบไก่ขึ้นมายัดปากคนพี่ เมื่อทั้งคู่ผละออกจากกันได้ ก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของทั้งสอง ไม่หรอก ...นิชคุณไม่ได้ชอบอูยองแบบเมื่อคืน อูยองไม่ได้ชอบอูยองแบบไหนทั้งนั้น แต่แค่เป็นอูยองก็พอแล้วล่ะ

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

นิชคุณส่งยิ้มให้อูยองบางๆก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู เผยให้เห็นหญิงสาวที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาและอยู่ในสภาพที่ไม่ดีสักเท่าไหร่นัก

 

 

“ฮะ ...ฮึก นิคคุณ”โผเข้ากอดร่างสูงของนิชคุณแน่นและตามมาด้วยเสียงสะอื้น อูยองที่แอบมองดูอยู่นั้นถึงกับหงอยเลยทีเดียว ...แฟนสาวกลับมาแล้ว วันไนท์แสตนอย่างเขาจะไปมีความหมายอะไรอีก

 

 

อูยองรีบสวมเสื้อผ้าและเดินออกมายังหน้าประตูกล่าวลานิชคุณและโค้งให้อย่างสุภาพก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่เปิดโอกาสให้ร่างสูงได้ถามอะไรทั้งนั้น

 

 

 

ดีแล้ว ...เป็นแบบนี้แหละดีแล้วรีบๆเจ็บไปซะตอนนี้เพียงแค่นิดเดียวดีกว่ารอเวลาให้นานวันแล้วเจ็บมากกว่าเดิม

 

 

 

อูยองปาดน้ำตาที่เปื้อนใบหน้าของเขาออก เจ็บปวด เจ็บปวดเหลือเกินที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลา แต่ไว้ใจไม่ได้แล้วต่อไปเขาจะเชื่อใจใครอีกได้ยังไง

 

 

ไปที่ไหนดีล่ะ? ถ้าจะกลับไปหาแม่และพี่สาวที่บ้านเอาเสียตอนนี้ก็กลัวจะเสียฟอร์มเอา เพราะโทรไปบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนี่ว่าจะยังไม่กลับไป ถ้าจะกลับไปห้องเช่าห้องเดิม ...มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะในเมื่อห้องนั้นเป็นห้องที่เขาและแทคยอนอดีตคนรักของเขาเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน และค่าห้องแทคยอนเป็นคนออกทั้งหมดอูยองเลยต้องย้ายออกมา  ถ้าจะหาที่พักเอาตอนนี้เขาคงต้องเดินจนขาลากแน่ ถ้าขึ้นแท็กซี่ก็กลัวว่าจะเปลือง

 

 

ทำยังไงดีล่ะเนี่ย ทำยังไงดี

 

 

อ้ะ ...อ๋า จริงด้วยเขายังมีคนอีกคนนึงที่เขาสามารถพึ่งได้นี่นา ฉลาดจริงๆเลยอูยอง

 

 

 

.

 

 

.

 

 

“นี่ จีอึนพี่ขอพักอยู่ที่นี่สักพักได้ไหม แค่สักพักน่ะสองสามวันก็พอ ตอนนี้พี่ยังหาที่พักใหม่ไม่ได้”หญิงสาวร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้มตรงหน้าอูยองส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนหน้านี้เขาเคยอาศัยยู่ที่บ้านของอูยองตอนอยู่ที่ปูซานนี่นา ตอนนี้ถ้าจะช่วยอูยองแค่สองสามวันคงไม่ใช่ปัญหา

 

 

“ทำไมพี่อูยองถึงต้องหาที่พักใหม่ล่ะคะ?”

 

 

“กะ..ก็ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องถามหรอกน่า เอาไว้ถึงเวลาพี่จะเล่าให้ฟังแล้วกัน”ไม่มีหรอก ไม่มีวันนั้นหรอก เขาไม่มีทางเล่าเรื่องน่าอับอายให้น้องสาวผู้ไร้เดียงสาของเขาได้ฟังแน่ มันน่าอายมากจริงๆ และมันน่าอายมากไปอีกเมื่อเจอนิชคุณ ทั้งอับอายทั้งเจ็บปวด ทั้งเจ็บสะโพก? มันไม่คุ้มกันเลยนะเนี่ยกับสิ่งที่เขาเสียไป

 

 

“โอเคค่ะงั้น จีอึนไม่ถามต่อแล้วถ้าพี่ไม่อยากเล่า พี่ทำตัวตามสบายเลยนะคะคิดซะว่านี่เป็นบ้านของเราก็แล้วกัน”ส่งยิ้มหวานให้อูยองอีกครั้งก่อนจะจูงมืออูยองเข้ามาในบ้านเพื่อมานั่งที่โซฟา

 

 

“พี่อูยองไม่เจอกันตั้งนาน พี่อูยองหล่อขึ้นนะคะ ...เดี๋ยวนี้พี่หันมาชอบผู้หญิงบ้างหรือยังคะ?”

 

“ไม่รู้สิ ...พี่ยังไม่อยากมีใครตอนนี้หรอก”

 

 

 

.

 

 

 

 

.

 

 

 

 

หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาหยิบทิชชู่จากมือนิชคุณแผ่นแล้วแผ่นเล่าเพื่อขึ้นมาเช็ดน้ำตาของเธอ และฟูมฟายเรื่องที่เธอทิ้งนิชคุณไป และโดนแฟนหนุ่มคนใหม่ของเธอทิ้งมาเช่นกัน นิชคุณไม่คิดโกรธที่เธอทิ้งไปหรอก ไม่โกรธสักนิดแต่ถ้าหากจะให้กลับไปรักกับเธอคงนี้อีกคงไม่มีทางเป็นแน่

 

 

“นิคคุณคะ ...ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ”ทิชชู่ยังคงถูกหยิบออกไปแผ่นแล้วแผ่นเล่าเช่นเดียวกับคำขอโทษที่หลุดออกมาจากปากของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

 

 

“ไม่เป็นไร ผมไม่โกรธคุณหรอก ผมไม่โกรธคุณเลย”ตบหลังเบาๆเพื่อปลอบอีกครั้งแล้วครั้งเล่าเธอจะขอโทษนิชคุณไปทำไมกันนะ ไม่มีทางอยู่แล้วไม่มีทางที่จะกลับไปรักเธออีก และเขาได้สัญญากับชายร่างบางคนนั้นไว้แล้วว่าจะรักเขา ไม่ใช่เพียงวันไนท์แสตน

 

“ฉันรักคุณนะคะนิคคุณ ไม่มีใครดีเหมือนคุณอีกแล้วจริงๆ”พรหมจูบที่ริมฝีปากร่างสูงเบาๆก่อนจะลูบที่ใบหน้าคมของอีกคนอย่างหลงใหล หากแต่มีมือหนาของร่างสูงห้ามไว้

 

 

“พอเถอะ ...เราเป็นเพื่อนกัน จำไม่ได้หรอ คุณบอกผมว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน”

 

 

“หนะ...ไหนคุณบอกว่ารักฉันไงคะ ไหนบอกว่ารักฉันไง”

 

 

 

 

“ผมขอโทษ แต่เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มันน่าจะดีกว่านะครับ”ส่งยิ้มอ่อนโยนให้หญิงสาวเพื่อเป็นการปลอบประโลมก่อนจะวางมือของเธอไว้บนโซฟาอย่างเดิม

 

 

“คุณรักกับเด็กหนุ่มที่เดินออกจากห้องเมื่อเช้าใช่ไหม?”หญิงสาวถามนิชคุณด้วยความสงสัยและต้องการช่วยเหลือ เธอเข้าใจนิชคุณดี เธอไม่คิดจะโกรธแค้นนิชคุณหรอกที่ไม่รับรักของเธออีกครั้ง เธอเข้าใจ และเธอผิดเองที่เมื่อเช้าทำให้นิชคุณกับคนรักเข้าใจผิดกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ครับ ...แต่ตอนนี้ผมไม่รู้จะตามหาเขาได้ที่ไหน”

------------------------------------------------------------------------------------------------

โอ้ะเหย่ะ กลับมาแล้วนะจ้ะนะจ้ะ คิดถึงอะเด้ ว้ายเขิน -////////////-
( มันเป็นบ้าอะไรของมัน )

เฮ้ยช่วงนี้เรียนหนักอย่างไม่น่าเชื่อ เหนื่อยมากแต่ละวันแต่ต้องทำเพื่ออนาคตที่สวยงาม *ปรบมือ*
ตอนนี้กะจะให้มันมีแค่ตอนเดียวนะคะตอนแรก แต่มันยาวกลัวจะขี้เกียจอ่าน ( ไรเตอร์เป็นบ่อย )
ก็เลยตัดโช้ะเชะช้อบแช้บให้มันหดกระเจ้าะมาเหลือแค่นี้แล้วก็แบ่งเป็นสองตอน


วันนี้มีอะไรแปลกๆจะเล่าให้ฟัง ตอนเช้าเราสบายดีมากๆเลย
พอเที่ยงมาขี้มูกไหลและไม่ได้กลิ่น ห้ะ!! เป็นหวัด!! และพอคาบบ่ายมีเรียนในห้องแอร์
แสบจมูกโพดๆ แสบแบบว่าถ้าไม่บีบไว้น้ำตาอาจเล็ดลอดออกมาจากดวงตาได้
และพอออกจากห้องแอร์มา อ้าวเห้ย ขี้มูกหยุดไหลแล้ว เราเป็นหวัดแล้วหายภายในหนึ่ง ชม. ล่ะ
*ยิ้มอย่างภาคภูมิใจและโบกมืออย่างนางสาวไทย*

พล่ามเยอะไปปะหว่า ว้ายไปดีกว่า ชะแว้บ